LVIII

Epizod LVII.

Z moim zdrowiem fizycznym nie było najlepiej. Mimo protestów rodziców wróciłam do Rzeszowa. Sama nie byłam do końca przekonana do tego pomysłu, ale byłam to winna Piotrowi. Codziennie chodziłam na rehabilitację, znów zaczęłam trenować. Zdarzały się upadki, biegałam wolno, miałam tragiczne wyniki, ale wiedziałam, że kiedyś się poprawię. Marek był niesamowity. Cały czas mnie chwalił, nie naciskał, motywował mnie. Trener idealny! Mama wciąż namawiała mnie na powrót do domu, zaczynała mnie po prostu męczyć. Piotrek dbał o mnie najlepiej jak mógł – przypominał mi o wizytach kontrolnych, rehabilitacji. W grudniu klub Piotrka, Resovia miał zagrać z Zaksą. Nowakowski wypominał mi kibicowanie rywalowi, ale się tym nie przejmowałam. Dzisiaj, osiemnastego grudnia zawodnicy Resovii trenowali tylko do jedenastej. Jutro grają kolejny mecz, tym razem z Zaksą. Byłam bardzo podekscytowana. Nie mogłam się doczekać kiedy zobaczę swoją ulubioną drużynę. Oglądałam powtórki meczy, studiowałam sylwetki zawodników ale to i tak było dla mnie w pewnym sensie nowością. Mecz miał rozpocząć się o osiemnastej. Piotrek od rana był na hali, ja przyjechałam tam tramwajem pół godziny przed gwizdkiem sędziego. Miałam zakaz wsiadania do auta, Nowakowski panicznie bał się mnie za kierownicą. Kibice Resovii przyglądali mi się z niemałym zdumieniem, co naprawdę mnie rozbawiło. Stałam za barierkami razem z rodzinami innych zawodników z rzeszowskiej drużyny. Z dumą prezentowałam biało-czerwono-niebieski szalik z logo Zaksy. Po raz pierwszy od czasu wyjazd ze Spały miałam okazję obejrzeć siatkarzy na żywo.

- Zdejmuj to, wstydu nie rób. – zaśmiał się Ignaczak podchodząc do nas z innymi zawodnikami.

- Krzysiek! – mocno przytuliłam libero.

- Pamięta mnie! - Ignaczak krzyknął i objął mnie ramionami.

Siatkarze wypytywali mnie o zdrowie i co chwilę się ze mnie nabijali. Opowiadali jakieś zmyślone historie doprowadzając mnie tym do szału – byłam pewna, że nie mogę sobie czegoś przypomnieć.

- On ma rację, zdejmuj to. – Nowakowski pociągnął mój szalik.

- Spadaj. – pokazałam mu język.

Po krótkiej rozmowie siatkarze musieli wchodzić na boisko.

- Powodzenia. – uśmiechnęłam się i pocałowałam swojego męża w policzek.

- Edyta, błagam. – zerknął na mnie z politowaniem. – Liczysz na naszą porażkę.

- Liczę na zacięty mecz. – wyszczerzyłam się. – Trzymam za kciuki.

- Za Kędzierzynian?

- Za Kędzierzynian i za ciebie. – odparłam. – Sam meczu nie wygrasz.

Pokiwał głową i pobiegł do trenera. Oparłam się o barierki i z uwagą obserwowałam zawodników wchodzących na boisko. Po kilku minutach rozległ się dźwięk gwizdka. Zaczęli gospodarze, a konkretnie Kosok. Potraktował zawodników trudną zagrywką, ale co to jest dla Ruciaka? Nie wiem jak on to robił, ale zawsze odbierał perfekcyjnie. Paweł Zagumny miał pole do popisu, wystawiał raz na lewe a raz na prawe skrzydło. Gubił bloki, grał środkiem, kiwał. Grał fenomenalnie. Jednak Rzeszowianie nie byli gorsi. Kapitan męczył Ruciaka zagrywką, co zirytowało nawet komentatorów. Musiałby uderzyć z nieludzką siłą, żeby sprawić Michałowi większy kłopot. Pierwszy set był niesamowicie zacięty. Raz prowadzili gospodarze, a raz goście. Rzeszowianie prowadzili dwadzieścia osiem do dwudziestu siedmiu, kiedy Achrem, który grał dziś naprawdę dobrze zaatakował i trafił w sam róg boiska Zaksy. Hala w Rzeszowie oszalała, jednak Kędzierzynianie poprosili o wideo weryfikację. Zdenerwowany Olieg zaczął wymachiwać rękami w kierunku Zagumnego, który najwyraźniej zauważył jakiś błąd u Rzeszowian. Miał rację. Achrem przekroczył linię trzeciego metra. Pierwszy set skończył się dopiero, kiedy Zaksa wygrała trzydzieści do dwudziestu ośmiu. Kiedy Pilarz wszedł za Zagumnego i stanął za linią końcową w hali zrobiło się naprawdę cicho. Grzesiek jak gdyby nigdy nic posłał piłkę w kierunku Krzyśka. Libero starał się jak mógł jednak niedokładne przyjęcie odegrało ważną rolę w tej akcji. Siatkarze z Rzeszowa musieli przebić piłkę na stronę Zaksy. Lotman zrobił to tak niefortunnie, że Wiśniewski tylko podskoczył i wykorzystał przechodzącą. Zadowoleni zawodnicy z Kędzierzyna zeszli na krótką przerwę. Zrezygnowany Piotrek podszedł do barierek.

- Zadowolona? – zapytał zerkając na mnie.

Mocno go przytuliłam nie wiedząc co powiedzieć.

- To dopiero pierwszy set. Gracie naprawdę dobrze. A ta obrona? – zachwyciłam się. – Majstersztyk. Nieźle się wystraszyłam.

W połowie seta Piotrek wylądował na stole komentatorskim ratując piłkę przed dotknięciem ziemi. Stałam tam ze szczęką na wysokości kolan obserwując siatkarza – naprawdę bałam się, że coś mu się stało.  

- Muszę wracać. – stwierdził po chwili.

- Rozwal ich. – zaśmiałam się. – Ale tylko troszkę.

- Wedle życzenia. – ukłonił się i wbiegł na boisko razem z kolegami z drużyny.

Kolejny set był równie zacięty co pierwszy. Rozgrywający Resovii grał środkiem, wyczuł dobrą formę Piotrka. Zaksa jednak szybko przejrzała taktykę siatkarza i stawiała bardzo szczelne bloki. Ruciak wciąż idealnie przyjmował, więc zdobywanie punktów przychodziło Kędzierzynianom z coraz większą łatwością. Zaksa prowadziła już 2:0. Teraz siatkarze nawet do nas nie podeszli. Kowal zatrzymał ich u siebie i tłumaczył co mają poprawić. Trzeci set był chyba najgorszy. Zaksa opadła z sił, Resovia starała się nadrobić straty. Mnóstwo błędów. Rzeszowianie przedłużyli ten mecz wygrywając seta. Czwartego seta wygrali Kędzierzynianie – trener postawił ich do pionu, nie chcieli przedłużać tego spotkania. Zrezygnowany Piotrek podszedł do barierek i przewiesił się przez nie.

- Nie cieszysz się. – stwierdził zaskoczony.

- Wyglądasz jakbyś dostał w twarz. Mam się cieszyć? – odparłam przytulając go.

- Zaksa wygrała. – powiedział uważnie mi się przyglądając.

- Wiem. – uśmiechnęłam się i zerknęłam w kierunku. – Bo to moje chłopaki.

- A ja? – zapytał. – Nie twój chłopak?

- Ty jesteś mój mąż, to co innego. – wyszczerzyłam się i pocałowałam go. – Mogę do nich pójść?

- Śmiało. – uśmiechnął się i odprowadził mnie wzrokiem do grupy świętujących siatkarzy.

- Edyta! – wrzasnął mi do ucha Paweł i mocno mnie przytulił.

Porozmawiałam z nim i resztą zawodników Zaksy. To było coś jak deja vu. Znałam ich, widziałam ich ale jednak było to coś nowego. Piotr Gacek wypytywał mnie dosłownie o wszystko. Czy kiedy leżałam w śpiączce słyszałam ludzi, wiedziałam co się wokół mnie dzieje.

- Żadnego światła w tunelu ani nic takiego. – zaśmiałam się. – Spałam.

- Po prostu? – skrzywił się. – Dwumiesięczny sen?

- Chyba pierwszy raz byłaś wyspana, co? – zapytał rozbawiony Ruciak.

Uwielbiałam spać, Piotrek też.

- Cieszę się, że wróciłaś. – powiedział Zagumny oglądając sufit hali. – Ciężko było co, panowie? Przez te osiem tygodni?

Przyznali mu rację kiwając głową. Siatkarze byli w szoku kiedy dowiedzieli się o operacji i o tym, że nie mogą mnie wybudzić ze śpiączki. Piotr ani razu nie zagrał meczu – Kowal nie chciał go nawet wpuszczać na boisko.

- Znów będę kupować ci kawę. – uśmiechnęłam się.

- Pamiętasz. – wyszczerzył się zadowolony. – Jedziesz do Spały w marcu?

- Tego nie wiem. – przyznałam cicho. – Mam tu rehabilitację… Nie biegam tak dobrze jak kiedyś. Ale będę. Muszę.

- Obiecałaś mi tę kawę, pamiętaj. – zaśmiał się.

- Nie ma takiej opcji, wracasz tam z nami. – powiedział Ignaczak, który nagle pojawił się obok mnie.

- Marek za dużo na mnie postawił, żebym teraz zrezygnowała. – uśmiechnęłam się.

- Trzeba walczyć. Zawsze. – stwierdził Zagumny i zaśmiał się widząc minę pokonanych dziś siatkarzy.

_____________________________________________________________________________

Jak minął Wam wtorek? :) Wie ktoś jak mogę przesłać tutaj film? Bo ładuje się wieki i nic. :c

Twitter.