LI

Epizod L.

- I ty, debilu, na to pozwoliłeś? – zapytał Zagumny zerkając na Ignaczaka.

- O co ci chodzi? – jęknął Krzysiek.

- Znają się pół roku, widują się raz na miesiąc. – machnął ręką Paweł.

- I właśnie o to chodzi. – powiedział Bartman. – Są małżeństwem, chcąc nie chcąc będą musieli ze sobą żyć.

- Brzmi jak wyrok. – zaśmiałam się.

- Jesteś nienormalna. – stwierdził Michał.

- Ruciaki tak mają. – pokazałam mu język.

- Co z weselem, księdzem? – zapytał Kubiak. - Przecież to poważ…

- Co z wami? – zapytałam zirytowana. – Marudzicie.

- Ty wiesz co ty zrobiłaś? – krzyknął Zagumny. – Wyszłaś za mąż. Po półrocznej znajomości. I to z Piotrem!

- Ej, to było chamskie. – zaśmiał się Nowakowski.

- Małżeństwo to coś na całe życie. Poważna rzecz. – jęknął Kubiak.

- A ja się cieszę. – stwierdził Ignaczak. – Błagam, panowie. Który z nas nie marzył o takim weselu? Dziesięć minut w urzędzie i spokój.

- Krzysiek. – Możdżonek zerknął na niego z politowaniem.

- No co? – wzruszył ramionami. – Na rok przed całym weselem nie żyje się niczym innym. Kogo zaprosić, a kogo nie. Kto się obrazi, a kto nie. Ten nie może siedzieć obok tego, ta jest alergikiem więc pół menu wypada. Lista gości dłuższa niż rolka papieru toaletowego. I bawisz się do rana z bandą nieznajomych, których pierwszy raz widzisz na oczy. Do tego wieśniacka muzyka, durne oczepiny…

- Igła, oddech. – poklepał go Bartman.

- A prosiłem, bez żadnych oczepin. – krzyknął.

- Spokojnie. – zaśmiałam się.

- Tylko wódka mnie uratowała. – stwierdził po chwili siadając na swoim miejscu. – A ja dzisiaj byłem na najlepszym ślubie w historii.

- Dziku, będzie wesele, będzie ksiądz. – powiedział Nowakowski unosząc rękę. – Ale kiedyś.

- Przed emeryturą. – zaśmiałam się.

- Para idealna. – stwierdził Ignaczak wskazując nas palcem.

- Nie da się tego jakoś unieważnić? – zapytał Zagumny.

- Swoje unieważnij. – odparłam biorąc łyk wody.

- Ja tu się martwię, a… - zaczął rozgrywający.

- Oooo. – Ignaczak przerwał mu swoich okrzykiem. – Słodko.

- Żyj i daj żyć. – powiedziałam zirytowana.

- Edyta! – usłyszałam znajomy głos.

- Który mu powie? – zaśmiał się Kubiak.

- Prosimy panie Marku, prosimy. – zadowolony rozgrywający przesunął się i zrobił miejsce mojemu trenerowi.

- Zapamiętam to sobie. – powiedziałam zerkając na Pawła.

- Co jest? – Marek wyglądał na zdezorientowanego.

- Edyta wyszła za mąż. Przed chwilą, w urzędzie. – Zagumny czerpał dziką satysfakcję z donoszenia na mnie.

- Jesteś w ciąży? – zapytał mój trener podnosząc głos. – Przestajesz trenować?           

- Nie jestem.  Nie przestaję trenować. – odparłam zgodnie z prawdą.

- Zmieniła tylko nazwisko. – wzruszył ramionami.

Odetchnęłam a oburzony Zagumny próbował rozwścieczyć mojego trenera.

- Twój ojciec mnie zabije. – stwierdził jednak po chwili Marek. – Twoja matka też.

Ten dzień wykorzystałam maksymalnie. Wyrobiłam normę, przebiegłam więcej niż zwykle. Zafundowałam sobie niezły wycisk w ostatni dzień przed wyjazdem. Wieczorem byłam już spakowana. Wzięłam prysznic, założyłam piżamę i chwyciłam laptopa. Nie miałam pojęcia co się dzieje na świecie – nie czytałam gazet, nie zaglądałam do sieci. Nie miałam nawet czasu posłuchać radia. Przeglądałam wiadomości kiedy usłyszałam ciche pukanie do drzwi.

- Proszę. – krzyknęłam nie mając ochoty ruszać się z miejsca.

Do pokoju wparował Piotrek, który rzucił się na drugie łóżko.

- Kurek wywalił mnie z pokoju. – powiedział zirytowany. – Stwierdził, że nie będzie spędzał ze mną nocy poślubnej.

Uśmiechnęłam się i wyłączyłam komputer.

- Wiesz co? – zapytałam wstając i odkładając laptopa na stolik.

Podeszłam do drzwi i zakluczyłam je.

- Co? – kiwnął głową.

- Kurek ma rację. – powiedziałam powoli podchodząc do łóżka na którym leżał.

- Mogę tu spać? – zapytał wyraźnie zadowolony.

Usiadłam obok niego i pocałowałam go.

- Musisz. – uśmiechnęłam się i zaczęłam zdejmować jego T-shirt.

- Edyta... – próbował coś powiedzieć, ale powstrzymywałam go pocałunkami. – Nie musisz…

- Wiem. – odparłam po chwili widząc, że jest zdezorientowany. – Ale chcę.

Piotrek chwycił kosmyk moich włosów i włożył je za moje ucho. Zerknął na mnie jak gdyby chciał się upewnić. Kiwnęłam twierdząco głową i znów go pocałowałam.  Byłam kompletnie zielona w tych sprawach, więc nie wiedziałam od czego zacząć. Chwyciłam jego T-shirt i zaczęłam go z niego zdejmować. Piotr uniósł obie ręce i szybko pozbył się górnej części garderoby. Złapał moje biodra i bez problemu mnie obrócił. Delikatnie położył mnie na łóżku i natychmiast wbił się w moje usta. Rozchyliłam wargi i poczułam jego niesamowity język. Maksymalnie się zaangażowałam i postanowiłam całkowicie wyłączyć myślenie. Przyciągnęłam go do siebie i wplotłam dłonie w jego włosy. Nagle poczułam jego dłonie, które schodziły coraz niżej. Wzdrygnęłam się, kiedy dotknął moich bioder. Nie chcąc, żeby to zauważył zaczęłam rozpinać jego spodnie. Pozbyłam się ich po chwili zrzucając je na podłogę. Piotrek był niesamowicie nakręcony. Oderwał się od moich ust i zaczął całować moją szyję. Z szerokim uśmiechem na twarzy odchyliłam głowę do tyłu. Czułam na sobie jego ciężar, ale to mi w ogóle nie przeszkadzało. Schodził coraz niżej i niżej uważnie mnie obserwując. Uniósł mój T-shirt i zaczął całować mój brzuch. Po chwili przerwał i zerknął na mnie.

- Jeśli chcesz, mogę… - zaczął i urwał. – Powiedz a przestanę, zgoda?

Nie wiem dlaczego, ale wydawało mi się, że mówi to tylko z obowiązku. Wyglądał niesamowicie. Miałam wrażenie, że choćbym krzyczała i protestowała i tak by nie przestał. Naprawdę tego chciał. Przyciągnęłam go do siebie i znów go pocałowałam. Zadowolony uśmiechnął się i szybko zdjął moją bluzkę. Uniósł mnie i posadził na swoich nogach. Kompletnie nie potrafię wyjaśnić tego, co stało się tuż potem. Niemalże rzuciłam się na niego kompletnie tracąc nad sobą kontrolę. W przeciągu minuty pozbyliśmy się resztek swojej  garderoby. Piotrek był rozbawiony i zaskoczony jednocześnie. Bez problemu znów mnie położył na plecach i przycisnął mnie do łóżka swoim ciężarem. Poczułam jego dłoń na swoim udzie. Jak na zawołanie objęłam go w pasie nogami. Po chwili głośno krzyknęłam czując, że wykorzystał sytuację. Nie mógł się powstrzymać. Starałam opanować swój oddech, ale regularne, szybkie ruchy bioder Piotra mi nie pomagały. Zaczęłam całować jego szyję i tors chcąc powstrzymać się od robienia hałasu.

- Piotrek… - jęknęłam wiedząc, że zaraz obudzę połowę ośrodka.

Siatkarz zupełnie nie reagował na moje prośby. Wręcz przeciwnie – przyspieszył jeszcze bardziej. Nowakowski złapał moje ręce i wplótł swoje palce w moje. Wbił we mnie wzrok nie przestając pracować. Jego oczy doprowadzały mnie do jeszcze większego szaleństwa niż jego  ruchy. Odwróciłam głowę i przymknęłam oczy. Poczułam jego język na swojej szyi, obojczykach i piersiach. Od mieszanki perfum i potu zakręciło mi się w głowie. Znowu przestałam nad sobą panować, co perfidnie zostało wykorzystane przez Piotrka. Zaczęłam głośno krzyczeć nie mogąc się powstrzymać. Zasłoniłam usta ręką, ale kompletnie nic to nie dało. Nowakowski też zaczął przeciągle krzyczeć, tyle, że robił to dwa razy głośniej.

- Ciii. – rozbawiona przyłożyłam palec do ust kiedy całkowicie na mnie opadł.

Wciąż nie mogłam zapanować nad swoim oddechem. Łapczywie połykałam powietrze, którego wciąż mi brakowało – byłam przygnieciona ciałem Piotra. Po chwili zsunął się ze mnie i położył tuż obok.

- Cisza nocna was, kurwa, nie obowiązuje?! – usłyszeliśmy donośny krzyk zza ściany.

Zerknęliśmy na siebie i głośno się roześmialiśmy.

- Cicho. – powiedziałam rozbawiona wciąż nie mogąc się uspokoić.

Zasłoniłam swoją twarz poduszką nie chcąc bardziej drażnić któregoś z sąsiadów. Dopiero kiedy się opanowałam włożyłam ją z powrotem pod głowę. Nic to jednak nie dało, bo widząc minę Piotrka znów się roześmiałam.

- Mam cudowną żonę. – stwierdził po chwili gładząc mnie dłonią po policzku.

Głośno ziewnęłam i szeroko się uśmiechnęłam. Mocno przytuliłam się do Piotra i oparłam swoją głowę na jego torsie.

- Mam wspaniałego męża. – odparłam z uśmiechem i zamknęłam oczy.

____________________________________________________________________________

Idealny facet musi być...? :)

Twitter.