LXV

Epizod LXIV.

- Całowałaś się z Markiem?! – Piotrek odsunął mnie od siebie i zerknął na mnie zaniepokojony.

Cholera, nie miałam zamiaru mu o tym wspominać.

- Te trzy miesiące beze mnie były ci na rękę, co? – zapytał ostro.

- Piotrek, to były trzy najgorsze miesiące  w moim życiu. – jęknęłam.

- Nie wydaje mi się. – odparł. – Myślałem, że… W sumie…

- To nie tak jak myślisz, Piotrek, ja…

- Ja wszystko wiem, spokojnie. – uśmiechnął się krzywo.    

- Piotrek, byliśmy pijani, prawie nic nie pamiętam…

Nowakowski kiwnął z niedowierzaniem głową, odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę auta.

- Błagam cię, to nic nie znaczyło, musisz… - zaczęłam próbując zagrodzić mu drogę.

- Nic nie muszę. – warknął. – Idź biegać. Nie mogę się skupić, kiedy stoisz nade mną i bełkoczesz coś pod nosem. Nie poprawisz swoich wyników, jeśli nie będziesz trenować. Przeszkadzasz mi, więc  z łaski swojej zamknij się i daj mi przejść.

- Piotrek… - po  moich policzkach znów  zaczęły spływać łzy.

Wściekły siatkarz minął mnie, wsiadł do swojego auta, odpalił silnik i ruszył. Bezradna zaczęłam biec za samochodem. Piotrek zwiększał prędkość, ja też. Po chwili jednak zniknął za zakrętem a ja, bądź co bądź, nie miałam szans z dobrym autem. Wściekła kopnęłam kosz na śmieci i wytarłam łzy z twarzy. Pobiegłam od razu do ośrodka – po drodze zastanawiałam się jak mogę odkręcić to wszystko. Po kilku minutach porządnego sprintu byłam na miejscu.

- Pani Edyto, coś się stało? – Staszek przyjrzał mi się uważnie.

Z pewnością zauważył spuchniętą od płaczu twarz i zaczerwienione oczy.

- Nie. – odparłam szybko i pognałam do góry.

- Co z moją kawą? – na schodach mijał mnie Zagumny.

- Mam w dupie twoją kawę. – warknęłam i pobiegłam dalej.

- Mamy umowę! – krzyknął rozbawiony.

Zatrzymałam się dopiero na korytarzu na czwartym piętrze. I Piotrek i Marek tutaj mieszkali. Zastanawiałam się co robić kiedy ze swojego pokoju wyszedł mój trener. Podszedł do mnie i zaczął mi o czymś opowiadać. Zupełnie go nie słuchałam, kiwałam głową  udając, że wiem o czym on mówi. Po kilku minutach Nowakowski pojawił się na korytarzu. Zerknął na Marka i ruszył w naszym kierunku. Miałam ochotę stamtąd uciec. Piotr bez zastanowienia uderzył mojego trenera prosto w twarz. Marek upadł na podłogę, z jego nosa trysnęła krew. Nowakowski jak gdyby nigdy nic minął go i ruszył dalej. Mój trener wrzeszczał próbując zatamować krwotok, zaciekawieni sportowcy powychodzili ze swoich pokoi.

- Pomóż mi. – jęknął próbując wstać.

Podałam mu dłoń i z trudem pociągnęłam go ku górze. Weszłam do jego pokoju, wyjęłam apteczkę i zajęłam się zmasakrowanym nosem.

- Jest złamany. – powiedziałam delikatnie dotykając jego nos.

- Kurwa. – jęknął odsuwając twarz. – Co go napadło?!

- Sam sobie to opatrz. – warknęłam rzucając  w niego workiem lodu.

- Czekaj. – krzyknął biegnąc za mną. – Zawieź mnie do przychodni.

Wzięłam klucze do samochodu Marka i zeszłam na dół. Mój trener szedł tuż za mną cały czas trzymając lód przy twarzy. Minęłam zdziwionych sportowców, w tym rechoczącego Jarosza i pognałam na parking. Wsiadłam do czarnego Audi Marka i włożyłam kluczyk w stacyjce. Marek szybko zajął miejsce pasażera.

- Zapaskudziłeś mi tapicerkę! – krzyknęłam widząc ślady krwi na siedzeniu.

- Mi? – zapytał rozbawiony.

Pokiwałam głową i wyjechałam z parkingu. Po kilkudziesięciu minutach udało mi się dojechać do jakiejś przychodni, w której zajęli się Markiem. Czekałam na korytarzu bite dwie godziny. Kręciłam się od drzwi do drzwi nie wiedząc co ze sobą zrobić. Kiedy w końcu zajęłam miejsce na poczekalni tuż obok mnie usiadła jakaś kobieta. Zerkała na swoją córkę, która bawiła się klockami kilka metrów dalej. Zauważyłam, że cały czas wyciera łzy. Podałam jej chusteczkę.

- Będzie dobrze. – powiedziałam po chwili.

- Nie będzie. – kiwnęła głową. – Nie przeżyje bez operacji. Ale samej operacji też prawdopodobnie nie przeżyje. Co ja mam robić?

Zerknęłam na dziewczynkę. Miała zaledwie kilka lat.

- Gdyby chodziło o mnie, wolałabym operację. – wzruszyłam ramionami. – To już by była jakaś walka.

- Co tu robisz? – zapytała.

- Czekam na trenera. Złamał dzisiaj nos.

Kobieta prychnęła i wbiła wzrok w swoje dziecko.

- Co ty możesz wiedzieć… - uśmiechnęła się krzywo.

- Coś tam mogę. – odparłam podając jej kolejną chusteczkę. – Mając osiemnaście lat zostałam wielokrotnie zgwałcona. Byłam przetrzymywana i jako jedyna uciekłam. Kilka lat depresji i wszystko się w miarę ułożyło. Treningi przynosiły efekty, poznałam cudownego faceta. Zaręczyliśmy się, wzięliśmy ślub…

Kobieta była wyraźnie zaskoczona moimi słowami.

- Było cudownie i nagle znikąd przyszła choroba. Wykryto u mnie nowotwór. Szybko poddałam się operacji, ale nie mogli mnie wybudzić. Przez dwa miesiące leżałam w szpitalu nie dając oznak życia, lekarze nie dawali mi żadnych szans. Ocknęłam się i zaczęłam od nowa. Nawet nie wiesz jak bardzo musiałam się namęczyć, żeby wrócić do dawnych wyników. A teraz mój trener jest w szpitalu, a mąż pewnie teraz wnosi o pozew rozwodowy. Znowu zostanę z niczym. – zerknęłam w stronę córki tej kobiety. – Trochę jej zazdroszczę.

- Czego można jej zazdrościć?

- To dziecko, dopiero startuje w życiu. Może wszystko. Tylko musisz o nią walczyć, pamiętaj.

- Czemu chce się rozwodzić? – zapytała.

- Ma mnie dość. – uśmiechnęłam się krzywo. – I wcale mnie to nie dziwi.

Po długim czekaniu na korytarzu wreszcie pojawił się Marek. Chciałam już wracać, ale mój trener musiał załatwić jeszcze papierkową robotę. Nie był zarejestrowany w tej przychodni, więc musiał zakładać pełno nowych kart.

- Los cię nie oszczędzał, to jest fakt. – stwierdziła po chwili uśmiechając się krzywo.

- Przywykłam. – wzruszyłam ramionami. – Są ludzie, którzy maja gorzej.

- Nie daj mu odejść. Możesz wszystko.   Tylko musisz o niego walczyć, pamiętaj. – uśmiechnęła się.

- Obawiam się, że jest już za późno. – skrzywiłam się.

- Nigdy nie jest za późno. – stwierdziła i weszła do gabinetu lekarskiego ze swoją córką.

_____________________________________________________________________________

Robiłam dziś olbrzymie porządki i znalazłam na dnie szafy płytę. Heroes of Might and Magic III! Napieprzam już trzecią godzinę i nie mogę się oderwać, magia. :>

Twitter.