XLIX

Epizod XLVIII.

Usiadł obok i położył swoją rękę na moim udzie. Skrzywiłam się i zrzuciłam jego dłoń. Po raz kolejny dostałam w twarz. Skuliłam się opierając się o bok kanapy. Krzyczałam, jednak nikt się nie pojawiał.

„Teraz albo nigdy” – pomyślałam.

Wzięłam książkę, którą czytałam i rzuciłam się na Przemka. Zaczęłam go nią okładać. Celowałam w głowę, kark i szyję. Odepchnął mnie. Z impetem wleciałam na stolik. Poczułam przeszywający ból na plecach. Przejechałam po nich ręką, poczułam ciepłą krew. Zacisnęłam zęby, ból był nie do zniesienia.  Odsunęłam się od niego i doczołgałam się do ściany. Zostawiałam za sobą czerwony ślad, w ustach czułam smak krwi. Przestałam krzyczeć. Gardło piekło mnie od kilkunastominutowego wrzasku. Rozejrzałam się po mieszkaniu. Próbowałam wymyślić cokolwiek. Obmyślałam ile zajmie mi doczołganie się do drzwi a ile do auta. Chwyciłam rozwalony telefon i próbowałam go naprawić. Miałam połamane paznokcie, dłonie były całe  we krwi. Ręce strasznie mi się trzęsły, nie mogłam sobie poradzić z komórką. Zrezygnowana rzuciłam nią w Przemka. Zdenerwowany zmierzył mnie wzrokiem, wstał i podszedł do mnie wolnym krokiem. Skuliłam się i wbiłam wzrok w podłogę.

- Modlisz się? – zapytał rozbawiony.

Odmawiałam szeptem każdą modlitwę jaką tylko sobie przypomniałam i to po łacinie. Uklęknął przede mną i uważnie mi się przyglądał.

- Spójrz na mnie. – powiedział.

Nie podniosłam wzroku.

- Patrz. – szarpnął mnie za włosy i uniósł moją twarz.

Spojrzałam na niego. Łzy cały czas spływały mi po policzkach.

- Taka śliczna, a taka uciążliwa. – powiedział  z uśmiechem i wytarł moje łzy z twarzy.

Odwróciłam głowę. Nie chciałam, żeby mnie dotykał.

- Nikt Ci nie pomoże. – stwierdził wesoło. – A Ty nikomu nie powiesz. Jasne?

Zmierzyłam go wzrokiem.

- Ani rodzicom, ani znajomym, nawet księdzu na spowiedzi. – zachichotał. – A już na pewno nie powiesz temu nieudacznikowi.

Splunęłam mu w twarz. Spoliczkował mnie. Wytarł twarz w swoją koszulę i znowu na mnie spojrzał.

- Chyba się nie zrozumieliśmy. – powiedział głaszcząc moje włosy. – Ty będziesz miła, to ja też.

Odepchnęłam go nogami. Wrzasnął i podniósł mnie szarpiąc za ubranie. Każdy odruch sprawiał mi ból, byłam cała we krwi. Rozerwał moją bluzkę i rzucił jej resztki  na podłogę. Zakryłam się rękami. Z trudem utrzymywałam się na nogach. Oparłam się o ścianę i przesuwałam się w bok. Przemek zdjął swoją koszulę i podszedł do mnie.

- Dotknij mnie. – powiedział blokując mi drogę.

Kiwnęłam przecząco głową. Szarpnął moją rękę i przyłożył ją do swojej klatki piersiowej. Chciałam ją cofnąć, ale cały czas ją trzymał. Zjeżdżał nią coraz niżej. Odwróciłam głowę i skrzywiłam się z obrzydzenia. Nagle usłyszeliśmy czyjeś kroki.

- Pomocy! – wydarłam się najgłośniej jak tylko potrafiłam.

Przemek zakrył mi usta dłonią. Nadal słyszałam hałas na korytarzu. Wbiłam zęby w dłoń Przemka i wrzasnęłam. Czując ból głośno krzyknął i szarpnął mnie. Upadłam na podłogę. Zaczęłam krzyczeć i czołgać się w stronę drzwi. Na ścianie była wielka, czerwona plama. Czułam się słabo i źle. Musiałam stracić naprawdę dużo krwi. Usłyszałam czyjeś kroki, ale nie byłam pewna, czy to nie wytwór mojej wyobraźni. Stukanie było coraz głośniejsze. Przemek zaczął panikować. Biegał po mieszkaniu nie wiedząc co zrobić. Nagle w drzwiach ujrzałam znajomą postać. Ucieszyłam się, ale nawet uśmiech sprawiał mi ból.

- Aneta?! – usłyszałam wrzask Zbyszka.

Uklęknął przede mną i wziął mnie na ręce. Skrzywiłam się czując przeszywający ból na plecach. Był przerażony. Położył mnie na kanapie i zadzwonił po pogotowie i policję.

- Wytrzymaj jeszcze trochę. – szepnął gładząc moje włosy.

- Łazienka. – powiedziałam słabym głosem i wskazałam palcem drzwi.

Bartman zdziwiony podszedł do drzwi toalety. Z pomieszczenia wybiegł Przemek i zaczął uciekać. ZB9 błyskawicznie go dogonił i bez oporu okładał go pięściami. Słyszałam sporą wiązankę wulgaryzmów, był wściekły. Chwycił Przemka i pchnął go na ścianę. Jego twarz wyglądała tragicznie. Miał rozciętą wargę, z nosa ciekła mu krew, oczy były opuchnięte i fioletowe. Do mieszkania wbiegła policja. Odepchnęli Zbyszka i zajęli się Przemkiem.

- Zabiję skurwysyna. – wrzeszczał Bartman wyrywając się dwóm funkcjonariuszom policji.

Reszta wyprowadziła Przemka. Odetchnęłam z ulgą. ZB9 po chwili się uspokoił i do mnie podszedł.

- Przepraszam. – szepnął klęcząc przed kanapą. – Za wszystko. Mogłem nie jechać.

- Skopałeś dupy Włochom. – uśmiechnęłam się lekko, ale zaraz potem skrzywiłam czując ból.

Kilka minut później pojawiła się karetka.

- Nigdzie nie jadę. –wystraszyłam się widząc nosze i lekarzy.

- Aneta, jesteś ranna. Muszą się tobą zająć. – powiedział.

- Nie chcę tam jechać. – chwyciłam go za rękę i spojrzałam mu w oczy.

Nie odpowiedział. Odsunął się na bok i pozwolił pracować lekarzom. Położyli mnie na noszach i włożyli do karetki.

- Pan z rodziny? – zapytał lekarz wyglądający na jakieś czterdzieści lat.

Bartman przytaknął i powiedział, że pojedzie za nimi autem. Lekarz zaczął opisywać mój stan i wyjaśnił co się ze mną stanie po dojechaniu do szpitala. W drodze dostałam jakieś środki i straciłam przytomność.

Obudziłam się. Przez chwilę nie mogłam się ruszać, jak gdybym była sparaliżowana. Rozejrzałam się po pokoju. Skrzywiłam się – byłam w szpitalu. Na stoliku przy łóżku zobaczyłam ogromny bukiet czerwonych róż. Uśmiechnęłam się i wzięłam liścik wystający z kwiatów. Data w rogu kartki wskazywała na walentynki.

„Obudź się.” – przeczytałam staranie wykaligrafowane słowa.

Zdezorientowana przestudiowałam tekst jeszcze raz. Chciałam wstać, ale moje ruchy krępowały kabelki podłączone do każdej możliwej części mojego ciała. Na rękach miałam kilka ran. Poczułam coś ciężkiego na stopach. Uśmiechnęłam się szeroko. Przy łóżku stało krzesło, na którym siedział Zbyszek. Oparł się o łóżko i zasnął trzymając głowę na moich nogach. Wyglądał inaczej niż zwykle. Był blady, miał sińce pod oczami.

- Aneta?! - ocknął się kiedy zakaszlałam.

Rzucił się na mnie i mocno mnie przytulił.

- Nawet nie wiesz jak się bałem… - powiedział cicho wplatając ręce w moje włosy. – Nie budziłaś się, lekarze nic nie chcieli powiedzieć.

Zmarszczyłam brwi.

- Który jest dzisiaj? – zapytałam niepewnie.

- Siedemnasty luty.

Otworzyłam szeroko usta. Minęło pięć dni.

- Przepraszam cię za wszystko. – powiedział łapiąc mnie za rękę.

- To ja cię przepraszam. – odpowiedziałam cicho. – Nie zmienię ciebie ani twoich planów.

Przybliżył krzesło i na nim usiadł.

- Nie wierzę, że z tobą rozmawiam. – odpowiedział szeroko się uśmiechając.

Pogładził ręką mój policzek i delikatnie mnie pocałował.

- Wtedy, we Włoszech… Jak tylko wylądowaliśmy wiedziałem, że źle zrobiłem. Nie mogłem i nie chciałem wyobrażać sobie dnia bez ciebie. – powiedział uśmiechając się.

Ścisnęłam jego rękę i głaskałam ją kciukiem.

- Wstajemy rano, robimy razem śniadanie, ja idę na trening a ty na uczelnię. Cholernie tęsknie i nie mogę się doczekać powrotu do domu. Wracam i widzę cię uśmiechniętą. Jemy wspólnie obiad i długo rozmawiamy. Nie potrafię powiedzieć co by było bez ciebie. Nie chcę wiedzieć. Od początku żałowałem tego wyjazdu, tej rozmowy.

Przecież powiedział mi o czym marzy. Nie zmienię jego planów, ani on moich.

- Wróciłem i dowiedziałem się o mieszkaniu. Byłem na siebie cholernie zły. Zosia wyciągnęła adres od tego...

- Nie klnij. - przerwałam mu.

Westchnął  głośno.

-... i dała go mnie. Wsiadłem w auto i jadąc myślałem co ci powiem, kiedy będę na miejscu. Zrezygnowałem z przemówienia i stwierdziłem, że powiem cokolwiek – bylebyś tylko wróciła ze mną do domu.

Uśmiechnęłam się lekko, nie przestawałam na niego patrzeć.

- Usłyszałem twój krzyk. Zacząłem biec najszybciej jak mogłem. Mieszkanie wyglądało jak scenografia z jakiegoś horroru – krew była wszędzie. Zobaczyłem cię na podłodze. Miałaś rany na plecach i rękach.

- Przeniosłeś mnie na kanapę. – wtrąciłam się.

Kiwnął głową.

- Pamiętam. Byłam cała we krwi. – skrzywiłam się.

- Kiedy cię wtedy zobaczyłem, nieruchomą na tej podłodze… Serce mi stanęło. Nie interesowało mnie nic poza twoim życiem. Zdałem sobie sprawę, że jesteś najważniejszą osobą  w moim życiu i że nic innego się nie liczy. Zrobiłbym wszystko i zrezygnowałbym ze wszystkiego, żeby jeszcze raz zobaczyć cię uśmiechniętą.

Uśmiechnęłam się szeroko.

- Nie chcesz mieć dzieci, ja to akceptuję. – powiedział poważnym tonem.

- Kocham cię, wiesz? – zapytałam ujmując jego twarz w dłonie.

Kiwnął twierdząco głową i pocałował mnie.

- Obudziła się! – usłyszałam krzyk Zośki.

Wparowała do pokoju i mocno mnie przytuliła. Mimo bólu pleców mocno ją ścisnęłam.

- Zmiana warty? – zapytała  Bartmana.

Zbyszek ustąpił jej miejsca i niechętnie wyszedł.

- Dziewczyno, ile ja przez ciebie się denerwowałam.

Uśmiechnęłam się przepraszająco.

- Kiedy Bartman do mnie zadzwonił myślałam, że żartuje. – powiedziała spokojnie. – Uwierzyłam dopiero, jak cię zobaczyłam.

Poprosiłam ją, żeby podała mi kartę. Miałam wykonaną jedną operację, dwunastego lutego.

- Lekarz mówił, że to prosty zabieg i że za kilka dni wyjdziesz. A ty się nie budziłaś…

Próbowałam sobie cokolwiek przypomnieć. Dla mnie te pięć dni minęło jak kilka godzin snu.

- Bartman jest niesamowity. – stwierdziła z uznaniem. – Siedział tu dzień i noc.

- Przez pięć dni? – zapytałam głośno. – A treningi?

Spojrzała na mnie machając głową.

- Nie jadł, nie pił, nie odstępował cię na krok, nie myślał o trenowaniu. Byli tu chłopacy, trener, twoja mama i rodzice. Próbowali coś z nim zrobić, ale nie ruszył się z miejsca. Powiedział, że bez ciebie nie wróci do domu.

Faktycznie, Zibi wyglądał jak swój cień.

- Gdybyś ty go widziała… Był załamany, kiedy nie obudziłaś się po operacji. Udawał twardego, ale nie dawał sobie z tym rady. Kiedy lekarz wspomniał, że możesz się nie obudzić… Zdemolował pół korytarza.

Kiwnęłam niedowierzająco głową. 

- Co z Przemkiem?

- Będzie sprawa przeciw niemu, ale musisz zeznawać. Zbyszek może mieć kłopoty, nieźle zajął się tym twoim sąsiadem.

- Wniesie oskarżenie? – zapytałam.

- Jeśli ty to zrobisz, to on pewnie też.

- Nie będę zeznawać. – odpowiedziałam szybko. 

________________________________________________________________________

Jak Wam minął poniedziałek? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.