LII

Epizod LI.

Obudziłam się wcześnie rano, ale byłam pewna, że zaspałam. Zerwałam się z łóżka i próbowałam wstać, ale powstrzymał mnie Piotrek.

- Dzień dobry. – uśmiechnął się i delikatnie mnie pocałował.

- Zaspałam, prawda? – zapytałam kładąc się na brzuchu.

Pokiwał przecząco głową. Była dopiero szósta rano. Nie miałam ochoty stąd wyjeżdżać.

- Kawa sama się nie kupi. – stwierdziłam rozbawiona po chwili.

Chwyciłam T-shirt leżący na podłodze i szybko go na siebie włożyłam. Pobiegłam do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Zerknęłam w lustro – byłam uśmiechnięta od ucha do ucha. Po chwili owinęłam się ręcznikiem i wróciłam do pokoju w poszukiwaniu swoich rzeczy. Piotrek wciąż leżał na łóżku. Uśmiechnęłam się szeroko i wróciłam z ubraniami do toalety.

- Nie odpuszczasz nawet dziś? – zapytał rozbawiony widząc, że jestem gotowa do biegania.

- Wracam do domu dopiero po śniadaniu. – odparłam zawiązując buty.

Zostawiłam Nowakowskiego i poszłam biegać. Kiedy rozplątywałam słuchawki z pokoju obok wyszedł mój sąsiad. Zerknął na mnie a ja zawstydzona opuściłam głowę.

- Błagam o jakiś cynk następnym razem. Położę się wcześniej, albo założę słuchawki…

- Przepraszam. – zaśmiałam się. – To był pierwszy i ostatni raz, obiecuję.

- Aż tak źle? – zapytał rozbawiony. 

- Noc poślubna. – wyszczerzyłam się. 

- W takim razie zwracam honor. – odparł wesoło. – Gratulacje.

Podziękowałam i wybiegłam z ośrodka. Wybrałam dłuższą trasę – pogoda była przepiękna. Kiedy wróciłam z kubkami do ośrodka wszyscy już jedli śniadanie. Zajęłam swoje miejsce i pocałowałam Piotrka.

- Przy jedzeniu? – skrzywił się Kubiak.

Wywróciłam oczami i zabrałam się za swoje śniadanie. Po wyjściu ze stołówki pożegnałam się z siatkarzami i wróciłam do domu. W następny weekend miał przyjechać do mnie Piotr – wtedy mieliśmy się pochwalić rodzicom genialnym planem Nowakowskiego. Wolałam trenować w Spale niż u siebie, w Łodzi. Tam wszystko miałam na miejscu, w jednym ośrodku. Tutaj dojazdy z domu do siłowni i z siłowni na stadion zajmowały mi mnóstwo czasu. Odliczałam do soboty, chociaż przyznam, że im bliżej weekendu tym bardziej się bałam. Nie miałam pojęcia jak zareagują. Chociaż… Będą źli. Wzięłam ślub pod wpływem emocji nie zastanawiając się nawet pięć minut z chłopakiem, którego znam od marca i którego widzę bardzo rzadko. Co to był w ogóle za pomysł? To nic nie da. Paweł miał rację.

- Edyta, masz gościa! – kiedy usłyszałam rano krzyk mamy wybiegłam z pokoju niemalże przewracając się po drodze.

- Piotrek! – mocno go przytuliłam i pocałowałam.

Chwyciłam go za rękę i zaciągnęłam do swojego pokoju. Mimo, że codziennie ze sobą rozmawialiśmy strasznie się za nim stęskniłam. Zamknęłam drzwi i usiadłam obok niego.

- Mam coś. – odparł i wyjął prostokątne pudełko z kieszeni. – Możemy je  wymienić, jeśli ci się nie podobają.

W środku były obrączki. Złote, klasyczne. Idealne.

- Zabiją nas, prawda? – zapytał po chwili.

Kiwnęłam rozbawiona głową i podałam dłoń Piotrkowi.

- Gdzie masz pierścionek? – zapytał trzymając moją rękę.

Całkiem o nim zapomniałam. Nie nosiłam go w domu, mama od razu zauważyłaby to cudo na moim palcu. Podeszłam do szkatułki leżącej na toaletce i założyłam pierścionek zaręczynowy. Kiedy wróciłam na miejsce Piotr założył mi obrączkę i podał mi pudełko. Wsunęłam drugą obrączkę na jego palec i go pocałowałam.

- Gotowa? – uśmiechnął się lekko wstając.

- Co będzie dalej? – zerknęłam na niego.

- Zaczyna się sezon, jedziesz ze mną do Rzeszowa. Zamieszkamy razem. – powiedział wesoło jak gdyby to wszystko było normalne. – Małżeństwa mieszkają razem.

- Nie możesz łączyć tej prymitywnej logiki z naszą głupotą. – zaśmiałam się.

- Poślubiłem cię bo chciałem, nie jestem głupi. – wyszczerzył się.

- Kiedyś pewien pisarz powiedział bardzo mądrą rzecz, wiesz? – zapytałam rozbawiona. - Tylko głupiec uważa przypadek za szczęście.

- Kiedyś pewien inny pisarz powiedział mądrzejszą rzecz, wiesz? – zerknął na mnie. - Może jestem głupi, ale wiem, co to miłość.

- Dobra, wygrałeś. – zaśmiałam się i pocałowałam go.

Chwyciłam jego rękę i podeszłam do drzwi. Kiedy je otworzyłam Hubert stojący za nimi prawie się przewrócił. Szarpnęłam go i wepchnęłam do swojego pokoju.

- Długo tu stoisz? – zapytałam wkurzona.

Widząc minę Piotrka wypuściłam brata i poszłam w kierunku salonu. Zatrzymałam się w połowie drogi przerażona, ale Nowakowski popchnął mnie do przodu. Usiedliśmy na kanapie naprzeciwko moich rodziców. Mama przerwała czytanie książki, a tata zerknął na nas zaciekawiony zza gazety.

- Głodni? – zapytała rozbawiona Weronika.

- Jesteś głodny? – zerknęłam na Piotra. – Pójdę do kuch…

- Edyta, usiądź. – wyszczerzył się Nowakowski kiedy próbowałam wstać.

Głęboko westchnęłam i spojrzałam na swoich rodziców.

- O co chodzi? – tata odłożył gazetę i rozsiadł się wygodniej.

- Chyba musimy się do czegoś przyznać. – powiedział Piotrek, któremu uśmiech nie schodził z twarzy.

- To wszystko jego wina. – dodałam szybko.

- Edyta, w ciąży jesteś? – zapytał przerażony ojciec.

- Nie. – zaśmiałam się a tata odetchnął. – Chyba?

Zerknęłam na Piotrka a on parsknął śmiechem.

- Jak to chyba? – mój ojciec zerknął zdezorientowany na mnie, Piotra i mamę.

- Nie jestem w ciąży. – powiedziałam.

- Zaręczyliśmy się. – wydusił w końcu z siebie Piotrek.

Reakcja moich rodziców była niesamowita. Ucieszyli się. Zerwali się z miejsc i zaczęli nam gratulować.

- Naprawdę szybko. – powiedziała zaskoczona mama przytulając mnie.

Zadowolony Piotrek usiadł na swoim miejscu i przytulił mnie. Kiwnął głową i zerknął na mnie – był mile zaskoczony.

- Pochwal się pierścionkiem. – podekscytowana Weronika usiadła obok mnie i złapała moją dłoń.

Zerknęłam przerażona na Piotra.

- Piękny. – powiedziała po chwili z uśmiechem.

- Należał do mamy Piotra, jego babci… - zaczęłam, ale mama mi przerwała.

- A to? – zapytała unosząc moją dłoń. – To jest obrączka? 

____________________________________________________________________________

Co sądzicie o transferach w PlusLidze? :) Jakieś zaskoczenia?

Twitter.