LIX

Epizod LVIII.

Pokiwałam przecząco głową.

- Obiecałaś. – powiedział i dotknął palcem czubek mojego nosa.

- Nie ma o czym mówić, sama wiem mało. – westchnęłam i podniosłam głowę z jego kolan.

- Czemu was zostawił?

- Nie do mnie to pytanie. – powiedziałam. – Mama zaszła w ciążę w bardzo młodym wieku, wystraszył się. Chciał się uczyć, robić karierę. Rozumiem go.

- Nie masz do niego pretensji? – zapytał zaskoczony.

- Że mnie zostawił? Skąd. – odparłam. – Mam do niego pretensje, że zostawił mamę z tym wszystkim.

Kiwnął głową.

- Widziałaś go kiedyś?

- Pojawił się kiedy zaczęłam praktyki. –uśmiechnęłam się. – Widziałam go dwa, trzy razy.

- Rozmawiałaś z nim?

Przytaknęłam.

- Przeprosił za wszystko, a potem wykorzystał matkę i znowu zwiał. – roześmiałam się.

Spojrzał na mnie zdezorientowany. Nie wiem czemu mnie to bawiło, ale nie mogłam przestać się śmiać. Znów to zrobił. Zostawił nas.

- I od tamtej pory go nie widziałaś?

- Nie. – odpowiedziałam wesoło. – I bardzo dobrze. Nie chcę go już więcej widzieć.

- Czym on się zajmuje?

Wzruszyłam ramionami.

- Inwestuje, sprzedaje, kupuje. – powiedziałam obojętnym tonem. – Pakuje się w bagno, moja matka go z niego wyciąga a on miesiąc później znów robi to samo.

- Nie łatwiej byłoby mu nie pomagać? – zapytał nieśmiało.

- Wytłumacz to mojej matce. – westchnęłam. – Ona jest inna. Każdemu musi pomóc, nawet jeśli nie chce.

- Też tak masz. – powiedział.

Zmarszczyłam brwi.

- Nie prawda. Nie pomogłabym Adamowi.

Machnął ręką.

- Wymień jedną osobę, której nie pomogłaś odkąd się poznaliśmy.

Zamyśliłam się, jednak żadne imię nie przychodziło mi do głowy. Zrezygnowana westchnęłam i wzięłam łyk soku pomarańczowego.

- Nie pomogłabyś Adamowi, bo zrobił krzywdę Natalii, a odwiedziłaś w szpitalu faceta, który cię pobił. Nawet nie wiesz jakie jesteście podobne. Ty i Natalia.

Wzruszyłam ramionami.

- Wolę być podobna do niej niż do Adama.

Przytulił mnie i pocałował w policzek.

- Chciałbym go poznać. – powiedział nagle.

Odsunęłam się i spojrzałam na niego zdziwiona.

- Po co? – zapytałam przyglądając mu się uważnie.

- Chcę poznać faceta, dzięki któremu mam ciebie. – stwierdził z uśmiechem.

- Odpada.

- Aneta…

- Nie ma mowy. – powiedziałam. – Ten facet krzywdzi każdą bliską mi osobę. Nie poznasz go.

- Gdyby nie on nigdy…

- Gdyby nie on moja mama byłaby szczęśliwa. Zapomnij.

Zrezygnowany oparł się o kanapę. Wiedziałam, że nie odpuści i wróci do tego tematu.

- Poznałaś moją rodzinę, ja twojej  nie.

- Będziesz miał okazję. W czerwcu cała banda zjeżdża się do Katowic.

- Mogę przyjść? – zapytał wesoło.

- Musisz. – odpowiedziałam. – Sama tam nie wytrzymam, poza tym Natalia zaprosiła nas już w grudniu.

- Zaprosiła? – zapytał zaskoczony.

- W święta, jak ją odwiedzałam. Wszystko miało być w kwietniu, ale przesunęli to na czerwiec.

- Będzie tam twój ojciec?

Wywróciłam oczami.

- Wątpię. Nie wiem. Oby nie.

- Za niecały tydzień wielka banda zjedzie się do nas. – powiedział wesoło.

Pokiwałam twierdząco głową.

- Starzejesz się. – stwierdziłam i pocałowałam go.

- Jeszcze kilka lat gry i emerytura. – westchnął.

- Jakie kilka? – zapytałam rozbawiona. – Do czterdziestki pociągniesz.

- Chciałbym. – wyszczerzył się.

- Wszyscy przyjadą?

- Prawie. Kurek nie dojedzie i nie wiadomo co z Jaroszami. – powiedział.

- Rany, już za dwa tygodnie Kuba będzie tatą. – nie wiedzieć czemu, byłam podekscytowana.

- Co jeśli ja nie? – zapytał.

Roześmiałam się.

- Ty na pewno nie zostaniesz ojcem za dwa tygodnie. – powiedziałam. – Chyba, że o czymś nie wiem.

Pokiwał przecząco głową uśmiechając się.

- Kiedyś na pewno będziesz tatą. – stwierdziłam wyobrażając sobie Zbyszka opiekującego się niemowlakiem.

Uśmiechnął się, jednak po chwili spoważniał.

- Co jeśli się okaże że nie możemy mieć dzieci? Że ze mną coś nie tak?

- Bartman, Bartman… - westchnęłam. – Zawsze widzisz wszystko w czarnych barwach. Po co się martwić na zapas? Równie dobrze to ze mną może być coś nie tak.

- Masz rację. – stwierdził. – Zmiana tematu. Trzeba się zabrać za organizacje tych moich nieszczęsnych urodzin.

- Ile alkoholu poszło ostatnim razem?

Spojrzał na mnie jak gdybym powiedziała coś w innym języku.

- Nie pamiętam. – powiedział drapiąc się po karku. – O wiele za dużo.

- Trzeba zrobić zapas. – stwierdziłam. – Cholera, stęskniłam się za tą bandą.

- Oni za tobą też.

Przytuliłam go mocno.

- Ostatnio tyle się dzieje… Przemek, szpital.

- Dziecko Jaroszów, ślub. – dokończył.

- Jaki ślub? – zapytałam zaskoczona.

- Cholera… - mruknął pod nosem. – Musiałem coś pokręcić.

- Zibi. – posłałam mu zabójcze spojrzenie. – Jaki ślub? Kto z kim?

- Obiecałem siedzieć cicho. – skrzywił się.

- Nikomu nie powiem. – wyszczerzyłam się.

Kiwnął głową przecząco.

- Proszę.- szepnęłam mu do ucha i zaczęłam całować jego szyję.

- To jest nie fair. – powiedział z uśmiechem.

- Co jest nie fair? – zapytałam odpinając guziki jego koszuli nie przestając go całować.

- Misiek chce się oświadczyć Zośce.

Przerwałam i spojrzałam na niego szeroko otwierając oczy.

- Misiek Zośce? Michał Kubiak chce się oświadczyć mojej Zośce? – zapytałam.

- Zabije mnie, jeśli się dowie, że wiesz.

- Kubiak oświadcza się Zośce? –zapytałam ponownie.

Byłam w szoku. Tak szybko?

- Kubiak oświadcza się Zośce. – powtórzył moje słowa. 

________________________________________________________________________

Czwartek już na szczęście za nami. :) Jak minął Wam ten dzień?