XXXVIII

Epizod XXXVII.

- Widziałem Kubiaka, Winiarskiego, Ruciaka… nawet Ignaczaka! Ale Ciebie spitej jeszcze nie widziałem. – zaśmiał się Bartman.

- I nie zobaczysz. – pocałowałam go w policzek i wzięłam swojego drinka.

Ruszyłam w stronę dziewczyn siedzących w salonie. Usiadłam obok żony Winiarskiego.

- Jak tam? Postanowienia noworoczne spisane? – zapytała kończąc swojego drinka.

- Oczywiście. – uśmiechnęłam się. – Od stycznia chodzę na siłownię.

-Siłownia? Dziewczyno. – zaśmiała  się żona Łukasza. – Masz idealną figurę.

Zaprzeczyłam kiwając głową. Musiałam zacząć ćwiczyć.

- Jak ZB9? – zapytała Iwona.

Nie za bardzo wiedziałam o co jej chodzi.

- W porządku. – odpowiedziałam biorąc spory łyk ze szklanki.

- Jakieś poważniejsze plany? – dopytywała. – Jeszcze kilka miesięcy i stukną wam dwa lata.

Uśmiechnęłam się szeroko. Co prawda do równych dwóch lat było jeszcze daleko ale sam  fakt był czymś niesamowitym.

- W sumie to chyba nie. – odparłam odpowiadając na pytanie Iwony.  – Jest dobrze.

- Przyznam, że gdy się o was dowiedziałam nie dawałam temu związkowi jakichś dużych szans. – stwierdziła żona Żygadły.

- A ja jak tylko zobaczyłam ich razem w Londynie wiedziałam, że to coś poważnego. – uśmiechnęła się Iwona. – Takie dwa zakochane dzieciaki tam spotkałam.

- Mogę ją porwać? – usłyszałam głos Zbyszka.

Stał za nami z piwem w ręku.

- O  wilku mowa. Śmiało.

Bartman wziął mnie za rękę. Wyszliśmy z salonu i ruszyliśmy na górę. Po drodze mijaliśmy Michała i jego żonę.

- Gdzie my w ogóle idziemy? – zapytałam patrząc pod nogi.

- Łukasz ma tu takie fajne miejsce.

Zatrzymałam się.

- Chyba nie mówisz poważnie.

Zbyszek spojrzał na mnie pytająco.

- Ale ja nie o tym, zboczeńcu. – zaśmiał się i pociągnął mnie dalej.

Podeszliśmy do drzwi pokoju mieszczącego się na końcu korytarza.

- Zamknij oczy.

Kiwnęłam przecząco głową.

- No proszę.

Westchnęłam i wykonałam polecenie Bartmana. Weszliśmy do pokoju.

- Poczekaj chwilę.

Posłusznie stanęłam w miejscu i oparłam się o ścianę.

- Zibi, co ty kombinujesz? – zapytałam słysząc jakiś hałas.

- Nie podglądaj.

Kusiło mnie, żeby otworzyć oczy więc zakryłam twarz dłońmi. Nagle poczułam, że odrywam się od ziemi. Odruchowo złapałam się Zbyszka, który zabronił mi otwierać oczu. Po chwili leżałam na czymś miękkim i wygodnym.

- Mogę już? – zapytałam obmacując przedmiot pode mną.

- Sekunda.

Bartman położył się obok.

- Jak otworzysz oczy patrz cały czas w górę, okej?

Pokiwałam twierdząco głową i otworzyłam oczy. W pierwszej chwili chciałam usiąść, ale Zbyszek mnie powstrzymał. Zamiast zwykłego sufitu nad nami wisiała wielka szyba. Można było bez problemu obserwować niebo. Leżeliśmy na materacu obserwując strzelające petardy – do północy było jeszcze sporo czasu, ale najwyraźniej kilka osób postanowiło przetestować materiały trochę wcześniej.

- Też chcę takie. – zaśmiałam się wskazując placem szybę.

Widok był naprawdę niesamowity, gdybym miała takie cudo u siebie w domu nie wstawałabym z podłogi.

- Wyobraź sobie co tu się dzieje jak jest burza. – powiedział Bartman uśmiechając się.

Wzięłam łyk z jego butelki stojącej obok i przytuliłam się do niego.

- Ten rok będzie jeszcze lepszy. – stwierdził nagle ZB9.

- Jeszcze lepszy? Tak się nie da. – powiedziałam i pocałowałam go.

- Wreszcie skoczę z wysokości. – wyszczerzył się.

- Ty będziesz skakał a ja w między czasie padnę na zawał.

- Skocz ze mną. – zaproponował.

- Już wolę godzinę ze Stefcią.

Oboje się zaśmialiśmy.

- Patrz! – wskazał na niebie jasną plamę.

- Samolot? – zapytałam.

- Spadająca gwiazda, a nie samolot. – zaśmiał się. – Jakieś życzenia?

Zamyśliłam się. Kiedy byłam młodsza zawsze miałam listę, która zawsze była pełna. Tym razem nie mogłam nic wymyślić.

- Nie. – odparłam z uśmiechem. – Mam już wszystko.

Po kilkunastu minutach zeszliśmy na dół. Całe towarzystwo w między czasie wypiło sporo zapasów. Nalałam sobie whisky i wypiłam ją na raz.

- Dziewczyno, powoli. – zaśmiał się Ruciak.

- Idę na śnieg. – wyszczerzyłam się i wyszłam na ogrodowy taras.

- Zwariowałaś? – zaśmiał się Bartman. – Wracaj tu.

Pokazałam mu język i wbiegłam w zaspy śniegu. Poczułam przyjemny chłód na całym ciele.

- Przeziębisz się, wariatko. – usłyszałam głos ZB9.

- A co mi tam. – krzyknął podchmielony Piter i wskoczył w biały puch.

Rzuciłam się na niego i wepchnęłam go w jeszcze głębszą zaspę. Nowakowski wziął mnie na ręce i zaniósł w miejsce, gdzie śnieg sięgał mi prawie  do pasa i rzucił mnie. Wstałam i otrzepałam się z białego puchu – byłam cała morka. Wskoczyłam Piotrkowi na plecy i wrzuciłam mu kryształki lodu za koszulkę. Nagle Piter dostał prosto w brzuch z olbrzymiej śnieżki. Zeskoczyłam z jego pleców i rozejrzałam się dokładnie. Na tarasie stało kilku głośno się śmiejących siatkarzy.

- Który to!? – wrzasnął Nowakowski.

Wszyscy wskazali na Jarosza. Piter uformował z puchu pocisk i rzucił w kierunku zawodników, ale śnieżka wylądowała na balkonowych drzwiach. Po kilkuminutowej wojnie zaczęłam odczuwać skutki leżenia w śniegu bez zimowej kurtki. Wróciłam do mieszkania i ruszyłam w stronę łazienki. Wygrzebałam suszarkę i doprowadziłam się do wcześniejszego stanu. Nogawki dżinsów nadal były mokre, ale nie zamierzałam spędzić wieczoru na ich suszeniu.

- Ile do północy? – zapytałam Zbyszka, kiedy wyszłam z toalety.

Zerknął na zegarek.

- Trzydzieści dwie minuty.

Rozejrzałam się po salonie. Ignaczak włączył telewizor.

- Sylwester z Polsatem! – wrzasnął Marcin i razem z Pawłem Zagumnym zaczęli śpiewać piosenkę, którą wykonywał zespół Bajm.

- Oni co roku tam grają, nie? – zapytałam rozbawiona.

Po skończonym utworze na scenę wyszła prowadząca, która poinformowała o możliwości wygrania nowego Chevroleta.

- Wysyłam sms! – wrzasnął Michał wyciągając telefon.

- Misiek, przecież Ty masz takiego Chevroleta. Przyjechaliśmy nim dzisiaj, pamiętasz? – zaśmiała się jego żona.

Winiarski uważnie przyjrzał się samochodowi ukazanemu na ekranie. Ruciak padł na kanapę głośno się śmiejąc. Jego śmiech był tak charakterystyczny i zaraźliwy, że po chwili śmiali się dosłownie wszyscy.

- Gdzie są wszystkie dzieciaki? – zapytałam, kiedy zorientowałam się, że po raz kolejny jestem jedną z najniższych osób w pokoju.

- Śpią. – powiedziała spokojnie Iwona. – Mamy je obudzić przed północą.

Kiwnęłam głową. Też tak kiedyś robiłam. Kładłam się spać o dziewiątej i błagałam mamę, żeby obudziła mnie na fajerwerki. Wzięłam jedno piwo ze stołu i szybkim ruchem otworzyłam butelkę.

- Ty masz naprawdę mocną głowę. – Zbyszek był zaskoczony..

- Zobaczymy kto pierwszy padnie. – zaśmiałam się i skierowałam się w stronę  schodów.

Usiadłam na schodach i wyjęłam telefon. Porozsyłałam wiadomości z życzeniami, żeby nie musieć tego robić tuż po północy.

- Jak tam? – obok mnie usiadł Piotrek, który nadal był mokry przez ten nieszczęsny śnieg.

Uniosłam kciuk w górę i wzięłam spory łyk piwa. Nowakowski również coś popijał, ale widać było, że jest na wykończeniu.

- Nie za dużo? – wskazałam na jego napój.

Zaprzeczył kiwając głową i objął mnie ramieniem.

„Zdecydowanie za dużo” – pomyślałam próbując strącić jego rękę.

- Powiedz mi, jesteś szczęśliwa? – zapytał prawie że bełkocząc.

- W tym momencie czy ogólnie? – wyszczerzyłam się.

- Ogólnie. – odpowiedział mocno mnie przytulając.

- Aż za bardzo. – powiedziałam krzywiąc się i zrzucając Piotrka.

Wstałam i podałam mu rękę. Zachwiał się i ledwo wstał. O mało nie zrzucił mnie ze schodów, z trudem trzymałam się poręczy.

- Aneta, kochasz mnie, nie? – zapytał i o mało nie potknął się o własne nogi.

- Nie pij tyle, dobrze? – zaśmiałam się podtrzymując go.

- Ale kochasz? - zapytał ponownie robiąc rozbrajającą minę.

- Jasne. – odparłam śmiejąc się i zaprowadziłam go do salonu. 

Ostatnie minuty tego roku spędziliśmy na oglądaniu wygłupiających się spitych zawodników. Tuż przed północą Iwona poszła obudzić wszystkie dzieciaki, które po chwili zbiegły na dół. Wyszliśmy na taras i czekaliśmy na podniebny pokaz. Zbyszek stał za mną przytulając mnie. W  telewizji zaczęło się odliczanie.

- Dziesięć! – krzyknął Możdżonek.

Wszyscy razem głośno odliczaliśmy.

- Trzy! Dwa! Jeden! – wrzeszczeliśmy zdzierając sobie gardło.

- Szczęśliwego Nowego Roku! – usłyszałam krzyk Łukasza.

Uśmiechnęłam się szeroko i odwróciłam w stronę Zbyszka. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć Bartman wplótł swoje ręce w moje włosy i namiętnie mnie pocałował. Nie miałam zamiaru się sprzeciwiać. Owinęłam swoje ręce wokół jego szyi i odwzajemniłam pocałunek.

- Szczęśliwego Nowego Roku. – powiedział z uśmiechem.

Mocno go przytuliłam i obserwowałam niebo. Uwielbiałam odgłos wystrzeliwanej petardy. Wszyscy złożyliśmy sobie życzenia i wróciliśmy do podziwiania widoków.

- My też mamy, a co. – zaśmiał się Ignaczak ustawiając petardy na śniegu.

- Ostrożnie z tym. – powiedziała Iwona.

Krzysiek z Łukaszem szybko wszystko odpalili i wrócili do nas. Dzieciaki były zachwycone.

- Miałeś rację. – szepnęłam kilka minut po północy, kiedy pokaz fajerwerk się kończył.

Spojrzał na mnie nie wiedząc o co mi chodzi.

- Ten rok będzie zdecydowanie lepszy. – uśmiechnęłam się i pocałowałam go. 

________________________________________________________________________

Zaplanowaliście już coś na nadchodzący wielkimi krokami weekend? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.