LIV

Epizod LIII.

Kolejny tydzień minął bardzo szybko. Byłam w szpitalu – moje wyniki były nawet niezłe. Plecy wyglądały coraz lepiej. Oddałam książki, które wypożyczyłam i zapisałam się na siłownię – kolejny raz w tym roku. Mam nadzieję, że tym razem nic nie zmieni moich planów. Na uczelni zaczęło się zdawanie, zaliczanie – ogółem mnóstwo nauki. Większość wolnego czasu spędzałam nad książkami. W ten weekend Bartman postanowił zrealizować swoje marzenie i skorzystać ze swojego gwiazdkowego prezentu. W sobotę wstaliśmy tuż po siódmej rano. Wyłączyłam budzik i przewróciłam  się na drugi bok.

- Wstawaj. – poczułam rękę Zbyszka na swoim ramieniu.

Pokiwałam przecząco głową i wtuliłam twarz w poduszkę.

- Mam użyć siły? – zapytał rozbawiony.

Wzruszyłam ramionami. Nie miałam najmniejszej ochoty wstawać. ZB9 szybkim ruchem zabrał mi poduszkę i pościel. Zrobiło mi się zimno, więc wyskoczyłam z łóżka.

- Już idę, no. – mruknęłam niezadowolona przeczesując palcami swoje włosy.

Przytulił mnie stając za mną i pocałował w policzek. Uśmiechnęłam  się i ruszyłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic. Wysuszyłam włosy, rozpuściłam  je i zrobiłam lekki makijaż. Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam z toalety. Skierowałam się w stronę garderoby kiedy Bartman złapał mnie i przyciągnął  do siebie.

- Podobno ci się spieszyło. – zapytałam unosząc brew.

- Nie  aż tak. – powiedział wesoło zerkając za ręcznik.

- Lepiej zajmij się śniadaniem. – wyszczerzyłam się i poszłam się ubrać.

W drodze do garderoby podeszłam do okna i zerknęłam na jezdnię. Śniegu już nie było. Wszyscy z niecierpliwością czekali na marzec i pierwsze, wiosenne dni. Założyłam błękitne conversy, jasno-dżinsowe rurki i beżową koszulę z rękawem ¾. Kiedy poszłam do kuchni śniadanie już na mnie czekało. Zjedliśmy przygotowane przez Zbyszka kanapki i zaczęliśmy szykować się do wyjścia. ZB9 po piętnastu minutach był gotowy.

- Idziesz? – zapytał stojąc przy drzwiach.

- Minuta. – krzyknęłam klęcząc przed komodą.

- Czego szukasz?

Wyciągnęłam lustrzankę i pomachałam nią. Rozbawiony pokręcił głową i wskazał mi drzwi. Wzięłam torbę, wrzuciłam do niej aparat i wyszłam. Zjechaliśmy na parter i ruszyliśmy w kierunku parkingu. Wsiedliśmy do białego Audi i pojechaliśmy pod wskazany adres.

- Mogłam ci kupić flaszkę albo sześciopak, byłby święty spokój. – powiedziałam po kilku minutach jazdy.

Zaśmiał się i przyspieszył.

- Dzięki tobie moje marzenie się spełni. – stwierdził z uśmiechem. – Sam w życiu bym się nie zabrał za zorganizowanie tego wszystkiego.

- Chociaż to jedno… - westchnęłam uśmiechając się blado.

- Mam jakoś pozować jak będę leciał? – zapytał szczerząc się.

- Jak Anja Rubik. – zachichotałam.

Bartman zaczął się wykręcać w fotelu udając popularną modelkę.

- Patrz na drogę. – powiedziałam  rozbawiona.

- Jestem za duży na Rubik. – stwierdził spoglądając na jezdnię.

- Tylko troszkę. – uśmiechnęłam się. – Ta to ma dobrze. Kilka godzin pozowania przed aparatem i kasa na koncie.

- Taka mało ambitna praca moim zdaniem. – powiedział zaciskając ręce na kierownicy.

Wzruszyłam ramionami.

- Zejdę do czterdziestu kilo i dzwonię do Tyszki. – zaśmiałam się.

- Zabraniam. – uśmiechnął się szeroko.

- Co jest nie tak z Tyszką? – zapytałam zerkając na niego.

- Co jest z nim nie tak to nie wiem, ale Rubik nie wygląda dobrze. – wzdrygnął się.

- Długie nogi, blond włosy, wysoka, płaski brzuch… - zaczęłam wymieniać.

- Płaskie wszystko. – odpowiedział.

Rozbawiona włączyłam radio i podkręciłam głośność.

- Żadnej diety, jasne? – zapytał chcąc się upewnić.

Kiwnęłam głową. Siłownia mi starczy, byłam zadowolona ze swoje wyglądu, chociaż oczywiście zmieniłabym kilka rzeczy.

- Kobiety. – westchnął z uśmiechem. 

Pokazałam mu język i wyjrzałam przez okno. Byliśmy na miejscu.

- Gotowy? - zapytałam. – Możemy wrócić do mieszkania, nikt się nie dowie.

Zaśmiał się i wysiadł z auta. Wziął mnie za rękę i ruszyliśmy w kierunku grupy ludzi stojącej przed budynkiem.

- Pan Bartman?

To było oczywiste. Wywróciłam oczami. Zbyszek przytaknął i przywitał się z każdym stojącym tam człowiekiem. Wsiedliśmy do autokaru i ruszyliśmy w miejsce, w którym miał skakać ZB9. Po kilkunastu minutach dojechaliśmy. Bartman był niesamowicie podekscytowany.

- Wzniesiemy się na wysokość czterech tysięcy metrów. Będzie pan oczywiście zabezpieczony i asekurowany. Dokładne instrukcje podam panu już na górze. Wszystko jasne?

ZB9 pokiwał głową.

- To na pewno jest bezpieczne? – zapytałam niepewnie.

- Bezpieczeństwo klientów to dla nas sprawa priorytetowa. – powiedział rozbawiony mężczyzna.

Dwóch facetów stojących obok nas zaczęli przygotowywać Zbyszka do skoku. Był cały owinięty linami i szelkami. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.

- Pięć minut i startujemy. – powiedział główny instruktor i oddalił się.

- Zdenerwowany? – zapytałam przytulając go.

- Nie bardziej niż ty. – odpowiedział wesoło Zbyszek.

Pocałowałam go i złapałam za rękę.

- Chyba muszę już iść. – stwierdził zerkając w stronę instruktora.

- Żadnych łzawych przemówień? – zapytałam rozbawiona. – W stylu „ Jeśli nie wrócę - bądź szczęśliwa, wyjdź za innego...”

- Chciałabyś. – wyszczerzył się.

Uśmiechnęłam się szeroko.

- Zaraz, zaraz... - zmarszczył brwi. - Jakiego innego?

Wzruszyłam ramionami  rozbawiona i pocałowałam go. Mocno mnie przytulił i odszedł. Patrzyłam jak wielka maszyna wznosi się w powietrze. Kiedy byli na odpowiedniej wysokości zatrzymała się. Wyciągnęłam aparat i włączyłam go. Byłam zdenerwowana – co jeśli zabezpieczenie zawiedzie? Wiedziałam, że instruktor skoczy tuż za nim jednak mimo to się bałam. Po kilku minutach zauważyłam dwie spadające postacie. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i zajęłam się robieniem zdjęć. Skok był krótki, jednak dla mnie ciągnął się w nieskończoność. Słyszałam jego krzyk, był zachwycony. Wydzierał się jakby zdobył olimpijskie złoto. Kiedy wylądował poczułam ulgę. Mężczyźni uwolnili go z całego sprzętu. Podbiegł do mnie i pocałował mnie.

- I jak? – zapytałam uśmiechając się.

- Zajebiście. – odpowiedział wesoło.

- Nie klnij. – dźgnęłam go palcem w klatkę piersiową.

- Doskonałe doświadczenie, które dostarczyło mi wielu niezapomnianych wrażeń. Lepiej? – zapytał rozbawiony.

Kiwnęłam głową i przytuliłam go. Wsiedliśmy do autokaru. Przez całą drogę instruktor chwalił Bartmana. Zbyszek uwielbiał komplementy. Podziękowaliśmy całej ekipie. ZB9 obiecał, że jeszcze kiedyś skoczy. Kiedy dojechaliśmy na miejsce przesiedliśmy się z autokaru do Audi i ruszyliśmy do domu. Zibi nie potrafił przestać mówić o skoku. Opowiadał co robili przed skokiem a co gdy już lecieli. W Rzeszowie byliśmy tuż przed dwunastą.

- Pojedziemy do szpitala? – zapytałam.

- Odebrałaś już wyniki. – powiedział zaciskając wargi.

- Proszę. – powiedziałam i złapałam go za rękę. – Chcę tylko wiedzieć w jakim jest stanie.

- Mam nadzieję, że w najgorszym. – burknął.

- Zbyszek!

- Co? – zapytał rozdrażniony.

- Nigdy nie życz nikomu śmierci. Nawet największemu wrogowi. Nigdy. – powiedziałam. – Tak nie można.

- Kiedy zobaczyłem cię w kałuży krwi błagałem o jedno – żebyś tylko przeżyła. Kiedy wiedziałem, że wciąż oddychasz poprosiłem o drugą rzecz – żeby ten skurwiel zdechł.

Spojrzałam na niego otwierając szeroko oczy.

- Nie klnij... - westchnęłam.

Nie zareagował. 

- Zawieź mnie tam.

Nie odrywał wzroku od jezdni.

- Skoro tak… – powiedziałam obojętnym tonem. – Pojadę sama swoim autem.

Bartman uniósł brwi i uważnie mi się przyjrzał. Po chwili westchnął głośno i skręcił w stronę szpitala.

- Dziękuję.

Był zły, ale nie interesowało mnie to. Chciałam wiedzieć co z Przemkiem, zapytać go co mu zrobiłam, czym sobie zasłużyłam na wszystkie ślady na moim ciele/

- Sprawdzamy co z nim i wracamy do domu, jasne? – zapytał.

- Zgoda. – przytaknęłam.  

________________________________________________________________________

Przepraszam Was z całego serca za to spóźnienie! 

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.