XXXVI

Epizod XXXV.

- Anetko! – rudowłosa kobieta zmierzała w naszym kierunku.

Rozejrzałam się nerwowo. Miejsce obok mnie było wolne.

- Proszę nie, proszę nie, proszę nie. – szepnęłam co rozbawiło Zbyszka.

Stefcia zajęła krzesło stojące po mojej lewej stronie i przyjrzała mi się uważnie. To było strasznie krępujące. Wzięłam szklankę i nalałam sobie do niej wody.

- Nie pijesz? – zapytała sącząc drinka.

Zaprzeczyłam kiwając głową i  wzięłam spory łyk napoju.

- Słusznie. – kobieta nie odrywała ode mnie wzroku. – Czym się zajmujesz, kochanie?

Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się w jej stronę.

- Studiuję.

- Coś z medycyną, tak? Byłaś stażystką u doktora Maronia.

Miałam wrażenie, że Stefcia wszystko wie i niepotrzebnie zadaje te pytania.

- Mniej więcej. – nie miałam ochoty wszystkiego szczegółowo tłumaczyć.

- Aneta, pomożesz mi? – usłyszałam mamę Zbyszka.

Momentalnie wstałam i ruszyłam w jej stronę.

- Dziękuję. – wyszczerzyłam się kiedy do niej podeszłam.

Zerknęłam w stronę rudowłosej kobiety. Usiadła na moim miejscu i zaczęła zamęczać Zibiego.                               

- Da sobie z nią radę. – uśmiechnęła się i podała mi tacę z jedzeniem.

Poroznosiłyśmy posiłki i wróciłyśmy do kuchni. Co  pięć minut wyglądałam przez drzwi, czy irytująca krewna zniknęła. Stefcia nie miała zamiaru zmienić miejsca.

- Chyba nie powinnam tu się ukrywać cały wieczór. – powiedziałam rozglądając się po Sali.

- Powodzenia. – mama Zbyszka poklepała mnie po ramieniu i usiadła na swoim miejscu. 

Zacisnęłam pięści i podeszłam do stolika.

ZB9 odetchnął i odwrócił się w stronę chrzestnego.

- Anetko, siadaj. – rudowłosa kobieta zajęła krzesło obok.

Usiadłam między nią z Bartmanem. Zibi złapał mnie za rękę i gładził jej zewnętrzną stronę kciukiem. Miał olbrzymie dłonie, moje w porównaniu do jego były malutkie.

- Jak Ci się podoba rodzina Zbyszka? – zapytała.

Podchwytliwe pytanie. Stefcia nalała sobie kolejną szklankę whisky. Miałam nadzieję, że wkrótce kobieta przesadzi z ilością wypitego alkoholu i że uwolnimy się od niej – nic na to jednak nie wskazywało. Whisky pochłaniała niczym wodę czy sok.

- Tak jak się spodziewałam. – odparłam  z uśmiechem. – Poznałam dzisiaj mnóstwo przemiłych ludzi.

- Do niektórych trzeba przywyknąć,  ale myślę, że dasz radę. – zaśmiała się głośno.

Wywróciłam oczami. Pierwszą osobą, do której będę musiała przywyknąć to właśnie ona. Na parkiet sali wyszło kilka par, muzyka była coraz głośniejsza.

- Aż się człowiek rwie to tańca, co? – zapytała szturchając mnie łokciem.

Uśmiechnęłam się szeroko starając się ukryć grymas bólu. Nagle Zbyszek wstał i zaciągnął mnie na parkiet.

- Nie umiem tańczyć. – powiedziałam, kiedy byliśmy na środku sali.

- Ja też nie. – zaśmiał się. – Wolę to niż siedzenie tam.

Wmieszaliśmy się w tłum i wyszliśmy z sali.

- Przesiedzimy tu cały wieczór? – zapytał rozglądając się po kuchni.

- Tu nie jest tak źle. – uśmiechnęłam się i usiadłam na blacie.

Pogrzebaliśmy w szafach i znaleźliśmy truskawki.

- Tak myślałem, że was tu znajdę. – do pomieszczenia wszedł Leon.

Zbyszek zeskoczył z blatu i wyszczerzył się.

- Nie  obżeraj się. – skarcił go ojciec i podszedł do mnie.

Bartman nic nie zrobił sobie z zakazu taty i nadal pochłaniał czerwone owoce.

- Chodź, muszę Cię komuś przedstawić. – powiedział machając ręką.

Spojrzałam na Zibiego i stanęłam na ziemi. Leon wziął mnie pod rękę i wyprowadził z kuchni. Zdenerwowana rozglądałam się po sali – większość ludzi poznałam i kojarzyłam ich twarze. Przy drzwiach stał mężczyzna, który dopiero zdejmował płaszcz.

- Dziadek! – usłyszałam wesoły krzyk Zibiego, który wybiegł z kuchni.

Spóźniony mężczyzna rzeczywiście mógł być ojcem Leona. Był wysoki, ale lekko zgarbiony. Miał gęste, krótkie, siwe włosy. Był bardzo elegancko ubrany. Nie miałam pojęcia ile miał lat, ale naprawdę dobrze się trzymał. Mężczyzna przytulił swoje wnuka i powitał się z synem.

- A to pewnie Aneta, o której tyle słyszałem. – starzec uśmiechnął się i przytulił mnie powitanie.

Spojrzałam zdezorientowana na Zbyszka i Leona. Dziadek Bartmana był najmilszą osobą jaką dzisiaj poznałam. Był duszą towarzystwa – kiedy o czymś opowiadał wszyscy wokół uważnie go słuchali. Myślę, że on również mnie polubił. Cały czas mnie zagadywał dopytując o moją rodzinę i zainteresowania.

- Fajna dziewczyna. – powiedział starzec wskazując mnie do Zbyszka.

- Jest wspaniała. – uśmiechnął się szeroko.

Zaczerwieniłam się i ruszyłam do łazienki. Kiedy myłam ręce do toalety weszła dziewczyna, która wyglądała na moją rówieśniczkę. Ucieszyłam się, że na sali jest ktoś z kim będę mogła dłużej porozmawiać. Już miałam się przedstawiać, kiedy zauważyłam napis na jej koszuli. Była pracownicą lokalu. Uśmiechnęła się i szybko wyszła. Po wyjściu z łazienki postanowiłam nie wracać jeszcze na salę i weszłam po schodach na drugie piętro budynku. Na górze znajdował się piękny plac. Wschodnia część pokoju była wykonana tylko ze szkła – z tego punktu było widać dokładnie cały ogród.

- Przepraszam, ale tutaj nie można wchodzić. – usłyszałam cichy głos.

Odwróciłam się i zauważyłam dziewczynę, którą spotkałam w toalecie.

- Przepraszam. – wyszczerzyłam się i ruszyłam w kierunku schodów.

- Pani jest dziewczyną Pana Bartmana, prawda? – zapytała nieśmiało.

- Tylko nie pani. – skrzywiłam się. – Aneta.

Podałam jej rękę. Dziewczyna mocno ją uścisnęła, przedstawiła się i ruszyła przodem. Porozmawiałyśmy chwilę po czym pożegnałyśmy się i weszłam z powrotem na salę.

- Szukałem Cię. - Zbyszek wziął mnie za rękę i pocałował w policzek.

Cały wieczór przesiedzieliśmy na sali. Starałam się zapamiętać każde imię, ale zdałam sobie sprawę, że nie pamiętam nawet połowy. Rodzinne spotkanie trwało do drugiej w nocy. Po tej godzinie goście zaczęli się rozjeżdżać w swoje strony. Postanowiłam chwilę zostać, żeby pomóc mamie Zbyszka w sprzątaniu i pakowaniu wszystkich rzeczy, które przywiozła na salę.

- Zajmiemy się tym jutro. Wracacie już do Rzeszowa?

Wzruszyłam ramionami. Zibi trochę wypił, więc rola kierowcy spadła na mnie. Panicznie bałam się usiąść za kierownicą jego Audi.

- Chyba coś wynajmiemy, nie? – zapytał Zbyszek ziewając. – Widziałem jakiś hotel po drodze.

- Prześpijcie się u nas. – zaproponowała kobieta. – Twój pokój jest wolny.

Bartman zwrócił się w moją stronę.

- Czemu nie? – zapytałam wesoło i wzięłam go za rękę.

Wsiadłam do Audi i zapięłam pasy. Zbyszek zajął miejsce pasażera. Cały czas chichotał widząc moją dezorientację. Odpaliłam auto i powoli opuściłam parking. ZB9 nakierowywał mnie co chwilę wskazując mi miejsce, w które mam skręcić. Po kilkunastu minutach staliśmy pod jego rodzinnym domem. Rozpoznałam ten budynek. Z miejsca przypomniała mi się moja pierwsza wizyta u rodziców Zibiego. Wyłączyłam silnik i odpięłam pasy.

- Dojechaliśmy. – wyszczerzył się i zabrał  mi kluczyki.

Zabrałam torbę i wysiadłam z auta. Minutę po nas pod budynek podjechali rodzice Zbyszka.

- Czuj się jak u siebie. – zaśmiał się Zibi wpuszczając mnie do swojego pokoju.

Wnętrze nie wyróżniało się niczym specjalnym – przeciętny pokój nastolatka. Na półkach wstało pełno pucharów, wszędzie wisiały medale. Granatowe ściany oblepione były plakatami siatkarzy – większość z nich niestety już zakończyła karierę. Usiadłam na łóżku. Było wygodne i zaskakująco duże. Na półkach stało kilka książek i płyt. Na biurku leżało kilka zeszytów. Wzięłam jeden do ręki i otwarłam na pierwszej stronie. Zerknęłam na datę – wrzesień 2002 rok. Miał wtedy zaledwie piętnaście lat. Przejrzałam kilka stron – Zbyszek miał ładne, pochyłe pismo i był całkiem niezły z historii. Odłożyłam zeszyt i zaczęłam dokładnie oglądać każdy medal i każdy puchar. Większość nagród była oczywiście za osiągnięcia w siatkówce, ale znalazłam też kilka medali za biegi. Przy łóżku leżał stos gazet. Zdjęłam buty, usiadłam po turecku na pościeli i wzięłam jedno czasopismo. Przeczytałam kilka zdań pierwszego artykułu i zrezygnowałam z dalszej lektury – nie miałam żadnej wiedzy na temat motoryzacji, nie rozumiałam ani słowa. Przeglądając prasę znalazłam też czasopisma sportowe. Te z chęcią przejrzałam przypominając sobie osiągnięcia tych wielkich Polaków opisanych w artykułach. W 2002 roku miałam dziewięć lat, ale większość wydarzeń sportowych kojarzyłam. Odłożyłam gazetę i przebierałam dalej w poszukiwaniu czegoś ciekawego.

- Znalazłaś coś specjalnego? – zapytał, kiedy wrócił do pokoju.

- Właściwie to… O! – krzyknęłam widząc coś nowego.

Bartman podszedł zaciekawiony i usiadł na łóżku.

- Poznajesz? – zaśmiałam  się machając przed nim egzemplarzem Playboya.

- Dawno temu i nie prawda! – roześmiał się i wyrwał mi gazetę.

- Szukać dalej? – zapytałam z uśmiechem.

Kiwnął przecząco głową i pocałował mnie. Usłyszeliśmy głośne pukanie do drzwi. Mama Zbyszka weszła do pokoju i uśmiechnęła się widząc nas razem.

- Tutaj masz ręcznik, szczoteczkę… - kobieta wymieniała po kolei wszystkie rzeczy, które mi przyniosła

- Pożyczę jej coś. – wyszczerzył się Bartman, kiedy jego mama zapytała w czym będę spała.

Podziękowałam za rzeczy i rozłożyłam się wygodnie na łóżku.

- Ledwo wrócimy do domu i znowu będziemy musieli wyjeżdżać. – westchnął siadając obok mnie.

Spojrzałam na niego pytająco.

- Sylwester u Ziomka? Trochę mamy z Rzeszowa do niego.

- Trzeba będzie na miejscu wynająć jakiś pokój, muszę się napić. – zaśmiałam się i podeszłam do szafy.

Wyciągnęłam z niej wielki T-shirt.

- To ze szkolnej drużyny. – powiedział uśmiechając się lekko.

Na tyle koszulki widniał wielki napis „Bartman” a pod nim była cyfra – 9.

- Zawsze z dziewiątką? – uśmiechnęłam się i zamknęłam szafę.

- Zawsze.

Wzięłam koszulkę, przybory toaletowe i ruszyłam do łazienki. Po kilkunastu minutach byłam z powrotem w pokoju Zibiego.

- Pasuje Ci. – powiedział podchodząc do mnie.

- Trochę za krótka. – stwierdziłam próbując naciągnąć koszulkę jak tylko się da.

Bartman poszedł do łazienki a ja wskoczyłam do łóżka i przykryłam się pościelą.

- W moim łóżku leży półnaga dziewczyna a rodzice nie reagują . – zaśmiał się, kiedy wrócił do 

pokoju.

- Nie masz już piętnastu lat. – odpowiedziałam wesoło.

- I bardzo dobrze. – pocałował mnie i położył się obok.

________________________________________________________________________

Bardzo nerwowy wtorek. Kto jest za tym, żeby i w tym tygodniu weekend był dłuższy? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.