LXIII

Epizod LXII.

Moją rozmowę z mamą przerwało pukanie do drzwi. Obiecałam, że oddzwonię i popędziłam do wyjścia. Na korytarzu stał Piotrek.

- Siedź cicho. – powiedział Nowakowski ładując się do mojego pokoju. – Kilka słów i znikam.

- Jesteś bezczelny. – prychnęłam jednocześnie się uśmiechając.

Naprawdę mi go brakowało, ale nie potrafiłam mu tego pokazać. Nie chciałam mu tego pokazać.

- Nie wiem po co mi je oddałaś. – zaczął wyjmując z kieszeni białe pudełko. – Czy chcesz czy nie, wciąż jesteś moją żoną.

- To ważna pamiąt…

- Nie przerywaj mi. – poprosił stanowczym tonem. – Matka dała mi ten pierścionek. Miał trafić do wyjątkowej dziewczyny. I taka właśnie jesteś, więc to twoja własność. Nie chcesz to go nie noś, nie wcisnę ci go siłą na palec. Ale wiem, że dałem go właściwej dziewczynie.

Nowakowski odłożył pudełko na stolik i wyszedł z mojego pokoju. Miałam ochotę pobiec za nim, ale coś mi na to  nie pozwalało. Nie miałam zamiaru się przed nim korzyć. Obrączkę i pierścionek zaręczynowy nawlekłam na swój łańcuszek i nosiłam je na szyi. Miałam wyrzuty sumienia, że ich nie wkładam – tak wiele znaczyły dla Piotra i jego rodziny. Wieczorem, po treningu natknęłam się na Bartmana.

- Gdzieś ty był? – zapytałam rozbawiona.

Skóra siatkarza była praktycznie brązowa. Zbyszek opowiedział mi o swoim urlopie, przez cały wolny czas wylegiwał się na plaży.

- Co z moim pokazem Zienia? – zapytałam wesoło.

- Cholera, który ci przypomniał? – zaśmiał się.

- Na pewno nie Piotr. – prychnęłam, ale od razu zmieniłam temat.

Wieczorem będąc już w piżamie wzięłam się za kolejną książkę. Kiedy zamierzałam zgasić światło i pójść spać nagle do pokoju wpadł Piotrek.

- Chłopacy przemówili mi do rozsądku. – stwierdził siadając na łóżku.

Odłożyłam książkę, kiwnęłam głową i zaczęłam zdejmować łańcuszek. Chciałam mu oddać pierścionki myśląc, że o to mu chodzi. Piotrek zaprotestował i kazał mi je założyć.

- Jesteśmy małżeństwem. Więc założysz tę cholerną obrączkę, bo jesteś moją żoną. Chciałem dać ci spokój, ale tak nie umiem. Pamiętasz nasz ślub?

- Świadoma praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny uroczyście oświadczam… - zaśmiałam się.

- Otóż to. – powiedział. – Masz prawa, ale też obowiązki. Ja nie pozwolę się tak traktować. Musisz w końcu ze mną porozmawiać.

- Ja też nie pozwolę się tak traktować. – odparłam. – Jestem wolnym człowiekiem, znam swoje prawa i nie zmusisz mnie do niczego na co nie mam ochoty. Nie lubię kłamców.

- Edyta, spójrz mi prosto w oczy i powiedz, że nie chcesz ze mną być. Po prostu.

Zerknęłam na niego o wbiłam wzrok w podłogę. Nie potrafiłam tego powiedzieć. Jak można kogoś kochać i czuć do niego obrzydzenie?

- Powiedz mi to. – powtórzył. – Jestem duży, dam sobie z tym radę.

- Nie. – powiedziałam po chwili starając się zapanować nad drżącym głosem.

- Nie? – zapytał. – Co nie?

- Nie powiem ci tego. – odparłam.

- Czego mi nie powiesz?

- Tego, że nie chcę z tobą być. – krzyknęłam wybuchając. – Nie rozumiesz, że cię kocham?! Okłamałeś mnie, zachował się jak zwykły śmieć a ja mimo to nie potrafię przestać o tobie myśleć! To jest chore! Wstaję i myślę o tobie, biegam i myślę o tobie, idę spać i myślę o tobie.

Zdezorientowany Piotrek przyglądał mi się uważnie.

- Obiecałeś, że wszystko mi przypomnisz. Tak bardzo się cieszyłam, że cię mam… - powiedziałam cicho. – A ty po prostu wciskałeś mi kit za kitem robiąc ze mnie idiotkę. Miałeś tysiąc okazji, żeby powiedzieć mi prawdę.

- Edyta, ja nie chciałem, żebyś znów cierpiała przez tego typa. – westchnął.

- Cierpiałam przez dwóch, i sama nie wiedziałam, który jest gorszy. – odparłam.

- Błagam, uwierz mi, chodziło mi tylko o ciebie. – powiedział.

- Skąd mam teraz wiedzieć  co jest kłamstwem a co prawdą? – zapytałam. – Jesteś cholernie dobrym aktorem. Nabierałam się na to wszystko przez ponad miesiąc. Wciąż byś mnie okłamywał, gdyby nie ten nieszczęsny typ we Włoszech..

- Żałuję, że go pobiłem. – przyznał. – Byłem pewien, że to… Straciłem nad sobą kontrolę, możliwość zemszczenia się… Tak długo czekałem na taką okazję.

- Wciąż byś mnie okłamywał. Żałuję, że cię wtedy nie wsadzili. – powiedziałam. – Idź już.

- Edyta…

- Piotrek, wyjdź. – poprosiłam. – Zaraz puszczą mi nerwy i zacznę ryczeć, więc błagam, idź sobie.

Nowakowski niechętnie wstał i stanął przy moim łóżku.

- Przepraszam. – powiedział po chwili i wyszedł na korytarz.

Zamknęłam drzwi, wyłączyłam światło i rzuciłam się na łóżko. Wtuliłam twarz w poduszkę, która po chwili była mokra od łez. Nie spałam przez całą noc. Rzucałam się na łóżku nie mogąc zasnąć. W końcu wstałam i się ubrałam. Zaczęłam ćwiczyć chcąc zapomnieć o tym wszystkim. Robiłam brzuski, pompki, skłony,  przysiady – po kilkunastu minutach intensywnego wysiłku wszystko zaczęło mnie boleć. Skrzywiłam się czując kolejne skurcze, ale nie przestawałam ani na chwilę. Nad ranem rzuciłam się na łóżko i dopiero wtedy udało mi się zasnąć. Sen przerwał mi jednak budzik nastawiony na szóstą rano. Szybko się zerwałam i wzięłam prysznic. Spóźniona wybiegłam z pokoju i popędziłam na dół.

- Pani Edyto, będzie pani w kawiarni? – zapytał Staszek zatrzymując mnie.

Potwierdziłam i obiecałam kupić kawę. Byłam już spóźniona, bo za dużo czasu poświęciłam na poranną toaletę. Co chwilę jednak ktoś mnie zatrzymywał. A to Krzysiek potrzebował pomocy, a to Paweł chciał się rozliczyć. Dopiero po chwili zorientowałam się, że wszyscy coś kombinują i celowo chcą opóźnić moje wyjście z ośrodka.

- Teraz idę biegać. – krzyknęłam widząc zmierzających w moją stronę siatkarzy. – Jak wrócę to pogadamy.

Szybko wybiegłam z budynku nie zważając na protestujących siatkarzy. Zadowolona z siebie pognałam do przodu  - była szósta czterdzieści. Miałam dwadzieścia minut na zrobienie kilkunastu kilometrów, kupienie kawy i wrócenie do ośrodka.

- W życiu nie zdążę. – jęknęłam sama do siebie i jeszcze bardziej przyspieszyłam zastanawiając się o co chodziło sportowcom.

_____________________________________________________________________________

Przepraszam za spóźnienie! 

Twitter.