LXII

Epizod LXI.

Po kilku dniach i rodzice i siatkarze zorientowali się, że ja i Piotrek nie jesteśmy już razem. Nowakowski codziennie do mnie dzwonił, ale nie odbierałam jego telefonów. Marek kompletnie nie pamiętał sytuacji do której doszło po moim powrocie. Nie zamierzałam mu o tym mówić. Pod koniec tygodnia pojechałam odwiedzić rodziców. Byłam na nich wściekła i całe to spotkanie rozpoczęłam porządną awanturą. Poszkodowany był Hubert, który nie miał pojęcia o co mam pretensje do rodziców.

- Mam was wszystkich dość! – wrzasnął przerywając nam kłótnię. – Czy my nie możemy być normalną rodziną?! Chociaż na pięć minut…

- Hubert, my… - zaczęła moja mama.

- Co? – zapytał zirytowany. – Widzicie się raz na miesiąc i zawsze się kłócicie.

- On ma rację. – westchnęłam siadając na kanapie. – Ja mam tego wszystkiego dość, a co dopiero on.

- Nie możecie się po prostu pogodzić? – usiadł między mną a mamą. – Darcie ryja jeszcze nikomu nie pomogło.

- Młody, słownictwo! – zaśmiałam się przytulając go do siebie.

- Koniec kłótni? – zapytał mamy.

- Koniec. – Weronika zerknęła na mnie a ja przytuliłam ją miażdżąc siedzącego między nami Huberta.

- O co w ogóle poszło? – szturchnął mnie.

- Chciałam zabrać cię na Camp Nou, ale rodzice stwierdzili, że jesteś za młody na taką wycieczkę. – westchnęłam.

- Mamo! – jęknął zirytowany. – Ja chcę na Camp Nou!

Zaśmiałam się widząc minę mamy. Przegadaliśmy cały wieczór, cieszyłam się, że zeszliśmy z wojennej ścieżki. Postanowiłam, że zostanę na noc – w pokoju miałam jeszcze mnóstwo swoich rzeczy. Do Rzeszowa wróciłam dopiero rano. Cały czas mieszkałam z Markiem. Piotr nie odpuszczał. Dzwonił do mnie dzień w dzień. Cholernie za nim tęskniłam – coraz częściej miałam ochotę odebrać telefon, powiedzieć, że go strasznie kocham i przepraszam… Ale zaraz potem przypominało mi się świństwo, które mi zrobił. Marek wciąż pytał – skoro pogodziłam się z rodzicami dlaczego nie zrobiłam tego z Piotrem? Sama nie wiem. Obiecał, że o wszystkim mi powie. Że mnie naprawi. Przez cały ten czas nie przestawałam trenować. Wzięłam się za siebie i poprawiałam swoje wyniki. Pod koniec lutego udało mi się wyrównać swój rekord życiowy – sama nie wiem jak to zrobiłam. Po trzech miesiącach od wybudzenia się ze śpiączki biegałam naprawdę dobrze. Każdą chwilę poświęcałam na wysiłek fizyczny. Trening, rehabilitacja, siłownia, bieganie. I Marek, facet, któremu zawdzięczałam tak wiele. Na początku marca miałam jechać z nim do Spały – nie mogłam się doczekać wyjazdu. Wracam do Staszka, do pokoju numer dwadzieścia dziewięć, do ohydnej kawy, do porannego biegania. Stęskniłam się za znajomymi, siatkarzami. Przez te miesiące widziałam się z Ignaczakiem, Kosokiem, Bartmanem. Później wymigiwałam się jak tylko da – każdy temat kończył się na Piotrku, wciąż próbowali namówić mnie na zmianę zdania. Dziewiątego marca wróciłam do Spały. Uśmiechnęłam się szeroko widząc znajomy budynek. Przyjechaliśmy tam przed trzynastą, jak na ten miesiąc było naprawdę ciepło.

- Dzień dobry! – krzyknęłam wesoło widząc Staszka za ladą.

Mocno go uściskałam i podziękowałam za klucz. Po zakwaterowaniu się zeszłam wspólnie z Markiem do stołówki – była pora obiadowa. Po drodze zatrzymałam się jednak w recepcji.

- Mam coś dla pana. – uśmiechnęłam się i wyjęłam zza pleców winyl.

- Mój Boże… - Staszek zakrył usta dłonią widząc prezent.

- Opakowanie jest trochę zniszczone, ale to oryginał, ma swoje lata. – uśmiechnęłam się. – Niech pan nie pyta, jak to zdobyłam.

Zaśmiałam się widząc jego minę. Był zachwycony, ucałował mnie kilka razy nie wypuszczając mnie z objęć. Na stołówkę dotarłam spóźniona, ale na szczęście Marek zamówił mi posiłek. Siatkarzy jeszcze nie było, więc zupełnie się nimi nie przejmowałam. Bałam się tego spotkania z Piotrem. I z resztą tych wariatów. Rano tradycyjnie wstałam o szóstej i wybiegłam z ośrodka. Z przyzwyczajenia kupiłam cztery kawy. Wracając zastanawiałam się co  ja zrobię z tym powiększonym zamówieniem, ale problem rozwiązał się sam. Kiedy zeszłam na śniadanie zauważyłam na stołówce część siatkarzy – reszta zapewne jeszcze nie dojechała. Przywitałam się ze wszystkimi – każdego mocno przytuliłam. Na ich stoliku postawiłam dwie kawy. Jedną zabrał Paweł a na drugą rzucił się Winiarski.

- Edyta, usiądź z nami. – poprosił Krzysiek.

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. – powiedziałam szeptem widząc jak do sali wchodzi Piotrek.

- Jesteście małżeństwem, to jednak do czegoś zobowiązuje, nie? – zapytał zirytowany.

- Podatki, ubezpieczenie, te sprawy. – kiwnęłam głową i odeszłam od stolika.

Miałam nadzieję, że Piotrek mnie nie zauważy ale w ostatniej chwili przerwał rozmowę z jakimś znajomym i pewnym krokiem do mnie podszedł. Kompletnie nie wiedziałam jak się zachować – on zresztą też nie. Najpierw chciał mnie pocałować, potem przytulić, ale szamotaliśmy się w miejscu jak para nastolatków.

- Miło cię znów zobaczyć. – powiedział wyciągając w moim kierunku dłoń.

- Wzajemnie. – odparłam zdezorientowana, uścisnęłam jego rękę i ruszyłam w kierunku Marka.

Usłyszałam głośny plask – zdegustowani siatkarze równocześnie uderzyli dłońmi w swoje czoła. Też miałam ochotę tak zrobić. Co to miało być?

- Wzajemnie. – pokiwałam z niedowierzaniem głową.

Zaśmiałam się ze swojej głupiej odpowiedzi i usiadłam naprzeciwko Marka. Zjadłam szybko swoją porcję i pognałam do swojego pokoju. Przebrałam się w granatowe spodenki i szary top. Nadszedł czas na siłownię. Kiedy się tam dostałam zauważyłam grupę znanych mi mężczyzn.

- Chyba pomyliliście godziny. – uśmiechnęłam się. – O piętnastej siłownia jest moja.

- Korzystasz tylko z kilku rzeczy. – Marek wzruszył ramionami. – Nikt nikomu nie będzie przeszkadzał.

Wiedziałam, że to sprawka mojego trenera. Zdenerwowana zaczęłam się rozgrzewać i po kilkunastu minutach wskoczyłam na bieżnię. Piotrek zajął tę obok mnie i również zaczął biegać. Co kilka minut zwiększałam tępo, a Nowakowski zaczął coś do mnie mówić. Zeskoczyłam z urządzenia i poszłam na sam koniec siłowni popracować nad kondycją w inny sposób. Siatkarz jednak nie odpuszczał i po chwili znalazł się obok mnie.

- Piotrek, ćwiczę. – powiedziałam po chwili. – Nie mogę się skupić, kiedy stoisz nade mną i bełkoczesz coś pod nosem. Nie poprawię swoich wyników, jeśli nie będę trenować. Przeszkadzasz mi, więc z łaski swojej zamknij się i daj mi pracować.

Zdumieni siatkarze rozejrzeli się i wymienili znaczące spojrzenia. Wróciłam na bieżnię spoglądając na każdego z nich – odwracali wzrok widząc moją wściekłą minę. Podeszłam do ławki, napiłam się wody i przeszukałam swoją torbę. Znalazłam iPoda, którego od razu włączyłam i wróciłam do trenowania. Po kilku minutach mój sprzęt się rozładował, ale nie zdjęłam słuchawek. Przed siedemnastą, cała mokra i zmęczona wróciłam do swojego pokoju. Wzięłam zimny prysznic i owinęłam się ręcznikiem. Padłam na łóżko i odpaliłam komputer. Włączyłam kilka stron i napisałam do Karoliny. Niedawno urodziła zdrowego, ślicznego chłopca. Krystian przemyślał całą sprawę i wrócił do niej. Wciąż trenował, ale regularnie odwiedzał syna i wspierał swoją dziewczynę. Nie do końca rozumiałam decyzję Karoliny, ale zostawiłam to dla siebie – nie chciałam wtrącać się w jej sprawy. Nie mogłam uwierzyć, że od pierwszego przyjazdu do Spały minął rok. Szybko leci. 

_____________________________________________________________________________

Dzisiaj pierwszy raz w życiu brałam udział w pościgu! I dostałam jeszcze za to kwiaty. :D

Twitter.