XII

Epizod XI.

Zbyszek wrzucił torby do mojego Chryslera i wsiadł do auta. Usiadłam na miejscu kierowcy i odpaliłam auto.

- Gdzie jedziemy? – spytałam nie bardzo wiedząc gdzie się kierować.

- Do mnie.

ZB9 wynajmował mieszkanie w Katowicach. Niedługo miał przeprowadzać się do Rzeszowa.

- Czyli Wrocław?

Potwierdziłam kiwając głową.

- Nie chcę być tak daleko. – powiedziałam próbując opanować swój drżący głos. 

Czułam, że Wrocław to zły wybór.

Zmieniłam bieg i dodałam gazu. Zbyszek złapał mnie za rękę.

- Mieszkanie w Rzeszowie mam już załatwione, sprawy z klubem też…

- Może jednak przeniosę się do Rzeszowa? Znalazłabym jakąś pracę i mieszkanie, ze studiami też nie byłoby większych problemów.

Oczywiście wiadomo było, że wrocławska uczelnia cieszyła się większą sympatią i uznaniem, ale kogo to obchodziło? ZB9 wyraźnie zainteresowało to co powiedziałam.

- A może zamieszkałabyś ze mną? – zapytał nieśmiało.

Przegryzłam nerwowo wargę i skupiłam się na jezdni. Nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. Nie wiedziałam też jak zareagują nasi rodzice, chociaż w  sumie reakcję „teściów” już raczej znałam. 

- Okej, nie było pytania. – Zbyszek wydawał się być zdezorientowany.

- Nie. Nie o to chodzi. – odpowiedziałam bardzo szybko.

ZB9 pokiwał tylko głową.

- Jesteś pewny, że ze mną wytrzymasz? Że sobie poradzimy? – zapytałam jak najbardziej poważnie.

Jak na razie wszystko było przeciw nam. Rodzice, edukacja, praca, zajęcia. Nie byliśmy typową parą.

- My byśmy mieli nie dać sobie rady? Wszystko co miało się stać już się stało.

Nie kracz…

- Więc jak? Rzeszów? – zapytał Bartman kiedy zatrzymaliśmy się przed jego mieszkaniem.

- Rzeszów. – uśmiechnęłam się szeroko.

Mimo, że nie byłam pewna jak wszystko się potoczy poczułam ulgę. ZB9 wziął dwie walizki i ruszył do drzwi. Wzięłam torbę, zawiesiłam ją sobie na ramieniu i zamknęłam auto. Mieszkanie Zbyszka było świetne, od razu przypadło mi do gustu. Jasne, przestronne, nowoczesne. Salon był duży. W centrum stała czarna, obita skórą kanapa. Przed kanapą na ścianie zwisał ogromny telewizor, który miał ponad pięćdziesiąt cali. Pod telewizorem były półki na których leżały stosy płyt, filmów i gier. Położyłam torbę na podłodze i rozłożyłam się na kanapie. Była niesamowicie wygodna.

- Głodna? – zapytał Zbyszek wnosząc walizki na drugie piętro.

- Pewnie. – zerwałam się z kanapy i poszłam za nim z jego torbą.

Wrzuciliśmy bagaże do garderoby. Wyszłam z pokoju i poszłam zwiedzać kolejne. Sypialnia ZB9 była ogromna. Łóżko stojące przy ścianie było gigantyczne. Łazienka była przestronna i dobrze wyposażona.

- Gdybym miała takie mieszkanie, to bym z niego nie wychodziła.

- Możemy tu zostać tak długo jak będziesz chciała. – Zbyszek puścił mi oczko i zszedł na dół.

Bartman kierował się w stronę kuchni, więc poszłam za nim.

- Na co masz ochotę? – zapytał stając za blatem kuchennej wyspy.

Usiadłam na wysokim krześle i zamyśliłam się.

- Szato z borowikami, a na deser tiramisu. – wyszczerzyłam się wiedząc, że ZB9 ma pustą lodówkę.

Zrobiliśmy listę najważniejszych składników i pojechaliśmy do sklepu. Chodząc po Almie wrzucaliśmy do koszyka potrzebne produkty.

- Chyba nie mają borowików. – oświadczył nagle Zbyszek.

- Ja nawet nie lubię grzybów. – zaśmiałam się.

- Też nie przepadam.

Chodząc po sklepie wymienialiśmy różne rzeczy i potrawy sprawdzając, czy lubimy podobne rzeczy. Nasz dzisiejszy wybór padł na pierogi z owocami. Kupiliśmy składniki na ciasto i owoce. Zanim doszliśmy do kasy wzięliśmy jeszcze wino i kilka podstawowych produktów, żeby ZB9 miał co jeść. Zapłaciliśmy, zapakowaliśmy towary do bagażnika i opuściliśmy parking . Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Włączyliśmy laptopa Zibiego i wyszukaliśmy przepis na pierogi. Zbyszek zajął się ciastem a ja wzięłam się za truskawki. Były pyszne.

- No ej, ale zostaw coś na kolację. – ilość truskawek zmniejszała się w zastraszającym tempie.

Odłożyłam resztę owoców i obserwowałam Zibiego. Świetnie radził sobie w kuchni, co mnie zdziwiło, bo przecież rzadko miał okazję. Ulepiliśmy i ugotowaliśmy pierogi. Zbyszek otworzył wino, ale podziękowałam – byłam kierowcą.

- Jeden kieliszek. Najwyżej wezwę dla Ciebie taksówkę. – Bartman cały czas się targował.

Zgodziłam się i wzięłam spory łyk wina. Było różowe, słodkie i lekkie. Pasowało do naszej dzisiejszej kolacji, mimo, że w życiu bym nie przypuszczała, że pierogi będę popijać winem. Na jednym kieliszku się oczywiście nie skończyło.

- Może zostałabyś dzisiaj?

- Na noc? – prawie zakrztusiłam się pierożkiem.

Już wyobrażałam sobie reakcję mamy. „Zostaję na noc u Zbyszka, nie czekaj na mnie”. Brr. Zbyszek nadal czekał na moją odpowiedź.

- Nie zabrałam żadnych swoich rzeczy.

Ten argument nie zrobił na Zbyszku żadnego wrażenia. Po kilku minutach dyskusji zgodziłam się i wyszłam zadzwonić do mamy.

- Cześć. Jestem u Zośki. Zostanę u niej dzisiaj na noc, nie czekaj na mnie dobrze?

- Przyjdziesz po jakieś rzeczy?

- Nie, pożyczę jakąś koszulkę i tyle.

Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę i rozłączyłam się. Wysłałam do Zochy smsa „Jestem u Ciebie”. Odpowiedź nadeszła prawie równo z raportem dostarczenia.

- I jak? – zapytał Zbyszek kiedy wróciłam do salonu.

- Gotowe.

- Zgodziła się? – zapytał zdumiony.

- Jestem u Zośki. – uśmiechnęłam się siadając obok niego.

- Wiesz, że niedługo i tak trzeba będzie jej powiedzieć o wspólnym mieszkaniu? – zapytał Zbyszek przyciągając mnie do siebie.

- Niedługo, ale nie dziś. – pocałowałam go i mocno przytuliłam.

Tego chyba najbardziej mi brakowało. Spokojnych wieczorów i pewności, że kiedy się obudzę Zbyszek nie będzie kilkaset kilometrów stąd. Obejrzeliśmy film wybrany losowo ze sporej kolekcji atakującego. Na napisach końcowych głośno ziewnęłam.

- Zmęczona?

- Trochę. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.  

Nie miałam siły wstać, najchętniej zasnęłabym na tej kanapie.

- Zwariowałeś? – krzyknęłam kiedy wziął mnie na ręce i wnosił po schodach na górę.

Przypomniały mi się praktyki, kiedy ZB9 dokładnie w taki sam sposób „dostarczył” mnie do szatni siatkarzy.

- Kiedyś naprawdę coś ci się stanie od tego dźwigania. – powiedziałam z wyrzutem.

- Na siłowni podnoszę trzy razy cięższe rzeczy.

- Podnosisz sześć ton? – zapytałam udając zdumienie.

ZB9 prychnął i postawił mnie przed garderobą. On szukał T-shirtu, który mógłby mi pożyczyć a ja usiadłam na wielkiej pufie stojącej na środku pokoju.

- Może być?  - zapytał pokazując mi czarną bluzkę.

Kiwnęłam głową i złapałam T-shirt, który ZB9 rzucił w moją stronę. Ruszyłam w stronę łazienki. Wzięłam prysznic i założyłam pożyczoną bluzkę. W szufladzie znalazłam paczkę jednorazowych szczoteczek i tubkę pasty. Umyłam zęby i rozpuściłam związane włosy. Wyszłam z łazienki i wpadłam do sypialni Zbyszka wskakując na łóżko. Bartman spojrzał na mnie pytająco.

- Musiałam je wypróbować. – wyjaśniłam wyszczerzając się.

Było wygodne i miało gigantyczne rozmiary. Spokojnie zmieściłoby się tutaj  pięć osób moich wymiarów. Rozłożyłam się na pościeli i rozejrzałam się po pokoju. ZB9 rozpakowywał ubrania w garderobie. Po kilku minutach leżenia poszłam mu pomóc – facet miał więcej ubrań niż ja. Oczywiście rozrzucał ubrania byle jak robiąc niezły bałagan. Siedziałam na pufie składając jego rzeczy.

- Dawaj koszulkę i marsz pod prysznic. – powiedziałam, kiedy prawie wszystko było na swoim miejscu.

- Już, już.

- Bo Ci pomogę. – powiedziałam i wstałam widząc jego powolne ruchy.

Wyszczerzył się więc podeszłam i zdjęłam z niego koszulkę, którą zaczęłam składać.

- Spodnie też możesz.

Zaśmiałam się i odesłałam go do łazienki. Walizki i torbę wrzuciłam do wielkiej szafy po czym zasunęłam drzwi i wyszłam z garderoby.

- Podasz mi jakiś ręcznik? – usłyszałam krzyk ZB9 z łazienki.

Cofnęłam się do garderoby i zaczęłam rozglądać się po półkach. Na samej górze znalazłam stos białych, dużych ręczników więc wzięłam jeden i zapukałam do drzwi łazienki.  Zbyszek nie słyszał, więc weszłam do pomieszczenia, zostawiłam ręcznik na półce i wyszłam.

- Dzięki! – usłyszałam donośny głos po kilku minutach.

- Śpisz dzisiaj na kanapie. – stwierdziłam, kiedy atakujący wyszedł z łazienki. – To łóżko jest genialne.

ZB9 położył się obok mnie i wbił wzrok w sufit.

- Zamierasz się w coś ubrać? – zapytałam widząc go półnagiego owiniętego ręcznikiem.

Ruszył do garderoby i wrócił ubrany w podkoszulek i bokserki. Obrócił się w miejscu rozkładając ręce prezentując swój wygląd.

- Może być?

Wstałam i obeszłam go oglądając  „stylizację” z każdej strony.

- Hm… Przedtem było znacznie lepiej. -  powiedziałam ściągając z niego podkoszulkę.

Zbyszek wplótł swoje ręce w moje włosy i zaczął mnie całować. Oplotłam swoje ręce wokół jego szyi i odwzajemniłam pocałunek. Po chwili wziął mnie na ręce i rzucił mnie na łóżko. Tej nocy się nie wyspałam. 

________________________________________________________________________

Dziękuję bardzo za ponad jedenaście tysięcy wyświetleń, jesteście cudowni! :)

Polub Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. na facebook'u.