XVI

Epizod XV.

- Nie wierzę. – zaśmiałam się z trudem łapiąc oddech.

Usłyszeliśmy pukanie do drzwi i przerażeni zaczęliśmy się szybko ubierać. Zibi pobiegł otworzyć a ja szybko próbowałam zaścielić łóżko tak, by wyglądało jak przed naszym przyjściem.

- Wszystko w porządku? Sąsiadka usłyszała jakieś krzyki. – przed drzwiami mieszkania pojawił się dozorca budynku.

Zakłopotany Bartman uśmiechnął się.

- To ja, ze szczęścia. Przepraszam. – odpowiedziałam mężczyźnie.

- Zdecydowaliśmy się. – dodał rozbawiony Zbyszek.

- Przyniosę potrzebne dokumenty.  – pracownik budynku oddalił się.

- Naprawdę je bierzemy? – zapytałam wesoło. 

- Spodobało mi się to lustro. - powiedział zamykając drzwi.

Poszłam do łazienki i próbowałam ułożyć włosy, które wyglądały tragicznie.  Obmyłam twarz wodą i wróciłam do sypialni poprawiając ułożenie pościeli. Po kilku minutach wrócił dozorca z teczką dokumentów. Bartman zajął się podpisywaniem papierów, a ja zrobiłam w między czasie kilka zdjęć, które wysłałam Zośce.

- No to mamy mieszkanie. – podsumował Zbyszek.

Wyszliśmy z budynku i poszliśmy coś zjeść, było dwadzieścia po trzeciej. Po długim szukaniu odpowiedniego miejsca usiedliśmy w jakiejś małej restauracji niedaleko centrum Rzeszowa. Zjadłam risotto z kurczakiem i warzywami. Po obiedzie wróciliśmy do mieszkania. Nadal cieszyłam się jak dziecko.

- Wracamy czy nocujemy? – zapytał Bartman kładąc głowę na moich kolanach.

- Wypadałoby wrócić. Nic tu nie mamy. – uśmiechnęłam się.

Przytaknął i zaczął bawić się moimi włosami.

- Kiedy tu wrócimy? Na stałe. – zapytał uważnie mnie obserwując.

- Jutro! – zaśmiałam się.

Nie miałam ochoty wracać do domu. Postanowiliśmy wrócić w przyszłym tygodniu. Przed osiemnastą wyjechaliśmy z Rzeszowa w drogę powrotną do domu. Przez całą podróż planowałam szczegółowo swoją wyprowadzkę. Kiedy dojeżdżaliśmy do Katowic telefon Zbyszka zadzwonił.

- Odbierzesz?

Potwierdziłam i wzięłam telefon, Bartman skupił się na jeździe.

- Ee… Lepiej zrób to sam.

Dzwoniła mama ZB9. Porozmawiał z nią przez chwilę i odłożył telefon.

- Masz pozdrowienia.

Zaskoczona podziękowałam i wróciłam do planowania wyjazdu.

- Coś nie tak? – zapytałam patrząc na niego.

- Co robisz w niedzielę?

Zamyśliłam się próbując sobie cokolwiek przypomnieć.

- Chyba nic.

- Moi rodzice zapraszają Cię na obiad. – wyszczerzył się.

Głośno się roześmiałam. Byłam pewna, że Bartman żartuje. Nie mogłam się opanować,  Zbyszek widząc mnie w takim stanie sam zaczął się śmiać.

- Dobre.. – nadal chichotałam na samą myśl.

- Ale ja mówię poważnie. – Zbyszek też nadal się śmiał.

- Jak poważnie? - zapytałam, kiedy już się opanowałam.

- Nie musisz iść jeśli nie chcesz. – uśmiechnął się lekko.

- To na pewno oni dzwonili? – chciałam się upewnić.

Ciężko było mi uwierzyć, że rodzice Bartmana, którzy za mną nie przepadali zapraszają mnie na obiad.

- Na pewno. Oddzwonię i powiem, że nie przyjdziesz. – atakujący sięgnął po swój telefon.

- Nie! – chwyciłam szybko jego komórkę. – Przyjdę.

Zbyszek był naprawdę zaskoczony. Ja sama też. Podjęłam decyzję bardzo szybko, ale jej nie żałowałam. Nie zamierzałam się chować i bać. Kiedyś przecież muszę z nimi porozmawiać, nawet jeśli skończy się to tak jak na lotnisku. Po kilku godzinach byliśmy już na miejscu. ZB9 zaparkował pod moją posesją. Posiedzieliśmy jeszcze chwilę w aucie rozmawiając o mieszkaniu.

- W niedzielę obiad u rodziców, w poniedziałek mam trening w Spodku, może we wtorek się przeniesiemy?

- Pasuje. – pocałowałam go i wysiadłam z auta.

Na dworze było już ciemno, szybko wbiegłam na ogród i pognałam do drzwi wejściowych. Otworzyłam je kluczem i po cichu weszłam do środka. Mama już spała. Nie chciałam jej obudzić, więc zamknęłam drzwi i położyłam się spać.

Obudził mnie silny wiatr i dźwięk deszczu walącego w szyby okien w moim pokoju.

- Nareszcie! O której wróciłaś, że tyle spałaś? – zapytała Natalia, kiedy wstałam.

Zerknęłam na wiszący na ścianie zegar. Była godzina czternasta jedenaście.

- Nawet nie wiem. – zaśmiałam się. – O, pokażę Ci zdjęcia!

Podekscytowana pobiegłam do pokoju po telefon. Byłam świadoma tego, że mama nie jest fanką tego pomysłu, ale musiałam się tym z kimś podzielić, byłam niesamowicie szczęśliwa.

- Będziesz tak mieszkać? – mama była zszokowana widząc luksusowy apartament.

Wyjaśniłam, że póki co o kwestię finansów nie muszę się martwić. Na miejscu poszukam pracy, a kiedy Bartman postanowi zmienić klub ja zmienię apartament na dwupokojowe, studenckie mieszkanie. Wszystko miałam zaplanowane, nic nie miało prawa mnie zaskoczyć. Umówiłam się z Zosią na wieczór, planowałyśmy iść do kina na nową część Bonda. Film mnie pozytywnie zaskoczył. Po seansie ruszyłyśmy na kawę i coś słodkiego. Długo się nie widziałyśmy, było tyle rzeczy do opowiedzenia. Zocha pogratulowała mi mieszkania i studiów, ja odwdzięczyłam się tym samym. Wpadłam na pomysł wyswatania Piotra z Zośką, ale szybko z niego zrezygnowałam. Byli zupełnie różni, nie potrafiłam wyobrazić sobie ich razem. Do domu wróciłam po dwudziestej trzeciej i zajęłam się porządkami w pokoju. Wyrzucałam stare rzeczy, sprzątałam, a przy okazji odnalazłam kilka zaginionych skarbów.

Sobota minęła szybko, cały czas stresowałam się niedzielnym obiadem u rodziców Zbyszka. Wstałam rano i wzięłam prysznic. Zjadłam musli i wzięłam się za pieczenie ciasta. Z pomocą przyszła mi Zośka, która uwielbia kręcić się w kuchni. Chciałam zaimponować i przekupić państwa Bartman wypiekiem, mimo, iż wiedziałam, że nic to nie da. Przygotowałam z Zosią tartę z malinami i mascarpone.  Po dwunastej ubrałam się w dżinsowe rurki, biały T-shirt, granatową marynarkę i beżowe baleriny. Włosy upięłam w kok. Tuż przed przyjazdem Zbyszka zaczęłam panikować.

- Może być? –zapytałam Bartmana prezentując strój.

- Idealnie. – pocałował mnie. – Idziemy?

Miałam ochotę krzyczeć, płakać, uciekać. Kiwnęłam głową i zabrałam ze stołu zapakowany wypiek i wino.

- Co to? – zapytał, kiedy siedzieliśmy w aucie.

- Ciasto dla Pani Bartman i wino dla Pana Bartmana. – uśmiechnęłam się.

- I to ja podobno się podlizuję… - Zbyszek zaśmiał się i odpalił auto.

Na miejscu byliśmy kilka minut przed czternastą. Wyszliśmy z auta i stanęliśmy przy drzwiach.

- Gotowa? – zapytał przypatrując mi się uważnie.

- Nie. – wcisnęłam przycisk dzwonka.

Po kilku sekundach drzwi otwarła Pani Bartman.

- Witajcie. – uśmiechnęła się.

I Zbyszka, i mnie mocno przytuliła na powitanie. Była zachwycona moim wypiekiem, trafiłam również w gust Leona kupując czerwone wino wytrawne. Rodzice Zibiego mieli bardzo ładny dom. Kuchnia połączona była z ogromną jadalnią, a dalej znajdował się salon.

- Pomóc Pani? – zapytałam niepewnie, kiedy kobieta odeszła w stronę kuchni.

- Nie trzeba. – uśmiechnęła się.

Wolałam jednak to, niż zostanie w pokoju z Leonem, więc ruszyłam za nią. Jedyne zadanie, które miałam wykonać to pokrojenie warzyw – spisałam się na szóstkę. Po kilkunastu minutach obiad był podany na przepięknej zastawie. Zbyszek, który siedział obok co chwilę zerkał na mnie uśmiechając się.

- Więc… Zamieszkacie razem? – zapytała Pani Bartman.

- O ile ze mną wytrzyma. – wyszczerzył się Zibi.

Podczas jedzenia obiadu prawie cały czas rozmawialiśmy o naszym mieszkaniu w Rzeszowie. Mama Zbyszka była bardzo miła i towarzyska, jego ojciec zdecydowanie trzymał się na dystans, ale myślałam, że będzie gorzej.

- Przeszłaś samą siebie! – uśmiechnął się Leon mówiąc do swojej żony.

Pochłaniał kolejny kawałek mojej tarty.

- Właściwie to nie mój wypiek, tylko Anety. – kobieta się roześmiała.

- Zbyszek nie ma prawa narzekać. – powiedział mężczyzna patrząc na mnie.

Uśmiechnął się i wziął następny kawałek ciasta. Przez żołądek do serca? Zadowolona z rozpromieniłam się i nabrałam pewności siebie.  Rozmawialiśmy jeszcze przez długi czas, jednak po osiemnastej opuszczaliśmy już dom rodziców Zbyszka. Zaprosiliśmy ich do Rzeszowa, obiecali wpaść przy najbliższej okazji.

- Wykazałaś się wielką odwagą pojawiając się tutaj. – powiedział z uznaniem Leon.

Byłam w szoku, nie spodziewałam się usłyszeć od niego takich słów. Założyłam płaszcz i czekałam na Zibiego, który żegnał się z mamą.

- Odwiedźcie nas niedługo. – powiedziała Pani Bartman przytulając mnie na pożegnanie i całując  w policzek.

Leon wyciągnął Zbyszka na zewnątrz chcąc pochwalić się nowo nabytym autem.

- Uwielbiają samochody. – zaśmiała się.

Kiwnęłam głową w pełni zgadzając się z jej słowami. Zibi potrafił godzinami rozmawiać o motoryzacji.

- Nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego. – powiedziała zerkając na syna rozmawiającego z ojcem. – Dbaj o niego, dobrze?

To było coś niesamowitego. Mama Zbyszka mnie polubiła. Tuż przed wyjściem przeprosiła mnie za scenę na lotnisku. Podziękowałam za gościnę i ruszyłam w kierunku atakującego, który mnie wołał.

- Co Ty dodałaś do tego ciasta? – zapytał rozbawiony kiedy siedzieliśmy w aucie. – Mama jest zachwycona. Ojciec też zaczyna się przekonywać.

Uśmiechnęłam się. Czułam się rewelacyjnie. Moje obawy i cały stres zniknęły.

- Właśnie! – krzyknął dalej. – Jak wrażenia?

- Twoja mama jest bardzo sympatyczna. – powiedziałam uśmiechając się. – A Twój tata może i mnie nie lubi, ale za to uwielbia domowe wypieki.

Zbyszek zaśmiał się i dodał gazu. 

- To nie jest tak, że on za Tobą nie przepada. On nie lubi mnie. - powiedział ZB9. 

To było dziwnie. Nie można nie lubić własnego dziecka. Bartman nigdy nie był doceniany przez ojca i dlatego tak to teraz odbiera. Podróż minęła szybko, Zbyszek to pirat drogowy. Po dziewiętnastej byłam już w domu.

- I jak? Zaakceptowana? – zapytała mama siedząca z kubkiem herbaty w salonie. 

- Zaakceptowana. – powiedziałam wesoło i usiadłam obok niej.

Z niecierpliwością czekałam na nadchodzący wtorek.

________________________________________________________________________

Polub Kiedy marzenia stają się rzeczywistością. na facebook'u. :)