XXVIII

Epizod XXVII.

Obudziłam się tuż przed siódmą. Poczułam skutki wczorajszego badania – czułam ból podczas przełykania śliny. Usiadłam na łóżku i przetarłam oczy. Kinga nadal spała. Odpaliłam laptopa i zajmowałam się niedokończonymi zleceniami – czas w szpitalu płynął zdecydowanie wolniej. Kilka minut po siódmej wpadła do nas salowa rozdająca jedzenie. Śniadanie składało się z dwóch, suchych skibek białego chleba, dwóch plasterków sera i kawałka masła. Spojrzałam zdegustowana na talerz. Przyszliśmy tutaj poprawiać swój stan zdrowia, czy go pogarszać? Obudziłam Kingę, która od razu zaczęła jeść.

- Radzę nie wybrzydzać, nic innego nie dostaniesz. – powiedziała moja współlokatorka widząc, że nie mam ruszyć swojego śniadania.

- Jeśli chcesz możesz wziąć moją porcję. – zaoferowałam.

Kinga nie zgodziła się i skończyła pochłaniać swoją kanapkę.

- Niech mnie pani wpuści. – usłyszałam znajomy głos .

- To nie są godziny odwiedzin. – odpowiedziała zirytowana kobieta.

Drzwi mojej sali otwarły się. Do pokoju wpadł Zbyszek.

- Proszę wyjść. – głos salowej był naprawdę donośny.

- Niech zostanie, proszę. – złożyłam ręce jak do modlitwy.

Salowa głośno westchnęłam.

- Za pięć minut wrócę i ma tu pana nie być. – wskazała palcem na Bartmana.

- Dziękuję. – posłałam jej szczery uśmiech.

Bartman podszedł do mnie i mocno mnie przytulił. Cmoknęłam go w polik. Cieszyłam się, że go  widzę. Kinga leżąca naprzeciwko nas była w szoku. Wskazywała palcem na Bartmana jakby chciała się upewnić,  że to ten Zbyszek, atakujący Resovii i polskiej reprezentacji mężczyzn w piłce siatkowej. Kiwnęłam twierdząco głową i oderwałam się od Zbyszka.

- Jak się czujesz? – zapytał odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy.

- W porządku. – uśmiechnęłam się.

Zbyszek rozejrzał się po sali i zauważył Kingę.

- Myślałem, że jesteś sama. – zaśmiał się.

Podszedł do Kingi i przedstawił się podając jej rękę. Po chwili wrócił do mnie i usiadł na moim łóżku.

- To jest Twoje śniadanie? – zapytał patrząc na talerz stojący na stoliku obok.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- Poważnie? – odwrócił się zdziwiony w kierunku Kingi.

Moja współlokatorka potwierdziła moje słowa. Bartman nerwowo spojrzał na zegarek.

- Muszę uciekać. – skrzywił się. – Jutro wpadnę wcześniej z czymś porządnym do jedzenia.

- Nie wpuszczą Cię. – zaśmiałam się.

- Coś wykombinuję.

- Lepiej uciekaj. – usłyszałam na korytarzu czyjeś kroki.

Zbyszek mocno mnie pocałował.

- Do jutra. – rzucił wychodząc z sali.

- Panie Bartman! – usłyszałam krzyk salowej.

- No przecież idę już. – zaśmiał się zirytowany.

Poczułam mocny cios. Kinga rzuciła mnie poduszką.

- Za co? – zaśmiałam się oddając jej pocisk.

- Nie mogłaś mi powiedzieć? – zapytała z wyrzutem.

Wzruszyłam ramionami śmiejąc się. Przed ósmą przyszedł doktor, który zajmował się mną od początku.

- Śniadanie zjedzone? – zapytał z uśmiechem przeglądając moją kartę.

Zastanawiałam się czy to żart, ale Kinga kiwała głową dając mi jasny znak. Zakryłam chleb gazetą.

- Zjedzone. – powiedziałam.

- Mam pani wyniki. Jest dobrze. Zapalenie ma lekką postać, jednak dla pewności wykonamy eradykację.

- Czy to naprawdę konieczne? – zapytałam krzywiąc się.

Nie miałam ochoty spędzić tygodnia w szpitalu.

- Obawiam się, że tak. – odpowiedział. – Za tydzień pani wyjdzie, ale będzie się musiała pani stawić na kilku kontrolnych wizytach, jasne?

Przytaknęłam.

- Nie mogłabym mieć tej siedmiodniowej kuracji w domu? To tylko przyjmowanie leków.

- Musi pani zostać na obserwacji. Chcemy mieć pewność, że organizm właściwie zareaguje na antybiotyki.

- Mam tutaj leżeć tydzień tylko po to, żeby dziennie wziąć kilka pastylek? – powiedziałam zirytowana.

- Na to wygląda.

Lekarz odłożył moją kartkę i podszedł do Kingi. Włączyłam laptopa i po raz kolejny zabrałam się do pracy. To był jedyny plus siedzenia w  tym miejscu – miałam mnóstwo czasu na pracę. Reszta dnia minęła spokojnie. Natalia zadzwoniła i powiedziała, że będzie jutro w południe. Próbowałam ją przekonać do zrezygnowania z tego planu, ale uparła się, że mnie odwiedzi. Reszta dnia w szpitalu minęła spokojnie. Przyjęłam dawkę leków i nudziłam się. Kinga była na zabiegu, nie miałam z kim porozmawiać, więc zadzwoniłam do Zośki.

- Właśnie miałam do Ciebie dzwonić! – usłyszałam krzyk przyjaciółki. – Podobno w szpitalu leżysz.

Głośno jęknęłam.

- Bartman wygadał się Miśkowi. – przyznała Zocha.

- Cholera, niech jeszcze na billboardach to wyświetli. – powiedziałam zirytowana.

- Martwi się o Ciebie.

- Zmiana tematu. Jak tam Misiek? – zapytałam zaciekawiona. – Dawno się nie widzieliśmy.

- Wpadniemy do szpitala w czwartek. – powiedziała szybko.

- Nie no, błagam. Lepiej spotkać się po tym zamieszaniu w przyszłym tygodniu.

- Nie ma takiej opcji. – zaśmiała się. – Przepraszam Cię, ale muszę wracać do pracy. Trzymaj się.

- Spróbuję. – powiedziałam i rozłączyłam się.

Dzień niesamowicie mi się dłużył. Kiedy nadszedł wieczór od razu poszłam spać.

Obudził mnie silny deszcz trzaskający w okno i parapet. Przetarłam oczy i wyjęłam telefon z torby. Szósta czterdzieści trzy. Normalnie potrafiłam spać do czternastej, tutaj budzę się przed siódmą. Było mi zimno, więc założyłam szarą bluzę z polarem. Włączyłam iPoda i zaczęłam słuchać muzyki. Po kilkunastu minutach do sali wparowała Natalia. Mama podbiegła do mnie i mocno mnie przytuliła.

- Wpuścili Cię? – zapytałam szeptem.

Kinga nadal spała.

- Jak powiedziałam kogo szukam salowa wskazała tylko drzwi.

Jeszcze raz mocno ją uścisnęłam.

- Nie ma Cię dwa miesiące i już lądujesz w szpitalu. – westchnęła.

- To nie moja wina. – odpowiedziałam. – Poza tym wychodzę za kilka dni, jest dobrze.

- Dzień dobry. – Kinga właśnie się ocknęła.

- Jak tam? – zapytałam przypominając sobie o jej wczorajszym zabiegu.

Kinga pokazała uniesiony kciuk i przywitała się z moją mamą.

- Pójdę porozmawiać z lekarzem, dobrze?

Natalia ruszyła w kierunku gabinetu doktora.

-  Wyglądacie jak siostry. – zaśmiała się Kinga.

Po kilkunastu minutach wróciła Natalia. Była zadowolona, najwyraźniej lekarz powiedział jej to samo co mnie.

- Dzień dobry! – w szesnastce pojawił się Zbyszek.

Szeroko się uśmiechnęłam.

- Robi się tłoczno. – zaśmiała się Kinga.

Natalia pożegnała się ze mną i obiecała wpaść wieczorem. Powitałam się ze Zbyszkiem, który położył torbę na moim łóżku. Zaciekawiona przypatrywałam się mu. Zbyszek wyjął  dwa kosze wypełnione jedzeniem, przede wszystkim warzywami i owocami.

- Jedzenie! – byłam strasznie głodna.

Chwyciłam marchewkę i zaczęłam ją chrupać. Rozbawiony Zibi wziął drugi kosz i zaniósł go Kindze.

- Szpitalne jedzenie to jakaś kpina. – skomentował widząc nasze dzisiejsze śniadanie, które wyglądało dokładnie tak samo jak te wczorajsze.

Moja współlokatorka była zaskoczona, ale grzecznie podziękowała za prezent.

- Jesteś kochany. – pocałowałam go w policzek i dokończyłam marchewkę. – Salowa Cię polubiła?

- Podpisałem kilka rzeczy dla jej chrześniaka.

Kiwnęłam ze zrozumieniem głową.

- Zocha dzwoniła. – powiedziałam przyglądając mu się uważnie.

Wyszczerzył się, wziął jabłko z kosza i wgryzł się w nie.

- Weź się tak nie chwal, że mnie wykończyłeś, dobra? – uśmiechnęłam się.

- Postaram się. – Bartman pokazał mi język

- Leć na trening. – powiedziałam spoglądając na ekran telefonu.

- Nic się nie stanie jeśli się trochę spóźnię. – odpowiedział zapinając torbę.

- Wynocha. – zaśmiałam się i próbowałam go zrzucić nogami z siedzącego łóżka.

Nie przyniosło to jednak oczekiwanego efektu, Bartman był za silny.

- Do jutra. – Zbyszek pocałował mnie, zabrał torbę i wyszedł.

Wieczorem znowu przyszła do mnie Natalia. Wracała do siebie i chciała się pożegnać. Obiecałam przyjechać do niej po opuszczeniu szpitala. Większość czasu w szpitalu dłużyła się jak lekcja matematyki humaniście. W środę Resovia wygrała 3 : 0 z rumuńskim klubem. W czwartek wieczorem przygotowywałam się już do opuszczenia tego znienawidzonego przeze mnie miejsca. Spakowałam już większość rzeczy. Włączyłam komputer i z nudów przeglądałam różne strony. Kinga w środę wracała do Warszawy, miała mieć tam kolejny zabieg. Nagle do mojej sali wbiegł Zbyszek.

- Zmusili mnie, przepraszam. – powiedział zadyszany.

Spojrzałam na niego zdezorientowana.

________________________________________________________________________

Jak wam minął poniedziałek? :) 

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.