XIV

Epizod XIII.

Obudziłam się przed jedenastą. Wstałam z łóżka i wzięłam torbę wiszącą na oparciu krzesła. Usiadłam na nim i zaczęłam szukać telefonu. Po minucie go znalazłam, bateria była wyładowana więc odłożyłam go na biurko. Wyciągnęłam portfel, kilka paragonów, trochę śmieci i kalendarz. Zostało tylko kilka dni wakacji. Później zaczynał się wrzesień – czas na przeprowadzkę do Rzeszowa.

- Już wstałaś? – mama wparowała do mojego pokoju z kubkiem kawy.

Wzięłam od niej spory łyk i ruszyłam do łazienki. Po wyjściu podłączyłam telefon do ładowarki i porozmawiałam z Zośką.

- Zostaniesz dzisiaj w domu? – zapytała Natalia.

Wzruszyłam ramionami. Nie miałam żadnych planów. Chciałam powiedzieć jej o Rzeszowie, ale na samą myśl o tym miałam dreszcze. Przed rozmową postanowiłam przypodobać się mamie, więc posprzątałam, zrobiłam zakupy, umyłam okna i zabrałam się za obiad.

- Co tam pichcisz?

- Lasagne. Twoją ulubioną.

Mama zadowolona sprzątnęła papiery nad którymi pracowała i zabrała się za nakrycie stołu. Nałożyłam porcje na talerz i usiadłam naprzeciwko Natalii. Przez chwilę jadłyśmy w ciszy. Zbierałam myśli, nie wiedziałam jak zacząć temat.

- Posprzątany dom, zrobiony obiad, umyte okna i zrobione zakupy. Co nabroiłaś? – zapytała wesoło.

- Nie będę studiować we Wrocławiu. Postawiłam na Rzeszów.

Opowiedziałam jej trochę o rzeszowskiej uczelni, przyjęła to bez żadnych protestów.

- Nie lepiej by było studiować w stolicy? Zamieszkałabyś razem z Zośką. – zaproponowała machając widelcem w powietrzu.

- Już zdecydowałam.  Zamieszkam w Rzeszowie.

Mama wróciła do opróżniana talerza.

- Razem ze Zbyszkiem.

Usłyszałam brzdęk upuszczanych sztućców. Natalia wytarła twarz serwetką i spojrzała na mnie miażdżącym wzrokiem.

- Dlatego Rzeszów? Żeby z nim zamieszkać? Przecież wiesz, że on co sezon jest w innym klubie.

- Wybrałam Rzeszów, bo spodobała mi się tamtejsza uczelnia. Mieszkanie z Bartmanem to zupełnie inna kwestia. Nie będę co roku zmieniała szkoły. Tam zacznę i tam skończę studia.

- Co jeśli Zbigniew zmieni klub i się wyprowadzi z Rzeszowa?

Wzruszyłam ramionami.

- Zostanę tam i nadal będę się uczyć. A ze Zbyszkiem będę się widywać w weekendy i wszystkie wolne dni. Nie jestem  w stanie przewidzieć tego co się stanie za rok czy dwa. Ważne, że teraźniejszość mam pod kontrolą.

Mama nie była zachwycona. Trudno, zrobiłam co mogłam – zdania nie zmienię.

- Macie już mieszkanie?

Zaprzeczyłam. Natalię ucieszył brak konkretów.

- W czwartek jedziemy się rozejrzeć. – dodałam i zaczęłam sprzątać po obiedzie.

Włożyłam naczynia do zmywarki i wyrzuciłam zużyte serwetki.

- Adam się odzywał? – chciałam zmienić temat, ale ten był chyba jeszcze gorszy.

- Nie. – mama rozłożyła swoje papiery i wróciła do pracy.

Zbyszek był na treningu w Spodku, Zośka pojechała do Warszawy rozejrzeć się za zakwaterowaniem a ja nie miałam najmniejszej ochoty siedzieć w domu z Natalią. Założyłam szorty, bluzę i sportowe buty. Wzięłam iPoda i wsiadłam na rower. Kilka osób, których w ogóle nie znałam mijając mnie witały się ze mną, więc tylko uśmiechałam się i jechałam dalej. Do domu wróciłam wieczorem zmęczona i cała mokra. Wzięłam szybką kąpiel i wskoczyłam do łóżka biorąc po drodze laptopa z biurka. Miałam masę e-maili i powiadomień. Zbędne lub wydające się nieciekawe pomijałam. Zauważyłam wiadomość od Kacpra, sprzed dwóch tygodni. Szybko odpisałam i wyłączyłam komputer. Zanim zasnęłam dostałam jeszcze wiadomość od Zbyszka. Mieliśmy się spotkać jutro rano. Zadowolona z takiego obrotu spraw ustawiłam budzik i szybko zasnęłam.

Obudziłam się o ósmej rano. Ubrałam się, uczesałam, umalowałam i poszłam do kuchni. Zjadłam garść musli, wypiłam szklankę soku pomarańczowego i zabrałam się za gazetę. Kilkanaście minut przed dziewiątą usłyszałam dzwonek do drzwi. Pobiegłam szybko otworzyć.

- Dzień dobry! – krzyknął Zbyszek.

- Nie ma jej. – pocałowałam go i wróciłam do czytania prasy.

ZB9 usiadł naprzeciwko mnie i rozglądał się po kuchni.

- To Twoje śniadanie? – zapytał widząc resztki płatków i suszonych owoców.

Potwierdziłam i zaczęłam sprzątać rzeczy z kuchennego stołu. 

- Powiedziałaś jej o mieszkaniu?

- Zachwycona nie była, ale raczej nie zabarykaduje drzwi. O której masz trening?

- Chcesz pojechać? – zapytał zadowolony wstając.

- Pewnie. Dawno nie widziałam chłopaków, muszę się przywitać.

- Widziałaś ich u Piotra. – zaśmiał się Bartman. – A właśnie! Nowakowski rozstał się z Olą.

- Chodziło mi o sztab. - uśmiechnęłam się. 

Wiadomość o rozstaniu się Oli i Piotra mnie nie zaskoczyła, jednak byłam zaniepokojona. Niepotrzebnie z nim wtedy rozmawiałam.

- Myślisz, że to przeze mnie? – sama nie wiem dlaczego o to zapytałam. – Rozmawiałam z nim wieczorem i wyszedł.

- Podobałaś mu się, fakt, ale już mu chyba przeszło. Kawał czasu.

- Skąd Ty masz takie informacje? – wybuchłam głośnym śmiechem.

- Kubiak mi doniósł. – wyszczerzył się. – Poza tym sama widziałaś jego wyraz twarzy kiedy zastał nas w windzie.

Na samą myśl o tym wydarzeniu roześmiałam się.

- Jedziemy jutro do Rzeszowa? – zapytałam chcąc się upewnić.

- Pewnie.

Usłyszeliśmy trzask drzwi. Natalia wróciła do domu.

- Dzień dobry. – Bartman przywitał się z moją mamą.

Przystojny i dobrze wychowany chłopak - Natalii nie da się zadowolić.

- Dzień dobry. – odpowiedziała i poszła do salonu zamykając za sobą drzwi.

- Gdyby wzrok mógł zabijać… - zażartował Zbyszek.  

Zabrałam torbę, pożegnałam się z mamą i otworzyłam drzwi.

- Do widzenia! Miłego dnia! – krzyknął ZB9 i wyszedł zamykając za nami drzwi.

- Lizuuuuuuuus. – zaśmiałam się i ruszyłam w stronę auta.

O dziesiątej trzydzieści byliśmy na miejscu. Nie byłam już pracownikiem tego obiektu, więc Bartman musiał mnie przemycić. Przywitałam się z siatkarzami i ruszyłam poszukać sztabu i trenera. Rozmawiałam ze wszystkimi, których spotkałam. Z Panią Anną, która wydaje posiłki na stołówce, z Panią Basią która zajmuje się sprzątaniem Spodka a nawet z dozorcą, który zawsze stał przy wejściu. Najwyraźniej mimo braku identyfikatora nadal mogłam szwendać się po korytarzach. Sztab wraz z Andreą znajdował się na sali – czekali na siatkarzy, którzy przebierali  się w szatni.

- Dzień dobry! – krzyknęłam idąc w ich stronę.

Każdy z nich ciepło mnie przywitał. Trener pozwolił mi zostać na treningu więc rozłożyłam się na trybunach i obserwowałam chłopaków. Piotr nadal był nie w humorze. Popełniał masę błędów obwiniając wszystkich wokół z wyjątkiem siebie. Andrea porozmawiał z nim, więc jego zachowanie po kilku minutach się znacznie poprawiło.

- Nie wygląda jakby rozpaczał. – skomentował stan Nowakowskiego Zbyszek podczas przerwy.

Po chwili Bartman podbiegł do trenera a do mnie podszedł Piter.

- Miałaś rację.

- Nie chodziło mi o to, że masz ją zostawić…

- Wiem. To moja decyzja. Sam nie wiem dlaczego z nią byłem.

- Ładna, inteligentna, towarzyska. – wymieniałam uśmiechając się.

- Może i tak, ale po prostu nie ciągnęło mnie do niej.

Zastanawiałam się jak faceta może nie ciągnąć do atrakcyjnej blondynki, ale nie wdawałam się w dyskusję.

- Masz czas wieczorem? – zapytał znienacka.

Zmarszczyłam brwi przyglądając mu się uważnie.

- Chociaż dwadzieścia minut. – powiedział zrezygnowany.

Zamyśliłam się rozważając wszystkie za i przeciw. 

- Okej.

Nie miałam pojęcia co w planach miał Piotr. Powiedziałam o tym spotkaniu Bartmanowi.  Był równie zdezorientowany co ja. Umówiłam się z Nowakowskim o osiemnastej w małej kawiarni na obrzeżach Katowic.

________________________________________________________________________


Zapraszam na Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. :)