XLVIII

Epizod XLVII.

Przez kolejne dni unikałam Piotra jak ognia. Zadzwoniłam do psychologa, który pomógł mi trzy lata temu. Nie mógł mi teraz pomóc więc postanowiłam poszukać jakiegokolwiek wsparcia tutaj. Odszukałam na planie budynku gabinet psychologiczny i tam poszłam. W sumie nie tyle chciałam, co musiałam tam iść. Marek był załamany widząc coraz gorsze wyniki w bieganiu. To co kiedyś było dla mnie porażką teraz zdawało się być sukcesem.

- Ma pani chwilę czasu? – zapytałam wchodząc do gabinetu.

Kobieta siedząca w czarnym skórzanym fotelu wyglądała na podekscytowaną. Zapewne dawno nikt u niej nie był. Kiwnęła głową i kazała mi usiąść na kanapie. Zajęłam miejsce nie wiedząc od czego zacząć. Początkowo nie chciałam jej powiedzieć całej prawdy, ale później stwierdziłam, że musi wiedzieć, jeśli ma mi pomóc. Przesiedziałam u niej długie godziny. Wylałam mnóstwo łez, ale nie wiedzieć czemu to mi pomogło. Dopiero po kilku godzinach wyjaśniłam w czym problem. Przez kolejne tygodnie uczęszczałam do niej regularnie w nadziei, że coś to da. Marek i Piotr naprawdę się o mnie martwili. Nie chciałam im dawać ku temu powodów. Regularne rozmowy z psychologiem naprawdę mi pomogły – dobrze się czułam, lepiej trenowałam. Spędzałam dużo czasu z Nowakowskim, jednak oboje nie poruszyliśmy ponownie tematu seksu. Na początku września miały rozpocząć się Mistrzostwa Świata w Piłce Siatkowej Mężczyzn.

- Nie możecie się już doczekać, co? – zapytałam rozbawiona widząc siatkarzy.

Byli niesamowicie podekscytowani. Na tydzień przed wyjazdem mówili tylko i wyłącznie o tych mistrzostwach.

- Przywieziesz złoto, prawda? – zaśmiałam się, kiedy byłam z Piotrem na spacerze.

- Co jeśli nie? – zerknął na mnie.

- Wtedy będę musiała chyba poszukać innego chłopaka… - westchnęłam.

- Co? – stanął w miejscu.

- Żartuję. – odparłam rozbawiona. – Kocham cię. I będę cię kochać nawet, jeśli zajmiecie ostatnie miejsce.

- Aż tak źle to chyba nie będzie. – skrzywił się i mnie pocałował. – Co zrobimy później?

- Kiedy?

- Po mistrzostwach.

To był kłopot. Kiedy on wracał, ja wyjeżdżałam. Do Spały miałam wrócić dopiero w marcu. Do końca roku miałam trenować w Łodzi. Piotrek po mistrzostwach wracał do Spały na tydzień, a później jechał do Rzeszowa. Asseco Resovia na niego czekała. Rozpoczynał się kolejny sezon.

- Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności zobaczymy się w marcu. – kiwnęłam głową.

- Jest sierpień. – powiedział. – Minie pół roku?

- Sześć miesięcy. – potwierdziłam.

- Przecież tak nie można. – skrzywił się. – Wymyślę coś.

- Co? – odparłam rozbawiona. – Nie przestaniesz grać w siatkówkę, ja nie przestanę biegać.

- Wymyślę coś. – odparł. – Obiecuję.

Tydzień później zostałam w Spale sama. Siatkarze brali udział w mistrzostwach a ja dalej trenowałam. W połowie września zadzwoniła do mnie Anna. Udało się uzbierać pieniądze na mammobus. Kalendarz cieszył się ogromnym zainteresowaniem. Chociaż ten plan się udał. Kiedy Polacy pokonywali kolejnych rywali ja wraz z dziewczynami jeździłam po Polsce namawiając kobiety do bezpłatnych badań. To było niesamowite. Same również się przebadałyśmy chcąc dać wszystkim przykład. Pod koniec września wróciłam z tego maratonu do Spały. 21 września siatkarze rozegrali finał. Po długim i ciężkim meczu zwyciężyli. Nie obyło się bez kontuzji – Michał Winiarski od drugiego seta oglądał mecz z ławki. Mimo poważnego urazu tuż po gwizdku końcowym rzucił się na chłopaków. Trzy dni później wrócili do Spały. Świętowaliśmy przez cały dzień.

- Kiedy wyjeżdżasz? – zapytał Piotrek widząc, że zaczęłam się pakować.

- Pojutrze. – odparłam. – Po śniadaniu.

- Mam pomysł. Naprawdę niezły. – stwierdził zadowolony po chwili.

- Jaki? – zerknęłam na niego zaniepokojona.

- Mam pomysł. – krzyknął wesoło i mocno mnie pocałował. – Damy radę.

Podekscytowany wybiegł z pokoju i zniknął na godzinę. Nie miałam pojęcia co wymyślił. Resztę dnia spędziłam na pakowaniu. Rano wstałam o szóstej i pobiegłam jak zwykle po kawę. Później trening, siłownia, stołówka. Normalny dzień.

- Edyta, po co ci były te papiery? – zapytał Marek kiedy wypełniał dokumenty.

- Jakie papiery? – zerknęłam na niego zdezorientowana.

- Piotr przyszedł i…

- Panie Marku! – krzyknął Nowakowski podbiegając. – Musze ją porwać, na godzinę, może dwie.

- Godzinę. – mruknął niezadowolony trener.

- Półtorej? – zapytał składając dłonie jak do modlitwy.

- I ani minuty dłużej.

Piotrek chwycił moją rękę i razem wybiegliśmy ze stołówki.

- Co się stało? – stanęłam żądając wyjaśnień. – Marek mówił mi o jakichś papierach…

- Wszystko wyjaśnię ci po drodze, obiecuję. – odparł.

Wciąż miałam na sobie sportowe ubrania więc pognałam do pokoju. Założyłam zwykłe dżinsy, białe trampki, szary top i zieloną bluzę na zamek. Chwyciłam telefon i wróciłam do Piotra, który czekał w recepcji.

- Szybko, szybko. – poganiał mnie, kiedy szliśmy na parking.

Po chwili siedziałam już w aucie. Nowakowski jechał naprawdę szybko.

- Dokąd jedziemy? – zapytałam.

- Zobaczysz.

Mimo szczerych chęci nic od niego nie wyciągnęłam. Zero informacji. Po kilku minutach jazdy zatrzymaliśmy się w znajomym miejscu.

- Przebiegam tędy codziennie. – powiedziałam zdezorientowana.

Piotr zadowolony kiwnął głową.

- Tam kupuję wam kawę. – odparłam wskazując odpowiedni budynek.

- Wiem. – uśmiechnął się.

- Organizujesz jakąś wycieczkę krajoznawczą? – zapytałam zdezorientowana. – Ja wiem, że z moją orientacją w terenie jest źle, ale biegam tędy od…

- Chodź. – pociągnął mnie w stronę parku.

- Piotrek, nie ruszę się stąd dopóki mi nie powiesz o co chodzi. – stanęłam w miejscu i skrzyżowałam ręce na piersiach.

- Nie ruszysz się? – zapytał.

Zaprzeczyłam kiwając głową. Siatkarz bez zastanowienia podniósł mnie, przerzucił przez swoje ramię i ruszył w kierunku parku.

_____________________________________________________________________________

Co za pogoda! :) Macie jakieś plany na końcówkę weekendu majowego?

Twitter.