XXXIV

Epizod XXXIII.

Zuza siedziała już przy stoliku. Za to ją uwielbiałam – nigdy się nie spóźniała, zawsze przed czasem. To było coś, w czym byłyśmy podobne.

- Punktualnie przed czasem. – zaśmiała się i przytuliła mnie na powitanie.

- Jak święta? – zapytałam zdejmując kurtkę.

- Udane, dziękuję. – uśmiechnęła się. – A Twoje?

- Lepszych nie mogłam sobie wymarzyć. Jak Piotrek?

- Widzieliśmy się wczoraj, ale krótko. – skrzywiła się. – Sylwestra spędzamy razem?

- Łukasz organizuje, nie może być inaczej. – powiedziałam przypominając sobie o spotkaniu u rozgrywającego.

Wzięłam kartę i zaczęłam ją przeglądać.

- Łał. – Zuza złapała mnie za rękę i przyglądała się cudu na nadgarstku. – Piękny. Bartman?

Kiwnęłam twierdząco głową i wróciłam do czytania. Zamówiłam karmelowe Macchiato i brzoskwiniowo-malinową muffinę. Zuzia poszła za moim przykładem i zamówiła identyczny zestaw.

- Co u mojego ulubionego szefa? – zaśmiałam się przypominając sobie swojego pracodawcę.

- Denerwujący  jak zawsze. – odpowiedziała z uśmiechem i wzięła łyk herbaty.

Nie mogłyśmy przestać rozmawiać, nie widziałyśmy się tydzień a zachowywałyśmy się tak jak gdyby minęły miesiące.  Dyskusję przerwał nam dźwięk mojego telefonu.

- Przepraszam Cię najmocniej. – powiedziałam do Zuzy i odebrałam połączenie.

Dzwonił Zibi.

- Naprawdę? – zapytałam zaskoczona i zerknęłam na zegarek.

Było czterdzieści po szóstej. Obiecałam wrócić najpóźniej o ósmej i rozłączyłam się.

- Zbyszek się stęsknił? – zaśmiała się po zakończeniu przeze mnie rozmowy.

- Na to wygląda. – odpowiedziałam z uśmiechem i poprosiłam kelnera o rachunek.

Po kilku minutach  wysoki mężczyzna przyniósł kwitek i odszedł zabierając nasze naczynia.

- Niezły. – skomentowała wygląd kelnera Zuza.

Obróciłam się i przyjrzałam się uważnie pracownikowi kawiarni.

- Ujdzie w tłumie.  – powiedziałam zerkając na kwotę rachunku.

- No daj spokój, nie naskarżę. – zaśmiała się. – Jest cudny.

Jeszcze raz przyjrzałam się kelnerowi i nie zmieniłam swojej oceny.

- W domu czeka na mnie lepsze cudo. – uśmiechnęłam się i zapłaciłam za zamówienie.

Z kawiarni wyszłyśmy kilka minut przed siódmą. Ruszyłyśmy ku wyjściu rozglądając się po centrum. Świąteczny wystrój zanikał zamieniając  się w karnawałowy. Wszędzie można było poczuć i zobaczyć nadchodzący nowy rok.

- Czy ty musisz flirtować z każdym facetem, który przechodzi obok ciebie? – zapytałam zirytowana.

Jeśli tylko namierzyła jakiegoś dobrze wyglądającego mężczyznę gra się zaczynała. Rzucała mu wyzywające spojrzenia, zachęcała go do podejścia.

- Czepiasz się. – powiedziała beztrosko. – Przecież nie rzucam im się na szyję.

- Nie oceniam cię, ale moim zdaniem to nie fair w stosunku do Piotrka, nie sądzisz?

Zuzanna zamyśliła się. Nad czym tu się zastanawiać? Jest zajęta, nie powinna tak się zachowywać.

- Zuza, Ty już masz faceta. – powiedziałam mijając wystawę z kostiumami na bal sylwestrowy.

- Widzimy się raz na miesiąc albo i rzadziej. – rzuciła ze wzrokiem wbitym w podłogę.

- Też przez to przechodziłam. – uśmiechnęłam się lekko. – Ja się uczyłam, Zbyszek grał. Pisałam maturę, on trenował. Widywaliśmy się cholernie rzadko, ale daliśmy radę.

- Ja nie daję. – wycedziła przez zęby. – Ja muszę mieć kogoś przy sobie. Kogoś na kim mogę polegać, a nie czekać łaskawie na spotkanie.

Głośno westchnęłam i zatrzymałam się. Byłyśmy już na zewnątrz, wiał silny i chłodny wiatr.

- Myślisz, że robi Ci na złość? – zapytałam zirytowana. – Gdyby mógł spędzałby z tobą każdą wolną chwilę.

- Nie byłabym tego taka pewna. – odparła sucho.

Wyciągnęła papierosy i odpaliła jednego. Usiadła na ławce i mocno się zaciągnęła. Wzięłam od niej papierosa  i zgasiłam go przyciskając bibułkę do białego puchu.

- Nie pal tego świństwa. – powiedziałam wyrzucając resztki papierosa do kosza. – Myślałaś że będzie różowo?

- Widziałam Ciebie i Zbyszka. Byliście… jesteście szczęśliwi.

- Zgraliśmy się. – przytaknęłam. – Co nie zmienia faktu, że na początku też nam było trudno.

- Ty potrafiłaś czekać i chodzić na kompromisy. Ja tak nie potrafię.

Jakie kompromisy? Z niczego nie musiałam rezygnować, wszystko co się działo i dzieje to moja świadoma decyzja.

- Skoro nie chcesz tego to o czym my w ogóle rozmawiamy? – zapytałam zdenerwowana.

Wzruszyła ramionami. Rozglądała się za nowym facetem będąc z Piotrem.

- Nie wiem czego Ty oczekujesz, ale posłuchaj mnie uważnie. – powiedziałam zakładając rękawiczki. – Piter to świetny facet i nie pozwolę Ci go tak traktować. Nie zasłużył sobie na to. Nie mam do ciebie pretensji – nie zrobiłaś tego celowo, nikt nie oczekiwał od was ślubu i gromady dzieci ale zdecyduj w końcu.

- Mam z nim porozmawiać? – zapytała.

- Nie no, po co? – zapytałam zirytowana mierząc ją wzrokiem. – Do zobaczenia.

Odwróciłam się na pięcie i szybkim krokiem ruszyłam do mieszkania. Było mi zimno, nie czułam nóg. Byłam zła i na Zuzę i na siebie. Co jeszcze się musi zdarzyć, żeby Piotrek wreszcie był szczęśliwy? Nie miałam ochoty świętować w poniedziałek z Zuzią. Po kilkunastu minutach marszu byłam już prawie na miejscu. Kiedy zobaczyłam wysoki wieżowiec przyspieszyłam kroku i szybko weszłam do wewnątrz. Na holu było  zdecydowanie cieplej niż na zewnątrz. Przywitałam się z dozorcą i wsiadłam do windy.

- Zimno. – zapiszczałam wchodząc do mieszkania.

- Trzeba było dłużej siedzieć z Zuzą. – zaśmiał się Zbyszek i pocałował mnie w czoło.

- Nic nie mów. Żałuję że tam poszłam. – powiedziałam zdejmując kurtkę i rękawiczki.

Usiadłam na kanapie prostując nogi.

- Odmrożenie pierwszego stopnia jak nic. – stwierdziłam nadal się trzęsąc.

Bartman przykrył mnie kocem i podał mi kubek gorącej herbaty. Pocałowałam go w policzek i wzięłam spory łyk gorącego napoju.

- Więc… co z Zuzą? – zapytał rozsiadając się na kanapie.

Machnęłam ręką. Nadal byłam zdenerwowana.

- Nie pasuje jej to, że rzadko się widują. Mówi, że nie da rady tak.

- I dlatego jesteś na nią zła? – zapytał. – Jeśli nie …

- Nie dlatego. – przerwałam mu i wzięłam kolejny łyk herbaty. – Jeśli nie chce być dłużej z Piotrkiem to ja to rozumiem i nie mam do niej pretensji. Tyle, że ona wciąż będąc  z nim szuka sobie nowego faceta.

Opowiedziałam mu o jej zachowaniu w czasie naszego spotkania.

- Zamierzasz powiedzieć Piterowi?

Zamyśliłam się.

- Nie chce się wtrącać. Powinni to załatwić sami. Mam nadzieję, że Zuza z nim pogada.

Skrzywiłam się wypowiadając te słowa. Nie wierzyłam, że ona sama z siebie zacznie ten temat.

- Przygotowana na jutrzejsze spotkanie? – zaśmiał się Bartman.

Cieszyłam się ze zmiany tematu.

- Poczekaj chwilę. – powiedział i wyszedł z salonu.

Usiadłam po turecku i wypiłam resztę herbaty. Po chwili wrócił Zbyszek machając albumem.

- Musisz wiedzieć, kogo jutro unikać. – wyszczerzył się.

Przez ponad godzinę ZB9 pokazywał mi zdjęcia swoich krewnych i opisywał mi ich. Wiedziałam, że muszę unikać większości jego kuzynów – napalonych nastolatków, rudowłosej ciotki, której imienia nie pamiętam i chrzestnego Bartmana – Kazimierza.

- Okej, od tych muszę uciekać. – wskazałam na zdjęcie z chłopakami.

Zbyszek kiwnął głową i przewrócił stronę.

- Jej też muszę unikać. – powiedziałam widząc zdjęcie rudowłosej kobiety.

- Z nią będzie największy problem. – zaśmiał się. – Będzie wypytywała o zaręczyny, ślub, dzieci, wnuki i tak dalej. Wejdzie za tobą nawet do łazienki, także radzę uważać.

Uśmiechnęłam się szeroko i dojechałam do końca albumu.

- Chrzestny Kazimierz. – wyszczerzyłam się dumna, że zapamiętałam imię.

- Brawo. – zaśmiał się. – To taki typowy playboy.

Westchnęłam i zamknęłam album. Chyba w każdej rodzinie, bez wyjątku, zdarzały się takie przypadki. Zboczeni nastolatkowie, wścibskie ciotki i dziwni wujkowie.

- Przestraszona? – zapytał przyglądając się uważnie.

Kiwnęłam przecząco głową.

- Przy mojej rodzinie Twoja prezentuje sie całkiem normalnie. – uśmiechnęłam się i odłożyłam album na stolik.

Kiedy wystarczająco się rozgrzałam wstałam i ruszyłam do kuchni.

- Mamy jeszcze mnóstwo jedzenia, co Ty pichcisz? – zaśmiał się opierając się o blat.

- Robię tartę z malinami i mascarpone.  – powiedziałam. – Nie wypada mi przyjechać z pustymi rękami.

-  I? – wyszczerzył się.

- I Twój tata ją uwielbia. – uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek.

Z pomocą Zbyszka wypiek był gotowy znacznie szybciej, niż to przewidywałam. Przed dwudziestą trzecią wzięłam prysznic i położyłam się spać. Ulice nadal były zakorkowane, więc wyjeżdżaliśmy o dziewiątej, żeby nie spóźnić się i pojawić się o czternastej.

________________________________________________________________________

Przygotowani na poniedziałek? :)