XXI

Epizod XX.

- Ja? – byłam zaskoczona jego pytaniem.

Kiwnął głową i czekał na moją odpowiedź.

- Nie liczyłam na księcia z bajki na białym koniu. Widziałam sytuację mamy i byłam pewna, że nie istnieje coś takiego jak prawdziwa, szczęśliwa rodzina. Później poznawałam rodziców swoich znajomych i wiedziałam, że się kochają. To, że mojej mamie się nie udało, nie znaczy, że innym również. Nie miałam opracowanego planu ani listy rzeczy do zrobienia. Chociaż  zawsze byłam pewna, że skończę jako staruszka z hodowlą kotów. – zaśmiałam się.

- Nie było planowania gromady dzieci i białej sukni? – zapytał.

- Zdecydowanie nie. Nigdy nie myślałam, o ślubie, mężu, białej sukni. A o dzieciach to już w ogóle – nie przepadam za nimi.

Zbyszek głośno się zaśmiał.

- Tego to Ty mi nie wmówisz. Lubisz dzieci.

Bartman przypomniał mi o tym jak nie raz zajmowałam się dziećmi siatkarzy.

- No nie powiesz mi, że nie lubisz syna Michała. – powiedział.

- To co innego. Jest mały, ale wygadany i inteligentny. Ja nie lubię tych rozwrzeszczanych i płaczących.

- Nie chciałabyś mieć dzieci? – zapytał zdumiony. – W ogóle?

- Jakoś nigdy nie marzyłam o rozstępach i dodatkowych kilogramach. – ucięłam.

Zbyszek jednak nie odpuszczał.

- Ja chcę mieć dzieci. Kilkoro.

Nie miałam pojęcia do czego w ogóle miała prowadzić ta rozmowa.

- Aneta. – powiedział łapiąc mnie za rękę.

Przestałam rozglądać się po pokoju i spojrzałam na niego.

- Mówię Ci o tym, ponieważ cholernie mi na Tobie zależy. Ja naprawdę ni…

Przerwałam mu całując go. Unikanie tematu mi nie pomoże, ale nie miałam ochoty o tym rozmawiać.

- Chyba położę się wcześniej. – stwierdziłam po chwili i ruszyłam w stronę łazienki.

Wzięłam prysznic, zmyłam makijaż, umyłam zęby i owinęłam się ręcznikiem.

- Jesteś zła? – zapytał niepewnie, kiedy wyszłam z łazienki.

Zaprzeczyłam kiwając głową i uśmiechnęłam się. Weszłam do garderoby, zrzuciłam z siebie ręcznik i zaczęłam szukać piżamy. Szybko ją ubrałam i poszłam do salonu.

- Nie kładziesz się? – zapytałam zerkając na zegarek.

Dochodziła dwudziesta trzecia, ulice za oknem świeciły pustkami.

- Posiedzę jeszcze trochę. – odparł rozkładając się wygodniej na kanapie.

Kiwnęłam głową.

- Dobranoc. – pocałowałam go i ruszyłam w stronę sypialni.

Wskoczyłam do łóżka i przykryłam się kołdrą. Poczułam intensywny zapach perfum ZB9. Wtuliłam się w poduszkę i zamknęłam oczy. Próbowałam zasnąć, jednak cały czas myślałam o dzisiejszej rozmowie ze Zbyszkiem, który właśnie wszedł do sypialni. Położył się i mocno mnie przytulił.

- Kocham Cię. – szepnął myśląc, że śpię.

Uśmiechnęłam się i po raz kolejny spróbowałam zasnąć.

Obudziłam się o dziesiątej rano. Zbyszek był na treningu. Po kilkunastu minutach leżenia wstałam i powoli ruszyłam w stronę łazienki. Wzięłam prysznic i poszłam do garderoby po jakieś ubrania. Zrobiłam śniadanie, herbatę i przygotowałam się do pracy. Nie było tego wiele, więc szybko skończyłam. O czternastej postanowiłam zrobić sobie przerwę. Zamknęłam mieszkanie i ruszyłam na zakupy. Odwiedziłam pracującą Zuzę i ruszyłam dalej. Kupiłam kilka produktów w sklepie spożywczym. Przed siedemnastą ruszyłam w drogę powrotną do domu, tymczasem do mieszkania wrócił ZB9 z Ignaczakiem.

- Wystraszyłeś ją. – Krzysiek się skrzywił.

- Przecież się nie oświadczałem , tylko rozmawialiśmy. – stwierdził zirytowany Zbyszek.

- Jakbyś zareagował na takie coś sześć lat temu? – zapytał Ignaczak. – Nie zapominaj, że jest młodsza.

Wjechałam windą na nasze piętro i ruszyłam w stronę mieszkania. Zaczęłam szukać kluczy w torebce, jednak przypomniało mi się,  że w mieszkaniu powinien być już Bartman. Otworzyłam drzwi i weszłam do mieszkania.

- Dzień dobry! – zawołał wesoło Krzysiek podbiegając do mnie.

Mocno go przytuliłam i powiesiłam swój trencz na wieszaku.

- Już wychodzisz? – zapytałam widząc go zmierzającego do wyjścia.

- Wpadłem tylko przekazać wiadomości od Jaroszów.  – uśmiechnął się i pomachał ręką.

Wyszedł zamykając za sobą drzwi. Zdjęłam buty i ruszyłam do kuchni, gdzie przede mną wszedł Zbyszek.

- Co u Kuby? – zapytałam zaciekawiona biorąc jabłko do ręki.

- Byli na badaniach i znają już płeć dziecka.

Uśmiechnęłam się szeroko.

- I jak? – zapytałam zaciekawiona.

- Chłopak. Jarosz jest zadowolony. – zaśmiał się. – Kolejny rudzielec grający w siatkówkę.

Krępująca cisza. Wzięłam owoc i poszłam do salonu. Włączyłam wiadomości i skupiłam się na ich oglądaniu.

- Przepraszam. – powiedział ZB9 siadając obok mnie. – Za wczoraj. Niepotrzebnie zaczynałem temat.

Nie mówił tego z większym przekonaniem.

- Miejmy to za sobą. – wzięłam głęboki oddech. – Pytaj o co chcesz.

Bartman wyraźnie się ożywił.

- Jedno pytanie. To już postanowione? Nigdy nie chcesz mieć dzieci?

- Nic pewnego. – odpowiedziałam szczerzę. – Nie zamierzam decydować o tym teraz.

Zbyszek kiwnął głową i zajął się oglądaniem wiadomości.

- Musisz mi dać namiary na tę Zuzę. – powiedział nagle. – Piter pytał, czy przyjdzie na nasz trening.

Uśmiechnęłam się zadowolona.

- Porozmawiam z nią. – obiecałam.

Piątkowy wieczór minął bardzo przyjemnie. W niedzielę miała odwiedzić nas moja mama, całą sobotę więc spędziłam na przygotowaniu się do przyjazdu Natalii. Razem ze Zbyszkiem posprzątaliśmy, zrobiliśmy zakupy i czekaliśmy na przyjazd mojej matki. Natalia zaparkowała w centrum miasta więc ubraliśmy się i wyszliśmy po nią.

- Dzień dobry! – przywitał się grzecznie Zbyszek otwierając Natalii drzwi auta.

Mama odpowiedziała i zamknęła auto.

- Cześć, piękna. – mocno mnie przytuliła.

Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak za nią tęskniłam. Oprowadziliśmy ją trochę po Rzeszowie. W czasie spaceru ZB9 kilkakrotnie został zatrzymany przez fanów siatkówki. Natalia zirytowana wywracała oczami, ale nie zwracałam na to uwagi.

- Jak Adam? – zapytałam kiedy Bartman ruszył przodem.

- Odezwał się niedawno, ale nie dogadaliśmy się.

Poczułam ulgę. Nie chciałam, żeby ten facet kolejny raz namieszał w życiu mamy.

- Całkiem zapomniałam zapytać. Jak na studiach? – mama wydawała się być podekscytowana.

Kiwnęłam głową i uniosłam kciuk w górę, jednak Natalia liczyła na większą wypowiedź, więc zaczęłam jej o wszystkim odpowiadać. Po kilku minutach byłyśmy już w mieszkaniu. Mama była zachwycona. Oprowadziłam jej pokazując prawie każdy pokój.

- Piękna kuchnia. – powiedziała z uznaniem.

Cieszyłam się, że jej się podoba.

- Tam śpisz? – zapytała wskazując zamknięte drzwi.

- Sypialnia. – wyszczerzył się Bartman otwierając przed Natalią pokój.

Mama nie była zadowolona z widoku ogromnego, dwuosobowego łóżka – Zbyszek był za to zachwycony widząc jej zdezorientowaną minę. Cały czas chichotał, więc szturchnęłam go i zaprowadziłam mamę do stołu. Zjedliśmy obiadokolację i sporo rozmawialiśmy.

- Właściwie to spodziewamy się dziecka. - wypalił nagle Bartman, który cały czas trzymał mnie za rękę.

Natalia, która popijała właśnie sok zakrztusiła się i zaczęła głośno kaszleć.

- Lubisz ją denerwować, prawda? – szepnęłam śmiejąc się.

- Jesteś w ciąży!? Aneta! Mówiłam, że Rzeszów to zły pomysł! – mama była zdenerwowana.

Mierzyła wzrokiem raz mnie, a raz Zbyszka, który nie wytrzymał napięcia i głośno zaczął się śmiać.

- Idź Ty wariacie. – dźgnęłam go w bok i podałam mu talerze.

Bartman zaczął sprzątać, skołowana Natalia nie miała pojęcia co się dzieje.

- Nie rozgłaszaj tego za bardzo. – powiedziałam spokojnie. - Kuba Jarosz będzie ojcem.

Mama odetchnęła i położyła rękę na piersi.

- Kamień z serca. – powiedziała głośno. – Mnie, starą kobietę tak denerwować?

- Przepraszam. – Bartman nadal nie mógł się uspokoić. – Nie chciałaby Pani kiedyś takiego małego wnuka?

Zmierzyłam Zbyszka wzrokiem.

- Kiedyś na pewno. – odpowiedziała Natalia, której humor znacznie się poprawił. - Ale nie teraz.

- Dosyć tego. – zaśmiałam się.

Po posiłku ja i mama miałyśmy iść na wspólne zakupy. Mama wyszła na korytarz odbierając swój telefon a ja narzuciłam na siebie trencz.

- Jest zimno. – powiedział Zbyszek podchodząc do mnie.

Dokładnie zapiął mój płaszcz i zadowolony zamknął szafę.

- Może jeszcze rękawiczki i szal? – zapytałam. – Jest październik, nie luty.

Bartman zignorował moją uwagę, pocałował mnie w policzek i zamknął za mną drzwi. Ruszyłam z Natalią do centrum handlowego. 

________________________________________________________________________

Zapraszam na Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. :)