XVII

Epizod XVI.

W poniedziałek przygotowywałam się do przeprowadzki. Część rzeczy została już zabrana, a część dowiozę autem. Usłyszałam dzwonek do drzwi, byłam pewna, że to kurier z przesyłką, na którą czekała mama.

- Nie przyjdziesz się nawet przywitać? – zapytał Zbyszek, który właśnie wszedł do mojego pokoju.

Za każdym razem kiedy wpada z niezapowiedzianą wizytą mój pokój wygląda jak po przejściu tornada. Mocno go przytuliłam.

- Nie powinieneś być na treningu? – byłam podejrzliwa.

- Zaraz jadę. Pomyślałem, że przed wjadę jeszcze do Ciebie i zabiorę kilka rzeczy.

Wskazałam mu trzy kartony stojące pod ścianą.

- Zaprosiłem chłopaków na piątek, taka mała parapetówka.

Zbyszek jak zwykle pomyślał o wszystkim.

- Ile będzie osób? – zapytałam kalkulując ile będzie potrzeba alkoholu, napojów i jedzenia.

- Reprezentacja z dziewczynami i kilku znajomych z Resovii.

Kiwnęłam głową i zajęłam się dokładnym zamykaniem kartonów.

- Może wpadłaby Pani do nas, do Rzeszowa? – zapytał Natalię, która przechodziła obok mojego pokoju.

- Innym razem, Zbigniew. – uśmiechnęła się sztucznie i weszła do siebie zamykając za sobą drzwi.

Zaniosłam z Zibim kartony do jego auta stojącego pod domem. Ja ledwo doniosłam jeden, on bez problemu dźwigał dwa znacznie większe od mojego.

- Dziękuję. – pocałowałam go w policzek i zamknęłam bagażnik.

- Widzimy się jutro w Rzeszowie o jedenastej?

Kiwnęłam twierdząco głową. Jechaliśmy osobno ze względu na porażającą ilość bagaży. Poza tym każde z nas chciało mieć auto na miejscu.

- Pozdrów wszystkich. – krzyknęłam kiedy wsiadał do auta.                         

Pomachał mi i odjechał na trening. Szybko weszłam do domu i wróciłam do pakowania się.

Wyjechaliśmy wcześnie rano. Zbyszek prowadził, ja jechałam za nim. W Rzeszowie byliśmy kilka minut przed jedenastą. Zostawiliśmy auta na parkingu i ruszyliśmy w stronę mieszkania z pierwszymi torbami. ZB9 podał mi klucze. Położyłam walizkę na ziemi i szybko otworzyłam drzwi.

-Czekaj, czekaj! – krzyknął i rzucił swoje torby.

- To nie ten? – uśmiechnęłam się sprawdzając numer mieszkania wiszący na drzwiach.

Bartman podniósł mnie i przeniósł przez próg.

- Z tego co wiem to jest zwyczaj weselny. – zaśmiałam się, kiedy stanęłam z powrotem na ziemi.

- Zawsze można kiedyś powtórzyć. – powiedział i cofnął się po rzeczy zostawione na korytarzu.

Wnieśliśmy bagaże i ruszyliśmy po kolejną część na parking. Trasę parking-mieszkanie pokonaliśmy cztery razy.

- Wiesz, że to wszystko trzeba jeszcze rozpakować? – zapytałam rozbawiona widząc minę Zbyszka.

Wzięłam swoje rzeczy i ruszyłam w stronę garderoby. Ułożyłam rzeczy i dodatki na półkach, zajęłam zaledwie jedną trzecią pokoju. Kilka rzeczy zaniosłam do łazienki, kilka ustawiłam na półkach. ZB9 poszedł za moim przykładem i zaczął się rozpakowywać. Po jakiejś godzinie padliśmy na kanapę.

- No to mieszkamy razem. – powiedział Zbyszek łapiąc mnie za rękę.

Szeroko się uśmiechnęłam. Przez kilka godzin rozmawialiśmy o planach na życie w Rzeszowie, a wieczorem poszliśmy na spacer i małe zakupy – lodówka była pusta.  Przechadzając się po mieście spotkaliśmy wracających z treningu graczy - Krzysia i Piotrem.

- Witam Rzeszowian! – krzyknął zadowolony Ignaczak.

- Ja trening? – zapytałam stojącego z boku Nowakowskiego.

- Świetnie. – odpowiedział uśmiechając się.

Krzysiek polecił nam kilka miejsc w Rzeszowie i ruszył dalej z Piotrem. Zrobiliśmy zakupy i ruszyliśmy do domu. W środę Zbyszek poszedł na pierwszy trening, a ja zaczęłam szukać pracy. Zajrzałam do kilku sklepów, restauracji, zakładów. Nie chodziło mi o nic konkretnego, chciałam po prostu zarobić. Zaprosiłam Zośkę na piątek, była bardzo podekscytowana. Koniecznie chciała zobaczyć mieszkanie i poznać siatkarzy. Cały czwartek spędziłam na planowaniu i sprzątaniu przed przyjściem gości. Byłam ciekawa nowych znajomych Zbyszka z klubu. ZB9 wrócił z treningu o czternastej. Pomógł mi trochę w domu, dzięki czemu szybciej skończyliśmy. Zaprosiliśmy wszystkich na dziewiętnastą, Zocha jak zwykle była przed czasem.

- Zośka! – krzyknęłam i mocno ją przytuliłam.

Byłam owinięta ręcznikiem i miałam mokre włosy – dopiero co wyszłam z pod prysznica.

- Gdzie Twój luby? – zapytała śmiejąc się.

- W garderobie. Poczekasz chwilę?

Kazałam się jej rozgościć. Zocha zaczęła się rozglądać. Ja ruszyłam do Zbyszka, musiałam w końcu coś ubrać.

- Już są? – zapytał zdziwiony zakładając na siebie T-shirt.

- Zosia. – uśmiechnęłam się i zaczęłam przeglądać ubrania.

Bartman pocałował mnie w policzek i poszedł się przywitać. Mimo, iż Zośka widziała go już kilka razy nadal ledwo nad sobą panowała. Martwiłam się o to jak sobie poradzi wśród idoli. Założyłam białe trampki, czarne rurki i dżinsową koszulę z rękawem ¾.

- Wprowadzam się. – powiedziała Zocha, kiedy weszłam do salonu. –Tu jest bajecznie.

- Nie widziałaś garderoby. – zaśmiałam się.

Z piskiem pobiegła w stronę pokoju z którego wróciłam. Cofnęłam się poszłam za nią.

- Zosia, tylko błagam Cię. Zachowuj się normalnie, traktuj ich jak zwykłych znajomych. To świetni ludzie. Nie piszcz na ich widok i nie skacz w miejscu, bo tego nie lubią. Co innego doping na meczu, co innego prywatne spotkanie. – próbowałam wyjaśnić jej to w najprostszy sposób.

- Jasne, masz rację. – z miejsca  się opanowała i spokojnie rozglądała się po pokoju.

Uśmiechnęłam  się i wyciągnęłam ją z garderoby. Usłyszałam dźwięk dzwonka, więc ruszyłam w stronę drzwi. Do mieszkania weszła grupa osób, których jednak nie znałam osobiście. Było to kilku zawodników Resovii ze swoimi towarzyszkami. Zbyszek przedstawił mnie wszystkim, byli bardzo mili. Po niecałej godzinie pojawili się już prawie wszyscy. Dostaliśmy mnóstwo prezentów, głównie alkohol.

- Gdzie macie małego? – zapytałam podchodząc do Michała i jego żony.

- Sprzedany teściowej. – Winiarski wyszczerzył się.

Poszłam do Zośki, całkowicie o niej zapomniałam, na początku było tutaj niezłe zamieszanie. Bartman co chwilę mnie wołał chcąc mnie przedstawić lub o coś zapytać. Całe szczęście Zocha radziła sobie świetnie. Siedziała na kanapie pijąc drinka rozmawiając z Kubiakiem. Nagle ktoś stanął za mną i mocno mnie przytulił. Od razu wiedziałam kto to.

- Patrz. – powiedział Zbyszek wskazując na Miśka i Zośka.

- Dogadują się. – powiedziałam zadowolona. – Bałam się, że cały wieczór przesiedzi sama.

Nagle do mieszkania wpadł spóźniony Krzysiek Ignaczak z żoną. Wcisnął Zibiemu butelkę wina i przywitał się z resztą gości.

-  A któż to? – zapytał siadając obok Kubiaka.

- Zosia. – Misiek przedstawił siedzącą obok niego dziewczynę.

Zocha wyglądała jakby była w raju. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Całe towarzystwo świetnie się bawiło, sporo rozmawiałam z Rafałem, który grał na pozycji przyjmującego w nowym klubie Zbyszka.

- Gdzie jest stosunkownia? – wrzasnął Igła.

Roześmiałam się głośno.

- Ktoś tu chyba za szybko pije. – powiedziała żona Igły zabierając mu szklankę z whisky.

- Sypialnia jest tam, jeśli o to pytasz. – odpowiedziałam mu rozbawiona wskazując placem drzwi.

Ignaczak pognał do sypialni i z impetem wskoczył na łóżko.

- Przepraszam Was, popisuje się facet. - jego żona cały czas się uśmiechała.

Krzysiek był zawsze duszą towarzystwa, nie musiała nas za to przepraszać. W sumie śmiali się wszyscy, a ona chyba najbardziej. Uwielbiałam ich, byli świetną parą. Ten wieczór należał do jak najbardziej udanych. Siatkarze, a przynajmniej ich większość w sobotę miała wolne, więc mogli pozwolić sobie na dłuższy pobyt w naszym mieszkaniu.

-Mogę ją na chwilę porwać? – zapytałam Kubiaka, który od początku wieczora rozmawiał z Zośką.

- Tylko na minutę. – uśmiechnął się i ruszył w stronę Nowakowskiego, który otwierał kolejną butelkę.

Chciałam tylko zapytać, czy chce zostać na noc – nie puściłabym jej o takiej porze w drogę do Warszawy. Wynajęła pokój w jakimś motelu, także jej zakwaterowanie miałam z głowy.

- Ładnie tu macie. – powiedział Piotrek podchodząc  do mnie.  – Widzę, że to już całkiem na poważnie.

Nie miałam ochoty znowu o tym z nim rozmawiać. Nie chciałam psuć sobie i jemy humoru, więc szybko odeszłam w stronę Zbyszka, rozmawiał z Kubą Jaroszem i jego żoną.

- Nie, nie, to Wasz wieczór.– przekonywał Zibiego Jakub.

- Co jest? – zapytałam wesoło.

- Nic ważnego. - Bartman przyciągnął mnie do siebie i pocałował. 

Kuba przytaknął głową i wyszczerzył się.  „Co on kombinuje?” – pomyślałam.

- Prosimy o uwagę! – krzyknął Zbyszek szeroko się uśmiechając.

________________________________________________________________________

Zapraszam na Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. ;)