LXVI

Epizod LXV.

Do ośrodka wróciliśmy dopiero wieczorem. Po walce ze złamanym nosem w przychodni pojechaliśmy coś zjeść i dopiero później ruszyliśmy w drogę powrotną. Kiedy zaparkowałam od razu oddałam kluczyki Markowi i ruszyłam na górę. Byłam cholernie zmęczona, mimo, że dzisiaj biegałam tylko rano. Powłócząc nogami szłam na drugie piętro potykając się o kolejne stopnie.

- Gdzieś  ty była? – zapytał ostro Nowakowski, który stał przy drzwiach mojego pokoju.

- Wystarczyło wsunąć papiery rozwodowe pod drzwi. – powiedziałam szukając klucza.

- Nie będzie żadnego rozwodu, jasne? – warknął. - Gdzie byłaś?

- Na randce. – odparłam z ironią w głosie. – Złamałeś mu nos, musiałam zabrać go do szpitala.

Piotrek uśmiechnął się od ucha do ucha, ale zaraz potem spoważniał.

- To na pewno było przez przypadek? – zapytał cicho po chwili, gdy wszedł za mną do pokoju i zamknął drzwi.

- Złamany nos?

- Pocałunek.

- Byłam pijana, nie wiedziałam co robię. – powiedziałam. – Marek nic nie pamięta, nie ma pojęcia za co dziś dostał.

- Nic?

- Nic! Ja ledwo coś pamiętam, oglądaliśmy mecz, wypiliśmy mnóstwo piwa…

- Powiem ci coś, ale słuchaj uważnie, bo nie będę się powtarzał. – powiedział ze stoickim spokojem.

Wbiłam w niego wzrok czekając na jego słowa.

- Jeszcze raz pocałujesz jakiegoś gościa i będzie naprawdę źle. Od tej pory całujesz tylko mnie, dotykasz tylko mnie i patrzysz się tylko na mnie.

- Mam zakaz patrzenia? – zapytałam rozbawiona.

- Edyta.

Machnęłam ręką przepraszająco.

- Co byś zrobiła, gdybym pocałował inną dziewczynę?

- Złamałabym jej nos. – kiwnęłam głową uśmiechając się.

Rozbawiony pokiwał głową z niedowierzaniem.

- Przepraszam. – powiedziałam po chwili. – Nigdy w życiu nie tknę alkoholu…

- I…?

- i żadnego innego faceta. – obiecałam.

- Ale czemu Marek? – jęknął.

Wzdrygnęłam się na samą myśl całowania się z trenerem.

- Więc dla jasności wszystko ci powtórzę, okej? – zapytał przyciskając mnie do ściany.

- Mówiłeś, że nie będziesz się powtarzać. – zwróciłam mu uwagę z uśmiechem na twarzy.

Piotrek zrobił taką minę, jak gdyby chciał mnie udusić. Jest dobrze.

- Wiem. Przerywam ci i jestem denerwująca. – wyszczerzyłam się.

- I tak cię kocham. – stwierdził jeszcze mocniej przyciskając mnie do ściany za mną.

Oplotłam swoje ręce wokół jego szyi i mocno go pocałowałam. Mam najlepszego faceta na świecie, którego cholernie nie doceniałam.

- Pamiętaj. – powiedział odrywając się ode mnie. – Jeszcze raz poc…

Znów go pocałowałam nie dając mu dokończyć zdania. Wplótł rękę w moje włosy i naparł na mnie. Chwyciłam jego koszulkę i zaczęłam ją niezdarnie z niego ściągać. Byłam prawie naga kiedy do pokoju wparowali siatkarze.

- Co wy… - Piotrek zasłonił mnie i zdezorientowany wbił wzrok w sportowców.

- Już się pogodzili. – wrzasnął Ignaczak wychylając się na korytarz.

Po chwili w pomieszczeniu było jeszcze więcej siatkarzy.

- Wypad stąd. – zdenerwowany Piotrek ruszył w ich stronę, ale przyciągnęłam go z powrotem do siebie.

Miałam na sobie tylko spodnie i buty, nie chciałam, żeby zobaczyli to czego zobaczyć nie powinni.

- Krzysiek, wyjdź albo zrobię ci krzywdę. – zaśmiałam się przytulając się do pleców Nowakowskiego.

- Czekam. – zadowolony libero rozłożył ramiona.

Szybkim ruchem zdjęłam jeden but i rzuciłam w siatkarza.

- Tylko tego tu brakowało. – mruknęłam widząc Pawła Zagumnego wchodzącego do pokoju.

- Piotrek, przecież to jeszcze dziecko jest. – jęknął rozgrywający.

- Czy wy w ogóle nie czujecie żadnej krępacji, zakłopotania czy coś? – zapytałam zirytowana.

- Ja mam się krępować? – Zbyszek się roześmiał. – To ty stoisz nago.

Wkurzona odwróciłam się do nich tyłem, szybko założyłam swój T-shirt leżący na podłodze i ruszyłam w stronę siatkarzy. Pospiesznie ruszyli w kierunku wyjścia miażdżąc się przy drzwiach. Bartman zaczął uciekać, ale biegał tuż za nim.

- Goni mnie napalone dziecko! – wrzeszczał zbiegając po schodach.

Mijający nas sportowcy i trenerzy przystanęli i obserwowali pościg. Dorwałam go dopiero po kilku minutach niezłego sprintu. Wskoczyłam na jego plecy i zaczęłam go dusić oplatając swoje ramiona wokół jego szyi.

- Wolę być napalonym dzieciakiem niż starym impotentem. – stwierdziłam.

- Zbychu impotent! – wrzasnął rozbawiony Kubiak. – Ochrzcijmy go tak.

- Spodziewałbym się wszystkiego… - stęknął i wziął kilka głębszych oddechów. – Ale impotent? Ja?

- Impotent. – powiedział Zagumny. – Pasuje.

- Impotent! – krzyknął wesoło Ignaczak, a wściekły Bartman zmierzył wzrokiem wszystkich siatkarzy.

- Trzeba było zostać jakimś informatykiem albo mechanikiem… - westchnął Nowakowski łapiąc mnie za rękę.

- Kochanie, wtedy nie spotkałbyś mnie! – powiedział Ignaczak.

- I to by była nagroda za te wszystkie męki w Spale. – stwierdził szczerząc się.

- To w pokoju nie wyglądało mi na mękę. – odparł zadowolony.

- Panowie! – Andrea pojawił się na korytarzu. – Czekam na was od dziesięciu minut!

- Trening? – ja i Piotrek jęknęliśmy niemalże równocześnie.

Niezadowolony Nowakowski ruszył za siatkarzami powłócząc nogami. Ja wróciłam do pokoju, zdjęłam łańcuszek i założyłam pierścionki. 

_____________________________________________________________________________

Kto wygra w sobotę? Borussia czy Bayern? Ja już obstawiłam wynik. :)

Twitter.