LV

Epizod LIV.

Drogę do szpitala pokonaliśmy prawie w milczeniu. Piotrek dotrzymał słowa – byliśmy tam naprawdę krótko. Po raz kolejny zrobiłam mammografię. Wyniki dostałam niemalże od razu.

- Moje przypuszczenia niestety się potwierdziły. – westchnął lekarz a ja zerknęłam na Piotra.

Był przerażony tak jak ja.

- Niech pan nie żartuje. – powiedziałam błagalnym głosem.

- Przykro mi. Niech pani podejdzie. – gestem ręki przywołał mnie do siebie.

Puściłam dłoń Piotrka i podeszłam do lekarza.

- Widzi pani to? – zapytał wskazując przejaśnienie na zdjęciu. – To bardzo mały guz, nowotwór nie jest złośliwy ani zaawansowany. Ma centymetr, nie więcej. Nie jest rozrzucony, więzy chłonne są czyste.

- Usuniecie to? – wlepiłam wzrok w sufit. – Wystarczy operacja?

- Usuniemy. – powiedział. – Nie wiem czy skończy się na operacji. Podamy odpowiednie leki, będzie musiała się pani stawiać na regularnych badaniach. Mogą pojawić się przerzuty, wtedy trzeba będzie zastosować silniejsze leczenie.

- Żadnej chemioterapii, o nie. – kiwnęłam rękami. – Jakie są statystyki?

- Słucham? – lekarz zerknął na mnie.

- Jakie mam szanse na całkowite wyleczenie? – zapytałam. – Muszę trenować, ja…

- W pani przypadku szanse na szybki powrót do zdrowia są ogromne. Pani jest sportowcem. Ruch, zdrowe odżywianie się. To podstawa.

- Kiedy? – zerknęłam na Piotra, który w ciszy nam się przyglądał.

- Jeśli operacja się powiedzie będziemy regularnie panią badać. Ale musi pani o tym wszystkim pamiętać.

- Okej. – kiwnęłam głową. – Niech pan poda termin tej operacji.

- Znając polskie realia poczekasz dwa lata. – prychnął Nowakowski odzywając się pierwszy raz. – Inne pytanie. Ile pan chce?

- Takie zabiegi są refundowane, panie Nowakowski. – odparł wyraźnie zdenerwowany lekarz.

- Kiedy? – zapytał.

- Jak najszybciej. – lekarz zerknął na mnie i skrzywił się. – Dałaby pani radę pojawić się tu w środę? Wykonamy zabieg w czwartek.

- Oczywiście. – powiedziałam.

Wzięłam wizytówkę lekarza i podziękowałam za wszystko. Zabrałam wyniki i wyszłam razem z Piotrem na korytarz.

- Jak tam? – objął mnie ramieniem i pocałował w policzek.

- Zgadnij. – burknęłam chowając teczkę do torby.

Drogę do domu pokonaliśmy w kilkanaście minut. Marzyłam o tym, żeby położyć się, zasnąć, zapomnieć o tym wszystkim. I więcej nie wstać.

- Wiesz co? – zapytałam, kiedy Piotrek przyniósł mi kubek herbaty. – Paweł miał rację. Unieważnijmy to.

- Co?

- Można unieważnić małżeństwo. Nie wiedziałeś o chorobie, można złożyć wni…

- Edyta, żartujesz sobie ze mnie? – usiadł obok mnie i zerknął na mnie.

- Bądźmy szczerzy, jestem jednym wielkim kłopotem. – powiedziałam.

- Nie dla mnie. – odparł łapiąc moją dłoń. – Nie zostawię cię tylko dlatego, że zachorowałaś. Pozbędziemy się tego świństwa, zobaczysz.

Głośno westchnęłam i wzięłam łyk herbaty. Miałam dość. Następnego dnia, w sobotę spotkałam się z Markiem. Nie był zachwycony, ale nie był też zły. Rozmawiałam z nim przez kilka godzin. Obiecałam, że zaraz po operacji wrócę do biegania. Nie zamierzałam się poddać. Za dużo poświęciłam dla sportu, żeby teraz po prostu skończyć. Nie powiedziałam rodzicom. Ostatnio się nie dogadywali, a obawiam się, że moja choroba by nie pomogła. Przez chwilę pomyślałam o Hubercie, ale zdecydowałam, że on też się nie dowie. Do środy trenowałam, mimo, że Marek dał mi wolną rękę.  Rano po przebiegnięciu kilku kilometrów wróciłam do mieszkania i zaczęłam się pakować. Wyjęłam walizkę i zaczęłam wrzucać do niej swoje rzeczy. Nie miałam pojęcia ile dni tam spędzę. Kiedy skończyłam chwyciłam swojego laptopa i włożyłam go na sam szczyt. Coś mnie jednak podkusiło. Włączyłam go i poszukałam folderu ze zdjęciami. Uwielbiałam je oglądać. Zaczęłam od  tych najstarszych, z przed kilku lat. Kliknęłam na ikonkę fotografii. Zdjęcie zrobił brat Beaty, dwa tygodni przed naszym zniknięciem. Leżałyśmy roześmiane na trawie, a w tle, w jeziorze wygłupiali się nasi znajomi.

- Gdzie jesteś? – skrzywiłam się zerkając na  twarz przyjaciółki.

Cholernie za nią tęskniłam. Tyle osób czekało na jej powrót… Wiedziałam, że szanse są małe. Że pewnie nie żyje. Zerknęłam na swoją walizkę. Z hukiem zamknęłam laptopa i wrzuciłam go do torby. Wstałam i z całej siły kopnęłam walizkę, która odbiła się od szafy. Usiadłam na łóżku i rozpłakałam się. Miałam dosyć tej cholernej bezsilności. Beata zaginęła – nic nie mogę zrobić. Rodzice się kłócą – nic nie mogę zrobić. Mam raka – nic nie mogę zrobić.

- Edyta? – Piotrek słysząc hałas dochodzący z sypiali do mnie przyszedł.

Schowałam twarz w dłoniach nie mogąc się uspokoić.

- Piotrek, idź sobie. – poprosiłam drżącym głosem.

Siatkarz zamiast spełnić moją prośbę usiadł obok mnie.

- Wyjdź. – krzyknęłam. – Wynoś się!

Piotrek złapał mnie i mocno przytulił, a ja rozpłakałam się jeszcze bardziej.

- Po co to wszystko było? – zapytałam walcząc z łzami. – Cholera, co ja takiego zrobiłam że 

przyciągam same nieszczęścia?

- Będzie dobrze, to tylko operacja. – westchnął głaszcząc moje włosy.

- Pieprzę operację. – powiedziałam. – Mogłam tam zostać, z Beatą, z tymi dziewczynami. Nie byłoby teraz problemu.

- Edyta, słyszysz ty siebie? – warknął potrząsając mną jak dzieckiem.

- A może zejdę jutro na tym stole operacyjnym? – zapytałam. – Oddam organy, przydam się na coś.

- Zamknij się, słyszysz? – powiedział odgarniając moje włosy z twarzy. – Siedź cicho.

Siedzieliśmy tak kilka minut w ciszy do póki się nie uspokoiłam. Moje oczy były zaczerwienione i zaszklone. Wytarłam resztę łez i odsunęłam się od Piotrka.

- Muszę tam jechać. – stwierdziłam po chwili a on kiwnął głową.

- Zawiozę cię. – odparł starając się uśmiechnąć.

- Daj mi minutę. – poprosiłam. – Przez ten cholerny tusz do rzęs wyglądam jak klaun.

- Czekam w salonie. – powiedział rozbawiony i wyszedł z sypialni.

Poszłam do łazienki i przemyłam twarz wodą. Zerknęłam w lustro i pokiwałam z niedowierzaniem głową.

- Będzie dobrze. – stwierdziłam mówiąc do swojego odbicia. – Musi być. 

_____________________________________________________________________________

Co porabiacie w weekend? :)

Twitter.