L

Epizod XLIX.

Kiedy mama mnie zobaczyła całkiem się rozkleiła. Przytulała mnie przez kilka minut nie mogąc się uspokoić.

- Wróć do domu. – poprosiła mnie po kilkunastu minutach rozmowy.

- Zostaję. – odpowiedziałam spokojnie. – Studia, praca, mieszkanie. Nie wyprowadzę się przez sąsiada psychola.

- Przepraszam cię. – odezwał się nagle patrząc na Natalię. – Obiecałem się nią opiekować.

- Pół roku mieszkania i dwa razy wylądowałam w szpitalu – zaśmiałam się.

Miałam zaskakująco dobry humor.

- To jak? – zapytałam wesoło. – Do domu?

Zaczęłam odłączać od siebie kabelki, ale mama mnie powstrzymała.

- A badania? Byłaś w śpiączce przez pięć dni. – powiedziała głośno.

- Wyspałam się. – powiedziałam z uśmiechem.

Mama poszła po lekarza.

- Muszę zabrać swoje rzeczy z mieszkania. – przypomniałam sobie nagle.

- Wszystkie  są już na miejscu. – uśmiechnął się i złapał mnie za rękę. – Zośka się tym zajęła.

- Ten tydzień nie był za udany, nie? – zapytałam uśmiechając się lekko.

- Nie tak planowałem te dni. – przyznał śmiejąc się.

- Przynajmniej ominęły mnie walentynki. – wyszczerzyłam się.

Nie przepadałam za tym świętem. Jeśli się kogoś kocha, to cały  rok a nie jeden dzień. Zamiast prezentu czternastego lutego wolałabym dostać kwiaty w jakikolwiek inny dzień roku, od tak – bez okazji.

- Nadrobimy. – pocałował mnie i wstał z łóżka.

Do sali wpadł lekarz i moja mama. Tłumaczyła mu, że powinnam zostać jeszcze kilka dni.

- Powinnaś jeszcze poleżeć, na obserwacji. Twój stan jest zadziwiająco dobry, ale bezpieczniej byłoby…

Zaczęłam wyrywać kabelki ze swojego ciała.

- Aneta, co ty robisz? – zapytała zirytowana Natalia.

- Wypis ze szpitala na własne żądanie. – uśmiechnęłam się w stronę lekarza.

Ten bez żadnych oporów wyszedł po potrzebne dokumenty.

- Myślę, że Natalia ma rację.

Od kiedy byli na „Ty”? Rozbawiona wyskoczyłam z łóżka. Zachwiałam się, jednak Zbyszek szybko mnie złapał. Trochę kręciło mi się w głowie, ale myślałam, że będzie gorzej.

- Jest pani w pełni świadoma konsekwencji przerwania leczenia i czuje się pani poinformowana o możliwych następstwach? – zapytał lekarz czytając regułkę z dokumentu.

Podpisałam papiery i poszłam do łazienki się ubrać. Cały czas czułam mrowienie w nogach. Zrzucałam przedmioty z półek, miałam całkowity brak koordynacji ruchowej. Wiedziałam, że po kilku godzinach to powinno ustąpić. Po ubraniu się spakowałam wszystkie swoje rzeczy i wyszłam ze szpitala.

- Do domu! – zapiszczałam wesoło trzymając rękę Zbyszka.

- Do którego? – uśmiechnęła się lekko mama.

- Do mojego. – przytuliłam się do Bartmana.

- Znowu z tobą przegrałam. – powiedziała Natalia patrząc na Zbyszka.

Wyszczerzył się i pocałował mnie w policzek.

- Jeszcze raz w szpitalu i wracasz do mnie, rozumiemy się? – zagroziła machając palcem przed moją twarzą.

Przytaknęłam.

- Obiecuję, że jeśli znowu tutaj trafię to co najwyżej na porodówkę. – zachichotałam.

Sama nie wiem czemu to powiedziałam.

-  Znowu będzie na mnie. – zaśmiał się Zibi i mocno mnie przytulił.

Skrzywiłam się – nadal czułam ranę na plecach. Pożegnaliśmy się z Natalią, która wsiadła do auta i odjechała w stronę Katowic. Ruszyliśmy w stronę białego Audi.

- Ty naprawdę siedziałeś tu bite pięć dni. – powiedziałam zaskoczona widząc kwitek parkingowy za wycieraczką.

Uśmiechnął się lekko i odpalił silnik. W drodze do domu wjechaliśmy do Almy – lodówka podobno świeciła pustkami. Zrobiliśmy spore zakupy i wróciliśmy do domu. Praktycznie nic się nie  zmieniło. Moje rzeczy wróciły na miejsce.

- Jutro trzeba będzie jechać na komisariat. - powiedział kiedy wypakowywaliśmy rzeczy kupione w drodze.

Zaprzeczyłam kiwając głową.

- Jeśli go oskarżę, on oskarży ciebie.

- Należało mu się. – odpowiedział spokojnie wkładając produkty do lodówki.

Przypomniałam sobie całe to wydarzenie. Szarpiącego mnie Przemka. Zrobiło mi się zimno, miałam dreszcze.

- Już po wszystkim. – uśmiechnął się lekko i przytulił mnie.

Objęłam go najmocniej jak tylko potrafiłam.

- Dziękuję. – powiedziałam i pocałowałam go. – Gdyby nie ty pewnie…

- Nie mów tak.  – szepnął. – Nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię skrzywdził. Już nigdy.

Zabraliśmy się za robienie kolacji. Postawiliśmy na kuchnię włoską – Zbyszek ją uwielbiał.

- Co robimy? – zapytałam ciesząc się każdą minutą spędzoną w mieszkaniu.

-  Mule w białym winie i pomidorach. – wyszczerzył się.

Zajęłam się warzywami, bo tylko to potrafiłam. Później zmieliłam pieprz, a Zibi zajął się gotowaniem muli. Zrobiłam dodatkowo grzanki czosnkowe. Potrawa pięknie pachniała.

- Nie otruję się? – zapytałam chwytając małże.

Pierwszy raz jadłam mule, ale muszę przyznać, że były pyszne.

- Jutro na trening? – zapytałam kończąc jeść.

- Chyba zostanę. – odpowiedział niepewnie.

Spojrzałam na niego i kiwnęłam głową.

- Dosyć już przeze mnie cię ominęło. – westchnęłam. – Trener mnie zabije.

- Wracasz na uczelnię? – zapytał wkładając talerze do zmywarki.

Przytaknęłam i również wzięłam się za sprzątanie. Później wzięłam prysznic i rozłożyłam się na kanapie.

- Co jest? – zapytał wychodząc z łazienki.

Skrzywiłam się i wskazałam na siebie. Wszędzie miałam siniaki i zadrapania. Wyglądałam jak po walce z drutem kolczastym. Usiadł obok i uważnie mi się przyjrzał. 

- Jedziesz jutro na ten komisariat. – powiedział głośno zaciskając pięści.

- Nigdzie nie jadę. – odpowiedziałam próbując go uspokoić.

- On tu mieszka, może ci zrobić krzywdę. – skrzywił się. – Tobie albo jakiejś innej dziewczynie.

- Przez to pobicie możesz mieć problemy. – westchnęłam łapiąc go za rękę. – Może się wyprowadzi?

- Wątpię. – burknął. – Mam nadzieję, że prędko nie wyjdzie  z tego szpitala.

- On też tam był?

- Trochę mu jednak przywaliłem. – wyszczerzył się. – Podobno leży ze wstrząsem mózgu.

- Teraz to na pewno tego nie zgłoszę. – powiedziałam.

Posiedzieliśmy kilka minut oglądając telewizję.

- Co u Kuby? – zapytałam nagle przypominając sobie ich sytuację przed moim wypadkiem.

- Jest lepiej. – uśmiechnął się. – Co prawda jego żona nadal jest w szpitalu, lekarze chcą cały czas obserwować małego, ale wszystko idzie w dobrym kierunku.

Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się szeroko. Cieszyłam się, że stan dziecka się poprawił.

- Na kiedy ma termin?

Bartman się zamyślił.

- Kiedy się wprowadzaliśmy była w drugim miesiącu. – powiedział. – Teraz już szósty, siódmy jest.

- Czyli maj. – odparłam. – Kuba musi być zachwycony.

Dawno ich nie widziałam. Ponad dwa miesiące. Ostatnio tyle się działo, że nie było kiedy i jak się spotkać.

- Idziemy spać? – zapytał głośno ziewając.

Biedak nie spał prawie pięć dni. Kiwnęłam głową i pociągnęłam go w stronę sypialni. Przebrałam się i ostrożnie położyłam się na łóżku. ZB9 położył się obok i przytulił.

- Pamiętasz, jak obiecałem, że pokonamy Włochów? – zapytał szeptem.

- Pamiętam. – uśmiechnęłam się szeroko i pocałowałam go.

- Teraz ty musisz mi coś obiecać.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- Obiecaj, że się jutro obudzisz. 

________________________________________________________________________

Kochani, jutro wyjeżdżam na cały dzień do Warszawy, dlatego epizod pojawi się ekstremalnie wcześnie. Z góry przepraszam za to zamieszanie. :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.