XXII

Epizod XXI.

- Jedna sypialnia? – zapytała spokojnie.

- Po co dwie? – odpowiedziałam pytaniem ciągnąc ją w stronę galerii.

Długo krążyłyśmy po sklepach. Kupiłam sobie nowe buty i torbę a mama zdecydowała się na kardigan. Po udanych zakupach postanowiłyśmy wstąpić do kawiarni na kawę, mama chciała wrócić jeszcze dziś do domu.

- Może jednak zostaniesz? – zapytałam przeglądając menu.

- Nie zamierzam spać na kanapie. – uśmiechnęła się zamykając kartę.

Obie zamówiłyśmy duże cappuccino.

- Naprawdę się dzisiaj przestraszyłam. – powiedziała czekając na zamówienie.

- Przecież wiesz, że nie lubię dzieci.

Przerwałyśmy na chwilę widząc kelnerkę niosącą nasze zamówienie. Podziękowałam za kawę i upiłam z niej spory łyk.

- Czego chciał Adam?

- Nim nie musisz się już martwić. – odparła krótko. – I nie zmieniaj tematu.

- Mamo, jest naprawdę w porządku.

- Ja w Twoim wieku byłam już matką, nie miałam tak łatwo jak Ty teraz.

- Wiem o tym. Ja i Zbyszek jesteśmy razem od ponad roku, ale naprawdę nie mamy żadnych konkretnych planów. – próbowałam ją uspokoić.

- Jakub Jarosz jest w wieku Zbigniewa a ma żonę, i to jeszcze w ciąży.

- To że Kuba ma, nie znaczy, że Zibi też musi. Mamy zupełnie inne podejście.

- Dzisiaj odniosłam inne wrażenie. – odpowiedziała krótko. – Pamiętaj, żadnej presji. Nic nie musisz.

Uśmiechnęłam się i wzięłam kolejny łyk kawy. Wiedziałam o tym doskonale.

- Przyznaj się. Polubiłaś go.

- No dobra, lubię go. – zaśmiała się. – Ale nie mów mu o tym.

Dokończyłyśmy kawę i wróciłyśmy do mieszkania.

- Może jednak Pani zostanie? – zapytał Zbyszek, kiedy Natalia ubierała swój płaszcz. – 

Przeniosę się na  kanapę.

- Niestety muszę wracać do siebie.

Odprowadziliśmy ją do drzwi.

- Uważaj na siebie. – przytuliłam ją mocno.

- Niech Pani jedzie ostrożnie.

 Natalia wyszła i ruszyła w stronę swojego auta.

- Bardzo na mnie narzekała? – zaśmiał się zamykając drzwi.

- Wręcz przeciwnie. – powiedziałam oplatając ręce wokół jego szyi.

- Myślałem, że da mi w twarz kiedy wspomniałem o dzieciaku. – powiedział.

- W sumie to nie jest taki zły pomysł. – stwierdziłam uśmiechając się.

- Dziecko? – zapytał zaskoczony.

- Samo dziecko może nie, ale robienie dziecka to już zupełnie inna sprawa. – wyszczerzyłam się. – Można poćwiczyć.

- Tak na przyszłość, żeby mieć wprawę? – zaśmiał się ciągnąc mnie w stronę sypialni.

- Trening czyni mistrza. 

Obudziliśmy się przed dziewiątą.

- Zbyszek, zaspałeś! – krzyknęłam patrząc na zegarek.

- Pięć minut i wstaję, obiecuję. – powiedział nie otwierając oczu.

Westchnęłam i usiadłam na łóżku. Przeciągnęłam się i spojrzałam na Bartmana. Wzięłam poduszkę i rzuciłam nią w niego.

- Już, już. – Zibi odwrócił się na drugi bok i kontynuował drzemkę.

Zrezygnowana wstałam i zabrałam się za śniadanie. Po chwili usłyszałam jak Zbyszek zrywa się z łóżka i szybko ubiera.

- Śniadanie masz na stole. – powiedziałam wchodząc do garderoby.

Założyłam krótkie, brązowe conversy, dżinsowe rurki i biały T-shirt.

- Jesteś kochana. – powiedział ZB9 pochłaniając kanapki.

Wyprostowałam włosy i związałam je w kucyka.

- Robisz dziś coś konkretnego? – zapytał pijąc sok.

Zaprzeczyłam machając głową

- W takim razie jedziesz ze mną. – wyszczerzył się.

- A trener? – zapytałam przyglądając mu się uważnie.

- Rozmawiałem z nim, nie ma problemu.

Wzięłam telefon, kurtkę i ruszyłam ku wyjściu. Bartman zawsze zachowywał się jak gentelman. Przepuszczał mnie  pierwszą, otwierał drzwi, torował drogę w tłumie. Małe rzeczy, które cieszyły mnie jak dziecko. Kiedy przypominałam sobie zachowanie znajomych z liceum czy gimnazjum. Wrzeszczący, napaleni chłopacy nie szanujący dziewczyn. Mimo to, tęskniłam za dawnymi znajomymi i obiecałam sobie zorganizować jakieś małe spotkanie klasowe. Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu.

- Spóźniony! – krzyknął trener Andrzej Kowal.

- Przepraszam, coś mnie zatrzymało. – wrzasnął z końca sali i pociągnął mnie w stronę trenera.

- Chyba ktoś. – zaśmiał się trener.

Zbigniew mnie przedstawił i ruszył do szatni.

- Andrzej. – uśmiechnął się i podał mi rękę. – Bardzo mi miło.

- Aneta. – mocno uścisnęłam jego dłoń.

Przywitałam się z kilkoma innymi osobami i usiadłam na trybunach.  Porozglądałam się po sali, która była olbrzymia. Po kilku minutach na halę wbiegli zawodnicy Resovii.

- Aneta! – Piotr biegł w moją stronę.

Wpadł na trybuny i mocno mnie przytulił.

- Już dobrze, dam Ci namiary na Zuzę. – zaśmiałam się. 

Nowakowski zmierzył wzrokiem Bartmana.

- Przed nią nie da się mieć tajemnic. – zawołał próbując się usprawiedliwić.

- Następnym razem ją przyprowadzę, obiecuję. – uniosłam dłoń niczym harcerz składający przysięgę. – Leć na trening.

Siatkarze po serii ćwiczeń zostali podzieleni na dwie drużyny. Kibicowałam tej z Krzyśkiem, Piotrem i Zbyszkiem w składzie. Moja drużyna wygrała 3 : 1. Po meczu zawodnicy zrobili kolejną serię ćwiczeń, a później ruszyli do szatni. Po kilkunastu minutach opuściliśmy budynek.

- Krzysiek, mam przykrą wiadomość. – powiedziałam robiąc smutną minę.

- Daj spokój, nie mów mu teraz. – Bartman grał swoją rolę najlepiej jak potrafił.

- Kiedyś trzeba będzie mu powiedzieć. – westchnął Nowakowski.

Ignaczak przerażony spoglądał na nas i na resztę drużyny. Wyjęłam z kieszeni kartkę, która była zupełnie pusta i zaczęłam „czytać” :

- Polski Związek Piłki Siatkowej ogłasza, iż z dniem 31 października 2012 roku Pan Krzysztof Ignaczak przestaje być zawodnikiem Reprezentacji Polski w piłce siatkowej mężczyzn. Pragniemy podziękować za owocną współpracę i życzyć dalszych sukcesów sportowych. – powiedziałam.  – Podpisano : prezes PZPS, Mirosław Przedpełski.

Krzysiek zrobił się cały zielony i nerwowo zaczął się rozglądać.

- Ale jak? Dlaczego? Co? – pytał zdezorientowany.

- Ktoś Ci musiał o tym powiedzieć. – stwierdził Wojtek poklepując ramię Ignaczaka. – Masz trzydzieści cztery lata, nie dwadzieścia.

- Tak mi przykro. – westchnęłam i mocno go przytuliłam.

Kątem oka zobaczyłam Grzegorza i Wojtka, którzy ledwo powstrzymywali się od śmiechu. Buszek już prawie leżał na podłodze.

- No cóż… Taka jest kolej rzeczy. – powiedział Krzysiek wgapiając się w swoje buty.

Nikt nie dał rady się dłużej opanować. Cała grupa wybuchła gromkim śmiechem. Grzyb tak zawył, że nawet skołowany Igła się uśmiechnął.

- Jak dziecko. – zaśmiałam się głośno.

Krzysiek wyrwał mi kartkę i obejrzał ją dokładnie.

- Pięknie go wrobiłaś. – Bartman pocałował mnie i przytulił.

- Franca! – krzyknął Ignaczak i zaczął mnie gonić.

Uciekałam wrzeszcząc jak nienormalna. Po minucie sprintu schowałam się za Zbyszkiem, który stał najbliżej.

- Bartman, odsuń się. – zaśmiał się Krzysiek.

ZB9 przesunął się otwierając drogę mojemu wrogowi.

- Zdrajca! – krzyknęłam w stronę śmiejącego się Zibiego.

Wbiegłam do budynku i wpadłam na Andrzeja. Po chwili wbiegł za mną libero.

- Krzysiek, bo naskarżę Twojej żonie. – jęknął trener i wszedł do pokoju naprzeciwko nas.

- Wariatka. – zaśmiał się Ignaczak, kiedy wreszcie mnie złapał.

- Nie bij! – zasłoniłam się rękami.

Ignaczak zamiast bić mocno mnie przytulił.

- Masz łeb do takich akcji, w życiu bym się nie domyślił. - powiedział. - Jesteśmy kwita?

Zamyśliłam się.

- Niech będzie. – pociągnęłam go w stronę wyjścia gdzie nadal czekała grupa siatkarzy. 

________________________________________________________________________

Wejdź na Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. ;)

Jak minął Wam wtorek? Mój był niesamowicie udany!