XIX

Epizod XVIII.

We wtorek zajęcia na uczelni minęły mi równie szybko co w poniedziałek. Wróciłam szybko do domu, a później ruszyłam do pracy. Sklep TK Maxx znajdował się na drugim piętrze rzeszowskiego centrum handlowego. Cieszyłam się, że przyjęli mnie właśnie tam. Często kupowałam w tym sklepie, a od dziś nie musiałam się martwić, czy znajdę swój rozmiar, który znikał najszybciej. O czternastej miałam zacząć, ale przyszłam trochę wcześniej ze względu na to, że to mój pierwszy dzień. Wjechałam ruchowymi schodami na drugie piętro centrum i skierowałam się do TK Maxx. Podeszłam do kasy, przy której stała blondynka wyglądająca na kilka lat starsza ode mnie.

- Dzień dobry. Miałam się dzi…

- Aneta! – uśmiechnęła się.

Nie byłam zbytnio zadowolona z takiego powitania, ale odwzajemniłam uśmiech i wypytałam o moje stanowisko. Zuza, bo tak nazywała się dziewczyna, zaprowadziła mnie na zaplecze sklepu do kierownika.

- Nasza gwiazda dotarła. – zaśmiał się głośno kierownik sklepu.

Facet nie wyglądał ciekawie. Miał sporą nadwagę i za duży garnitur. Pokój w którym się znajdowaliśmy cuchnął tytoniowym dymem. Głośno kaszlnęłam i usiadłam na krześle stojącym przed biurkiem. Kierownik wytłumaczył mi wszystko, łącznie z zasadami BHP. Otrzymałam firmową koszulkę, którą miałam nosić w czasie pracy. Była o jeden rozmiar za duża, ale nie narzekałam. Przebrałam się i dołączyłam do Zuzy stojącej na kasie. Szybko opanowałam ten sprzęt, byłam zadowolona.

- Jak Ci się podoba w Rzeszowie? – zapytała Zuzia podczas przerwy.

- Jest w porządku. – odpowiedziałam jedząc rogalika kupionego w kawiarni naprzeciwko.

- Niektórzy tutaj się Ciebie obawiali. – powiedziała cicho starając się, aby reszta personelu nie usłyszała ani słowa.

Uniosłam znacząco brwi.

- Co masz na myśli? – zapytałam biorąc łyk wody.

- Dziewczyny myślały, że będziesz zadzierać nosa. – powiedziała. – Ja w sumie też tak myślałam.

Zaśmiałam się. Rozumiałam, dlaczego tak mnie oceniały, ale cieszyłam się, że miałam okazję wyprowadzić je z błędu. Po kilku godzinach na kasie zmieniła mnie inna dziewczyna, a ja zajęłam się układaniem ubrań i pomaganie klientom.

- Przepraszam, są mniejsze rozmiary? – jakaś nastolatka pomachała mi przed twarzą T-shirtem.

- Powinny być. – uśmiechnęłam się i zaprowadziłam ją na miejsce.

Chwilę przeglądałam ubrania zanim znalazłam odpowiedni rozmiar.

- Proszę bardzo. – podałam jej T-shirt.

-Ej, Ty jesteś dziewczyną Bartmana? – zapytała kiedy szłam w kierunku kas.

„Nie przypominam sobie, żebyśmy przeszły na Ty” – pomyślałam i wywróciłam oczami. Kiwnęłam głową i ruszyłam w kierunku kas. Dziewczyna była wyraźnie podekscytowana. W ciągu całego dnia pracy kilkukrotnie byłam pytana o Zbyszka.

- Właściwie to skąd jesteś? – zapytała Zuza.

- Urodziłam się w Poznaniu, ale przez większość czasu mieszkałam w małej mieścinie pod Katowicami.

Zuzia  uśmiechnęła się.

-Widzisz… Rzeszów to siatkarskie miasto, więc spodziewaj się sporej grupy fanek Resovii dzień w dzień.

- Niech idą na halę a nie do sklepu. – westchnęłam.

Zmianę skończyłam o dwudziestej drugiej, pół godziny później byłam w mieszkaniu.

- Nie odbierasz telefonu. – stwierdził Zibi kiedy zamykałam za sobą drzwi.

Wyjęłam telefon z kieszeni. Cztery nieodebrane połączenia.

- Przepraszam. – powiedziałam zdejmując płaszcz. – Wyciszyłam.

Byłam zmęczona, więc runęłam na kanapę i położyłam nogi  na stole.

- Jak tam? – zapytał przytulając mnie.

- Na uczelni w porządku. Gorzej w pracy. – odpowiedziałam.  

- Gorzej?

- Monotonnie i męcząco. Szef jest obrzydliwy, no i masz sporo fanek w galerii handlowej. – zaśmiałam się.

- Rzuć to. – powiedział zupełnie poważnie.

- Mam rzucić pracę po jednym dniu?

- Pracuj tutaj, przecież zarabiałaś tak już kiedyś.

Miał rację. Kiedy potrzebowałam gotówki tłumaczyłam różne teksty, testy i inne tego typu rzeczy.

- Głupio tak rezygnować po kilku godzinach pracy. Poza tym nie chcę siedzieć sama w mieszkaniu cały dzień.

Zbyszek rozłożył ręce.

- W takim razie nie mam pomysłu. – westchnął. – Chłopacy pytali, czy przyjdziesz na mecz.

- Nawet nie wiesz jak bym chciała. – uśmiechnęłam się. – Szef nie da mi wolnego po dwóch dniach pracy.

- Wejściówka czeka. – zaśmiał się wskazując bilet.

Jeszcze tego wieczoru wysłałam kilka e-maili do osób z którymi współpracowałam wcześniej. Dwie nadal były zainteresowane, więc szybko się z nimi dogadałam. Póki co postanowiłam nie mówić o tym Zibiemu. Jutro zrezygnuję ze stanowiska w sklepie i zacznę pracować tak jak kiedyś. Nie było z tego jakichś wielkich pieniędzy, ale na życie spokojnie starczało. We wtorek byłam na uczelni, a później poszłam zrezygnować z posady. Kilka dziewczyn rzucało głupimi komentarzami, ale nie zwracałam na to uwagi. Wymieniłam się numerem telefonu z Zuzą, która jako jedyna nie miała do mnie pretensji.  Zbyszek wrócił z treningu o szesnastej. Ja wróciłam do domu o dwudziestej drugiej – nie chciałam żeby wiedział, że zrezygnowałam. Udałam wykończoną tak jak wczoraj. W środę Bartman obudził się przede mną.

- Zaspałam? – zapytałam nerwowo widząc go na nogach.

Zaprzeczył kiwając głową.

- Jest kilka minut po siódmej.

Ubrałam się i zjadłam śniadanie ze Zbyszkiem. Życzyłam mu powodzenia i ubrałam trencz.

- Po zajęciach idziesz do pracy?

Kiwnęłam głową i wyszłam, nie chciałam się spóźnić. Dzień na uczelni minął w miarę szybko. Zdenerwował mnie jeden z wykładowców, ale mimo tego  zostałam do końca. Po zajęciach ruszyłam do mieszkania. Bartman był na treningu, miał wrócić dopiero po meczu. Wzięłam swoją wejściówkę i zaczęłam ją dokładnie oglądać. Mecz miał zacząć się o 19, ja stawiłam się na hali po siedemnastej. Chciałam się trochę rozejrzeć po tym obiekcie. Po korytarzach chodziło pełno ludzi, starałam się wmieszać w tłum. O osiemnastej pojawili się gracze Skry. Fani zostali wpuszczeni na halę, a zawodnicy poszli się przebrać i rozpoczęli rozgrzewkę na boisku. Nie martwiąc się o miejsce wolno zmierzałam w kierunku hali. Kibicie śpiewali i dopingowali graczy, mimo,  że mecz się jeszcze nie rozpoczął. Usiadłam na swoim miejscu i obserwowałam siatkarzy. Po chwili zauważył mnie Piter, który podbiegł i zaproponował mi nowe miejsce. Zajęłam krzesło obok niego, siedziałam jeszcze bliżej boiska niż przedtem. Rozmawialiśmy kilka minut kiedy podszedł do nas Zibi.

- Kłamczucha. – uśmiechnął się całując mnie.

- Chciałam Ci zrobić niespodziankę. – zaśmiałam się.

Zbyszek był w doskonałym humorze. Porozmawiał ze mną chwilę i wrócił na boisko się rozciągać.

- To Doktor Maroń? – zapytałam Piotra zaskoczona wskazując na mężczyznę stojącego po drugiej stronie.

- Opiekuje się Skrą. – potwierdził Nowakowski.

Ruszyłam się przywitać, stęskniłam się za nim.

- Dzień dobry! – uśmiechnęłam  się szeroko.

- Aneta! – powiedział zaskoczony i mocno mnie przytulił. – Dawno Cię nie widziałem.

Wzruszyłam  ramionami nie wiedząc co odpowiedzieć. Widywaliśmy się tylko podczas mojego stażu, później nie było po prostu okazji. Nagle podszedł do nas wróg numer jeden Zbyszka, Daniel Pliński.

- Cześć Daniel. – powiedział głośno doktor. – Coś nie tak?

Wrzask kibiców nie pozwalał na normalne porozumiewanie się.  Pliński rzucił kilka uwag i spojrzał na mnie.

- No tak, racja. - odpowiedział mu Maroń. - No tak! Wy się nie znacie. To jest Aneta, była st…

- Dziewczyna Bartmana. – Daniel  uśmiechnął się sztucznie. – Pozdrów chłopaka.

- Myślę, że będziesz miał okazję zrobić to osobiście. – odpowiedziałam wesoło i pożegnałam się z nimi.

Nie zamierzałam wdawać się z nim w żadne dyskusje. Wróciłam do Piotra, który zaczął mi opowiadać o każdym zawodniku ze Skry. Resovia wiedziała naprawdę sporo, mieli mnóstwo informacji o przeciwnikach. O dziewiętnastej mecz się rozpoczął. Drużyny wbiegły na boisko. Mecz był niesamowity. Każdy zauważył rywalizację między Zbyszkiem a Danielem. ZB9 miażdżył Plińskiego, ale ten nie pozostawał mu dłużny. Obie drużyny grały na wysokim poziomie, po rozegraniu czterech setów na tablicy pojawił się wynik 2:2. Skra nie zamierzała odpuścić, Resovia również zamierzała walczyć do końca. Piotrek bardzo przeżywał każdy zdobyty punkt, był świetnym kibicem, ale zdecydowanie wolałam widzieć go na boisku niż na trybunach. Tie-break był fantastyczny. Ostatni punkt!  Resovia zaczęła szaleć, kibice wiwatowali. ZB9 znacząco spojrzał na Plińskiego i dołączył do cieszącej się ze zwycięstwa drużyny. Panowie podali sobie ręce pod siatką i czekali na coś, co było oczywiste. Zbyszek został wybrany graczem meczu! Kiedy podziękował za statuetkę podniósł ją wysoko i pomachał nią w kierunku Daniela. Ja i Piter zaczęliśmy się śmiać, Bartman się wyszczerzył a Pliński ruszył do szatni. Bardzo szanowałam tego siatkarza i zupełnie inaczej  go sobie wyobrażałam, no ale cóż…

- Zobacz kto został MVP! – Zibi pomachał mi statuetką przed twarzą.

- Gratulacje. – pocałowałam go i zaczęłam dokładnie oglądać zdobycz Bartmana.

Wychodząc z budynku natknęliśmy się na Skrę, która również opuszczała halę.

- Panowie, nie łamcie się, następnym razem pójdzie wam lepiej. – powiedział Ignaczak szturchając Winiarskiego.

- Zobaczymy, cwaniaku. – zaśmiał się Michał.

Byłam pod wrażeniem, że mimo takiej rywalizacji po zejściu z boiska potrafili zachowywać się jak dobrzy przyjaciele. Pliński nie wyglądał na chętnego do żartów. Minął nas i ruszył przodem nie reagując na zaczepki innych graczy.

- Panowie, kto polegnie za tydzień?! – wrzasnął głośno kapitan Resovii, Olieg.

- ZAKSA Kędzierzyn-Koźle!   – krzyknęli chórem.

________________________________________________________________________

Wczoraj się spóźniłam, dziś muszę wrzucać wcześniej. Zaprosiłam na obiad wiecznie głodnego znajomego, ( tak, student. :D) więc zabieram się za spaghetti. Udanej soboty! :)

Polub Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. na facebook'u.