XXIV

Epizod XXIII.

W kawiarni unosił się przyjemny zapach kawy. Większość stolików była zajęta. Po chwili zobaczyłam Zbyszka machającego do mnie ze stolika stojącego za bujną roślinnością. Idealnie.

- Nie mogłaś mi powiedzieć? – warknęła Zuza.

Pociągnęłam ją w stronę naszego stolika.

- Cześć!- krzyknęłam witając się z Bartmanem i Nowakowskim.

Piotr wstał i przywitał się ze mną.

- Zuza, to jest Piter. – uśmiechnęłam się. – Piter, to jest Zuza.

Przywitali się podając sobie ręce i usiedli na miejscach. Nowakowski zadawał jej mnóstwo pytań. Zuzia przez chwilę była skrępowana i zestresowana ale po kilku minutach atmosfera rozluźniła się. Piotrek cały czas rozmawiał ze swoją nową znajomą, a ja i Zbyszek analizowaliśmy sytuację siedząc obok.

- Zupełnie o nas zapomnieli. – zaśmiał się.

Chciałam iść złożyć zamówienie, ale nie wiedziałam na co inni mają ochotę. Zbyszek wybrał kawałek szarlotki, ja zdecydowałam się na tartę z owocami.

- Co zamawiacie? – podsunęłam im menu, jednak w ogóle nie zwrócili na to uwagi.

Bartman uderzył pięścią w stół. Zuza i Piotrek zdziwieni spojrzeli w naszą stronę.

- Co zamawiacie? – zapytałam ponownie śmiejąc się.

Oboje zamówili sernik. Nie mogłam namierzyć kelnera, więc ruszyłam w stronę baru. Przede mną stało kilku mężczyzn, którzy również składali zamówienia.

- Uroczo. – skomentował Bartman, który nagle pojawił się obok mnie.

Spojrzałam na nasz stolik. Nowakowski i Zuzia śmiali się. Piotrek o czymś jej opowiadał intensywnie gestykulując. Po chwili zamówiliśmy wypieki i wróciliśmy do stolika. Zuzanna była w wyśmienitym humorze.

- Gdzie ciasta? – zapytał zdziwiony Piotrek.

- Zaraz będą. – uśmiechnęłam się znacząco.

Nowakowski wrócił do rozmowy z Zuzą.

- Mogliśmy wziąć osobny stolik. – mruknął Bartman pod nosem.

- Jak Wy się właściwie poznaliście? – spytała nagle Zuzia. – Byłaś stażystką, tak?

- Poznaliśmy się w gabinecie Doktora Maronia, w pierwszy dzień stażu Anety. – odpowiedział szybko Bartman.  – Od razu mi się spodobała.

Zuzanna wyszczerzyła się. Przypomniałam sobie tę sytuację. Sala numer sześć, godzina szesnasta, poniedziałek, Katowice. Siedziałam przerażona i czekałam, aż Wiesiek skończy rozmawiać ze Zbyszkiem.

- Cała się trzęsłam jak tam siedziałam. Miałam nadzieję, że mnie nie zauważy. – zaśmiałam się.

- Później wszyscy poznaliśmy Anetę. Zgrała się z nami, stała się częścią drużyny. – powiedział Nowakowski. – No i pamiętny wyjazd do Londynu.

Zaczerwieniłam się przypominając sobie scenę z windy.

- Pamiętasz pokój z Krzyśkiem? – zaśmiał się głośno Zbyszek.

Kiwnęłam twierdząco głową uśmiechając się.

- Było świetnie. I to spotkanie z premierem. – wspomniałam kręcąc z niedowierzaniem głową.

Tyle rzeczy mnie spotkało dzięki reprezentacji. Byłam świadkiem wielu ważnych wydarzeń.

- Od czasu wygranej z Brytyjczykami są razem. – podsumował Piotr klaszcząc w dłonie widząc kelnerka z wypiekami.

- Moje, moje! – łapczywie wyciągnął ręce  w kierunku sernika.

Nowakowski uwielbiał słodycze. Jak mówił : to moja słabość i miłość. Wzięłam swoją tartę i zabrałam się za jedzenie.

- Już ponad rok. – powiedziała ze zdziwieniem Zuza.

- Najlepszy rok. – powiedziałam uśmiechając się.

Bartman pocałował mnie w policzek i zabrał się za swój kawałek ciasta.

- To co teraz? Ślub, dzieci? – zapytała przyglądając się nam uważnie.

Ja i Zbyszek spojrzeliśmy na siebie. Wybuchliśmy głośnym śmiechem.

- Jasne. – nadal się śmiałam. – Może jutro, co?

- Do Las Vegas śmigamy? – zapytał Nowakowski. – Ja na świadka!

Bartman cały czas się uśmiechał.

- Wariaci… - westchnęłam pochłaniając kolejny kawałek tarty.

- No co? – zaśmiała się Zuza. – Moi rodzice wzięli ślub siedem miesięcy po swoim pierwszym spotkaniu.

Szeroko otworzyłam oczy.

- Poważnie tak szybko? – zapytałam niedowierzając.

Wyglądali na miłe, zgrane małżeństwo.

- Poważnie. – odpowiedziała Zuzanna.

W „ Filigrando Cafe & Lunch” spędziliśmy kilka ładnych godzin. Większość czasu spędziłam na rozmowie ze Zbyszkiem, Piotrek i Zuza świetnie się dogadywali, więc nie ja i Bartman nie musieliśmy interweniować.

- Wiecie co? Źle się czuję. – powiedziałam wstając z krzesła.

- Pojedziemy już. – Bartman się wyszczerzył. – Miłego wieczoru.

- Piter, odprowadzisz później Zuzię? – zapytałam przypominając sobie, że przyjechałyśmy moim PT Cruiserem.

- Jasne. Wzajemnie, Zibi. – Piotrek uśmiechnął się szeroko i wrócił do rozmowy z Zuzą.

Zostawiliśmy banknot na stole i wyszliśmy z kawiarni.

- Sprytnie. – powiedział Zbyszek obejmując mnie ramieniem.

Uśmiechnęłam się i ruszyliśmy w kierunku auta. Na parkingu stało już tylko kilka samochodów, nie mieliśmy problemu z namierzeniem mojego Chryslera.

- Mogę? – zapytał patrząc na moje auto.

- Musisz. – powiedziałam rzucając mu kluczyki.

Wsiedliśmy do samochodu. Bartman włożył kluczyk do stacyjki i odpalił samochód.

- Brzmi nieźle. – ocenił uśmiechając się.

Rozsiadłam się w fotelu i zapięłam pas. Zauważyłam zaparowaną szybę po stronie na której siedziałam. Zaczęłam pisać po niej palcem wymyślając co rusz nowe szlaczki wzory. Przejechaliśmy kilka przecznic i stanęliśmy na krzyżówce.

- Stój. – powiedziałam widząc czerwone światło na sygnalizacji.

Bartman zrezygnowany zaczął czekać na zielone.

- Ty naprawdę źle się czujesz. - stwierdził nagle.

- Nic mi nie jest.

- Jesteś blada jak trup. – powiedział patrząc na mnie karcąco. – Mogłaś powiedzieć, wrócilibyśmy wcześniej.

- Zielone. – wskazałam palcem na sygnalizację świetlną.

Bartman wcisnął gaz i przemknął przez krzyżówkę. Po kilku minutach byliśmy już na parkingu. Wysiadłam z auta i ruszyłam w stronę budynku. Zbyszek cały czas mi się przyglądał.

- Teraz jesteś zielona. – stwierdził.

Wjechaliśmy na ostatnie piętro i weszliśmy do mieszkania. Zdjęłam kurtkę i ruszyłam w stronę kuchni.

-Z powrotem! – powiedział Bartman.

Zignorowałam go, więc ten bez zastanowienia wziął mnie na ręce i zaniósł do salonu. Wylądowałam na kanapie, przykryta kocem.

- Duszkiem. – rozkazał podając mi kubek gorącej herbaty.

Wzięłam spory łyk i odłożyłam napój.

- Lepiej? – zapytał przyglądając mi się uważnie.

- Nic mi nie jest. – powiedziałam kiwając głową.

Spojrzał na mnie z politowaniem i wskazał kubek. Wzięłam kolejny łyk i rozłożyłam się na kanapie.

- Zrobić Ci coś do jedzenia?

Kiwnęłam przecząco.

- To pewnie przez tę tartę. – stwierdziłam nagle.

Kiedy opróżniłam kubek Bartman go wziął i poszedł zrobić kolejną herbatę mimo moich licznych protestów. Nagle zrobiło mi się niedobrze i sprintem pokonałam dystans z salonu do łazienki. Po chwili zawartość mojego żołądka wylądowała w toalecie. Szybko zakluczyłam drzwi.

- Aneta? Wszystko dobrze? – Zbyszek dobijał się do drzwi.

- W porządku. – odpowiedziałam szybko.

Wyczyściłam toaletę, umyłam zęby i wróciłam do salonu.

- Nie obraź się, ale wyglądasz źle.

- Geny. – odpowiedziałam starając się uśmiechnąć.

Usiadłam na kanapie i przykryłam się kocem. Dawno nie czułam się tak źle. Ból głowy i zatrucie pokarmowe naraz to nic przyjemnego.

- Wystygła. – powiedział Bartman zerkając na kubek.

Wstał i ruszył w stronę kuchni.

- Nie. Lepiej nie. – powiedziałam szybko. – Chodź tutaj.

Zbyszek posłusznie do mnie wrócił i mocno mnie przytulił. Byłam tak zmęczona, że zasnęłam po kilkunastu minutach. 

________________________________________________________________________

Czytając tytuł swojego bloga - Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. - zorientowałam się, że moje największe marzenie niedługo stanie się rzeczywistością. Jak z Waszymi pragnieniami? :)