LIII

Epizod LII.

- Gdzie my jedziemy? – zapytałam  po kilkunastu minutach drogi.

- Zobaczysz. – wyszczerzył się i zaczął wybijać jakiś rytm uderzając dłońmi o kierownicę.

Miał dobry humor, uśmiechał  się od ucha do ucha. Wyglądałam przez okno próbując ustalić dokąd zmierzamy. Wyjechaliśmy z Rzeszowa i kierowaliśmy się na południe. Wieżowce i budynki zaczęły znikać, na horyzoncie pojawiły się lasy i łąki. Okolica wyglądała naprawdę malowniczo. Wszystko było pokryte warstwą białego, lśniącego śniegu. Słońce świeciło wysoko na niebie. Z przykrością stwierdziłam, że za kilka godzin ze śniegu zostanie mokra, szara breja. Przejechaliśmy jeszcze kilkaset metrów. Zbyszek zjechał na pobocze i zatrzymał auto. Spojrzałam na niego zdezorientowana. Na lewo las, na prawo las. Wyskoczyłam z auta i wpadłam w zaspę śniegu. Bartman zamknął samochód i wziął mnie za rękę. Przeszliśmy kilka metrów wzdłuż szosy. Zobaczyłam wąską ścieżkę między drzewami. Pobiegłam przodem rozglądając się wokoło.

- Gdzie my właściwie jesteśmy? – zapytałam.

Echo rozchodziło się jeszcze przez chwilę.

- Jakieś sześćdziesiąt kilometrów od Rzeszowa.

- W lesie. – dodałam rozbawiona.

Kiwnął twierdząco głową i pociągnął mnie za sobą. Mocno trzymałam jego rękę, przez góry śniegu ledwo dało się przejść.

- Chcesz mnie tutaj zostawić? – zapytałam po kilku minutach spaceru. – Przywiążesz mnie do drzewa i zwiejesz.

Zaśmiał się i objął mnie ramieniem.

- Kto by mi wtedy robił śniadania? – zapytał wyszczerzając się.

- Poradziłbyś sobie. – prychnęłam i zrzuciłam jego rękę.

Wzięłam garść białego puchu i rzuciłam nim w Zbyszka. Rozbawiony złapał mnie za nogi i przerzucił sobie przez ramię. Wtarłam śnieg w jego włosy chcąc, żeby mnie puścił.

- Obawiam się, że jesteś na mnie skazana do końca życia. – zachichotał.

- Zabieraj te łapy. – zaśmiałam się czując jego dłonie na pośladkach.

Ostrożnie położył mnie na ziemi i po raz kolejny objął mnie ramieniem. Przytuliłam się do niego i pocałowałam go w policzek. Jego twarz była cała różowa, było naprawdę zimno.

- Daleko jeszcze? – zapytałam po kilku minutach drogi.

- Już prawie. – powiedział i wskazał mi palcem koniec ścieżki.

Zadowolona przyspieszyłam i pociągnęłam go we wskazane przez niego miejsce. Kiedy ścieżka się skończyła przebiegłam kilka metrów i rozejrzałam się. Widok był piękny. Musieliśmy być naprawdę wysoko – w dole rozciągały się pola i łąki. Kilkadziesiąt metrów od miejsca w którym stałam zauważyłam olbrzymi staw przykryty taflą lodu. Przypomniało mi się moje dzieciństwo, kiedy jeździłam zimą na ferie do dziadków. Mieszkali w podobnym miejscu. Las, łąki, staw – wszystko z dala od ludzi i głośnego miasta.

- Żałuję, że nie przyprowadziłem Cię tu latem. – westchnął.

Usiedliśmy na śniegu wpatrując się w ten uroczy krajobraz.

- W sierpniu, kiedy zachodzi słońce. – powiedział z uśmiechem. – Wtedy tu jest naprawdę pięknie.

Próbowałam wyobrazić sobie tę scenę. Przymknęłam oczy i uśmiechnęłam się lekko. Słońce odbijające się w wodzie, czyste powietrze i przepiękne widoki.

- Przyjedziemy tu za kilka miesięcy? – zapytałam.

- Pewnie. – przyciągnął mnie do siebie i posadził sobie na kolanach. – Nie siedź na śniegu.

- Sam na nim siedzisz. – odpowiedziałam i pocałowałam go.

Przytuliłam się do niego i z uśmiechem na twarzy rozglądałam się po wielkiej łące.

- Patrz. – powiedział wskazując jedno z najwyższych drzew.

Skupiłam się.

- Odtąd do tamtego drzewa. – powiedział machając ręką w powietrzu. – Przez całą polanę.

Spojrzałam na niego pytająco.

- Działka.

- To miejsce jest twoje? – zapytałam zaskoczona.

Kiwnął twierdząco głową.

- Kupiłem je kiedy zacząłem porządnie zarabiać. – wyszczerzył się. – Przyznam, odbiło mi wtedy. W ogóle tego nie zaplanowałem ani nie przemyślałem, ale nie żałuję. Podoba mi się tu.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową.

- Trzeba było sobie wyspę od razu kupić. – zaśmiałam się rozglądając się po polanie.

- Aż tyle nie zarabiam. – skrzywił się. – Niestety.

Przytuliłam się do niego. Poczułam intensywny zapach jego perfum.

- Więc… co zamierzasz tu zrobić? – zapytałam.

- Wybudujmy tu dom. – zaproponował nieśmiało uśmiechając się.

Głośno westchnęłam.

- Nie stać mnie na budowę domu. – powiedziałam rozbawiona.

Spojrzał na mnie zirytowany. Finanse go w ogóle nie interesowały.

- Nie dostanę hipotecznego. – wyszczerzyłam się. – Dom kosztuje fortunę.

Pokręcił głową uważnie mi się przyglądając.

- Pokażę Ci coś. – powiedział i wstał.

Otrzepałam się ze śniegu i skupiłam na nim wzrok. Przebiegł kilka metrów i spojrzał na mnie sprawdzając, czy go słucham.

- Tu będą fundamenty. Zrobimy ogromny dół. Taras z przodu domu, ale z tyłu też. Schody do głównych drzwi będą tutaj. Drugie piętro będzie mniejsze. – powiedział z uśmiechem i znowu zmienił swoje położenie.

Zbliżyłam się chcąc go lepiej słyszeć.

- Z tyłu będzie duży taras. Jakiś grill, dwie ławki. Idealnie na letnie śniadania. – stwierdził uważnie mi się przyglądając. – Sypialnia z widokiem na staw i łąki. Do góry kilka pokoi, a na dole salon, kuchnia i inne takie.

- A garaż? – zapytałam rozbawiona.

- Oddzielnie, tam gdzie stoisz. – powiedział.

Spojrzałam pod nogi i podbiegłam do niego rozglądając się.

- Co z ogrodem? – zapytałam przytulając się do niego.

- Zdaję się na Ciebie, nie mam pomysłu. – wyszczerzył się.

W głowie miałam tysiąc pomysłów, chociaż wiedziałam, że prawdopodobnie nigdy nie będą zrealizowane.

- Trzeba by było to ogrodzić. Tu jest za wysoko. – powiedział wskazując różnicę między poziomem działki a poziomem łąk.

Kiwnęłam głową.

- Jak się napiją na parapetówce to mogą pospadać. – uśmiechnęłam się.

- To samo z dziećmi, jakiemuś może coś się stać. Zwłaszcza, że  w lesie jest sporo dzikich zwierząt.

Uśmiechnęłam  się.

- Wiesz, jak odwiedzi nas Igła z dzieciakami albo Michał. – dodał szybko.

- Lepiej, żeby nasze też były bezpieczne. – stwierdziłam oplatając swoje ręce wokół jego szyi.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

- Kiedyś. – dodałam szybko z uśmiechem. - Podoba mi się tu.

- Zobaczysz to miejsce latem i nie będziesz chciała stąd wyjeżdżać. – wyszczerzył się.

- Naprawdę chcesz tutaj mieszkać? – zapytałam całkiem poważnie.

- Mieszkać w pięknym miejscu, z dala od ludzi z najwspanialszą kobietą na ziemi? – odpowiedział pytaniem. – Chcę.

- Wariat. – zaśmiałam się i pocałowałam go.

Poszliśmy na spacer. Do auta wróciliśmy około siedemnastej, było już ciemno. Trzęśliśmy się z zimna, nawet klimatyzacja w aucie nie potrafiła nam pomóc. Po kilku minutach ruszyliśmy w drogę do domu. Włączyłam radio, stacja właśnie nadawała piosenkę U2.

- Znasz? – zapytałam zaskoczona, kiedy zaczął śpiewać tekst.

Była to jedna z najpopularniejszych piosenek tego zespołu, ale mimo to byłam zdziwiona. Po jakichś trzydziestu minutach drogi byliśmy już niedaleko Rzeszowa.

- Jemy coś na mieście czy jedziemy do domu?

- Do domu. – powiedziałam z uśmiechem.

Postanowiłam, że przyrządzimy coś w mieszkaniu. Tak będzie zdrowiej, taniej i przyjemniej. Nie miałam ochoty wychodzić z auta. Przed osiemnastą podjechaliśmy pod wieżowiec. Szybko wbiegłam do budynku zostawiając Zbyszka w tyle. Ledwo zdążył wsiąść do windy.

- Uciekłaś.  – powiedział z wyrzutem.

Wyszczerzyłam się i wdusiłam odpowiedni przycisk. Wjechaliśmy na ostatnie piętro i weszliśmy do mieszkania. Bartman zajął się robieniem herbaty a ja kolacją. Zjedliśmy bagietki z pastą jajeczną. Cały wieczór leżeliśmy przykryci kocem – kilka godzin na zewnątrz to nie był dobry pomysł, zwłaszcza siedzenie na śniegu. Mimo to cieszyłam się, że zobaczyłam  to miejsce.

- Zbyszek, co ty robisz? – zapytałam rozbawiona czując jego ręce.

- Podobno ci zimno. – zachichotał. – Musimy się rozgrzać.

- Nie mam zwyczaju rozbierać się, kiedy jest mi zimno. – powiedziałam zrzucając jego dłonie.

- Warunki polowe, sztuka przetrwania i te sprawy. – stwierdził zadowolony z siebie.

- Warunki polowe? – zaśmiałam się.

Kiwnął głową i zanurzył się pod koc. 

________________________________________________________________________

No i mamy weekend. :) Macie jakieś plany?

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.