LVII

Epizod LVI.

Pamiętałam tylko to, co było związane z zawodami w Łodzi. Pamiętałam mamę, tatę, Huberta i Marka. Mój trener przyjechał do szpitala niedługo po rodzicach i po Piotrku. Opowiadał mi o moich osiągnięciach i sukcesach a ja słuchałam go z otwartymi szeroko ustami. Jak gdyby mówił a jakimś wybitnym człowieku, a nie o mnie.

- Wiesz co? – zerknął na mnie. – Może to i lepiej, że mnie nie pamiętasz.

Roześmiał się a ja wyszczerzyłam się nie mając pojęcia o co mu chodzi. Rano lekarze zabierali mnie do różnych gabinetów i badali jak królika doświadczalnego. Do swojej sali wróciłam dopiero w południe – moi bliscy wciąż tam byli. Dowiedziałam się, że jestem w Łodzi. Operację miałam w Rzeszowie, ale po miesiącu rodzice zażądali, żebym została przeniesiona. Mama miała ze sobą mnóstwo zdjęć. Krok po kroku przypominałam sobie kolejne rzeczy.

- A to? – zapytałam wskazując ładną dziewczynę na zdjęciu obok mnie.

- Jakaś koleżanka. – mama wzruszyła ramionami i przewróciła kolejną stronę w albumie.

Po kilku godzinach miałam dość, chciałam wrócić do domu, mimo, że lekarze nie chcieli wypuścić mnie do domu. Jeden z nich wspomniał nawet, że jestem świetnym materiałem do jego badania. Mama poprosiła o odpowiednie papiery i mogłam wyjść ze szpitala na własne żądanie. Moja koordynacja ruchowa była do bani. Chodziłam wolno, często się potykałam.  Rzeczy wypadały mi z rąk, lekarz powiedział, że rehabilitacja będzie konieczna. Tata spakował moją torbę do swojego auta.

- Mogę jechać z nim? – zapytałam wskazując na Piotra.

- Jak zwykle… - mama uśmiechnęła się szeroko.

- Jedziemy do nas. – powiedział tata zerkając na wysokiego faceta.

Mężczyzna kiwnął głową i otworzył mi drzwi os strony pasażera. Gentleman. Uśmiechnęłam się i powoli wsiadłam do auta.

- Znam tę piosenkę! – odezwałam się po chwili rozpoznając utwór w radiu. – Marek Grechuta!

- Naprawdę? – zerknął na mnie. – Pamiętasz Grechutę?

Znów uśmiechnęłam się przepraszająco. Przez ten jeden dzień zrobiłam to już z tysiąc razy. Kiedy auto mojego taty zniknęło za zakrętem Piotr zjechał na parking i zatrzymał się.

- Jestem Piotr Nowakowski. Jestem twoim mężem. Poznaliśmy się w Spale. Przyjechałaś tam w marcu z Markiem. Musisz mnie pamiętać! Edyta, nie wygłupiaj się. Proszę.

Piotr wyciągnął komputer ze schowka samochodowego i go włączył.

- Powinniśmy chyba jechać do domu. – powiedziałam.

- Daj mi chwilę.

Nowakowski pokazywał mi różne zdjęcia i nagrania. Stopniowo zaczynałam sobie przypominać Spałę.

- Wzięliśmy ślub! – krzyknęłam po chwili przypominając sobie ten dzień. – Naprawdę go wzięliśmy.

Przypomniałam sobie urząd i to, że miałam na sobie trampki. Piotr zaczął opowiadać mi o wszystkim co działo się od marca. Był cierpliwy i wyjaśniał mi różne rzeczy po kilka razy. Kojarzyłam coraz więcej wydarzeń, kilka przypomniałam sobie sama. Rozmowę przerwał nam mój ojciec – zadzwonił do mnie, był zdenerwowany. Obiecałam, że pojawimy się za kilka minut. Piotrek ruszył, ale nie przestawał opowiadać.

- Przeprowadziliśmy się do Rzeszowa. – uśmiechnął się. – Byłaś zachwycona tym miastem. Byłaś nawet na jednym meczu!

- Wygraliście? – zapytałam podekscytowana.

- Nie. – skrzywił się. – Nieważne. Później odebrałaś wyniki mammografii. Robiłaś badania w mammobusie, pamiętasz?

- Wciąż nie mogę uwierzyć, że pozowałam nago. – zachichotałam.

- No ja też nie. – rzucił sarkastycznie a ja się roześmiałam.

- Lubię cię, wiesz? – powiedziałam wesoło.

Piotrek uśmiechnął się krzywo.

- Myślałaś, że wyniki są złe. Powtórzyliśmy badanie. Okazało się, że masz raka. I wtedy się zaczęło… - urwał i wziął kilka głośnych oddechów. – Przewieźli cię na pooperacyjną, czekałem aż się ockniesz. Próbowali cię wybudzić i wciąż nic. Z każdym dniem było coraz gorzej. Mówili mi, że są małe szanse… Że się nie obudzisz. Przyszedł jakiś gość, gadał o jakiś statystykach. Że po miesiącu nie mam  na co czekać.

- Chcieliście zrezygnować? - zapytałam. -  Odłączyć mnie od tych kabelków?

- Nie pozwoliłem im. Ani ja, ani twoi rodzice. Nigdy bym tego nie zrobił.

Kiwnęłam głową otworzyłam okno. Poczułam rześkie, chłodne powietrze.

- Dziękuję. – powiedziałam po dłuższej chwili. – I przepraszam za to wszystko. Chciałabym pamiętać każdą rzecz.

- Naprawimy cię. – zaśmiał się, kiedy zatrzymał auto przed posesją. – Niedługo sobie wszystko przypomnisz.

- Myślisz? – zapytałam rozbawiona. – Trzymam cię za słowo.

- Trzymaj za co chcesz. – wyszczerzył się a ja zaśmiałam się jeszcze głośniej.

- Mam szczęście, że zaciągnąłeś mnie do tego urzędu. – uśmiechnęłam się.

Piotrek pomógł mi wysiąść z auta i poszliśmy w kierunku drzwi. Kiedy zobaczyłam kolejne schody do pokonania jęknęłam. Rozbawiony Nowakowski wziął mnie na ręce a mi zrobiło się strasznie głupio. Drzwi otworzyła mama, która zaciągnęła mnie do salonu. Usiedliśmy tam wszyscy, a rodzice pokazywali mi inne zdjęcia, nagrania.

- O, to jest z porodu. – powiedział Darek wyjmując kasetę z szuflady.

- Byłam w ciąży? – zapytałam zerkając na Piotrka

- Chyba nie. – stwierdził rozbawiony.

- Ja byłam. – mama uśmiechnęła się i wyrwała tacie kasetę.

- Tego na pewno nie będę pamiętać. – odparłam. – Nie chcę tego oglądać, fuj.

Przez resztę dnia oglądałam masę zdjęć, pamiątek, albumów, nagrań. Rodzice chętnie opowiadali mi to, co powinnam już wiedzieć. Hubert cały czas się ze mnie śmiał, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Po kolacji poszłam do swojego pokoju. Podchodziłam do szuflad i szafek próbując zgadnąć co w nich chowałam. Przypominałam sobie coraz więcej rzeczy.

- Okej. – powoli usiadłam. – Opowiedz mi coś więcej o tych oświadczynach.

- Ciągle mi przerywałaś. – zaśmiał się. – I zapomniałaś mi odpowiedzieć.

- To było w parku, nie?

-Tak. – kiwnął głową podekscytowany.

- Co było potem? - zapytałam.

- Pocałowałem cię i założyłem ci pierścionek. – uśmiechnął się.

- Nie pamiętam tego. – wyszczerzyłam się.

- Mogę ci przypomnieć. – zaproponował wesoło.

Kiwnęłam twierdząco głową i zbliżyłam jego twarz do swojej. Piotrek przyciągnął mnie do siebie i mocno pocałował.

_____________________________________________________________________________

Razem z dziewczynami wpadłam wczoraj na pomysł. Co powiecie na wideokonferencję? :)

Twitter.