XLVII

Epizod XLVI.

Pędziliśmy jak nienormalni. Wiatr rozwiewał włosy, które nie ukryły się pod kaskiem. Jeszcze mocniej objęłam Piotra, miałam wrażenie, że zaraz zlecę z tego motocyklu. Po kilkunastu minutach jazdy usłyszeliśmy jakieś krzyki. Nowakowski ostrożnie nawrócił i pojechał tam, skąd dochodziły te dźwięki.  Zatrzymaliśmy się przed bramą przy której stał jakiś mężczyzna z dzieckiem.

- Piotrek? – zapytał głośno przekrzykując ryk maszyny.

Nowakowski wyłączył silnik i zdjął kask.

- Michał! – wrzasnął. – Kopę lat!

Mężczyzna podszedł i podał mu dłoń.

- Edyta, to jest Michał. – Piotrek wskazał mi swojego znajomego. – To on mnie wciągnął w motocykle.

- Cześć.  – przywitałam się wyciągając ku niemu rękę.

- A to… - zaczął Piotr zerkając na dziecko.

- Jaś. – odparł dumnie. – Mój syn.

- Już syn? – zapytał zaskoczony Nowakowski. – Się pozmieniało…

Michał uniósł swoją dłoń i pokazał obrączkę.

- Trzy lata po ślubie.

Piotr kiwnął z niedowierzaniem głową.

- Musimy się kiedyś spotkać i nadrobić zaległości. – zaśmiał się.

- Koniecznie. – odparł. – Wpadnij kiedyś z żoną.

- My nie jesteśmy… - zaczęliśmy niemalże równo i zaśmialiśmy się.

Jaś w tym czasie obszedł motocykl i obejrzał go z każdej strony.

- Chcesz się przejechać? – zapytałam.

Podekscytowane dziecko kiwnęło głową. Zerknęłam na ojca Jasia.

- Pojadę wolno. – obiecał Piotr.

Po chwili Jaś siedział przed Nowakowskim i miał na sobie mój kask. Nowakowski zrobił krótką rundkę po osiedlu jadąc naprawdę wolno. Cały czas trzymał dziecko, które było zachwycone. Ja w tym czasie lepiej poznałam znajomego Piotra.

- Długo się znacie? – zapytałam.

- Całe życie. – odparł wzruszając ramionami. – Jest młodszy o trzy lata ale i tak się zawsze dogadywaliśmy.

Kiwnęłam głową i rozejrzałam się po okolicy.

- A wy? –zerknął na mnie. – Długo już?

Zaprzeczyłam kiwając głową.

- Znamy się od niedawna.

- Rzadko się widujecie, co? – zapytał. – Piotrek ma pewnie mnóstwo obowiązków…

- Ja trenuję, on trenuje. – uśmiechnęłam się. – Łatwo nie jest. Ale nikt nie mówił, że będzie.

- Siatkarska para. – kiwnął z uznaniem głową.

- Nie jestem siatkarką. – zaśmiałam się. – Biegam.

- Jak my wszyscy… - westchnął rozbawiony.

Po kilku minutach Piotrek pojawił się z powrotem, mimo, że roześmiane dziecko domagało się jeszcze więcej. Kiedy wróciliśmy do rodziców Piotra strasznie się bałam ich reakcji. Jego ojciec był rozbawiony, matka już mniej. Pomogłam Darii i Julii, które zajmowały się przyrządzeniem obiadu. Wieczorem mimo protestów matki Piotra obejrzeliśmy wspólnie mecz – naprawdę polubiłam ojca Nowakowskiego. Nawet nie zauważyłam jak szybko minął mi cały ten dzień.

- Bardzo dziękuję za to spotkanie. – powiedziałam uśmiechając się.

- Wpadaj do nas częściej. – odparła Julia.

Kiwnęłam głową i razem z Piotrem wyszłam z jego domu.

- Może lepiej wezmę taksówkę? – zapytałam. – Po co masz mnie odwozić?

- Wsiadaj. – powiedział wskazując auto.

- Piotrek. – jęknęłam. – Sam narzekałeś, że masz mało czasu dla rodziny.

- Dla ciebie mam go jeszcze mniej. – skrzywił się. – Muszę korzystać.

Po powrocie do domu resztę majowego weekendu spędziłam na obijaniu się. Do Spały wróciłam dopiero w poniedziałek. Zakwaterowałam się w moim pokoju i kontynuowałam treningi. Mijały kolejne dni. W czerwcu i lipcu praktycznie co chwilę ktoś wyjeżdżał – część siatkarzy również wyemigrowała i korzystała z krótkiego urlopu. Na szczęście Piotrek został w Spale. Urządziliśmy sobie tutaj małe wakacje.

- Kurek wyjechał? – zapytałam widząc porządek w jego pokoju.

Zadowolony kiwnął głową.

- Mamy cały pokój tylko dla siebie. – odparł po chwili przyciągając mnie do siebie.

- Muszą częściej wyjeżdżać na te wakacje. – zaśmiałam się i zaczęłam zdejmować jego koszulkę.

- Przyjemne z pożytecznym. – stwierdził zadowolony i zaczął mnie całować.

Czułam się niesamowicie, nie potrafiłam się od niego oderwać. Dopiero po chwili, kiedy byłam niemalże naga coś się stało. Nie mam pojęcia co. Zablokowałam się.

- Wszystko w porządku? – zapytał po chwili całując moją szyję.

- W porządku. – odparłam bez przekonania.

- Ty się cała trzęsiesz. – powiedział wystraszony po chwili.

- Przepraszam. – wyrwałam się z jego objęć i schowałam twarz w dłoniach.

Usiadłam na łóżku nie mogąc opanować swojego płaczu. Piotrek uklęknął przede mną i złapał moje dłonie. Odwróciłam twarz – nie chciałam, żeby widział moje łzy.

- Nie wiem co się dzieje. – powiedziałam po chwili próbując się uspokoić.

Cały czas się trzęsłam. Piotrek wytarł dłonią łzy spływające po moich policzkach.

- Edyta, nie zrobię ci krzywdy. – odparł po chwili.

- Wiem. – kiwnęłam głową.

Usiadł obok mnie i mocno mnie przytulił. Cholera, chciałam tego. Nie miałam pojęcia co się ze mną stało. Byłam przerażona nie mając żadnego powodu. Chwyciłam swój T-shirt leżący obok łóżka i założyłam go.

- Edyta…

W pośpiechu włożyłam spodnie i chwyciłam swoje buty.

- Przepraszam. - powtórzyłam kolejny raz i wybiegłam z jego pokoju.

_____________________________________________________________________________

Macie jakiś ulubiony cytat? :)

Twitter.