LX

Epizod LIX.

Dokończyliśmy jedzenie i podeszliśmy do mężczyzny, który zszedł ze sceny.

- Nieźle pan śpiewa. – powiedział Piotrek.

Mężczyzna był do nas odwrócony plecami.

- Dziękuję. – odparł, po polsku i odwrócił się zdziwiony.

- Pan jest Polakiem? – uśmiechnęłam się. – Skądś…

- Pamiętasz ją? – zapytał Nowakowski ostrym tonem przerywając mi.

Już miałam mu zwrócić uwagę, kiedy Nowakowski uderzył go pięścią w twarz.

- Piotrek! – wrzasnęłam, ale on wciąż okładał muzyka pięściami.

Mężczyzna skulił się, prześlizgnął obok siatkarza i zaczął uciekać.

- Piotrek! – krzyknęłam do siatkarza, który wybiegł tuż za nim.

Pobiegłam za nimi, chociaż nie było łatwo utrzymać równowagę na piasku. Nowakowski wpadł w szał, biegł brzegiem można wrzeszcząc na mężczyznę z baru. Po chwili go dogonił, złapał za jego koszulę i wrzucił go do wody. Uklęknął nad nim i uderzał jego głową o ziemię.

- Piotr! – wrzasnęłam biegnąc tam. – Puść go! Piotrek!

Podbiegłam do niego i próbowałam go odciągnąć od leżącego mężczyzny. Przewróciłam się nie radząc sobie z silnym siatkarzem.

- Oszalałeś? – krzyknęłam zasłaniając krwawiącego faceta.

Był nieprzytomny, leżał twarzą skierowaną w ziemię. Przewróciłam go na plecy i sprawdziłam czy oddycha. Oblałam mu twarz wodą i poklepałam go po policzkach. Facet nagle zakrztusił się i zaczął głośno kaszleć. Usiadł na piasku łapczywie łapiąc powietrze. Zaczął mówić do nas po włosku, angielsku i polsku za co znów dostał w twarz. Odepchnęłam Piotra od niego prawie kładąc się na siatkarzu.

-  Przypatrz jej się uważnie. – Nowakowski odwrócił mnie tak, żeby mężczyzna dobrze mnie widział. – Nie masz jej nic do powiedzenia?

Wbiłam wzrok w faceta, który nawet na mnie nie spojrzał.

- Co ja mam jej powiedzieć? – jęknął.

Piotrek wydał z siebie nieokreślony wrzask i znów rzucił się na faceta.

- Piotrek, zostaw go. – Nowakowski wbijał raz lewą, raz prawą pięść w twarz faceta. – Zostaw go!

Siatkarz rzucił piaskiem w faceta i na czworakach podszedł do mnie. Zerknęłam na zakrwawiony piasek. Mężczyzna leżący na nim trzymał się na twarz.

- Jesteście nienormalni! – wrzasnął, a Nowakowski przywalił mu piaskiem.

Piotr zadzwonił na policję mimo moich protestów, nie łatwo było się dogadać z włoskimi policjantami – ledwo rozumieli angielski. Kiedy w końcu trafił na kogoś kompetentnego udało mu się dogadać. Cały czas przepraszałam mężczyznę wyjaśniając, że to pomyłka. Kiedy policja przyjechała na miejsce to Nowakowski miał problemy. Rzucił się na niego bez powodu. Ubłagałam faceta, żeby nie złożył doniesienia – Piotr mi nie pomagał, cały czas twierdził, że koleś zasłużył. Po długim wyjaśnianiu całej tej sytuacji i wielokrotnych przeprosinach udało nam się ruszyć w drogę do hotelu. Nie wiem jakim cudem udało mi się przekonać pobitego faceta. Wróciliśmy praktycznie nad ranem. Byłam wykończona, runęłam na kanapę stojącą najbliżej wejścia. Piotrek usiadł obok i objął mnie, ale zrzuciłam jego ramię.

- Dlaczego go pobiłeś? – zapytałam obejmując nogi ramionami.

- Nie ważne.

- Co?! – krzyknęłam. – Gość ma zmasakrowaną twarz!

- Chciałem dobrze… - westchnął. – Myślałem, że… Byłem pewien…

- Co? – zapytałam. – Piotrek, błagam, spróbuj mi wyjaśnić to w jakiś sensowny spokój.

- Najważniejsze, że jesteś tu, cała i zdrowa. – powiedział próbując mnie przytulić.

- Czego nie wiem? – wbiłam w niego wzrok. – O czymś mi nie powiedziałeś.

- Edyta, wiesz wszystko. To naprawdę nic takiego. Wszyscy uznaliśmy, że lepiej będzie…

- Uznaliśmy? Kto? – byłam zdezorientowana. – Co uznaliście?

- Chciałem cię ochronić przed tym wszystkim… – odparł.

- Piotrek, przed czym? – zapytałam zdenerwowana.  

- Chodź, połóż się. – westchnął ciągnąc mnie w stronę sypialni. – Jesteś zmęczona, pogadamy o tym jutro.

- Nigdzie nie idę. – krzyknęłam. – Mów o co chodzi.

- Ja ci tego nie powiem. – przegryzł wargę. – Pomyliłem go z kimś…

- Z kim? – machnęłam ręką. – Kogo chciałeś pobić do nieprzytomności?!

- Tak bardzo się cieszyłem, że tego nie pamiętasz… - westchnął. – Nawet nie wiesz ile osób marzy o wymazaniu czegoś z pamięci.

- Chcę wiedzieć wszystko. – powiedziałam donośnym tonem. – Teraz.

Nowakowski skrzywił się i zaczął opowiadać mi całą historię. Kiedy wspomniał o Beacie i porwaniu… Jak gdybym dostała w twarz. Nagle przypomniałam sobie całe to zdarzenie. Kubeł zimnej wody na głowę. Piotrek wciąż mówił ze wzrokiem wbitym w podłogę. Dotknęłam dłonią swoje blizny i skrzywiłam się. Poczułam to samo obrzydzenie, które towarzyszyło mi przez dziewięć dni piekła na ziemi. Przeżyłam to samo na nowo. Piwnica, nóż, gwałt. Przypomniałam sobie jak zalana łzami, cała w siniakach i zadrapaniach uciekałam stamtąd nie oglądając się za siebie. Zostawiłam je wszystkie same. Zostawiłam tam Beatę.

- Edyta, nie płacz… - Nowakowski przerwał mi łapiąc moją dłoń.

- Zostaw mnie. – warknęłam wyrywając mu się.

- Nie chcieliśmy, żebyś… - zaczął, ale znów mu przerwałam.

- Ile chcieliście to ukrywać i robić ze mnie idiotkę? – zapytałam. – Rok? Dwa?

- My nie…

- Ja wiem, jestem zwykłą kaleką przyciągającą pecha. – stwierdziłam kiwając głową. – Do cholery, czy wy naprawdę nie chcieliście mi tego powiedzieć? Nawet ty?

Piotrek milczał.

- Co jeśli bym sobie przypomniała? Za piętnaście, dwadzieścia lat? Co jeśli by go znaleźli?! Tylko ja uciekłam.

- Szanse, że go…

- Co z rodzinami tamtych dziewczyn? – krzyknęłam. – Nic by im nie zostało. Mają tylko mnie. Jestem ostatnim cieniem nadziei na to, że one wrócą!

Nie mogłam się opanować i wrzeszczałam zalana łzami. Nowakowski objął mnie ramieniem, ale znów mu się wyrwałam.

- Masz rację. – powiedziałam wycierając łzy z policzków. – Wiele osób marzy o tym, żeby wymazać coś z pamięci. Teraz pierwszą rzeczą, którą bym wymazała byłbyś ty.

Chwyciłam bluzę leżącą na kanapie i wyszłam na plażę. Byłam cholernie wściekła.

_____________________________________________________________________________

Jeszcze tylko piątek i mamy weekend! Jak minął Wam czwartek? :)

Twitter.