LIV

Epizod LIII.

W Rzeszowie  było świetnie. Miasto jest przepiękne, a kibice niesamowici. Tutaj siatkówkę czuje się wszędzie. Bieganie było prawdziwą przyjemnością – codziennie odkrywałam jakieś nowe, cudowne miejsce. W piątek pojechałam do Łodzi po resztę swoich rzeczy – mamy nie było w domu, może to i lepiej.

- Kiedy wrócisz? – zapytał Hubert kiedy pakowałam swoje książki, płyty i inne rzeczy.

- Nie wrócę. – odparłam z uśmiechem. – Mieszkam w Rzeszowie, z Piotrem.

- Bez ciebie jest głupio. – powiedział po chwili.

- Od kiedy? – zerknęłam na niego z politowaniem. – Moja wyprowadzka to dla ciebie dar od losu.

- Rodzice ciągle się kłócą. – burknął. – Wiecznie krzyczą,  mam ich dość.

- Przeze mnie, prawda? – usiadłam obok niego.

Wzruszył ramionami a ja poczułam ogromne wyrzuty sumienia. Został z tym wszystkim sam.

- Porozmawiam z tatą. – powiedziałam. – Obiecuję.

- Porozmawiaj z mamą. – poprosił krzywiąc się.

- Muszę jechać załatwić kilka spraw. – odparłam. – Nie ma jej teraz, a ja nie mogę zostać dłużej.

Kompletnie nie wiedziałam co powiedzieć ojcu. To było oczywiste, że bronił mnie przed matką. Powiedziałam mu o Hubercie. Mój brat się bał, mimo, że w życiu by się do tego nie przyznał. Kiedy wróciła mama pożegnałam się z chłopakami i wyszłam. Po niezłym maratonie została mi tylko jedna rzecz do załatwienia – musiałam odebrać wyniki badań. Irytująca lekarka codziennie dzwoniła do mnie przypominając mi o nich. Pojechałam do przychodni i weszłam do jej gabinetu.

- Dzień dobry. – wyszczerzyłam się. – Mogę odebrać wyniki?

- Niech pani usiądzie. – kobieta wstała i zaczęła szukać moich dokumentów.

- Dziękuję, spieszę się. – odparłam czekając na wyniki.

- Muszę z panią porozmawiać. – westchnęła otwierając moją kartę.

- Proszę pani, ja teraz nie mogę… - zaczęłam, ale przerwała mi prosząc o kilka minut.

Kiwnęłam głową i usiadłam.

- Dzwoniłam do pani wiele razy, ale nie dała mi pani dojść do słowa. – odparła.

Miała rację. Rozłączałam się albo nie odbierałam w ogóle.

- Sprawa jest poważna. – powiedziała zdejmując z nosa okulary. – Pani Edyto… Pani ma nowotwór.

- Słucham? – zaśmiałam się. – To jakaś pomyłka.

- Pani Edyto, ja zazwyczaj tego nie robię, ale sytuacja była wyjątkowa. Pani jest sportowcem, ta kampania… Sprawdzałam wyniki trzykrotnie.

- Nie mam raka. – zaprzeczyłam. – Ćwiczę, zdrowo się odżywiam, w mojej rodzinie nie ma…

- Pani ma nowotwór. – znów mi przerwała. – Ja wiem, że to duży szok, że to straszna informacja dla sportowca, ale…

- Nie mam raka. – powiedziałam zdenerwowana.

- Dzwoniłam do pani wiele razy. Konieczne jest szybkie badanie. Musi pani…

- Nic nie muszę. – warknęłam.

Zabrałam wszystkie dokumenty i mimo protestów lekarki wyszłam z ośrodka. Wsiadłam do auta i rzuciłam teczkę na siedzenie.

- Idiotka. – mruknęłam zerkając na wyniki.

Odpaliłam silnik i pognałam do Rzeszowa. Tyko popsułam sobie humor tym idiotycznym wypadem do przychodni. Po czwartej byłam na miejscu, jednak w domu byłam dopiero o siódmej. Trening rzecz święta. Rzuciłam torbę na podłogę i wykończona padłam na kanapę.

- Co tam dla mnie masz? – zapytałam zerkając na Piotra.

Podał mi pudełko sorbetu gruszkowego, od razu zabrałam się za jedzenie.

- Zły dzień? – zerknął na mnie kiedy w zastraszającym tempie pochłaniałam lody.

- Szkoda gadać. – powiedziałam z łyżeczką w ustach.- Byłam w domu, Hubert ma dość mieszkania z rodzicami. Ciągle się kłócą. A ja tu siedzę i nie wiem jak mu pomóc. Później odebrałam te cholerne wyniki…

- Przynajmniej masz pewność, że lekarka przestanie do ciebie wydzwaniać. – odparł rozbawiony.

Wiele razy to on odbierał telefon i kłamał, że wyszłam i zostawiłam komórkę w domu.

- Nie do końca. – przyznałam po chwili. – Pomylili się w szpitalu.

- Jak pomylili? – zapytał zaciekawiony siadając tuż obok mnie.

Wstałam i wyjęłam z torby leżącej przy drzwiach teczkę. Podałam ją Piotrkowi i usiadłam na kanapie.

- Według tej bandy debili mam nowotwór. – roześmiałam się. – Ja nowotwór!

Zaniepokojony zerknął na kartki. Rozumiał z nich tyle samo co ja, czyli nic.

- Może trzeba powtórzyć badanie? – zamknął teczkę i mi ją podał.

- Podobno sprawdzali trzy razy. – prychnęłam. – Nie mogę mieć raka. Jestem młoda, zdrowa, wysportowana…

- Trzy razy? – zapytał podnosząc głos. – Jedziemy do lekarza.

- Nigdzie nie jadę. – zaprotestowałam. – Mam dość.

- Edyta, to trzeba sprawdzić. – jęknął.

- Marek mnie zabije. – odparłam. – Przetrzymają mnie tam, zrobią setkę badań i zabiorą czas, który powinnam przeznaczyć na trening.

- Mam w dupie Marka. – krzyknął. – Po co chcesz trenować jeśli możesz nie dożyć mistrzostw, zawodów, igrzysk?

Zerknęłam na niego i wywróciłam oczami. Zdecydowanie przesadzał.

- Edyta, wstawaj. – poprosił wyciągając w moim kierunku rękę. – Co ci szkodzi?

- Wolałabym spędzić ten wieczór na kanapie z tobą niż w szpitalu z pielęgniarkami. – chwyciłam jego dłoń i wstałam.

- Kilka badań nie zaszkodzi. – odparł przytulając mnie.

- Obiecujesz, że wrócimy szybko? - zapytałam.

- Obiecuję.

- Przysięgnij. – wyszczerzyłam się.

- Przysięgam. – zaśmiał się i mnie pocałował.

____________________________________________________________________________

Dzisiaj mega wcześnie, jest wypłata, są zakupy. :) Jakie macie plany na weekend? :>

Twitter.