XV

Epizod XIV.   

Poczekałam aż panowie skończą trening i wyszłam z sali. Usiadłam na krzesłach w głównym korytarzu czekając na Zibiego.

- Podwieźć Cię? – zapytał Piotrek, który jako pierwszy wyszedł z szatni.

Podziękowałam i wstałam z krzesła, bo tuż za nim pojawił się Zbyszek. Objął mnie ramieniem  i ruszyliśmy na parking.

- O czym zamierzacie rozmawiać? – spytał odpalając silnik.

- Sama chciałabym to wiedzieć. – westchnęłam.

Nie miałam pojęcia po co Nowakowski chce się spotkać.

- Widzicie się o osiemnastej?

Potwierdziłam kiwając głową i wyciągnęłam telefon ze swojej torby.

- Nie siedź tam za długo, dobrze? Jutro wcześnie wyjeżdżamy.

No tak. Szukanie mieszkania w Rzeszowie. Pobudka o szóstej, wyjazd godzinę później.

- Nie zamierzam. – uśmiechnęłam się i zapięłam zamek swojej torby.

Do domu wróciłam o piętnastej, więc tylko zjadłam jabłko i poszłam się przebrać. Ubrałam jasno-dżinsowe rurki i duży, beżowy sweter. Zmieniłam torbę na brązową, skórzaną torebkę na ramię a buty zamieniłam na białe trampki.

- Ledwo przyszłaś i znów wychodzisz? – mama traciła do mnie cierpliwość.

- Na sekundę tylko.

- Weź klucze.

Mama wypuściła mnie z domu i zamknęła za mną drzwi. Najwyraźniej nie miała ochoty czekać na mnie kolejny raz – nie dziwiło mnie to. Wsiadłam do Chryslera i odjechałam w stronę umówionego miejsca.  Po kilkunastu minutach zaparkowałam przed budynkiem. Byłam sporo przed czasem, jednak zauważyłam Piotra siedzącego przy stoliku przy oknie. Wyszłam z auta, zamknęłam je i weszłam do knajpki. Nowakowski wstał i przywitał się ze mną jak zawsze. Usiadłam zajmując miejsce naprzeciwko niego.

- Co dla państwa? – zapytała kelnerka.

Wyglądała na moją rówieśniczkę. Była niska i miała krótkie, czarne włosy. Była wyraźnie podekscytowana widząc Piotra. Nowakowski skinął na mnie czekając aż coś wybiorę.

- Dla mnie tylko woda.

- Dwie butelki. – westchnął Piter zamykając menu.

Posiedzieliśmy chwilę w ciszy czekając na napoje.

- Podać coś jeszcze? – zapytała obsługująca nas dziewczyna.

Nie miała ochoty odchodzić od naszego stolika.

- Dziękujemy. – Nowakowski nawet na nią nie spojrzał.

Zawiedziona kelnerka odeszła ze spuszczoną głową

- Powiesz mi o co chodzi? – zapytałam zirytowana, kiedy nadal milczał i obserwował ludzi na zewnątrz.

- Zaczyna padać.

Bez chwili zastanowienia wzięłam swoje rzeczy i chciałam wyjść.

- Czekaj! – Piotrek szarpnął mnie i złapał za ramię. – Usiądź, proszę.

Wróciłam na miejsce i wbiłam wzrok w siatkarza.

- Powiedz mi dlaczego Zbyszek a nie ja.

Stłumiłam śmiech i wzięłam łyk wody.

- Nie rozumiem pytania. Byliśmy i jesteśmy tylko znajomymi.

Piter złapał się za kark i nerwowo rozglądał się po pomieszczeniu.

- Kiedy pierwszy raz pojawiłaś się na treningu sprawy miały się inaczej… Czemu to on zawsze ma najlepiej? 

Piteeeeeeer, o co Ci chodzi?

- Wybacz, ale odpowiem na to pytanie szczerze do bólu, bo Cię uwielbiam. Dlaczego ma najlepiej? Bo nie siedzi z założonymi rękami. Masz wiele możliwości, co dzień spotykasz nowych ludzi a tego nie wykorzystujesz. Wiele dziewczyn zrobiło by wszystko, żeby się z Tobą spotkać, żeby Cię zobaczyć…

- Ale Ty nie jesteś jedną z nich. – dokończył moją wypowiedź.

Siatkarz ciężko westchnął i zaczął mi się przyglądać jeszcze uważniej.

- Ja już Cię widzę. – zaśmiałam się i wzięłam kolejny łyk wody.             

- Nie chcę poznawać nowych dziewczyn. Chcę…  - przerwał i zamilkł na chwilę. - Bartman to szczęściarz. Cholera… Ludzie na Was patrzą i Wam zazdroszczą. On na Ciebie patrzy i nie widzi poza Tobą świata. Spędzacie ze sobą każdą wolną chwilę i odliczacie do kolejnego spotkania. A kiedy już się widzicie, zachowujecie się jakbyście nie widzieli się rok.  Też tak chcę…

- Ta panna która nas dzisiaj obsługiwała wychodziła z siebie, żebyś na nią spojrzał a Ty nic.

Nowakowski odwrócił się w stronę baru. Dziewczyna stojąca za blatem zarumieniła się i schowała na zapleczu.

- Za niska i ma dziwne włosy.

- Wybredny jesteś. – zaśmiałam się kończąc opróżniać butelkę. Nakrętkę wrzuciłam do torebki a butelkę wywaliłam do kosza.

Porozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas, ale przed dwudziestą zaczęłam się zbierać. Wyszliśmy na zewnątrz i staliśmy pod daszkiem. Nadal padało.

- Piter, mam prośbę.

Nowakowski zamienił się w słuch.

- Nie strzelaj już takich fochów, dobrze? – zaśmiałam się wypychając go na deszcz.

Środkowy uśmiechnął się i pobiegł w kierunku swojego auta. Lubiłam taką pogodę, więc powoli szłam z podniesioną głową. Kiedy wpadłam na dwie osoby postanowiłam dać sobie spokój i ruszyłam na przód widząc mojego Chryslera kilka metrów dalej. Odpaliła auto, ale przejechałam tylko kilka kilometrów i zatrzymałam się na jakimś parkingu. Grzmiało i błyskało się, a deszcz padał tak mocno, że nie widziałam jezdni. Usłyszałam dźwięk wiadomości. „Jesteś w domu?” – sms był od Zbyszka. Odpisałam i włączyłam radio, które jednak przerywało i szumiało. Po niecałej minucie mój telefon zaczął dzwonić.

- Nadal z Piotrem? – Bartman wydawał się być przejęty.

- Nie, wracałam do domu ale przez ten cholerny deszcz nic nie widać, więc stoję na parkingu i czekam aż przejdzie.

- Przyjechać po Ciebie?

- Nawet nie próbuj wychodzić z domu. Przeczekam i pojadę do domu. – odpowiedziałam starając się go uspokoić. 

- Zadzwoń jak dojedziesz. Kocham Cię.

Mimo zepsutego przez burzę pogodę uśmiechnęłam się.

- Ja Ciebie też.

Wcisnęłam czerwoną słuchawkę i rzuciłam telefon na siedzenie obok. Zamyśliłam się i po kilku minutach zdałam sobie sprawę, że nigdy nie powiedziałam  Zbyszkowi „Kocham Cię”. Dwa proste słowa, których do tej pory nie wypowiedziałam. Myślałam o nich, czułam je ale nie używałam ich. Moje dumanie przerwała Zośka, która do mnie dzwoniła. Opowiedziała mi o mieszkaniu i swoich nowych znajomych – była wyraźnie podekscytowana. Zaprosiła mnie jutro do siebie, ale musiałam odmówić. Nie miałam zamiaru przekładać wyjazdu do Rzeszowa. Kiedy skończyłyśmy rozmawiać zorientowałam się, że deszcz nie pada już tak mocno. Wykorzystałam okazję i szybko wróciłam do domu. Wysłałam Bartmanowi wiadomość informującą go, że dotarłam na miejsce. Zbyszek szybko odpisał podając przy okazji godzinę, o której po mnie przyjedzie rano. Zjadłam kolację, obejrzałam kilka odcinków jakiegoś sitcomu i poszłam spać.

Obudził mnie dźwięk alarmu. Była szósta rano. Wzięłam prysznic i ruszyłam w stronę szafy. Otwarłam ją i długo zastanawiałam się co założyć. Założyłam białe dżinsy, granatowy T-shirt, trampki i szary sweterek. Wypiłam sok i zajęłam się układaniem włosów. Kilka minut przed siódmą byłam zwarta , gotowa i niewyspana.

- Wracasz dzisiaj czy prześpisz się w jakimś hotelu? –zapytała mama owijając się szlafrokiem.

- Nie mam pojęcia. Zadzwonię. – powiedziałam wybiegając z mieszkania.

Audi Zbyszka właśnie zajechało pod mój dom. Pomachałam mu i szybkim krokiem podeszłam do auta. Otworzyłam drzwi i zajęłam miejsce.

- Kocham Cię.

Bartman uśmiechnął się szeroko zupełnie nie wiedząc o co mi chodzi.

- Kocham Cię. – powtórzyłam i mocno go pocałowałam.

- Wariatka. – ZB9 zaśmiał się i odpalił samochód.

Podróż do Rzeszowa minęła szybko. Zbyszek pędził jak wariat, często łamiąc przepisy. Narzekał na stan polskich dróg i innych kierowców – norma. W okolicach jedenastej byliśmy w Rzeszowie. Zapoznałam się z listą mieszkań, którą przygotował Bartman. Była przerażająco długa. Zaparkowaliśmy przy głównej ulicy i ruszyliśmy powoli w stronę pierwszego miejsca z listy. Zbyszek rozdał kilka autografów, co opóźniło nasze przybycie do mieszkania numer jeden.  O jedenastej dwadzieścia dotarliśmy na miejscu.

- Dzień dobry Państwu. – przywitał nas mężczyzna grubo po pięćdziesiątce w szykownym garniturze.

Mieszkanie znajdowało się na najwyższym piętrze wieżowca. Wnętrze recepcji było nowoczesne, ale eleganckie. Pracownik budynku wsiadł z nami do windy, wstukał kod w elektroniczne urządzenie znajdujące się w ścianie windy i ruszyliśmy na czternaste piętro. Po kilkunastu sekundach jazdy drzwi otworzyły się. Mieszkanie było piękne. Jasne, przestronne, urządzone ze smakiem. Nawet nie chciałam wiedzieć jaka jest cena wynajmu, a co dopiero kupna. Starszy mężczyzna opowiedział nam o miejscu, w którym się znajdowaliśmy i kazał się rozgościć, a sam zjechał na dół.

- I jak? – zapytał Zbyszek siadając na wielkiej, białej, skórzanej kanapie.

Obejrzałam z uwagą każdy pokój. Z mieszkania rozciągał się cudowny widok, mimo, iż Rzeszów nie był szczególnie urokliwym miastem.

- Obawiam się, że mnie nie stać. – zaśmiałam się.

Dopiero zaczynałam studia a na koncie miałam tylko kilka tysięcy, które mama odkładała od moich trzynastych urodzin. Dostęp do konta dostałam po ukończeniu osiemnastego roku życia.

- Pytałem, czy Ci się podoba a nie jakie masz fundusze. - powiedział Zbyszek.

- O nie, nie będę tutaj żyła na Twój koszt. – odpowiedziałam, domyślając się planu ZB9.

- Nie będziesz żyła na mój koszt. Mieszkanie opłaca klub. – wyszczerzył się.

- Dlatego Pan Bartman wybiera najdroższe mieszkania w Rzeszowie? – zaśmiałam się.

- Mniej więcej. – mocno mnie przytulił. – Wiesz, że mamy jeszcze dziewięć mieszkań do obejrzenia?

Jęknęłam i wstałam z kanapy kierując się w stronę windy. Wsiedliśmy do windy, kiedy zadzwonił telefon Zbyszka. ZB9 odbył krótką rozmowę i rozłączył się.

- Dzwonił Piter. Bredził jakieś głupoty, nie zrozumiałem ani słowa. – powiedział zdezorientowany Bartman.

Wzruszyłam ramionami i nerwowo rozejrzałam się po ciasnym pomieszczeniu.

- Gdzie teraz? – zapytałam zerkając na listę Zbyszka.

- Nawet nie umiem wymówić nazwy. – zaśmiał się patrząc na swoje zapiski.

Wyszliśmy z budynku i ruszyliśmy w kierunku następnego obiektu. Kolejny wieżowiec, tylko, że dwukrotnie wyższy.

- Na samą górę? – zapytałam wesoło.

ZB9 pociągnął mnie w stronę wejścia. Po kilku minutach byliśmy już w mieszkaniu na górze. Poprzednie było norą, jeśli porównać je do tego, w którym byłam teraz. Dwa piętra, ogromna kuchnia, taras, kominek, garderoba większa niż mój pokój, sypialnia, salon, wyposażona we wszystkie bajery łazienka i jadalnia. Rzuciłam się na wielkie łóżko. Na suficie wisiało ogromne lustro. Roześmiałam się widząc swoje odbicie i pobiegłam do salonu. Skakałam po całym mieszkaniu niczym dziecko w Disneylandzie. W biegu złapał mnie Bartman, który również był zachwycony.

- Jest sens szukać dalej? – zapytał przyciągając mnie do siebie.

- Resovia się nie wypłaci. – zaśmiałam się patrząc na niego.

- Widziałaś sypialnię? 

Pokiwałam twierdząco głową.

- Trzeba je wypróbować. – Zbyszek pociągnął mnie w stronę ogromnego łóżka.

- Zwariowałeś? – zapiszczałam. – Ktoś może usłyszeć i przyjść.

Bartman trzasnął drzwiami zamykając je na klucz i wrócił do mnie z szerokim uśmiechem na twarzy.