XXXVII

Epizod XXXVI.

Obudziłam się wtulona w Zbyszka. Uśmiechnęłam się i usiadłam na łóżku przeciągając się. Wzięłam torbę i wygrzebałam z niej telefon. Ósma dwadzieścia trzy. Wzięłam swoje ubrania i poszłam do łazienki. Po kilkunastu minutach wróciłam gotowa do pokoju. ZB9 nadal spał. Moje stopy odczuły wczorajsze wielogodzinne tortury szpilkami. Nie zakładając butów zeszłam na dół. W kuchni siedział tata Zbyszka. Próbował uruchomić ekspres do kawy, ale nie mógł sobie z nim poradzić. Podeszłam do niego i wskazałam na kilka przycisków – w domu miałam identyczne urządzenie. Zrobiliśmy sobie kawy i poszliśmy do salonu, w którym czekała żona Leona. Ojciec Zibiego rozsiadł się w fotelu i włączył telewizor. Jeździł z kanału na kanał nie mogąc znaleźć nic sensownego. Po kilku minutach zostawił jakąś stację, na której leciał stary,  polski serial.

- Aneta pewnie nawet tego nie pamięta, przełącz. – powiedziała z uśmiechem kobieta.

- Uwielbiam „Pancernych”. – wyszczerzyłam się  i wzięłam łyk kawy.

Leon odwrócił się w moją stronę i zaczął wymieniać tytuły polskich filmów i seriali. Większość znałam. Po chwili śmialiśmy się rzucając najsłynniejszymi cytatami z różnych produkcji.

- Dzień dobry. – w salonie pojawił się Zbyszek.

- Zrobię Ci kawy. – jego mama wstała i ruszyła do kuchni.

ZB9 uśmiechnął się i zajął miejsce obok mnie. Leon co chwilę przypominał sobie jakiś tekst, cały czas się śmiałam przypominając sobie sceny z filmów. Bartman cieszył się, że jakoś się dogaduję z jego ojcem. Przed jedenastą postanowiliśmy ruszyć w drogę do Rzeszowa.

- Nie zostaniecie na obiedzie?

- Mamo, my jutro jedziemy do Łukasza, kolejny kawał drogi. – uśmiechnął się przepraszająco Zbyszek.

Ubrałam swój płaszcz i czekałam na Zibiego który pobiegł po kilka rzeczy do pokoju. Po kilku minutach pożegnaliśmy się z państwem Bartman i wsiedliśmy do auta. Znowu utknęliśmy w korku, ale w połowie drogi postanowiliśmy zmienić trasę i w Rzeszowie byliśmy kilkanaście minut po trzeciej. Otworzyłam mieszkanie i padłam na kanapę. Byłam zmęczona tym podróżowaniem.

- Jeszcze tylko jedna impreza i jesteśmy wolni. – westchnął siadając obok.

- Wolałabym przespać Nowy Rok. – stwierdziłam zdejmując buty.

- Ja tam lubię świętować trzydziestego pierwszego grudnia. Wiem, że nowy rok będzie jeszcze lepszy.

- Będę starsza. – skrzywiłam się.

-Ja też. – zaśmiał się. – A u sportowca to tym bardziej nie jest powód do radości.

Resztę dnia spędziliśmy nie wstając z kanapy.

- Właściwie to mamy jeszcze jedną rzecz do załatwienia, ale to dopiero w styczniu.

- Jaką? – zapytałam głośno ziewając.

- Bal Sportowca. – wyszczerzył się. – Zaprosili całą reprezentację.

- Udanej zabawy. – uśmiechnęłam się i ruszyłam do kuchni.

- Też idziesz. – powiedział wchodząc za mną do pomieszczenia.

- Nie, nie idę. – odpowiedziałam spokojnie nalewając sobie soku.

- Jesteś zaproszona. – pomachał kartką, którą trzymał w ręce.

- To, że jestem zaproszona, nie znaczy, że muszę się tam pojawić. – uśmiechnęłam się i wyciągnęłam drugą szklankę dla Zibiego.

- Powiem chłopakom, że nie chcesz się z nimi widzieć. – stwierdził i wziął łyk soku pomarańczowego.

- Zobaczę ich jutro. – powiedziałam. – Ja  się nie nadaję na takie  imprezy.

- Ja tym bardziej. – odpowiedział przytulając mnie. – Idziesz i koniec.

- Mi się zdaje, czy ty jakąś dyktaturę tutaj wprowadzasz? – zapytałam śmiejąc się.

- Tylko trochę. – wyszczerzył się i pocałował mnie.

Wyrwałam się i poszłam pod prysznic. Po kilkunastu minutach poszłam do sypialni i szybko zasnęłam – byłam wykończona.

- Wstawaj. – usłyszałam cichy śmiech Zbyszka. – Już dwunasta.

Usiadłam na łóżku i rozejrzałam się po pokoju.

- Trzeba będzie wyjechać trochę wcześniej, ulice są nieprzejezdne. – powiedział spokojnie.

Wstałam i podeszłam do okna. Zaparkowane pod budynkiem auta były przykryte sporą warstwą śniegu. Poszłam do kuchni i usiadłam przy stole. Obserwowałam Bartmana, który przygotowywał śniadanie. Tym razem przygotował gofry.

- Trener was zabije za te dwa tygodnie jedzenia. – uśmiechnęłam się kończąc posiłek.

- Masa już jest. – zaśmiał się Zibi łapiąc się za brzuch.

Po śniadaniu włożyłam wszystkie naczynia do zmywarki i weszłam do garderoby. Z miejsca zdecydowałam, że ubiorę trampki albo baleriny – nic na obcasie.

- Trzeba będzie jeszcze wjechać po jakiś alkohol. – powiedział Bartman, kiedy stałam przed półką pełną ubrań.

Kiwnęłam głową i wróciłam do wybierania stroju. Padło na jasno-dżinsowe rurki, czarne baleriny i beżową bluzkę bez rękawów z baskinką. Przebrałam się, uczesałam i byłam gotowa do wyjścia. Po trzynastej wyszliśmy z mieszkania i wsiedliśmy do Audi.

- Poczekasz? – zapytał zatrzymując się pod centrum handlowym.

- Jasne.

Nie miałam ochoty biegać po dziale z alkoholem i taszczyć tych wszystkich butelek. Włączyłam radio. Stacja właśnie nadawała piosenkę The Beatles. Odśpiewałam całą – znałam tekst na pamięć. Zaczęłam się niecierpliwić – minęło dwadzieścia minut a Zbyszka nadal nie było. Kilka minut przed czternastą wyszedł z centrum i załadował kupiony alkohol do bagażnika.

- Prawie godzina. – powiedziałam spoglądając na zegarek.

Machnął ręką. Był wyraźnie zdenerwowany.

- Nie dość, że kolejny jak za komuny to jeszcze jakaś staruszka na kasie nie potrafiąca obsłużyć tej maszyny. Dwadzieścia minut czekania na kierownika, który zamiast coś z tym zrobić wziął kartkę i poprosił o autograf. Stałem i słuchałem jakim wielkim kibicem siatkówki jest. Myślałem, że wyjdę z siebie. Po czterdziestu minutach wychodzę ze sklepu a tu znowu ktoś podsuwa mi kartkę po nos. – mówił rozdrażniony.

- Taki los gwiazdy. – zaśmiałam się i pocałowałam go w policzek.

Po drodze zatrzymaliśmy się na stacji paliwowej. Bartman tankował a ja poszłam kupić coś do picia. Wzięłam dwie wody i zapłaciłam sprzedawcy. Po chwili pojawił się Zbyszek, który chciał zapłacić za paliwo. Stanął w kolejce przy drugiej kasie.

- To Zbigniew Bartman? – zapytał mnie kasjer szepcząc.

Ludzie stojący w kolejce musieli go usłyszeć, bo zaczęli się przyglądać Zibiemu.

- Bartman jest przystojniejszy. – uśmiechnęłam się i wzięłam dwie butelki z blatu.

Wsiadłam do Audi i poczekałam na Zbyszka, który przyszedł po kilku minutach.

- Przystojniejszy? – zapytał otwierając butelkę wody, którą mu podałam.

- Tylko trochę. – wyszczerzyłam się i wzięłam łyk wody.- Ruszaj, bo nie dotrzemy tam do północy.

- Mogę? – zapytał wciskając pedał gazu.

- Ten jeden raz. – uśmiechnęłam się lekko.

Bartman pędził zdecydowanie za szybko i to z moim pozwoleniem. Nie udało nam się uniknąć korków, ale nie było tak źle. Tuż przed osiemnastą dojechaliśmy na miejsce, na dworze było już ciemno. Gdzie nie gdzie słychać było wystrzały petard.  Wysiadając  z auta zastanawiałam się, czy wszyscy są już na miejscu.

- Spóźnieni! –krzyknął wesoło Piotrek, kiedy weszliśmy do domu Łukasza.

Przytuliłam go i zdjęłam kurtkę. Zbyszek zaniósł cały alkohol do kuchni.

- Straszne korki. – skrzywiłam się. – Gdzie Zuza?

Miałam nie pytać, ale nie mogłam się powstrzymać.

- Nie ma. – wyszczerzył się.

- W jakim sensie? – spytałam podejrzliwie.

Zamyślił  się.

- Nie ma i nie będzie, o. – powiedział z uśmiechem.

- Zerwała z Tobą? – zapytałam szeptem.

Spojrzał na mnie unosząc jedną brew.

- Ja z nią. – odparł krótko. – Zmiana tematu, dzisiaj świętujemy.

Wzruszyłam ramionami i odpuściłam. Nie chciałam psuć humoru ani mu ani sobie.

- Krzysiek! – krzyknęłam widząc Ignaczaka.

Mocno mnie przytulił.

- No wiesz co? Mnie nie widziałaś rok a witasz się z Igłą, który mieszka obok Ciebie? – usłyszałam znajomy głos.

- Nie wierzę. Wypuścili Kurka z Rosji. – zaśmiałam się i mocno przytuliłam Bartka.

- A ja? Ja też u Rusków. – powiedział zdezorientowany gospodarz domu.

Podeszłam do Łukasza, który mocno objął mnie ramionami. Obeszłam prawie całą posiadłość – chciałam się przywitać z każdym gościem Żygadły.

- Sprzedali się. – zaśmiał się Winiarski, trzymając swojego synka na kolanach.

- Ja ich system treningowy rozpracowuję, a nie… - prychnął Kurek. – Takich informacji dostarczę, że Igrzyska Olimpijskie w 2016 roku są nasze.

- No mamy nadzieję. – zaśmiał się Ignaczak.

Usłyszeliśmy trzask drzwi. Łukasz posłusznie ruszył przywitać kolejnych gości.

- Cześć wszystkim. – Jarosz wpadł do salonu razem ze swoją żoną.

Przywitałam się z nimi i wróciłam do Zbyszka.

- Który to już miesiąc? – zapytała żona Łukasza wskazując na brzuch Pani Jarosz.

- Trzeci. – wyszczerzył się rudzielec i pocałował żonę w policzek.

- Dobra, wszyscy już są? – zapytał Ruciak.

Każdy zaczął się rozglądać po sali.

- Otwierać to. – zaśmiał się Możdżonek wskazując na alkohol.

________________________________________________________________________

Jakie plany na dzisiejszy wieczór? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.