XLIX

Epizod XLVIII.

- Puść mnie. – powiedziałam szarpiąc się z nim.

- Teraz mogę cię puścić. – odparł i postawił mnie na trawie. – Gdzie jesteśmy?

- Piotrek. Rozejrzyj się. Drzewa, trawa, ławki. – machnęłam ręką. – To musi być opera. Tak, jesteśmy w operze!

- Bez złośliwości. – wyszczerzył się i pocałował mnie. – Pamiętasz, kiedy tu byliśmy?

Zamyśliłam się.

- Byliśmy tu wiele razy. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - Podobno zabrałeś jakieś 

dokumenty. Moje dokumenty.

- Po kolei. – kiwnął ręką dając znak, że chce mi wszystko wytłumaczyć.

Przerwał mi dźwięk telefonu.

- Odbierz. – powiedział.

Wyjęłam telefon i odebrałam połączenie.

- Pani Edyta Ruciak? – zapytała.

- Tak. – zmarszczyłam brwi. – Z kim mam przyjemność.

- Mówi Doktor Staszewska. Badała się pani u mnie, mammobus…

- Faktycznie. – przypomniałam sobie kiwając głową.

- Musi pani odebrać wyniki, ja…

- Przepraszam bardzo, ale nie mogę teraz rozmawiać. Oddzwonię, dobrze? – powiedziałam widząc Piotra.

- Proszę pani, ja…

- Dziękuję za telefon, miłego dnia.

Rozłączyłam się i wyłączyłam urządzenie.

- Przepraszam. – uśmiechnęłam się lekko i podeszłam do Piotra. – Na czym skończyliśmy?

- Pamiętasz naszą pierwszą randkę? – zapytał.

- Ekspresowe tańczenie, jedzenie i oglądanie filmu. – zaśmiałam się. – Pamiętam.

- To było tutaj. – odparł wskazując palcem ziemię.

- Co z twoim pomysłem? – zapytałam po chwili przypominając sobie wczoraj.

- Do tego dążę. – uśmiechnął się. – Muszę tylko coś usłyszeć.

Kiwnęłam głową.

- Kochasz mnie? – zapytał.

- Przecież wiesz. – odparłam rozbawiona. – Mówiłam ci to setki razy.

Czekał na inną odpowiedź.

- Kocham cię. – powiedziałam po chwili. – I zawsze będę. Nie ważne, czy będziesz nas dzieliło sto czy dwieście kilometrów. Nie ważne, czy zdobędziesz złoto czy brąz. Nie ważne, czy będziemy widzieć się raz na miesiąc czy raz na dwa miesiące.

Piotrek uważnie mi się przyjrzał.

- Satysfakcjonuje cię taka odpowiedź? – zapytałam rozbawiona.

- Właśnie to chciałem usłyszeć – odparł po chwili i uklęknął.

- Piotrek? – zerknęłam na niego zdezorientowana i zrobiłam krok w tył. – Przecież my… To tylko kilka… Piotrek, nie wygłupiaj się. Wstań.

Siatkarz złapał mnie za rękę i przyciągnął bliżej.

- Ty już mówiłaś. – wyszczerzył się. – Teraz moja kolej, zgoda?

- Okej.

- Nie wiem co się stało przez te wszystkie miesiące. – zaczął. – Pojawiłaś się znikąd i nagle stałaś się dla mnie najważniejszą osobą. Sprawiłaś, że wyjazd do domu stał się przykrym obowiązkiem – żałowałem, że nie mogę zostać tu, w Spale.  Moja rodzina… Sama widziałaś ich reakcję. Uwielbiają cię  i mają ze mnie niezły ubaw.

Roześmiałam się, kiedy przypomniałam sobie jego siostry. Mówiły, że zakochał się po uszy, że stałam się ważniejsza od nich. Nie miały do niego pretensji, a wręcz przeciwnie. Zżyłam się z nimi przez te kilka miesięcy, często do siebie dzwoniłyśmy.

- I wiem, że miały rację. To nie jest normalne. Ty nie jesteś normalna.

- Nienormalna? – zaśmiałam się. -  Dzięki.

- Nigdy wcześniej nikogo takiego nie spotkałem i nigdy wcześniej niczego takiego nie czułem. Nie możemy się rozdzielić.

Piotrek wyjął z kieszeni granatowe pudełko i otworzył je. Byłam tak przerażona, że znów zrobiłam krok w tył.

- Kocham cię, Edyta. – powiedział. – Wyjdziesz za mnie?

- Ja ciebie tez. – odparłam niemalże szeptem.

Wciąż na niego patrzyłam, byłam kompletnie sparaliżowana.

- Musisz mi odpowiedzieć. – stwierdził rozbawiony.

Miałam mętlik w głowie. Nie wiedziałam, czy kierować się sercem czy rozumiem. Tak czy nie? Tak czy nie…

- To jest ten plan? Życie ze mną to będzie męka, Piotrek ja… - zaczęłam, ale znów mi przerwał.

- Jestem duży. – wyszczerzył się. – Wiem co robię.

Zerknęłam na niego niepewnie.

- Tak. – krzyknęłam po chwili zdecydowanie za głośno. – Tak, wariacie!

Piotrek wstał a ja od razu się na niego rzuciłam. Oplotłam swoje ręce wokół jego szyi i pocałowałam go. Czułam się jak po spożyciu jakichś dopalaczy. Byłam kompletnie oszołomiona. Znaliśmy się tak krótko… W życiu nie pomyślałabym, że teraz mi się oświadczy. Ba, że w ogóle to zrobi. Wiem, że racjonalne myślenie wróci do mnie dopiero za parę godzin. Teraz byłam szczęśliwa jak nigdy. Po kilku minutach oderwaliśmy się od siebie. Piotr wziął pierścionek i wsunął go na mój palec.

- Jesteś nienormalny. – kiwnęłam głową wciąż nie mogąc uwierzyć w to co się stało. – Skąd ty wytrzasnąłeś teraz pierścionek?

- Z kieszeni. – uśmiechnął się. – To pierścionek zaręczynowy matki taty. Babcia dała go mojemu ojcu, kiedy oświadczał się mamie. Dostałem go od niej jakiś czas temu.

- Niesamowite. – powiedziałam szeptem zerkając na swój palec. – Mama oddała ci swój pierścionek zaręczynowy?

To była ważna, rodzinna pamiątka.

- Taka tradycja. – odparł i pocałował moją dłoń. – Oddała mi go krótko po tym jak cię przyprowadziłem do domu.

Jego matka musiała być taką samą wariatką jak on. Uśmiechnęłam się i chwyciłam jego rękę. To było niesamowite. Słońce świeciło mocniej, trawa wydawała się być bardziej zielona.

- Została nam godzina. – powiedział po chwili i pociągnął mnie w stronę auta.

- Godzina na co? – zapytałam.

- Zobaczysz. – odparł rozbawiony.

- Kolejna niespodzianka? – jęknęłam.

- Ta ci się nie podobała? – zerknął na mnie.

- Lepszej nie mogłam sobie wymarzyć. – stwierdziłam całując go.

- Zobaczymy. – uśmiechnął się szeroko i odpalił silnik.

Jechaliśmy kilkanaście minut, nie dłużej. Zachowywaliśmy się jak nienormalni. Śpiewaliśmy zdzierając sobie gardło, inni kierowcy byli naprawdę rozbawieni. Po krótkiej trasie Piotrek zatrzymał się w centrum miasta.

- Chcesz zrobić zakupy? – zapytałam rozbawiona.

- Mam w planach coś innego. – odparł i wskazał mi duży budynek.

Zerknęłam na niego przerażona.

- Żartujesz, prawda? 

_____________________________________________________________________________

Przepraszam za to spóźnienie. :)

Twitter.