LVI

Epizod LV.

Godzinę później pojechaliśmy do szpitala. Sale były przepełnione, więc dzieliłam pokój z trzema innymi dziewczynami. Cieszyłam się z takiego obrotu spraw – Piotrek nie mógł zostać i po dwóch godzinach musiał wracać do domu. Odwiedzić mnie mógł dopiero następnego dnia, po szesnastej. Wtedy, po operacji będę walczyć o jak najszybszy powrót do domu. W szpitalu poszłam spać bardzo szybko – im dłużej byłam sama tym bardziej się bałam. Rano porozmawiałam z lekarzem i pojechałam na salę operacyjną. Dwie godziny przed zabiegiem zaczęłam panikować. Co jeśli się nie obudzę? Co z Piotrem? Co z Hubertem? Chwyciłam swoją torbę i wyjęłam notes. Zapisałam tam dosłownie wszystko. Od numeru ubezpieczenia po kod pin do karty kredytowej. Później otrzymałam znieczulenie i po prostu zasnęłam. Ocknęłam się w nocy. Gwałtownie usiadłam na łóżku i rozejrzałam się. Sala była mała, byłam tu sama – tylko jedno łóżko. Zerknęłam na drzwi na przeciwnej ścianie – przez wąską szparę do pokoju wpadało słabe światło z korytarza. Szybkim ruchem ręki odgarnęłam pościel i chciałam wstać. Upadłam na podłogę uderzając twarzą o zimne płytki. Jęknęłam i zerknęłam na nogi, które całkowicie odmówiły mi posłuszeństwa. Próbowałam nimi poruszyć – bez żadnego efektu. Położyłam się na plecach i trzasnęłam pięścią w podłogę.

- No dalej. – jęknęłam klepiąc się po udach.

Po kilkunastu minutach leżenia poczułam w kończynach dziwne mrowienie, mogłam poruszać stopami. Doczołgałam się do drzwi i z trudem wstałam trzymając się kurczowo klamki. Kiedy otworzyłam je szerzej głośno skrzypnęły, a na korytarzu pojawiła się pielęgniarka. Kiedy mnie zobaczyła upuściła tacę, którą trzymała w ręce. Szkło z impetem uderzyło o ziemie rozbijając się na tysiąc kawałków. Podbiegła do mnie, pomogła mi wrócić do łóżka i kazała mi zostać w pokoju. Po chwili w sali pojawiło się mnóstwo lekarzy. Przyglądali mi się jak zwierzęciu w zoo.

- Jak się pani nazywa? – zapytał jeden z nich.

- Edyta. – powiedziałam zdziwiona. – Edyta Ruciak.

- Co pani tu robi?

Rozejrzałam się po wnętrzu usiłując sobie przypomnieć. Wzruszyłam ramionami i zerknęłam zdezorientowana na grupę facetów w białych fartuchach.

- Co ja tu robię?

- Miała pani nowotwór.  Przeszła pani operację wycięcia guza z piersi.

Coś mi światło. Lekarz opowiedział mi o całym zabiegu, stwierdził, że był to bardzo łatwy zabieg. Skomplikowało się później.

- Mam raka czy nie? – skrzywiłam się nie rozumiejąc monologu lekarza.

- Już nie. – odparł po chwili.

- Pani Edyto… - na moim łóżku usiadł mężczyzna, który był psychologiem, jeśli mogę wierzyć identyfikatorowi, który wystawał z kieszeni fartucha. – Po operacji nie mogliśmy wybudzić pani ze śpiączki. Jest dwudziesty trzeci listopad.

- Okej. – wzruszyłam ramionami nie wiedząc o co chodzi.

- To jakiś cud. – powiedział jeden z facetów zasłaniając usta ręką. – Jest świadoma, potrafi mówić…

- Pan też sobie nieźle radzi. – odparłam zirytowana, a lekarz wybuchnął śmiechem.

- Pani Edyto. – zaczął psycholog i urwał. - Operację wykonaliśmy na początku października. Pani była w śpiączce prawie dwa miesiące.

Zerknęłam na nich przerażona. Byłam pewna, że żartują.

- Szanse, że pacjent wybudzi się po czterech tygodniach są bardzo małe. Pani była w śpiączce prawie dwa razy tyle. Po takim czasie… Ludzie nie potrafią ruszyć ręką, powiedzieć słowa… A pani ironizuje! – krzyknął zachwycony.

- Co to za miejscowość? – zapytałam wystraszona zdając sobie sprawę, że jestem sama. – Gdzie moja mama?

- Zawiadom rodzinę. – powiedział jeden z lekarzy a pielęgniarka wybiegła z mojej sali.

Przez kolejne dwadzieścia minut siedziałam skulona na łóżku, miałam mętlik w głowie. Za każdym razem gdy się odezwałam, poruszyłam lekarze krzyczeli z zachwytu.

- Nic nie pamiętam. – stwierdziłam zaskoczona po chwili.

- Może pani to rozwinąć? – psycholog przybliżył się jeszcze bardziej.

- Pomyślałam o mamie. Jedyne co pamiętam to to, że cieszyła się jak przyniosłam jej jakiś dyplom czy coś. Co ja jej przyniosłam?

- Nic więcej pani nie pamięta?

Zaprzeczyłam a lekarz chwycił torbę leżącą przy moim łóżku. Wyjął z niej telefon i podał mi go. Na wyświetlaczu zobaczyłam trzy osoby.

- Tata! Hubert! – krzyknęłam wesoło.

Rozpoznałam ich. Pamiętam ich! Lekarze zaczęli mi tłumaczyć, że z czasem powinnam przypominać sobie wszystkie wydarzenia i osoby. Zaczęli przepytywać mnie z historii, ale nie szło mi za dobrze. Po kilku minutach do sali wpadła moja rodzina z mamą na czele. Łzy ciekły jej po policzkach, kompletnie nie rozumiałam co mówiła. Mocno mnie przytuliła i ani na chwilę nie chciała mnie wypuścić. Zaraz potem uściskał mnie tata a na końcu wskoczył na mnie Hubert.

- Edyta! – nagle do pokoju wbiegła kolejna osoba.

Facet rzucił się na mnie i nie wypuszczał mnie z objęć przez dłuższą chwilę.

- Cholernie się bałem. – powiedział szeptem i pocałował mnie.

Zerknęłam na niego a potem na swoich rodziców.

- Ja przepraszam, ale… - zaczęłam i urwałam. – Jak pan ma na imię?

Mężczyzna otworzył szerzej oczy i spojrzał na wszystkich obecnych po kolei.

- Ma kłopoty z pamięcią, to normalne. – mruknął lekarz. – To że mówi, to jest cud, nie wymagajcie od niej za wiele.

- Edyta, to ja. – uśmiechnął się. – Piotrek. Piotr Nowakowski.

Pokręciłam głową zupełnie go nie kojarząc. Uśmiechnęłam się przepraszająco, facet wyglądał na wystraszonego.

- Nie pamiętasz mnie? – zapytał niedowierzając. – Jestem twoim mężem, wzięliśmy ślub w Spale, ja…

- Mam męża? – zerknęłam na mamę a Piotr siedzący obok przetarł twarz dłońmi.

- Poznaliśmy się w Spale. Trenuję siatkówkę, a ty biegi. Twój trener…

- Marek! – krzyknęłam przerażona znów przypominając sobie kilka rzeczy.

- Tak. – facet wyraźnie się ożywił.

- Ja wygrałam coś w… Łodzi?

- Wygrałaś. – mama kiwnęła głową. – Trzy lata temu.

- Pamiętasz zawody z 2011 roku a nie pamiętasz mnie? – zapytał zdezorientowany Piotr.

- Przepraszam. – wzruszyłam ramionami czując ogromne wyrzuty sumienia.

- Nie pamiętasz nic co wydarzyło się później? – zapytał mój brat. – Wygrałaś tyle zawodów… Masz całą szafę medali i pucharów! Byłaś w Spale, wzięłaś ślub i wyprowadziłaś się do Rzeszowa.

- Mam całą szafę medali i pucharów? – byłam mile zaskoczona.

- Pamięta swoje pierwsze zwycięstwo. – powiedziała mama. – Popłakałam się, kiedy przywiozła medal i wyróżnienie. Byłam z niej niesamowicie dumna.

- Pamiętam to! – krzyknęłam wesoło, a facet siedzący obok mnie zerknął na mnie.

Wyglądał na przygnębionego.

____________________________________________________________________________

Dziękuję za ponad 400 000 wyświetleń! Szok! :) Jesteście najlepsze! 

Tak ostatnio myślałam... Tak długo się znamy, a tak mało o sobie wiemy, nie? :>

Twitter.