XLVIII

Epizod XLVI.

Ocknęłam się po dziewiętnastej. Włączyłam telewizor, mówili o jutrzejszym meczu siatkarzy. Pokazali fragment wypowiedzi trenera na temat tego towarzyskiego spotkania. W tle widziałam kilu zawodników – podświadomie szeroko się uśmiechnęłam. Po obejrzeniu informacji zajęłam się pracą. Siedziałam z laptopem prawie do świtu. Rano zrobiłam małe zakupy i wróciłam do mieszkania. Na ekranie telefonu wyświetliło mi się mnóstwo nieodebranych połączeń – od Zbyszka, Zośki, Michała, a nawet od Ignaczaka. Skrzywiłam się. Nie chciałam, żeby się w to angażowali, zwłaszcza wtedy, kiedy powinni się skupić na grze. Oddzwoniłam do Zośki.

- Rozstaliście się?! – usłyszałam jej krzyk w słuchawce.

- Nie wiem. Chyba. Może. Zerwaliśmy? – zapytałam cicho.

- Jesteś głupia. I Bartman też jest głupi. Jesteście dla siebie stworzeni.

Piszczała tak, że miałam ochotę się rozłączyć.

- Najwyraźniej nie. Każdy z nas chce czegoś innego, nie zamierzam go w żaden sposób ograniczać. – powiedziałam. – Przepraszam cię, ale ostatnia rzecz na którą mam ochotę w tym momencie to rozmowa z tobą na ten temat. Pozdrów chłopaków, jak będziesz rozmawiała z Miśkiem.

Rozłączyłam się i wyłączyłam telefon. Po raz kolejny wzięłam się za pracę. W ciągu jednej doby zrobiłam więcej niż w poprzednim tygodniu. Wieczorem wyłączyłam laptopa i zajęłam się oglądaniem meczu. Kuba Jarosz nie pojechał, Bartman musiał dawać z siebie wszystko. Pierwszego seta Polacy wygrali bez problemu, jednak gra Zbyszka pozostawiała wiele do życzenia. Nie wykorzystywał sytuacji, mylił się, popełniał głupie, proste błędy.

- Dalej Zibi, dalej. – szepnęłam sama do siebie. -  Pokaż im.

W drugim secie poszło mu znacznie lepiej, ale w trzecim po prostu zniszczył przeciwnika. Zagrywki o atomowej prędkości i miażdżące ataki. Włosi nie wiedzieli co ze sobą zrobić, stali zdezorientowani na boisku. Cieszyłam się jak dziecko, kiedy Polska wygrała 3:0, jednak moje samopoczucie szybko wróciło do poprzedniego stanu. Zerknęłam na ekran. Siatkarze podali sobie ręce pod siatką. Zbyszek nie był w ogóle zadowolony. Kubiak stał obok niego i ciągle coś mu tłumaczył. Wyłączyłam telewizor i poszłam spać. Zawodnicy mieli wrócić pojutrze, dwunastego lutego.

Dwunastego lutego samolot wylądował na warszawskim lotnisku kilka minut po jedenastej. Pół dnia spędziłam na zajęciach, do mieszkania wróciłam o piętnastej. Przyszła do mnie Marta, która chciała skorzystać z laptopa. Nie wypytywała o Zbyszka, widziała, że nie mam ochoty o tym rozmawiać.

- Jeszcze raz dzięki za pomoc. – powiedziała odpalając komputer. – Na moim przedpotopowym sprzęcie robiłabym to tydzień.

- Nie  ma sprawy. – uśmiechnęłam się lekko i podałam jej kubek kawy.

- Ostatnio mamy tyle do roboty. – westchnęła. – Jakbyśmy nie mieli prywatnego życia.

Kiwnęłam głową. Moje prywatne życie legło w gruzach. Przynajmniej mogłam zająć się nauką.

- Zeskanować Ci te notatki? – zapytałam machając papierami.

- Jesteś kochana. – uśmiechnęła się szeroko i wróciła do pisania.

Zeskanowałam kartki i rozsiadłam się na kanapie. Włączyłam telefon – zanim cokolwiek mogłam zrobić zawiesił się dwa razy, miałam mnóstwo wiadomości i nieodebranych połączeń.

- Polecam się na przyszłość. – wyszczerzyłam się, kiedy ponownie podziękowała za udostępnienie laptopa.

- Skorzystam. – zachichotała i zaczęła ubierać swoją kurtkę. -  Widzimy się w poniedziałek, na zajęciach?

Przytaknęłam i zamknęłam za nią drzwi. Nie zdążyłam nawet usiąść kiedy usłyszałam pukanie.

- Zapomniałaś czegoś? -  zapytałam.

Do mieszkania wpadła Zośka. Głośno westchnęłam.

- Co ty tu robisz? – spytała.

- To chyba ja powinnam zadać to pytanie. – odpowiedziałam zirytowana.

Zośka rozejrzała się po mieszkaniu i usiadła na kanapie.

- Wyglądasz tragicznie. – powiedziała.

- Też cię kocham. – uśmiechnęłam się i wróciłam do picia kawy.

- Dres? – zapytała załamana.

Machnęłam ręką.

- Wrócili już? – zapytałam po chwili milczenia.

Kiwnęła twierdząco głową.

- Więc co tu robisz? Powinnaś siedzieć teraz z Miśkiem i świętować.

- Co świętować? Waszą głupotę?

- Wygrany mecz… - powiedziałam zirytowana.

- Bartman tu będzie lada chwila a Ty leżysz w dresie na kanapie.

- Nie zna adresu.

- Twoja najlepsza przyjaciółka  mu go podała.

Rzuciłam w nią poduszką.

- A ty skąd go znasz? – zapytałam.

- Od tego sąsiada twojego.- wyszczerzyła się.

- Zabiję… - warknęłam  przypominając sobie o nim.

Ten człowiek działał mi na nerwy.

- Gdybyś widziała Zbyszka… - westchnęła. – Nie daje sobie rady z tym, że został sam. Wie, że źle zrobił.

- On nic nie zrobił źle. To, że ma swoje plany i marzenia jest czymś normalnym. A że każde z nas ma na siebie inny pomysł... No cóż, zdarza się.

- Zdarza się? - spytała zirytowana. - Prawie dwa lata związku a ty mówisz zdarza się?

Kiwnęłam głową. Podeszła do moich walizek i wyrzuciła z nich kilka ubrań. Kazała mi je założyć. Dla świętego spokoju robiłam to co kazała. Rozczesałam włosy i zrobiłam lekki makijaż.

- Po co to wszystko? – zapytałam retorycznie. – To, że zrzucę dres nie sprawi, że Zbyszek przestanie chcieć dzieci.

Zośka milczała.

- Jedź do Michała. – powiedziałam.

- Pojadę, spokojnie.

- Jedź do niego,  a nie siedzisz tu ze mną. Niech chociaż u was będzie wszystko w porządku. – odpowiedziałam popychając ją w stronę drzwi.

Westchnęła i zaczęła ubierać swój płaszcz. Mocno ją przytuliłam na pożegnanie i zamknęłam za nią drzwi. Usiadłam na kanapie i wzięłam książkę leżącą na stole. Dres był zdecydowanie wygodniejszy. Po kilkunastu minutach usłyszałam pukanie. Nie ruszyłam się z miejsca.

- Wiem, że tam jesteś. – usłyszałam znajomy głos.

Nie Bartmana. Przemka.

- Idź sobie. – powiedziałam nie odrywając wzroku od książki.

- Nie bądź taka. – jęknął. – Otwieraj.

Nie odpowiedziałam.

- Aneta. – wrzasnął. – Pomogłem ci zdobyć to mieszkanie.

- Dziękuję. – odpowiedziałam z uśmiechem na twarzy.

Po raz kolejny zaczął walić w drzwi.

- Przestań. – powiedziałam głośno.

Nagle rozległ się ogromny huk. Wrzasnęłam wystraszona. Ten idiota próbował wyważyć drzwi. Podbiegłam do  wyjścia i otworzyłam je.

- Oszalałeś? – krzyknęłam zła.

Przemek skorzystał z okazji i władował się do mieszkania.

- Wyjdź albo zawołam dozorcę. – powiedziałam.

- Bartka? – zaśmiał się głośno. – Wołaj, chętnie go zobaczę.

Skrzywiłam się i głośno przełknęłam ślinę.

- Powtórzę ostatni raz. – powiedziałam próbując opanować głos. – Wyjdź z mieszkania albo zadzwonię na policję.

Uśmiechnął się lekko, moja groźba nie zrobiła na nim żadnego wrażenia.

- Nie podchodź do mnie. – krzyknęłam, kiedy zaczął się  zbliżać.

Nie zatrzymał się i nadal kroczył w moją stronę.

- Nie udawaj. – powiedział spokojnie z uśmiechem na twarzy. – Wiem, że chcesz, żebym tu był.

- Jesteś nienormalny. – odpowiedziałam zdezorientowana i poszłam do kuchni.

Chwyciłam największy nóż jaki tam był i stanęłam za blatem chcąc być jak najdalej od niego. Widząc mnie przerażoną, z nożem  w ręku głośno się zaśmiał.

- Bawi cię to? – zapytałam ostro.

- Udajesz niedostępną. – powiedział arogancko. – Podoba mi się.

Podszedł do mnie szybkim krokiem, zaczęłam wymachiwać nożem ale złapał mój nadgarstek. Wykręcił moją rękę. Krzyknęłam z bólu i upuściłam nóż. Upadłam na podłogę i chwyciłam się za nadgarstek.

- Nadal chcesz uciekać? – zapytał stojąc nade mną.

Wstałam podpierając się o kuchenny blat i zaczęłam biec. Złapał mnie i szybkim ruchem przyciągnął do siebie. Jedną ręką mnie przytrzymywał, a drugą gładził moje włosy.

- Jesteś chory. – powiedziałam i splunęłam mu w twarz.

Wściekł się. Skorzystałam z okazji i ponownie  podjęłam próbę ucieczki. Chwycił moją bluzkę i spoliczkował mnie. Złapałam się za twarz. Mój prawy policzek był cały czerwony. Do oczu napłynęły mi łzy.

- Daruj sobie. – stwierdził spokojnie kiedy się szarpałam.

Był za silny, nie dawałam sobie z nim rady. Zamachnęłam się i uderzyłam go kolanem w krocze. Skurczył się z bólu, jednak złapał mnie za nogę. Mocno uderzyłam twarzą o podłogę. Z nosa poleciała mi krew, miałam zawroty głowy.

- Jaka waleczna. – zachichotał i zaczął wycierać czerwoną ciecz z mojej twarzy.

Odsuwałam głowę jednak złapał mnie za włosy i mocno szarpnął. Skrzywiłam się czując mocny, pulsujący ból. Wbiłam paznokcie w jego rękę. Krzyknął głośno i po raz kolejny mnie uderzył. Ścisnęłam dłoń w pięść i resztkami sił uderzyłam go w twarz. Złapał się za nią i oparł o kuchenną szafkę. Z trudem próbowałam wstać, jednak nie potrafiłam tego zrobić. Na kolanach wróciłam do salonu i chwyciłam telefon leżący na podłodze. Był zepsuty, nie chciał się nawet włączyć. Zaczęłam krzyczeć zdzierając sobie gardło. 

- Dozorca tutaj nie przyjdzie. – szepnął mi nagle do ucha.

Wzdrygnęłam się i odepchnęłam go. 

- Pokrzycz sobie, pokrzycz. – zachichotał.

- Zbyszek! – wrzasnęłam najgłośniej jak tylko potrafiłam.

________________________________________________________________________

Dzisiaj znów wrzucam wcześniej, przepraszam, ale muszę załatwić kilka ważnych spraw przed zbliżającym się wyjazdem. 

Gotowi na poniedziałek? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.