XXIII

Epizod XXII.

- Możemy już iść? – zapytał Bartman czekający przed budynkiem.

- Bierz tę małpę ode mnie. – zaśmiał się Krzysiek i poszedł w kierunku parkingu.

Ruszyliśmy za nim w kierunku Audi Zbyszka.

- Rozmawiałaś z tą dziewczyną? – zapytał obejmując mnie ramieniem.

- Wpadnie na trening, o ile uda jej się wyrwać z pracy. – odpowiedziałam.

- Poniedziałek pasuje?

- Zapytam. – obiecałam i podbiegłam do auta.

ZB9 otworzył je, wrzucił torbę do bagażnika i ruszyliśmy do domu. Jak zwykle pędził, co było dość ryzykownym posunięciem na naszych, polskich drogach.

- Dostaniesz punkty i mandat. – mruknęłam zerkając na licznik prędkości.

Zbyszek zignorował moją wypowiedź i jeszcze bardziej przyspieszył.

- Jeśli skończymy owinięci wokół drzewa i przygnieceni blachą nie licz na wspólną kwaterę na cmentarzu.

Wskazówka na liczniku znacznie spadła. Zadowolona odetchnęłam i rozsiadłam się wygodniej w fotelu.

- Nie lubię się tak wlec. – powiedział niezadowolony.

I tak jechaliśmy o wiele za szybko niż powinniśmy. Po kilku minutach byliśmy już na parkingu. Bartman wziął swoją torbę i ruszyliśmy w stronę mieszkania.

Przez kilka dni Bartman wraz z Resovią przygotowywali się do wyjazdu na mecz do Francji. Dwudziestego piątego drużyna Andrzeja Kowala pokonała francuski klub. Zbyszka nie było ponad tydzień. Gdyby nie Zuza strasznie bym się wynudziła. Poznałam kilku jej znajomych, którzy oprowadzili mnie po Rzeszowie. Mimo, że mieszkałam tam jakiś czas moja wiedza na temat tego miasta ograniczała się do centrum handlowego, sklepu spożywczego i sportowej hali. Poszerzałam horyzonty. W niedzielę stawiłam się na lotnisku czekając na powrót siatkarzy. Oprócz mnie pojawiło się również wiele fanów. Zawodnicy zostali zaatakowani przez wielbicieli, więc nie obyło się bez wspólnych zdjęć i autografów. Widząc Bartmana kroczącego z walizkami nie mogłam się powstrzymać i szybko do niego podbiegłam. Złapał mnie i obrócił kilkakrotnie w powietrzu jak małe dziecko. Ujęłam dłońmi jego twarz i pocałowałam go. Strasznie się za nim stęskniłam, byłam szczęśliwa, że już wrócił. Nie mogłam oderwać od niego wzroku, miałam wrażenie, że minął miesiąc a nie tydzień.

- Zmęczony? – zapytałam przytulając się do niego.

Musiałam wyglądać komicznie. Mimo swoich stu siedemdziesięciu kilku centymetrów przy Bartmanie wyglądałam jak karzełek.

- Czy ja wiem? – zaśmiał się i pocałował mnie w czoło.

Zbyszek wziął swoje walizki i ruszyliśmy w stronę auta.

- Mówiłem, żebyś wzięła Audi. – powiedział rozbawiony, kiedy zobaczył Chryslera.

PT Cruiser może nie był ogromnymi przestronnym samochodem, ale nie można było mu odmówić praktyczności i uroku. Oczywiście ZB9 miał niemałe problemy z wejściem do auta co nie omieszkał skomentować.

- Boję się siadać za kierownicą Twojego auta. – powiedziałam. – Jest olbrzymie.

Przyzwyczaiłam się do swojego samochodu. Małego, łatwego, prostego. Odpaliłam auto i ruszyłam w stronę mieszkania. Po kilkunastu minutach wjeżdżaliśmy windą na nasze piętro.

- Nareszcie w domu. – uśmiechnął się kiedy otworzyłam drzwi.

Bartman zaniósł walizki do garderoby a ja odłożyłam klucze na kuchenny stół.

- Brakowało mi Ciebie. – powiedział obejmując mnie, stojąc tuż za mną.

Uśmiechnęłam się szeroko. Zbyszek odgarnął moje włosy i zaczął delikatnie całować moją szyję. Przegryzłam dolną wargę i obróciłam się w jego stronę. Wplotłam ręce w jego włosy przyglądając mu się. ZB9 zaczął mnie namiętnie całować. Położył swoje dłonie na moich biodrach i przyciągnął mnie jeszcze bliżej. Głośno westchnęłam całkowicie się mu poddając. Bartman podniósł mnie i posadził kuchennym blacie. Szybkim ruchem zdjął koszulkę i ponownie zaczął mnie całować. Błądziłam rękoma bo jego plecach i klatce piersiowej. Rozpięłam jego spodnie, które po chwili leżały rzucone metr dalej. Kiedy zeskoczyłam z blatu ZB9 błyskawicznie zaczął mnie rozbierać. Po chwili poczułam na swoim ciele ciepły język Bartmana co doprowadziło mnie do dreszczy. Zbyszek podniósł mnie i nie przestając mnie całować przeniósł do sypialni. Rozsunął moje nogi i delikatnie poruszał rękoma po wewnętrznej stronie ud. Przyciągnęłam jego twarz do mojej i pocałowałam go. Kiedy się połączyliśmy oboje głośno jęknęliśmy. Wbiłam paznokcie w kark Bartmana i odchyliłam głowę przymrużając oczy. Poczułam intensywny zapach jego skóry i perfum, od którego zakręciło mi się w głowię. Biodra Zbyszka działały cuda – nie potrafiłam się opanować, głośno wzdychałam obserwując i czując cudowną pracę ZB9. Po ciele Zibiego zaczęły spływać krople potu. Odchylił głowę i zaczął poruszać się jeszcze bardziej intensywnie. Po chwili nasze ciała przeszyła niesamowita iskra, Zbyszek głośno krzyknął doprowadzając mnie do szaleństwa. Traciłam kontakt z rzeczywistością. Jęknęłam nadal czując ruchy Bartmana. Poczułam ciepło rozchodzące się po moim ciele. Po chwili atakujący położył się na mnie kładąc głowę na moich piersiach. Z trudem łapał powietrze – czułam jego oddech na swojej skórze. Głaskałam go po głowie również ciężko oddychając.

- Cholernie za Tobą tęskniłem. – powiedział kładąc się obok mnie.

Położyłam się na brzuchu i uśmiechnęłam się. Też mi go brakowało. Bywało, że nie widywaliśmy się dłużej, ale to była pierwsza taka rozłąka od czasu wspólnego mieszkania. Po kilkunastu minutach wstałam i rozejrzałam się po pokoju. Szukałam jakiejkolwiek części garderoby – całkiem zapomniałam, że wszystko leży rozrzucone w salonie. Zbyszek przypatrywał mi się z szerokim uśmiechem na twarzy. Wyszłam z sypialni i poszłam po jakieś ubranie. Założyłam dżinsowe szorty i granatowy T-shirt. Wróciłam do salonu i zaczęłam zbierać porozrzucane ubrania. Oprócz nich na podłodze leżało sporo przedmiotów, które zrzuciliśmy z kuchennego blatu. Kiedy wracałam do sypialni minęłam się w drzwiach ze Zbyszkiem, który ruszył pod prysznic. Łóżko wyglądało jak po przejściu tornada. Poduszki były rozrzucone po podłodze, a pościel była wymięta i pognieciona. Pozbierałam poduszki i rzuciłam je z powrotem na łóżko, które zaścieliłam. Zadowolona otworzyłam balkon i wyszłam rozejrzeć się po mieście. Było kilkanaście minut po ósmej, ulice były pełne aut i ludzi. Po chwili na balkonie pojawił się Bartman z mokrymi włosami.

- Przeziębisz się. - powiedziałam wpychając go do mieszkania.

Pomachał głową chlapiąc wodą we wszystkie możliwe kierunki.

- Może wyciągnęlibyśmy gdzieś jutro Piotra i Zuzę? – zapytałam zamykając drzwi balkonowe.

- Będziemy przyzwoitkami? – zaśmiał się.

- Później możemy się ulotnić. – uśmiechnęłam się delikatnie go całując.

Rano Zbyszek pojechał na trening, a ja pracowałam w domu. Około jedenastej zadzwonił do mnie ZB9. Umówił się z Piotrem o osiemnastej w galerii, mam przyjść z Zuzą. Zgodziłam się i od razu poinformowałam ją o spotkaniu. Obiecałam po nią przyjechać. Przez resztę południa zajmowałam się swoimi obowiązkami, a później zadzwoniłam do kilku znajomych. W Rzeszowie nie miałam nikogo  oprócz Zibiego, siatkarzy i Zuzi. Razem z byłą klasą zaplanowałam spotkanie, które miało się odbyć za dwa tygodnie. Po szesnastej do mieszkania wrócił Zbyszek. Sporządziliśmy plan działania. Kilka minut po piątej ruszyłam w stronę garderoby. Ubrałam luźny T-shirt z logo Depeche Mode z rękawem ¾. Do tego założyłam jasne, dżinsowe rurki i czerwone, krótkie conversy. Włosy związałam w kucyka. Założyłam sportową, granatową kurtkę i wyszłam z mieszkania. Powoli szłam w stronę Chryslera. Wsiadłam do auta i mocnym ruchem zamknęłam drzwi. Rzuciłam telefon na  siedzenie obok i włożyłam kluczyk do stacyjki. Zamiast ruszyć włączyłam radio i zaczęłam szukać jakiejś porządnej stacji. Po kilku minutach zmieniania częstotliwości mój wybór padł na radio Złote Przeboje. Podkręciłam głośność i zaczęłam śpiewać piosenkę ABBY, którą właśnie nadawała stacja. Po kilkunastu minutach ruszyłam w stronę domu Zuzy nie chcąc się spóźnić.

- Wejdź. – uśmiechnęła się otwierając drzwi.

 Dom Zuzanny był mały, skromny, ale bardzo przytulny. W salonie siedzieli jej rodzice. Grzecznie się przywitałam i ruszyłam za Zuzą.

- Tylko się przebiorę i możemy wychodzić. – powiedziała zrzucając  z siebie bluzę.

Kiwnęłam głową i rozejrzałam się po pokoju. Kanapa, szafa, biurko i regał. Miała mnóstwo książek. Na ścianie wisiało kilka płyt winylowych. Dopatrzyłam się nagrań Deep Purple i Led Zeppelin. Z uznaniem pokręciłam głową. Na korkowej tablicy, która wisiała nad biurkiem znajdowało się pełno zdjęć.

- Kto to? – zapytałam rozbawiona wskazując na zdjęcie, na którym znajdował się uśmiechający się facet trzymający ogromną butelkę czerwonego Walkera.

- Hubert, mój brat.

- Ktoś mnie wołał? – do pokoju wpadł chłopak ze zdjęcia szczerząc się.

Dopiero teraz zobaczyłam niesamowite podobieństwo. Chłopak wyglądał równie młodo co ona.

- O  wilku mowa. – uśmiechnęła się Zuza szukając czegoś w pośpiechu.

- Aneta. – wyciągnęłam rękę w jego stronę. – Miło mi.

Chłopak mocno uścisnął moją dłoń odpowiadając.

- Czy Wy przypadkiem nie…

- Bliźniaki jednojajowe, owszem. – zaśmiał się.

Kiwnęłam głową.

- O której wrócisz? – zapytał się siostry.

- Nie interesuj się. – pokazała mu język i zaśmiała  się.

Szybko zbiegłyśmy na dół. Pożegnałam się z rodzicami Zuzy i wyszłyśmy z domu.

- Miło było poznać! – krzyknął Hubert stojący w drzwiach.

Odwróciłam się, pomachałam ręką uśmiechając się i ruszyłam w stronę auta.

- Zawsze takie mi się podobały. – powiedziała Zuzanna wsiadając do auta.

Dokładnie rozejrzała się po wnętrzu mojego samochodu a później przejrzała wszystkie płyty w schowku. Nagle zaczęła się wiercić. Po chwili wyciągnęła mój telefon, który leżał na siedzeniu pasażera.

- Jedno nieodebrane. – powiedziała wręczając mi komórkę.

Na ekranie wyświetliło się zdjęcie Zbyszka. Szybko oddzwoniłam informując, że wszystko idzie zgodnie z planem. Zuza była tak pochłonięta przeglądaniem moich rzeczy, że w ogóle nie przysłuchiwała się rozmowie. Po kilku minutach byłyśmy na miejscu. Zegarek wskazywał siedemnastą czterdzieści trzy. Weszłyśmy do kilku sklepów, przymierzyłyśmy mnóstwo rzeczy. Kiedy Zuza zachwycała się butami stojącymi na wystawie ja dostałam wiadomość od Bartmana.

„ Piotrek przyjedzie za dziesięć minut.” – kilkakrotnie przeczytałam wiadomość.

Szybko odpisałam i wróciłam do oceniania jesiennego obuwia. Rozejrzałam się po galerii. Dzięki temu, że był środek tygodnia w budynku nie kręciło się dużo ludzi.

- Bierzesz je? – zapytała przerywając moje rozmyślenia.

- Chyba poczekam trochę i kupię po przecenie.  – stwierdziłam odciągając ją od sklepowej wystawy.

Obeszłyśmy dokładnie drugie piętro i zjechałyśmy na parter. W najniższej części galerii znajdowały się kawiarnie i restauracje. Stanęłam na palcach wypatrując dwóch, wysokich siatkarzy. Poczułam  wibracje telefonu. Wyjęłam go z kieszeni i odczytałam wiadomość.

„ Filigrando Cafe & Lunch”.

Namierzyłam wzrokiem kawiarnię i z szerokim uśmiechem na twarzy zaciągnęłam do niej Zuzę.

- Marzę o kawie. – powiedziała idąc tuż za mną.

- Spełnijmy Twoje marzenie. – zaśmiałam się wchodząc do kawiarni.

________________________________________________________________________

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. :)