VII

Epizod VI.






Obudziłam się kilkanaście minut przed siódmą.

- Wyspana? – usłyszałam szept Zbyszka.

Dopiero teraz zorientowałam się, że byłam do niego przytulona. Usiadłam na łóżku ogarniając włosy z twarzy.

- Spałam tak całą noc? Przepraszam, trzeba mnie było zrzucić.

Bartman uśmiechnął się i nadal leżał nieruchomo w łóżku. Wyglądał jak grecki bóg. Młody, piękny i wysportowany. Westchnęłam, wstałam i ruszyłam do łazienki. Wzięłam prysznic. Ubrałam czarne leginsy, białe buty sportowe, które były wymagane na hali, na której siatkarze mieli trenować za kilka godzin. Założyłam jeszcze czerwony T-shirt i białą bluzę z orzełkiem na piersi, którą obowiązkowo musiałam nosić, jak się później okazało bardzo słusznie.

- Patriotycznie! – skomentował mój wygląd Krzysiu, którego  obudził budzik o siódmej rano.

- Panowie, zbierać się. Za dwadzieścia minut mamy śniadanie.

Krzysztof zasalutował niczym żołnierz i udał się do łazienki. Rzuciłam piżamę na łóżko, na którym nadal leżał Zbyszek. Miał zamknięte oczy, najwyraźniej chciał wykorzystać ostatnie minuty na sen.

- Wstawać, gamonie! – do pokoju wbiegł krzyczący Jarosz.

- Wygodnie tu macie. – Kubiak rzucił się na łóżko i położył obok Bartmana.

Krzysiek po kilku minutach opuścił łazienkę a jego miejsce zajął Zbyszek. Po jego wyjściu zamknęliśmy pokój i udaliśmy się na pierwsze piętro, na którym czekało śniadanie. Staliśmy w korytarzu i czekaliśmy na nadjeżdżającą windę.

- Jesteście pewni, że to się pod nami nie zarwie? – winda wyglądała na stabilną i dobrze wykonaną, ale jednak miałam wątpliwości. – Pojadę następną.

Razem ze mną został Zbyszek, Nowakowski, Kubiak i Ruciak. W ciszy czekaliśmy na kolejną windę.

- Cholera, zapomniałem telefonu. Który ma klucze? – zapytał Michał.

Nowakowski poszedł z nim do pokoju po telefon. Bartman wysyłał Kubiakowi wyraźne znaki, że ma sobie iść. Dziku nie miał problemów z odczytaniem sygnałów i poszedł za dwoma siatkarzami. Winda nadjechała, ja i Zbyszek do niej wsiedliśmy.

- Wie?

- Wie, że mi się podobasz. Tylko tyle.

Uśmiechnęłam się. Pierwszy raz usłyszałam takie słowa z jego ust. Mimo, że to było oczywiste od czasu pocałunku, miło było to usłyszeć. Zibi wcisnął numer jeden w windzie.

- Nie czekamy na nich?

- Nie ma mowy.

Zbyszek zbliżył się i zaczął mnie całować. Odwzajemniłam pocałunek, który trwał dobrą chwilę. Zorientowałam się, że coś jest nie tak. Winda nadal nie ruszyła. W drzwiach stał Nowakowski, który nie chciał czekać na kolejną windę i postanowił nas dogonić. Biedak był tak zszokowany, że stał tylko z otwartymi ustami i patrzył się raz na mnie, raz na Bartmana.

- Pojadę następną. – wydusił w końcu i podszedł do kolejnej windy.

Zjechaliśmy na dół równie zszokowani co Piter.

- Myślisz, że im powie? – zapytałam nerwowo.

Zbyszek bezradnie wzruszył ramionami. Postanowiliśmy poczekać na niego na dole. Po kilku minutach z drugiej windy wysiadł Ruciak, Kubiak i Nowakowski.

- Nic im nie powiedział. – szepnął mi do ucha Bartman.

Poszłam przodem z Kubiakiem i Ruciakiem a Zbyszek został z tyłu z Nowakowskim.

- Proszę cię, spróbuj nikomu nie mówić.

- Trafiła ci się taka dziewczyna i jeszcze to ukrywasz? Idiota. – Piter zbył Zbyszka i ruszył przodem.

Po zjedzeniu śniadania wsiedliśmy do autobusu i ruszyliśmy na trening. Zbyszek i Piter nie mogli się zgrać, po prostu im dzisiaj nie szło. Trener widząc jak się męczą zarządził dwudziestominutową przerwę.

- On ma rację. Powinienem wykrzyczeć to całemu światu a nie kryć się po kątach jak jakiś gówniarz.

- Przeze mnie nie możecie się zgrać. Cholera. To może wiele skomplikować. Staż i pobyt tutaj.

Zbyszek przytaknął.

- Piter nic nie powie. Omówimy to wszystko po powrocie, okej? – zaproponowałam. – Gorzej z jutrzejszym meczem.

Zbyszek wziął spory łyk wody i wrócił trenować. Cały dzień spędziliśmy w hali. Oprócz siatkarzy na tym obiekcie trenowali również lekkoatleci. Kiedy panowie wzięli się za rozpracowywanie przeciwnika ja nie chcąc przeszkadzać wyszłam pozwiedzać. Szłam w kierunku wyjścia na stadion otwarty, gdzie właśnie sportowcy trenowali rzut oszczepem. Bluza z orzełkiem przydała się. Dzięki niej mogłam wejść gdziekolwiek chciałam. Usiadłam na trybunach i obserwowałam rzuty. Po kilku minutach usiadł obok mnie jakiś chłopak. Miał ciemną, oliwkową cerę, czarne, kręcone włosy i duże brązowe oczy. Przedstawił się i próbował wyrzucić z siebie kilka zdań, jednak angielski nie był jego mocną stroną. Miał ciekawy akcent, jednak nie ustaliłam skąd przyjechał. Wiedziałam tylko, że nazywa się Anthony, ma osiemnaście lat i trenuje tutaj. Porozmawiałam z nim chwilę i wróciłam do budynku. Chłopacy wzięli się za poprawę zagrywek. Usiadłam obok trenera i obserwowałam ich pracę. Zbyszek i Piotrek byli w wyśmienitym humorze, żartowali i wygłupiali się. Spojrzałam pytająco na ZB9 ale on tylko uśmiechnął się i wrócił do ćwiczeń. Po długim i wyczerpującym treningu wszyscy wróciliśmy do hotelu. Wieczór siatkarze mieli wyłącznie dla siebie, co było rzadkością.

- A ty gdzie? – zapytał Ignaczak widząc mnie szykującą się do wyjścia.

- Na basen. – tak dawno nie pływałam, że jak tylko zobaczyłam pływalnię wiedziałam, co będę robiła wieczorem.

- Ja też chcę!

- Nie jesteś zmęczony? – byłam zdziwiona.

- Da się być zbyt zmęczonym na jacuzzi?

Krzysiek przebiegł się po pokojach i zebrał dziewięć chętnych osób na basen. Wzięliśmy stroję i ruszyliśmy na pływalnię, która znajdowała się naprzeciwko hotelu. Zapłaciłam w kasie i udałam się do przebieralni. Panowie poszli w moje ślady, tyle, że udali się do części męskiej. Na basenie byliśmy zupełnie sami. Może i było późno, ale to jednak centrum Londynu. Z miejsca ruszyłam na basen sportowy.

- Który się ściga? – krzyknęłam, kiedy moi towarzysze pojawili się na basenie.

Kurek pomachał ręką i podbiegł na stanowisko. Przegrany stawiał kolację.

- Staaaart! – wydarł się Krzysiu.

Wskoczyłam do wody i płynęłam najszybciej jak potrafiłam. Przepłynęłam całą długość i wynurzyłam się z wody. Okazało się, że zostawiłam Bartka w tyle. Kurek po wypłynął ciężko dysząc.

- Panie Kurek, słaba kondycja. – podsumował wyścig Jarosz. 

Zadowolona wyszłam ze sportowego basenu i wleciałam do jacuzzi. Miejsce obok zajął Ignaczak. Kilku siatkarzy nadal się ścigało. Tym razem Bartman z Winiarskim. Głośno dopingowaliśmy chłopaków. Minimalnie, ale jednak wygrał Zbyszek. Winiarski stwierdził, że oszukujemy i również usiadł w jacuzzi.

- Teraz twoja kolej. – Zbyszek wyciągnął w moim kierunku rękę.

- Ja mam się z tobą ścigać? Nie ma mowy.

- Racja, nie dałabyś rady. – powiedział Bartman i usiadł w jacuzzi.

- Wstawaj! – krzyknęłam i ruszyłam w kierunku basenu sportowego.

Panowie roześmiali się i odwrócili w kierunku basenu, żeby obserwować wyścig.

- Start! – krzyknął po raz kolejny Ignaczak.

Natychmiast wskoczyłam do wody i obiecałam sobie wygrać za wszelką cenę. Wypłynęłam na powierzchnię rozglądając się. Zbyszek również wypłynął.

- Pierwszy! – zaśmiał się Zbyszek.

- Przykro mi Zbychu, ale Aneta była szybsza.

Pokazałam Bartmanowi język. Cieszyłam się jak dziecko.

- Żądam rewanżu!

Ponownie stanęliśmy do walki, ale byłam już nieźle zmęczona i tym razem przegrałam.

- Jeden do jednego, panie Bartman. – przypomniałam mu kiedy szalał z radości.

Przed północą opuściliśmy basen i wróciliśmy do hotelu. Położyłam się na łóżku i nie miałam siły wstać. Bartman był w wyśmienitym humorze.

- Co się stało, że Piotrek nie jest już zły? – zapytałam cicho, ponieważ Krzysiek leżał na kanapie rozmawiając z żoną.

Zbyszek machnął ręką i uśmiechnął się szeroko. Nie dowiem się. W sumie może to i lepiej… Ważne, że już się dogadują. Poszłam do łazienki, przebrałam się w piżamę, umyłam zęby i położyłam się na kanapie oglądając tv. Krzysiu i Zibi poszli w moje ślady.

- Co tu taka stypa? W butelkę gramy! – Kubiak wpadł z butelką po wodzie mineralnej. 

Razem z Dzikiem przyszło też kilku innych siatkarzy. Byłam zmęczona, więc zdecydowałam się iść do łóżka. Położyłam się tak, że moje stopy były w poduszkach i obserwowałam jak siatkarze grają. Przyznam, że dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy.

- No Aneeeeta, zagraj z nami.

- Masz do mnie w ogóle jakieś pytania? – zapytałam Jarosza.

- Całe mnóstwo.

- Wal śmiało.

- Najprzystojniejszy w reprezentacji?

Tego się nie spodziewałam.

- Dobranoc! – krzyknęłam i położyłam się spać. 

Śmiechy i krzyki siatkarzy nie były może kołysanką, ale byłam tak wykończona, że zasnęłam bez problemu. Obudziłam się przed drugą rano. Usłyszałam trzask zamykanych drzwi.

- Obudziliśmy cię? – zapytał Bartman kładąc się obok.

Zaprzeczyłam, nawet nie wiem dlaczego. Zbyszek mocno mnie przytulił. I znów zasnęłam.