LXI

Epizod LX. 

Przesiedziałam na plaży kilka godzin. Myślałam o tym wszystkim. Nie mogłam uwierzyć, że nikt mi o tym nie powiedział. Byłam zła na siebie i na nich. Piotrek siedział przy balkonowych drzwiach i cały czas mi się przyglądał. Miałam go dość. Obiecał, że mnie naprawi. Że wszystko mi przypomni. Myślałam, że ten tydzień będzie idealny. Chciałam spędzić czas z Piotrem, nadrobić te dwa stracone miesiące. Teraz marzyłam o szybkim powrocie do Polski. Pierwsza osoba o której pomyślałam to Marek. Nie chciałam mieszkać z Nowakowskim, z rodzicami tym bardziej. Powrót do treningów byłby najlepszym wyjściem. Pokazałabym wszystkim, że się nie dam. Nie zrobią ze mnie kaleki na siłę. Nie muszą mnie traktować jak baleriny, która rozsypie się z byle powodu. Żeby wrócić do domu musiałam poczekać tydzień. Przez wszystkie te dni unikałam Nowakowskiego jak ognia. Wstawałam kiedy spał i szłam spać kiedy on robił już to od dawna. Całymi dniami zwiedzałam to piękne miejsce, jednak mimo to tęskniłam za Łodzią i  Rzeszowem. Wieczór z 31 grudnia na 1 stycznia spędziłam na plaży oglądając pokaz fajerwerków. Coś pięknego. Kiedy nadszedł dzień powrotu do Polski cieszyłam się jak dziecko. Spakowana zamówiłam taksówkę i pojawiłam się na lotnisku trzy godziny przed odprawą. Usiadłam na swojej walizce i zabrałam się za czytanie książki. Niedługo potem pojawił się Piotrek. Przez cały tydzień się nie zamykał, mimo, że ja nic nie odpowiadałam. Nadawał cały czas. Przepraszał, tłumaczył się, wyjaśniał mi wszystko. Siedziałam ze wzorkiem wbitym w kartki zupełnie go ignorując. W samolocie założyłam słuchawki a kiedy wylądowaliśmy w Polsce miałam ochotę ucałować ziemię. Od razu pojechaliśmy do mieszkania.

- Edyta, zostań, proszę. – powiedział, kiedy zaczęłam się pakować.

- Ilu rzeczy jeszcze nie wiem? – zapytałam ostrym tonem.

Zagrodził mi drogę do szafy, ale szarpnęłam go i w końcu się przesunął.

- Edyta, przepraszam. – jęknął po raz kolejny. – Cofnąłbym czas…

- Nic byś nie zmienił. – warknęłam. – Wciąż byście to ukrywali.

- Dobra, masz rację. – powiedział stanowczo. – Gdybym mógł cofnąć czas nie zmieniłbym tej decyzji. Bo chcę cię chronić. Lepiej ci teraz, kiedy wiesz?!

- Przynajmniej przekonałam się, że nikomu, do cholery, nie mogę ufać! Nikt mi nie powiedział! – wrzasnęłam siadając na łóżku i chowając twarz w dłoniach.

- Wszystko zaczęło się układać, było naprawdę dobrze… - westchnął. – Nikt nie chciał tego niszczyć.

- Nikt mi nie powiedział…- powtórzyłam szeptem.

Po chwili zerwałam się z łóżka i kontynuowałam pakowanie się. Piotrek wyrywał mi rzeczy, wyjmował ubrania z walizek. Zdenerwowana wkładałam je z powrotem. Zostawiłam klucze na stoliku przy drzwiach.

- Edyta, błagam, zostań… - poprosił.  

- Dziękuję za wszystko. – powiedziałam zakładając kurtkę.

Jedynym minusem powrotu było to, że był środek zimy. Dokładnie ją zapięłam. Założyłam czapkę, rękawiczki i szal.

- Edyta, ty mi nie dziękuj. – jęknął. – Zostań ze mną, proszę.

- Do zobaczenia. – zasalutowałam jak żołnierz i chwyciłam swoje walizki.

Nowakowski chciał mi pomóc, ale warknęłam, że dam sobie radę. Ruszyłam korytarzem i zatrzymałam się przy windzie. Kiedy jej drzwi się otworzyły powoli do niej wsiadłam. Usłyszałam donośny trzask drzwi i znów się rozpłakałam. Przez ostatnie dni robiłam to średnio pięć razy dziennie. Zdenerwowana wytarłam łzy i zadzwoniłam do Marka. Przyjął mnie z otwartymi ramionami, ale oczywiście kazał o wszystkim opowiedzieć. Był pewien, że rodzice mi powiedzą – sam był zdziwiony, że ukrywali przede mną taką rzecz. Jego mieszkanie było naprawdę duże – dostałam własny pokój, a nawet własną łazienkę. Przez cały wieczór Marek zachowywał się jak dobry psycholog, ale przede wszystkim jak przyjaciel. Po raz pierwszy od kilku dni odetchnęłam. Czułam się fatalnie, chciałam zrobić dwie rzeczy naraz. Udusić Piotrka i jednocześnie go przytulić. Wciąż miałam na palcu pierścionek zaręczynowy i obrączkę. Schowałam je do pudełka i obiecałam sobie, że jak najszybciej mu je oddam.

- Piotrek już całkiem nieaktualny? – zapytał Marek zerkając do lodówki. – Powinnaś z nim pogadać. Z rodzicami też. Nie chcieli źle.

- Nie mam ochoty z nimi rozmawiać. – powiedziałam siadając na blacie.

Wspólnie zrobiliśmy śniadanie i usiedliśmy przed telewizorem. Marek jeździł po kanałach nie wiedząc co włączyć – dobrze wiedziałam, że ma ochotę na mecz. Przejęłam pilot i włączyłam odpowiednią stację. Uwielbiałam hymn Ligi Mistrzów. Za każdym razem gdy go słyszałam miałam ochotę stać na baczność przed ekranem.

- To co, po jednym? – zapytał wesoło Marek machając piwem.

Kiwnęłam głową i złapałam lodowatą puszkę. Na jednym się oczywiście nie skończyło. Do końca pierwszej połowy wypiłam już naprawdę sporo. Głośno komentowaliśmy przekrzykując się wzajemnie. Wrzeszczeliśmy na sędziego, piłkarzy i bramkarzy. Na przemian kłóciliśmy się i przytulaliśmy – naprawdę wypiliśmy za dużo. W drugiej połowie nawet nie znałam wyniku. Po doliczonych minutach i gwizdku końcowym Marek ryknął i rzucił się na mnie przeszczęśliwy. Wynik musiał być dobry.

- Wygrali! – krzyczał zapitym głosem. – Wygrali!

Uwiesiłam się na nim nie chcąc upaść na podłogę.

- Jesteś fa-fantastyczna, Edyta – bełkotał mierzwiąc moje włosy.

- Wiem. – wyszczerzyłam się i dotknęłam palcem czubka jego nosa. – Jestem fantastyczna.

- Pamiętaj, zawsze cię kocham. – kiwnął ręką. – Nawet jak krzyczę. Jesteś moją gwiazdą.

- Trener idealny. – prychnęłam i zasłoniłam ręką usta.

Piwo zaczęło mi się odbijać. Marek przyciągnął mnie do siebie i zaczął mnie całować. Kompletnie pijana odwzajemniłam pocałunek i zaczęłam nas rozbierać. Urwał mi się film. Ocknęłam się dopiero nad ranem z potwornym bólem głowy. Obok leżał Marek, który zmiażdżył mnie ramieniem. Uciekłam z łóżka i zamknęłam się w łazience. Miałam na sobie bieliznę i T-shirt. Poukładałam sobie wszystko w głowie. Nie mogłam z nim uprawiać seksu. Nie ma mowy. Sama się spoliczkowałam i obmyłam twarz wodą. Przesadziłam wczoraj. Zdecydowanie. Wzięłam zimny prysznic i szybko się ubrałam. Zrobiłam mocny makijaż chcąc ukryć swój paskudny stan. Miałam podkrążone oczy i siną skórę. Włosy związałam w kitkę i wyszłam z łazienki. Napisałam Markowi wiadomość na kartce i zostawiłam ją w kuchni. Założyłam buty, włączyłam iPoda, włożyłam białe pudełko do kieszeni polaru i wybiegłam na zewnątrz. Było cholernie zimno, z miejsca pożałowałam swojej decyzji o zostawieniu rękawiczek w domu. Chodniki i ulice były odśnieżone, więc nie było żadnego problemu z bieganiem. Po przebiegnięciu kilku kilometrów dotarłam do rzeszowskiej hali na której trenował Piotr. Wbiegłam do budynku witając się z pracownikami – na meczu byłam tylko raz, ale ochroniarz dobrze mnie zapamiętał. Czekałam na korytarzu w nadziei, że natknę się na jakiegoś siatkarza. Po kilku minutach zobaczyłam Grześka, który właśnie wybierał się na trening.

- Jest tam Piotrek? – zapytałam, kiedy wychodził z szatni.

- Chyba jest już na sali. – odparł wgryzając się w batonika zbożowego.

- Mogę coś zostawić? – zrobiłam krok na przód.

Grzegorz wpuścił mnie do szatni. Podeszłam do torby Nowakowskiego i schowałam w bocznej kieszeni pudełko z pierścionkiem zaręczynowym i obrączką. Zawsze trzymał tam klucze i telefon. Kliknęłam na przycisk chcąc zobaczyć, która jest godzina. Na wyświetlaczu zobaczyłam nasze wspólne zdjęcie, które zrobiliśmy pierwszego dnia w Cala Mariolu. Podziękowałam Grześkowi i wybiegłam z budynku. 

_____________________________________________________________________________

PROSZĘ SIĘ NIE ŚMIAĆ ZE MNIE ANI Z MOJEGO ZNIEKSZTAŁCONEGO GŁOSU. 

Twitter.