XXVII

Epizod XXVI.

„Niech to nie będzie ciąża, niech to nie będzie ciąża” – powtarzałam w myślach.

- Ma pani uszkodzoną wewnętrzną warstwę śluzową. – powiedział spokojnie.

To było dziwnie, ale ulżyło mi.

- A tak po polsku? – zapytał zdenerwowany Bartman.

- Mam zapalenie żołądka. – odpowiedziałam mu uśmiechając się szeroko.

Lekarz i Zbyszek popatrzyli na mnie jak na nienormalną. Opanowałam się i ponownie skupiłam się na słuchaniu lekarza.

- Nie mamy pewności czym to było spowodowane,  ale raczej  mówimy o czynnikach toksycznych. Prawdopodobnie alkohol lub jakieś leki.

Coś mi się nie zgadzało. Piłam rzadko, a leki przyjmowałam tylko w ostateczności.

- Konieczna będzie endoskopia górnego odcinka przewodu pokarmowego.

- Endoskopia? – zapytał Zbyszek, który cały czas trzymał mnie za rękę.

- Włożą mi taki cienki przewód do usta. Endoskopia to badanie obrazowe, nic poważnego. – próbowałam  go uspokoić.

- Widzę, że ma pani sporą wiedzę. – zauważył zadowolony doktor. – W takim razie łatwiej nam będzie współpracować.

Kiwnęłam  głową spoglądając na przerażonego Bartmana.

- Nie muszę zatem mówić o dodatkowych badaniach przed zabiegiem?

- EKG i tomografia klatki piersiowej? – zapytałam chcąc się upewnić.

- Dodajmy jeszcze badania oceniające krzepnięcie krwi i wykluczające nosicielstwo żółtaczki zakaźnej.

ZB9 pobladł gdy tylko usłyszał słowo „żółtaczka”.

- Zostanie pani dzisiaj na badaniach, zabieg wykonamy jutro rano. Nie wolno pani  jeść i pić na sześć godzin  przed zabiegiem. Przed wykonaniem badania dostanie pani leki uspokajające i przeciwbólowe.

- Będzie nieprzytomna? – zapytał nagle Zbyszek.

- Nie mogę być całkowicie uśpiona,. – próbowałam mu to jakoś sensownie  wytłumaczyć.

ZB9 był nieźle przestraszony.

- To nic takiego, będzie okej. – szepnęłam głaszcząc kciukiem jego dłoń.

- Będzie zdrowa? – zapytał nie odrywając wzroku od lekarza.

- To mogę panu powiedzieć dopiero po endoskopii. Jeśli obraz zapalenia błony śluzowej będzie miał lekką postać to szansa na całkowite wyleczenie jest prawie stuprocentowa.

- Prawie?

- Jeśli endoskopia potwierdzi nasze przypuszczenia, dla pewności przeprowadzimy eradykację i panią wypuścimy.

- Widzisz? – uśmiechnęłam się do Zbyszka. – Kilka badań i wrócę do domu.

- Co to jest eradykacja? – zapytał.

- Jeśli okaże się, że zapalenie żołądka nie jest spowodowane czynnikami toksycznymi tylko infekcyjnymi wykonamy ten zabieg. Eradykacja polega na całkowitym usunięciu bakterii, która spowodowała zapalenie z organizmu. To takie siedmiodniowe leczenie inhibitorem.

- Mogę wrócić do mieszkania po jakieś rzeczy? – zapytałam dla pewności.

- Oczywiście. – odpowiedział szybko. – Endoskopię  wykonamy o godzinie osiemnastej. Mamy jedenastą czterdzieści. Przypominam, że nie wolno pani nic jeść ani pić. Niech się pani stawi tutaj o piętnastej, przed zabiegiem wykonamy kilka innych badań.

Kiwnęłam ze zrozumieniem głową.

- Idziemy? – zapytała Zbyszka.

Wyrwałam go z zamyślenia.

- Jasne. – odpowiedział.

Wstałam z krzesła i ubrałam swoją kurtkę.

- Dziękuję Panu. – Bartman mocno uścisnął dłoń lekarza.

- Do widzenia. – powiedziałam  i pociągnęłam Zbyszka do wyjścia.

Drogę do auta przebyliśmy milcząc.

- Co jeśli przyjechalibyśmy tutaj miesiąc później? – powiedział odpalając auto. – Jeśli to zapalenie byłoby już zaawansowane?

Widać było, że nie miał pojęcia o czym rozmawiałam z doktorem.

-  Ustąpienie zmian w organizmie mogłoby być niemożliwe. – ucięłam krótko nie chcąc drążyć tego tematu.

- A Ty nie chciałaś tutaj przyjechać. – powiedział.

Był zły.

- Skąd miałam wiedzieć, że to zapalenie żołądka. – spytałam zirytowana.

Odżywiałam się w miarę zdrowo, regularnie ćwiczyłam. Nie palę, piję bardzo rzadko, nie przyjmuję żadnych leków. Zbyszek nie odpowiedział tylko pędził do naszego mieszkania.

- Prawdopodobieństwo, że zginę przez Twoje pędzące Audi jest większe niż…

Bartman zwolnił i zatrzymał się na czerwonym świetle.

- Aneta, musimy współpracować. Coś jest nie tak – zgłaszasz mi to i się tym zajmujemy. Myślisz, że dałabyś radę ukrywać to długo?

Głośno westchnęłam.

- Myślałam, że to tylko zatrucie. Nie chciałam Cię martwić. – powiedziałam spokojnie.

Po zapaleniu się zielonego światła Bartman wcisnął pedał gazu i ruszył w kierunku mieszkania. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Miałam sporo czasu do powrotu do szpitala. Wzięłam walizkę i zaczęłam pakować potrzebne rzeczy. Po kilkudziesięciu minutach byłam gotowa  do wyjazdu. Dochodziła trzynasta.

- Zrobić Ci obiad? – spytałam siadając obok Zbyszka.

Kiwnął przecząco głową.

- To, że ja nie mogę jeść, nie znaczy że Ty też.

Bartman przyciągnął mnie do siebie i mocno mnie przytulił.

-To tylko tydzień. Wytrzymamy jakoś. – szepnęłam.

- Nie mogę sobie wyobrazić co by się stało, gdyby to było coś poważniejszego. – powiedział bawiąc się moimi włosami. – Nie mogę Cię stracić.

Pocałowałam go delikatnie.

- Nie stracisz. – powiedziałam spokojnie.

Wstałam i po raz kolejny sprawdziłam, czy wszystko spakowałam.

- Musimy już jechać. – powiedział smutno Zbyszek.

Mocno go przytuliłam. Ja też nie miałam najmniejszej ochoty się z nim rozstawać. ZB9 zabrał moją walizkę i ruszyliśmy w stronę auta. Kilkanaście minut przed trzecią byliśmy na miejscu.

- Lodówka jest pełna, ale w czwartek możesz zrobić jakieś zakupy. W środę sklep ma być zamknięty, więc we wtorek musisz kupić sobie coś na śniadanie. Nie opuszczaj treningów, w środę grasz z Rematem Zalau.- wymieniałam wszystko o czym przypomniałam sobie w czasie drogi do szpitala.

Bartman był jakby nieobecny, tylko kiwał głową.

- Słyszysz? Masz być na każdym treningu. – powtórzyłam pstrykając palcami przed jego twarzą.

- Będę Cię codziennie odwiedzać. W czwartek przyjedzie Natalia. W piątek powinnaś już wyjść ze szpitala.

- Powiedziałeś jej!? – krzyknęłam zdecydowanie za głośno.

Pacjenci i osoby w szpitalu zaciekawieni spojrzeli w naszą stronę.

- Ma prawo wiedzieć, to Twoja matka. – powiedział spokojnie.

- Ona uwielbia panikować, znając życie już jest w drodze do szpitala. – westchnęłam.

- Pani Aneto! – powiedział doktor widząc mnie na korytarzu. – Salowa zaraz panią gdzieś przydzieli.

Pożegnałam się z Bartmanem i ruszyłam za kobietą w białym fartuchu. Trafiłam do pokoju szesnaście. Widząc numer na drzwiach szeroko się uśmiechnęłam. Z miejsca pomyślałam o Krzyśku. Pokój był dwuosobowy. Zajęłam miejsce przy oknie. Łóżko przy wyjściu było zajęte przez jakąś młodą dziewczynę. Włożyłam swoją walizkę pod łóżko i czekałam na doktora. Kilka minut po piętnastej poszłam z nim na EKG i kilka innych badań.

- Pamiętała pani o tym, żeby nic spożywać? – zapytał chcąc się upewnić.

Przytaknęłam i ruszyłam z nim do sali sto cztery, gdzie miałam mieć wykonaną endoskopię. Badania nie zaliczę do najprzyjemniejszych doświadczeń, ale nie mogłam narzekać. Zabieg był przeprowadzony szybko i fachowo.  Po badaniu wróciłam do sali sto cztery i odpaliłam laptopa.

- Twój telefon dzwonił. Kilkanaście razy. – powiedziała znudzona dziewczyna z łóżka naprzeciwko mnie.

- Przepraszam, zapomniałam wyciszyć. – uśmiechnęłam się lekko i odpisałam na wszystkie wiadomości.

- Pierwszy raz w szpitalu, co? – zaśmiała się.

- Niestety. – westchnęłam.

- Co Ci? – zapytała odkładając gazetę.

Rzuciłam swoją kartę w jej stronę.

- Skądś Cię kojarzę. – powiedziała czytając moje imię i nazwisko. – Nie spotkałyśmy się wcześniej?

Zaprzeczyłam. Wzięłam jej kartę i zaczęłam ją przeglądać. Kinga miała kłopoty z nerkami od kilku lat.

- Przyzwyczaiłam się. – powiedziała widząc moją minę. – Pół roku w szpitalu to norma.

Rozłożyłam się na swoim łóżku i chwyciłam laptopa. Odpisałam na kilka e-maili, kiedy poczułam wibrację swoje telefonu. Odebrałam nie zerkając na ekran. Dzwoniła moja spanikowana matka. Rozmawiałam z nią ponad pół godziny.

- Przepraszam Cię najmocniej. – powiedziałam do mojej „współlokatorki”.

- Moja mama też tak ma. – odpowiedziała z uśmiechem.

Nie zdążyłam nawet odłożyć telefonu kiedy znów poczułam wibrację. Dzwonił Zbyszek.

- Świetnie. Jestem już po endoskopii, jutro wyniki. – powiedziałam do telefonu.

Kinga wróciła do czytania gazety.

- Po wynikach eradykacja i za tydzień do Ciebie wracam. – zaśmiałam się.

Nie wiedzieć czemu, humor  mi dopisywał.

- Też Cię kocham, do jutra. – odpowiedziałam z uśmiechem i rozłączyłam się.

- Chłopak ? – zapytała zaciekawiona.

Przytaknęłam. Wyłączyłam laptopa i  wyjęłam z walizki książkę, którą niedawno zaczęłam czytać – biografię Jaggera.

- Jak ma na imię?

- Zbyszek. – uśmiechnęłam się szeroko wypowiadając jego imię.

Cieszyłam się, że Kinga mnie nie zna. Nie raz spotykałam się z ciekawskimi spojrzeniami i komentarzami na swój temat.

- Długo już jesteście razem?

- Ponad rok. – ucięłam krótko i otworzyłam  książkę.

- Przystojny? – Kinga nie zamierzała przestać zadawać pytań.

- I to jak. – zaśmiałam się i odłożyłam książkę.

Przykryłam się pościelą i zamknęłam oczy. Byłam wykończona, więc szybko zasnęłam. 

________________________________________________________________________

Przygotowani na nadchodzący za szybko poniedziałek? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.