XXXIII

Epizod XXXII.

Cały wtorek spędziliśmy leniuchując. Z łóżka wstaliśmy dopiero przed trzynastą. Zjedliśmy część tego, co zostało na stole od wczorajszej uroczystej kolacji. Wieczorem zapakowałam prezent dla mamy. Rano jechałam ją odwiedzić. Nie  mogłam się doczekać tego spotkania. Bardzo się za nią stęskniłam.

W środę wstałam o ósmej rano. Zbyszek również miał dzisiaj odwiedzać rodzinę. Pożegnaliśmy się i przed dziewiątą każde z nas pojechało w swoją stronę. Na miejscu byłam kilka minut przed trzynastą. Liczyłam, że wrócę do mamy wcześniej jednak ulice były zakorkowane. Kiedy wjechałam do miasta postanowiłam jechać do domu jak najdłuższą trasą. Niewiele się zmieniło, jednak chętnie porozglądałam się po ulicach. Zaparkowałam przed domem, wzięłam prezent i ruszyłam w stronę drzwi.

- Aneta! – moja mama wybiegła i mocno mnie przytuliła.

Pocałowałam ją w policzek i odwzajemniłam uścisk. Weszłyśmy szybko do domu.

- Wesołych świąt! – powiedziałam wręczając jej prezent.

Kupiłam jej pióro Charleston – tylko takich używała, kolejny model do jej kolekcji.

- Jak tam? – zapytała wstawiając wodę na herbatę.

- Świetnie. Dopiero w tym roku odkryłam jak bardzo męczące mogą być przygotowania do świąt. – uśmiechnęłam się. – Gdyby nie Zocha nie wiem jakbym sobie poradziła.

- Co u Zbyszka? – Natalia usiadła naprzeciwko mnie.

- Podchwytliwe pytanie? – zaśmiałam się zdejmując płaszcz.

Mama zaprzeczyła kiwając głową. Opowiedziałam jej o Resovii, treningach i meczach. Zaskoczona zauważyłam, że była na bieżąco - znała każdy wynik meczu.

- Pięknie wyglądasz. – powiedziała przyglądając mi się uważnie.

Uśmiechnęłam się szeroko i wzięłam łyk herbaty, którą mi przed chwilą podała.

- Co u Andrzeja i reszty? – zapytałam.

Nie widziałam ich prawie rok. Straciłam kontakt z całą rodziną. Natalia opowiedziała mi o tym co się dzieje u moich krewnych. Dowiedziałam się wiele nowych rzeczy.

- Trzymaj. – mama podała mi torebkę z prezentem.

W środku znajdowały się klasyczne perfumy - Chanel Nº 5. Podziękowałam za podarunek i wróciłam do picia herbaty.

- Czyli Zośka też z siatkarzem? – zaśmiała się mama kiedy opowiadałam jej o tym co się działo w Rzeszowie.

- Jak Ty będziesz wszystkie swoje znajome przedstawiała zawodnikom to niedługo żaden wolny nie będzie.

- To chyba dobrze. – wyszczerzyłam się. – Trener Resoviaków też jest przystojny.

- Aneta! – zaśmiała się mama.

- Tylko informuję. – powiedziałam uśmiechając się szeroko.

Cały dzień spędziłyśmy w domu rozmawiając. Miałyśmy mnóstwo rzeczy do omówienia. Natalia zaprosiła mnie i Zbyszka na nasz zlot rodzinny. Nigdy nie przepadałam, za tym wydarzeniem. Rok w rok to samo. Kilkanaście ciotek, które regularnie pytają mnie o imię i zachwycają się moim wyglądem, a później próbują mnie swatać ze swoimi wnukami i chrześniakami. Jedynym plusem tego zlotu było widywanie się z męską częścią rodziny. Całe spotkanie zazwyczaj siedziałam w ich towarzystwie rozmawiając o sporcie i muzyce. W mojej rodzinie każdy uwielbiał dyskutować na te tematy. No i mój ulubieniec – wujek Adam, z którym zawsze się kłóciłam. Nie ważne było o czym rozmawialiśmy, zawsze mieliśmy odmienne zdanie. Całe szczęście, że zlot miał się odbyć dopiero wiosną. Przed dwudziestą pierwszą pożegnałam się z mamą.

- Może lepiej zostań na noc? Jest ciemno, na ulicach pełno piratów drogowych.

Już chciałam powiedzieć, że sama mieszkam z takim wariatem, ale wolałam nie denerwować Natalii. Po raz kolejny pożegnałam się z mamą i wsiadłam do Chryslera. Odpaliłam silnik i ruszyłam w stronę Rzeszowa. Trasę na czterdzieści minut zablokowało zmiażdżone BWM. Wzdrygnęłam się myśląc z jaką prędkością musiał jechać kierowca. W mieszkaniu byłam dopiero o drugiej rano. Zbyszka nadal nie było. Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor. Na żółtym pasku, na dole ekranu leciały informacje o zakorkowanych ulicach. Wzięłam gazetę i zaczęłam ją przeglądać.

-„ … miał miejsce straszy wypadek. Czarne BWM zderzyło się czołowo z Audi.” – usłyszałam głos prezenterki informacyjnej.

Zerknęłam na ekran, na którym pokazywane były zdjęcia z miejsca zdarzenia. Przejeżdżałam tamtędy. Nie widziałam nigdzie drugiego auta.

- „Audi po zderzeniu wypadło z trasy i zatrzymało się na ogromnym dębie.”

Odłożyłam gazetę  i wyciągnęłam telefon. Bartman nie odbierał. Zadzwoniłam kolejny raz. Zero reakcji.

- „ Nie znamy okoliczności, w jakich doszło do wypadku, wiemy jednak, że zginęły trzy osoby - dwaj kierowcy oraz pasażer BWM. ”

Przy zmiażdżonym, niemieckim samochodzie  leżały dwa worki z ciałami.  W oddali było widać strażaków tnących zniszczone Audi na części. Po raz kolejny zadzwoniłam do Zibiego – nie odbierał. Zaczęłam panikować. Wysłałam Bartmanowi jeszcze kilka wiadomości, nagrałam się też na skrzynkę pocztową. Chcąc się opanować wyłączyłam telewizor i odpaliłam laptopa. Z miejsca przypomniał mi się wypadek z 2005 roku. Cała Polska opłakiwała tragiczną  śmierć Arka Gołasia. Pamiętam, że mimo młodego wieku siedziałam przed  telewizorem ze łzami w oczach.  Przed oczami widziałam tę scenę – zdjęcia z wypadku i pogrzebu Arkadiusza były wszędzie. Wyłączyłam komputer i próbowałam skupić się na czymkolwiek. Siedziałam skulona i znowu próbowałam dodzwonić się do Zbyszka. Miałam złe przeczucia. Nawet nie zauważyłam, kiedy łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Usłyszałam trzask. Pospiesznie wytarłam krople z twarzy i pobiegłam do wyjścia.

- Nie śpisz  jeszcze? – zapytał Bartman ściągając kurtkę.

Podbiegłam do niego i mocno go przytuliłam.

- Co Ci? – zapytał Zibi delikatnie unosząc moją twarz.

Wytarłam ostatnie  łzy i po raz kolejny go przytuliłam.

- Dzwoniłam. Nie odbierałeś. – powiedziałam próbując panować nad swoim drżącym głosem.

ZB9 wyjął telefon z kieszeni i pomachał mi nim przed twarzą.

- Bateria padła. – stwierdził i pocałował mnie. – Wszystko w porządku?

Poszłam do salonu i włączyłam telewizor. W mediach nadal mówili o wypadku. Bartman usiadł na kanapie i w skupieniu zaczął oglądać program informacyjny.

- Myślałaś że to ja? –zapytał nie czekając na odpowiedź.

Usiadłam obok niego, Zbyszek mocno mnie pocałował. Kiedy usłyszałam otwieranie się drzwi mieszkania poczułam wielką ulgę.

- Moje auto ma trochę dłuższy przód. – zaśmiał się wskazując zmiażdżone, wgniecione w drzewo Audi.

- Ja tu panikuję, a ciebie to bawi? – zapytałam z wyrzutem i cisnęłam w niego poduszką.

- Nie złość się. – Bartman był rozbawiony całą tą sytuacją. – Chodź.

ZB9 gestem pokazał, że chce mnie przytulić. Odsunęłam się i pokazałam mu język.

- Przed chwilą była żałoba, teraz nie chcesz mnie nawet przytulić? – zaśmiał się.

- Ładuj ten cholerny telefon. – powiedziałam, kiedy objął mnie ramionami.

- Naładuję. – odpowiedział całując mnie w szyję. – Jutro jedziemy na kontrolę?

-  Ja jadę. Nie wsiądę z tobą do auta. – powiedziałam wstając z kanapy.

- Nie przekroczę stówki, obiecuję. – wyszczerzył się i poszedł za mną. – Na tych naszych drogach się chyba nawet nie da.

Wzięłam szybki prysznic i poszłam do sypialni.

- Jak tam rodzina? – zapytałam.

- Nie mogą się doczekać soboty. – uśmiechnął się szeroko.

No tak. Dwudziestego dziewiątego miałam poznać znaczną część jego rodziny.

- Byłaś głównym tematem naszych rozmów.

- Chciałabym usłyszeć te bzdury na swój temat. – zaśmiałam się kładąc się obok niego.

- Powiedziałem, że jesteś piękna, kochana, inteligentna, zabawna… - Bartman wymieniał cechy uśmiechając się.

- No mówię, że bzdury. – zachichotałam i pocałowałam go na dobranoc.

Wstałam o ósmej rano. Po cichu wstałam i narzuciłam na siebie bluzkę Zbyszka. Zrobiłam sobie herbaty i usiadłam w fotelu w salonie. W szpitalu miałam być o dziesiątej, miałam mnóstwo czasu. Nie lubiłam działać w pośpiechu – zdecydowanie wolałam wstać wcześniej i mieć na wszystko czas. Zjadłam garść musli i odpaliłam komputer. Nie  miałam ochoty biec do sklepu po świeżą prasę, więc weszłam na portal informacyjny i zajęłam się czytaniem. Tuż przed dziewiątą wstał Bartman. Czytając wiadomości natknęłam się na zdjęcia ze wczorajszego wypadku. Uśmiechnęłam się szeroko widząc wyspanego Zbyszka.

- Na dziesiątą?- zapytał chcąc się upewnić.

Kiwnęłam twierdząco głową, wyłączyłam komputer i ruszyłam do garderoby. Założyłam szare, dżinsowe rurki, czarne botki i koszulę w kolorze pudrowego różu z rękawem ¾. Dwadzieścia minut po dziewiątej byłam gotowa do wyjścia.

- Poczekaj na mnie. – ZB9 w biegu pocałował mnie w policzek i poszedł się ubrać.

O wpół wychodziliśmy z mieszkania. Zakluczyłam drzwi, a klucze wrzuciłam do torby.

- Nie możemy pojechać moim? – zapytałam widząc kierującego się w stronę Audi Bartmana.

- Nie. – wyszczerzył się i otworzył mi drzwi.

Niechętnie wsiadłam do auta. Włączyłam radio i wyciszyłam telefon. O dziewiątej pięćdziesiąt byliśmy już na parkingu przed szpitalem. Zbyszek wziął mnie za rękę i ruszyliśmy w kierunku wejścia. Porozmawiałam z młodą pielęgniarką w recepcji i ruszyłam do wskazanego pokoju.

- Poczekasz tutaj? – zapytałam całując go w policzek.

Zibi kiwnął głową i usiadł na krześle w poczekalni. Badania nie trwały długo, lekarz nie miał żadnych zastrzeżeń.

- Zdrowa? – zapytał Bartman kiedy wyszłam z gabinetu.

- Zdrowa. – odpowiedziałam uśmiechając się szeroko.

Po wizycie w szpitalu pojechaliśmy na porządne śniadanie. Zamówiłam omlet z papryką, Zbyszek wziął francuskie tosty.

- Jak ja mam się w ogóle jutro ubrać? – zapytałam, kiedy wróciliśmy do domu.

- A ja wiem? – Bartman się zamyślił. – Jak dla mnie to możesz przyjść nago.

- Twoja rodzina byłaby zachwycona. – rzuciłam sarkastycznie.

- Męska część na pewno. – zaśmiał się.

Zdecydowałam, że wybiorę coś rano.

- A ty gdzie? – zapytał Zbyszek kiedy zakładałam  buty.

- Umówiłam się.

- Z kim, gdzie i po co? – zapytał podejrzliwie.

- Czy ja ci się muszę ze wszystkiego spowiadać? – zaśmiałam się zakładając kurtkę.

ZB9 potwierdził kiwając głową i pocałował mnie.

- Z Zuzą. – wyszczerzyłam się i zapięłam kurtkę.

Wzięłam torbę i ruszyłam ku wyjściu.

- Wrócę przed piątą. – pocałowałam go w policzek i wyszłam z mieszkania.

________________________________________________________________________

Macie jakieś plany na końcówkę weekendu? :)