XX

Epizod XIX.

Tydzień minął bardzo szybko. Spędziłam mnóstwo czasu ze Zbyszkiem, spotkałam się raz z Zuzą, zaprosiłam mamę. Nadszedł czas meczu z Kędzierzynem-Koźle.  Wybłagałam od Zibiego dwie wejściówki.

- Poczekasz na mnie chwilę? –zapytałam się Zuzy, która zajmowała swoje miejsce.

- Jasne.

Poszłam się przywitać z zawodnikami.

- Kto to? – zapytał widząc przyglądającą nam się dziewczynę.

- Zuza, znajoma z pracy. – pocałowałam go życząc powodzenia i ruszyłam dalej.

- Piter! – ucieszyłam się widząc go gotowego do wyjścia na boisko. – Nareszcie!

Nowakowski nie krył radości, bardzo zależało mu na powrocie do gry.

- Nie wejdę od razu, ale zagram. – był niesamowicie szczęśliwy.

Uśmiechnęłam się.

- Gdzie siedzisz? – zapytał rozglądając się.

- O, tam. – wskazałam palce miejsce, w którym siedziała Zuzia.

Kiwnął głową dając mi znak, że znalazł miejsce.

- Ta dziewczyna przyszła z Tobą?

- Uwielbia Was. – zaśmiałam się i ruszyłam do niej nie chcąc przeszkadzać siatkarzom w rozgrzewce.

Wróciłam do Zuzy i zajęłam miejsce obok niej. Ciekawski Piotr co chwilę spoglądał w naszą stronę. Uważnie go obserwowałam. Po chwili drużyny weszły na boisko. Cała hala odśpiewała głośne „Sto lat” Pawłowi Zagumnemu. Śpiewałam najgłośniej jak tylko potrafiłam.

- Wpadłaś Piterowi w oko. – powiedziałam zadowolona, kiedy panowie zaczęli grać.

Dziewczyna zarumieniła się odwróciła wzrok rozglądając się po trybunach. Uśmiechnęłam się z uznaniem patrząc na Piotra i uniosłam kciuk w górę. Rozbawiony pokręcił głową i ponownie skupił się na grze.

- Przestań. – Zuzia szturchnęła mnie łokciem.

- Ale o co Ci chodzi? – wyszczerzyłam się.

Zuzanna nie odpowiedziała i znów zaczęła obserwować zawodników. Resovia prowadziła po pierwszym secie. Nowakowski wytarł się ręcznikiem i zaczął pochłaniać spore ilości wody. Pokiwałam Zbyszkowi, siatkarze Resovii zaciekawieni odwrócili się w naszą stronę.

- Pomachaj. – zaśmiałam się.

Kiwałyśmy w kierunku siatkarzy śmiejąc się. Zawodnicy nam odmachali i wdali się w dyskusję z trenerem. Piotrek cały czas nas obserwował, chciałam do niego podejść, ale skończyła się przerwa, więc zrezygnowałam z tego pomysłu.

- Ile obstawiasz? – zapytałam się mojej towarzyszce.

Wyrwałam ją z zamyślenia.

- Hm? A bo ja wiem…  3 : 1 dla Resovii będzie.

- Ja mówię, że będzie 3 : 2 dla Resoviaków.  Załóżmy się. 

Zuza przyjrzała mi się podejrzliwie.

- Jeśli będę miała rację, idziesz ze mną po meczu do chłopaków.

- Na pewno. – zaśmiała się. – Co jeśli wygram?

- Wymyśl coś. Nic na mnie nie masz. – wyszczerzyłam się.

Miałam rację. Nie miała pomysłu.

- Wiem! – krzyknęła nagle.

Zaskoczona spojrzałam na nią.

- Jeśli wygram, na jeden mecz staniesz się siatkarską Natalią Siwiec.

Zaśmiałam się głośno.

- Niech będzie. – uścisnęłyśmy dłonie.

Do figury Siwiec było mi daleko, ale i tak się zgodziłam. Mogło być zabawnie. Kolejnego seta wygrała Zaksa. Następnego również.

- Przegrałaś! – krzyknęłam.

Zuza nie przewidziała dwóch przegranych setów przez Resovię.

- Poczekajmy do końca meczu. – powiedziała spokojnie.

Zaksa pokonała Resovię w czwartym secie. Żadna z nas nie wygrała. Siatkarze Resovii zeszli z boiska ze smętnymi minami. Wygrana jak najbardziej należała się ich przeciwnikom, Kędzierzyn-Koźle grał dziś niesamowicie. Mój ulubiony, rudowłosy zawodnik przeszedł dziś samego siebie – był genialny. Po meczu drużyny ruszyły do szatni a ja i Zuza czekałyśmy wewnątrz budynku, chwała, że tamtejsi pracownicy mnie rozpoznawali. Po kilkunastu minutach siatkarze Kędzierzyna zaczęli kierować się ku wyjściu.

- Powiedz chłopakom, żeby się nie załamywali. – zaśmiał się Piotr Gacek, który również grał dziś na najwyższych obrotach.

Kiwnęłam głową i pogratulowałam im zwycięstwa.

- Kto to? – zapytał jeden z graczy Zaksy, Dominik Witczak.

- Aneta, dziewczyna Bartmana. – wyszczerzył się Możdżonek przytulając mnie na powitanie. – 

A ta druga to nie wiem.

- Wielkolud. – zaśmiałam się i ruszyłam w stronę Pawła.

- Sto lat, sto lat – zaczęłam śpiewać, ale przerwałam widząc śmiejącego się Zagumnego. – Nie to nie, będą tylko życzenia.

Życzyłam mu zdrowia, szczęścia, miłości, braku kontuzji i sukcesów. Podziękował i mocno mnie uścisnął. Pogratulowałam wygranego meczu i wróciłam do Zuzy, która obserwowała nas kilka metrów dalej.

- Wy się wszyscy lubicie. – powiedziała, jak gdyby byłoby to coś nienormalnego.

- Są świetni, uwielbiam ich. – uśmiechnęłam się.

Nagle telefon Zuzy zadzwonił. Szybko odebrała i oznajmiła, że musi wracać do pracy.

- Chciałam Cię przedstawić chłopakom. – skrzywiłam się.

Później stwierdziłam że to lepiej, że Zuzia musiała iść. Byłam pewna, że przedstawię ją zwycięzcom w świetnych humorach, a nie poległym. Zuza opuściłam budynek a ja poczekałam kilka minut na chłopaków. Oprócz mnie czekała również żona Krzyśka i kilka innych dziewczyn. Panowie wszyli po kilku minutach z szatni. Każdy ruszył w swoją stronę rzucając tylko „Do zobaczenia” do innych zawodników. Zbyszek wyszedł jako jeden z ostatnich. W milczeniu doszliśmy do auta stojącego na parkingu.

- Nie ma co  się załamywać. Niedługo gramy kolejny mecz, ten z Zaksą jest już za nami. Trzeba iść na przód. – miałam wrażenie, że mówi jak udzielający wywiadu trener po porażce swojej drużyny.

Miał rację, widać było, że tłumi w sobie złość. Przytaknęłam i słuchałam go nie odzywając się.

- Nie mogłem się przebić przez ten cholerny blok. – wybuchnął nagle.

- Kędzierzyn grał dzisiaj lepiej, to trzeba przyznać. – powiedziałam niepewnie i cicho. – Co nie zmienia faktu, że Ty również grałeś dobrze. Zdobyłeś najwięcej punktów z całej drużyny.

- Widziałaś te statystyki? 31 procent skuteczności w ataku. – prychnął. – Porażka.

- Następnym razem będzie lepiej. – powiedziałam przyglądając mu się.

- Będzie. – powiedział zaciskając pięści.

Potrafił dążyć do wyznaczonego celu. Kiedy chciał, potrafił być cholernie uparty i zdeterminowany. Kiedy coś postanowił – nigdy nie odpuszczał, dlatego był tak dobrym zawodnikiem. Mimo dzisiejszej porażki byłam z niego dumna.

- Prosto do domu? – zapytał, kiedy staliśmy na skrzyżowaniu

- Jeśli nie masz nic do załatwienia, to tak.

Bartman wcisnął gaz i mimo czerwonego światła popędził w stronę mieszkania. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Wysiadłam z auta i ruszyłam przodem.

- Przynajmniej Guma będzie miał udane urodziny. – uśmiechnął się zdejmując kurtkę.

Kiwnęłam głową i ruszyłam do garderoby się przebrać. Zbyszek poszedł za mną.

- Piotr pytał o tę Zuzę. – powiedział zadowolony.

Cieszyłam się ze zmiany tematu.

- Chciałam mu ją przedstawić, ale musiała wyjść. – powiedziałam zdejmując spodnie.

W mieszkaniu zawsze było strasznie ciepło, więc zaczęłam szukać krótkich spodenek.

- Przyjdź z nią na nasz trening. – stwierdził przyglądając mi się uważnie.

- Możecie zapraszać znajomych na trening? – spytałam zdziwiona.

- Da się załatwić. – puścił mi oczko.

- Nie wiem, czy Zuzia dostanie wolne. – powiedziałam przypominając sobie szefa tutejszego TK MAXX.

- Będziemy bawić się w swatki? – zaśmiał się. – To już będzie druga para.

- Właśnie! Co u Miśka? – zapytałam.

Całkiem o tym zapomniałam, a Zośka milczała.

- Z tego co wiem to wszystko idzie w dobrym kierunku. – wyszczerzył się.

Obiecałam sobie skontaktować się z Zochą przy najbliższej okazji. Kiedy wyszłam z garderoby ruszyłam do kuchni po szklankę soku.

- Chcesz też? – zapytałam Bartmana machając kartonem.

Kiwnął głową i usiadł na kanapie. Wzięłam dwie szklanki, sok i ruszyłam do salonu.

- Kiedy byłem dzieckiem myślałem, że odwaga to działanie. Że trzeba odwagi, by spełnić swe marzenie i iść na przód. Tymczasem największej odwagi wymaga trwanie w miejscu. A Ty? Jak sobie wyobrażałaś przyszłość? 

________________________________________________________________________

Polub Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. :)