XXV

Epizod XXIV.

Obudziłam się po siódmej. Poczułam zapach jedzenia, który przyprawił mnie o mdłości.

- Jak się czujesz? – zapytał podając mi śniadanie.

Na sam widok posiłku zrobiło mi się niedobrze.

- Chyba nie dam rady tego zjeść. – zasłoniłam ręką usta. – Nie powinieneś być na treningu?

- Wykręciłem się. Może powinnaś iść do lekarza?

- O nie. Nigdzie nie pójdę. – kategorycznie odmówiłam.

Cały poranek kręciłam się bez celu, mój żołądek nadal szwankował. Zbyszek martwił się o mnie, ale nie chciałam, żeby opuszczał przeze mnie treningi.

-  Muszę jechać. Zniknę tylko na dwie godziny i wracam, dobrze? – powiedział kończąc rozmowę telefoniczną. – Obiecuję, że wrócę przed dwunastą.

- Jedź na ten trening. Dam sobie radę. – uśmiechnęłam się lekko.

- Za dwie godziny wracam. – powiedział dokładnie wymawiając każde słowo.

Pocałował mnie i wyszedł. Pewnym krokiem ruszyłam w stronę kuchni. Dokładnie przeszukałam szafki i szuflady.

- Gdzie to jest… - szepnęłam sama do siebie.

Po chwili znalazłam to czego szukałam, czyli sodę oczyszczoną i ocet. Wlałam do szklanki wodę, dodałam ocet i wsypałam sodę. Wszystko wymieszałam. Wzięłam naczynie z miksturą i poszłam do łazienki. Związałam włosy i wypiłam mieszankę ze szklanki. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Zadowolona wyszłam z toalety po kilku minutach. Czułam się znacznie lepiej. Byłam strasznie głodna, ale bałam się cokolwiek ruszyć. Po kilkudziesięciu minutach zdecydowałam się na szklankę wody i kromkę ciemnego chleba z ziarnami. Po posiłku rozłożyłam się na kanapie i włączyłam telewizor. Przełączałam z kanału na kanał nie mogąc znaleźć nic porządnego. Postanowiłam włączyć radio i wziąć się do pracy. Odpaliłam laptopa i zaczęłam nowe zlecenia.

- Wróciłem! – usłyszałam krzyk Zbyszka i trzask zamykanych drzwi.

Te kilka godzin minęło mi naprawdę szybko.

- Odkładaj to, natychmiast. – Bartman zabrał mojego laptopa i odłożył go na stolik.

Wyciągnęłam ręce w kierunku komputera, jednak Zibi mnie powstrzymywał.

- Przecież muszę pracować. – powiedziałam zirytowana.

ZB9 pokiwał przecząco głową i jeszcze bardziej odsunął laptopa. Pokazałam mu język i skrzyżowałam ręce na piersiach. Zbyszek uśmiechnął się szeroko.

- Widzę, że już lepiej.

- Zdecydowanie. – przyznałam szczerze. 

Kolejna próba zdobycia laptopa nie powiodła się.

- Jeśli do jutra Ci nie przejdzie to jedziemy do lekarza.

Skrzywiłam się. 

- Przecież jest lepiej.

Nie miałam zamiaru nigdzie jechać.

- Czy mamy tu pacjenta w potrzebie? – usłyszałam wrzask Krzyśka.

Do mieszkania wbiegł Ignaczak i Nowakowski.

- Kocyk jest, herbatka jest. Bartman się spisał. – zaśmiał się Krzysztof.

- Co Ci? – zapytał Piotrek siadając obok mnie.

- Zatrułam się czymś, nic poważnego. Jak Zuza? – zapytałam nie mogąc się powstrzymać.

Nowakowski uśmiechnął się szeroko.

- Było świetnie.  – powiedział. – Umówiliśmy się w weekend na kino.

Był zadowolony, uśmiech nie schodził mu z twarzy. Cieszył mnie taki rozwój sytuacji.

- Pies na baby! – zaśmiał się Ignaczak obierając pomarańczę.

Zjadłam kilka kawałków owocu i przysłuchiwałam się relacji Nowakowskiego ze spotkania z Zuzią.

- Tylko ani słowa koleżance. – Bartman pomachał palcem przed moją twarzą.

- Przecież nic nie powiem. – wyszczerzyłam się.

Dwaj zawodnicy Resovii posiedzieli z nami do piętnastej i wyszli z mieszkania.

- Przepraszam, nie miałem pojęcia, że przyjdą. – powiedział nagle ZB9.

Machnęłam ręką uśmiechając się. Cieszyłam się, że ktoś mnie odwiedził. Po kilku godzinach siedzenia w domu postanowiłam wyjść na spacer. Świeże powietrze dobrze mi zrobiło, obeszliśmy ze Zbyszkiem pół Rzeszowa. W drodze powrotnej nie mogłam nie wejść do empiku. Nie byłam tam wieki. Kupiłam kilka albumów, które miałam zamiar przesłuchać po powrocie do mieszkania. Wróciliśmy tuż przed jedenastą.

- Nie kładziesz się? – zapytał zdzwiony.

- Później. – powiedziałam wyciągając płyty z torby.

- Powinnaś się położyć. – nalegał.

- Przesłucham połowę i przyjdę. – obiecałam.

Kiwnął głową i ruszył do łazienki. Wzięłam laptopa, ogromne słuchawki Bartmana i rozsiadłam się na kanapie. Włożyłam do odtwarzacza najnowszą płytę Red Hot Chili Peppers. Następna płyta nosiła tytuł ‘Into The Wild’ i została nagrana przez grupę Uriah Heep, na której koncercie kiedyś byłam. Krążek był zdecydowanie lepszy od płyty RHCP.  Zgodnie z obietnicą po przesłuchaniu dwóch ruszyłam do łazienki. Wzięłam prysznic, ubrałam krótkie spodenki, T-shirt i poszłam do sypialni. Zbyszek już spał, więc podeszłam do łóżka na palcach nie chcąc go obudzić. Zasnęłam bardzo szybko.

Obudziłam się po czwartej nad ranem. Było mi cholernie gorąco. Wstałam z łóżka i poszłam do łazienki. Obmyłam twarz oblaną potem. Spojrzałam w lustro – wyglądałam strasznie. Wory pod oczami, blada twarz. Wyglądałam na zmęczoną życiem czterdziestolatkę, a nie studentkę na pierwszym roku. Nagle poczułam silne zawroty głowy i po raz kolejny silny ból żołądka. Wiedząc, że nie wytrzymam długo podbiegłam do toalety. Po raz kolejny zwróciłam zawartość żołądka, mimo, że praktycznie nic nie jadłam. Ból był nie do wytrzymania, przestałam nad sobą panować. Z oczu pociekły mi łzy. Usiadłam na podłodze, byłam wykończona.

- Aneta? – usłyszałam głos Bartmana.

Szybko wstałam z trudem łapiąc równowagę. Przytrzymałam się ściany.

- Wszystko okej? – spytał idąc korytarzem.

- Tak, wracaj do łóżka. – powiedziałam próbując panować nad swoim głosem.

Zbyszek zamiast pójść do sypialni przyspieszył kroku. Podeszłam do umywalki i kolejny raz obmyłam twarz.

- Wracaj, jutro masz trening. – powiedziałam nie podnosząc głowy znad umywalki.

ZB9 podszedł bliżej. Nie zamierzał kłaść się spać. Wytarłam twarz ręcznikiem i odłożyłam go na półkę.

- Dosyć tego. – powiedział, kiedy mnie zobaczył. – Ubieraj się, jedziemy do szpitala.

- To tylko zatrucie. – jęknęłam. – Nigdzie nie jadę.

Bartman złapał mnie za rękę nie pozwalając mi odejść.

- Nie interesuje mnie to. Obiecałem o Ciebie dbać.

- Komu obiecałeś? – zapytałam zdziwiona.

Próbowałam się wyrwać ale trzymał mnie w mocnym uścisku.

- Natalii. I słowa dotrzymam.

- Zjadłam coś nieświeżego, a Ty panikujesz. – powiedziałam spokojnie.

Pokręcił przecząco głową.

- Mi to na zatrucie nie wygląda.

- No tak, Zbigniew Bartman na lekarza się szkolił, nie sportowca. – odpowiedziałam poirytowana. – To zatrucie.

- A co jeśli nie? Jeśli to coś poważnego? – zapytał. – Co jeśli jesteś w ciąży?

Otworzyłam szeroko oczy.

- Nie jestem w ciąży. – wycedziłam zła przez zęby.

Miałam problemy z żołądkiem, chyba lepiej wiem co i jest. To na pewno nie ciąża. Byłam tego w stu procentach pewna.

- Cokolwiek to jest, musisz być zbadana. – powiedział spokojnie widząc, że jestem rozdrażniona.

- Nic nie muszę. Nigdzie nie pojadę.

Zbyszek w ogóle nie reagował na protesty.

- Albo się ubierzesz, albo zapakuję Cię do Audi w takim stanie. – uśmiechnął się lekko.

Głośno westchnęłam. Czy to możliwe, żebyśmy oboje byli aż tak uparci?

- Możemy chociaż poczekać do rana?

Bartman spojrzał na zegarek. Było kilka minut przed piątą.

- Za pół godziny masz być gotowa.

Weszłam pod prysznic i ubrałam się. Nadal nie czułam się lepiej.

- Żeby było jasne Panie Bartman, dzisiaj nie zrezygnujesz z treningu. – powiedziałam wsiadając do auta.

Machnął ręką ignorując moje słowa.

- Nie możesz opuszczać treningów. – powtórzyłam zirytowana.

- Ciebie nie mogę opuszczać. „W zdrowiu i chorobie”, nie? – uśmiechnął się cytując przysięgę małżeńską, której nigdy sobie nie składaliśmy.

- Jesteś niemożliwy. – uśmiechnęłam się. – Ale na trening i tak pojedziesz.

Kilka minut przed szóstą podjechaliśmy pod szpital. Pojawienie się Bartmana wywołało niemałą sensację wśród pielęgniarek, rozbawiło mnie to jak reagują na jego obecność.

- Pan Bartman? – zapytał doktor wychodzący z gabinetu odczytując nazwisko z karty.

Mocno ścisnęłam dłoń Zbyszka. Nie miałam najmniejszej ochoty tam wchodzić. 

________________________________________________________________________

Zbigniew Boniek prezesem PZPN! Czujecie nadchodzące zmiany na lepsze? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.