LVI

Epizod LV.

Kolejne miesiące były spokojne, czyli takie, jakie pragnęłam mieć. Wszystko wróciło do normy po moim wypadku. Od lutego walczyłam z Przemkiem nawet go nie widząc. Kontaktowaliśmy się tylko przez naszych obrońców. Moją przedstawicielką była oczywiście  Natalia. Bez problemu poradziła sobie z moim oprawcą. Dwudziestego siódmego kwietnia spotkałam się z Przemkiem w sądzie.

- Po zapoznaniu się ze wszystkimi dowodami oraz po przesłuchaniu wszystkich świadków sąd podjął decyzję. Nie ulega wątpliwościom, że pan Przemysław Kozłowski jest winny zarzucanego mu czynu.

Bartman siedzący na sali rozpraw był zachwycony. Mowę końcową sędziego przerwał krzyk matki oskarżonego. Kobieta nie zgadzała się z wyrokiem przypominając o chorobie syna.

- Pani Kozłowska! – powiedział zirytowany sędzia. – Proszę się uspokoić.

Kobieta usiadła na miejscu mamrocząc coś pod nosem.

- Wzięliśmy pod uwagę wszystkie fakty. Chorobę pani syna również. – stwierdził spoglądając w stronę Kozłowskiej. - Przeprowadzane badania stwierdziły, że pan Kozłowski brał leki regularnie i że nie miały one wpływu na jego decyzje i działanie. Był w pełni świadomy swojego postępowania.

Spojrzałam z niedowierzaniem na Przemka. Siedział obok swojego obrońcy ze wzrokiem wbitym w podłogę.

- Ona go sprowokowała! – wrzasnęła Kozłowska.

Wywróciłam oczami i głośno westchnęłam.

- Pani Kozłowska, proszę wstać. – powiedział głośno sędzia.

Kobieta posłusznie wykonała polecenie.

- Jeszcze raz odezwie się pani niepytana i nałożę na panią karę pieniężną.

Kozłowska przeprosiła i zajęła swoje miejsce.

- Panie  Kozłowski, proszę wstać.

Oskarżony po chwili stał na nogach, jednak nadal wbijał wzrok w podłogę.

-  Zdaje pan sobie  sprawę z tego co pan zrobił?

Kiwnął twierdząco głową.

- Ma pan coś do dodania?

- Nie. – odpowiedział krótko.

- Wypadałoby przeprosić panią. – usłyszałam krzyk spośród osób obserwujących rozprawę.

Od razu rozpoznałam głos Zbyszka,  rozbawiona uśmiechnęłam się szeroko. Przemek zmierzył wzrokiem Bartmana i spojrzał na sędziego. Ten machnął ręką pokazując, że Zibi ma jednak rację.

- Przepraszam. – burknął po raz kolejny wbijając wzrok w podłogę.

Nie zwróciłam w ogóle uwagi na jego słowa. Nic dla mnie nie znaczyły. Przeprosił mnie bo musiał, nie dlatego, że chciał.

- Za pobicie i usiłowanie gwałtu skazuję pana na dwa lata więzienia w zawieszeniu na pięć. Oprócz tego ma pan całkowity zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej oraz zakaz jakiegokolwiek kontaktowania się z nią jak również musi pan zapłacić odszkodowanie w wysokości pięciu tysięcy złotych. Za naruszenie zakazu grożą panu dwa lata więzienia. – powiedział sędzia.

- Pan jest przekupiony! – wrzasnęła matka Przemka. – Mój syn został pobity!

Kilka osób siedzących na sali rozpraw zaśmiało się. Nawet sędzia był rozbawiony.

- Pani Kozłowska… - westchnął machając głową. – Pan Bartman nie został oskarżony dlatego, że działał w obronie pokrzywdzonej. Zrobił to instynktownie, jestem pewien, że każdy porządny człowiek na jego miejscu zachowałby się dokładnie tak samo.

- Ile pan dostał?! – zapytała skrzeczącym głosem.

Sędzia zmarszczył brwi i przyjrzał się kobiecie.

- Oskarżonego uznaję za winnego a panią obarczam karą w wysokości tysiąca złotych. – powiedział uderzając sędziowskim młotkiem. – Zamykam rozprawę.

Odetchnęłam i poczułam ulgę. Podziękowałam prokuratorowi, obrońcom, sędziemu i wszystkim, którzy brali udział w sprawie.

- Widzisz? – zapytałam z uśmiechem patrząc na Natalię. – Nie byłaś potrzebna, Zbyszek jest niewinny.

- Chciałam tu być. – powiedziała i mocno mnie przytuliła.  

Odwzajemniłam uścisk. Byłam taka szczęśliwa, że jest już po wszystkim. Opuściliśmy salę rozpraw i wyszliśmy na korytarz. Tam czekał na nas już Zbyszek. Pocałował mnie i uścisnął. Był wyraźnie zadowolony z wyroku.

- Musi  się wyprowadzić. – powiedział z  uśmiechem. – Nie będziesz już go oglądała.

Uśmiechnęłam się szeroko.  Dobrze było wiedzieć, że mogę przestać się bać za każdym razem, kiedy parkuję przed budynkiem albo jadę windą. Z sali wyszedł Przemek wspólnie ze swoją matką. Kozłowska podeszła do mnie i zaczęła krzyczeć. Według niej byłam naciągaczką i oszustką wykorzystującą jej syna.

- Dałoby radę załatwić jeszcze jeden zakaz zbliżania się? – wyszczerzył się Bartman patrząc na moją mamę.

Ta rozbawiona pokiwała głową. Matka Przemka widząc, że nic nie zdziała odeszła cały czas obrzucając nas obelgami. 

- Zibi, spokojnie... - złapałam go za rękę.

Zbyszek zauważył stojącego pod drzwiami Przemka. Wyrwał mi się i podszedł do niego.

- Ty naprawdę chcesz mieć kłopoty. - krzyknęłam do niego. 

Bartman zacisnął ręce w pięści i stanął jakiś metr przed nim. Widać było, że próbuje się opanować.

- Jeśli jeszcze raz ją tkniesz, przyrzekam, że już nie wyjdziesz ze szpitala, chyba, że w plastikowym worku.

- Zbyszek! - krzyknęłam. 

ZB9 zmierzył wzrokiem naszego byłego sąsiada. Przemek stał skulony pod drzwiami. Cały czas patrzył na podłogę. Widać było, że się boi. 

- Módl się, żebym cię więcej nie spotkał.

Podeszłam do nich i wzięłam Zbyszka za rękę.

- Starczy... - szepnęłam. - Chodź, proszę cię.

Jeszcze raz rzucił Przemkowi pogardliwe spojrzenie. Pociągnęłam go w stronę Natalii.

- Za każdym razem kiedy was odwiedzam dzieje się coś złego. – stwierdziła mama. – Musimy się w końcu spotkać w jakichś milszych okolicznościach.

Przyznaliśmy jej rację i zaprosiliśmy ją na przyszłą sobotę. Po wyjściu z gmachu sądu pożegnaliśmy się i każdy ruszył w swoją stronę. W drodze do domu wjechaliśmy jeszcze do galerii handlowej. Stwierdziłam, że przyda mi się odświeżenie garderoby, Zbyszek również chciał kupić kilka rzeczy. Rozdzieliliśmy się i ruszyliśmy do swoich ulubionych sklepów. Po niecałej godzinie zadzwoniłam do Bartmana.

- Gdzie jesteś? – zapytałam.

Podał mi nazwę sklepu. Wjechałam na drugie piętro i weszłam do wskazanej przez niego sieciówki. Nie trudno było go namierzyć – w pobliżu przebieralni krążyło kilka podekscytowanych ekspedientek. Usiadłam na skórzanej pufie i czekałam jak wyjdzie.

- No pokaż się. – zaśmiałam się głośno.

Bartman wyszedł z przebieralni z uśmiechem i okręcił się wokół własnej osi.  

- Bierzemy. – powiedziałam pozytywnie  oceniając jego dżinsy.

Zaprezentował mi jeszcze kilka rzeczy i ruszyliśmy do kasy. Dziewczyna obsługująca maszynę była oczywiście zdenerwowana i podekscytowana – wszystko jej się myliło. Bartman rozbawiony, ale też zirytowany spokojnie czekał aż kasjera ze wszystkim sobie poradzi.

- Pin i zielony. – wyszczerzyła  się.

Zbyszek zapłacił za swoje ubrania i wyszliśmy ze sklepu. Postanowiliśmy zrobić jeszcze zakupy spożywcze. Włożyliśmy kupione ubrania do auta i wróciliśmy do galerii. Weszliśmy do Almy i przeszukiwaliśmy półki w poszukiwaniu potrzebnych artykułów. Po kilkudziesięciu minutach wyszliśmy z kupionymi produktami. Kierowaliśmy się do wyjścia kiedy poczułam, że ktoś mnie szarpie. Rozejrzałam się i zauważyłam rozpłakane dziecko trzymające się mojej nogi.

- Zgubiłaś się? – zapytałam się dziewczynki.

Kiwnęła głową i jeszcze mocniej się rozpłakała.

- Chodź, poszukamy twoich rodziców. – powiedziałam z uśmiechem i odgarnęłam kosmyki włosów z jej twarzy.

Wzięłam ją na ręce i wspólnie ze Zbyszkiem ruszyliśmy w kierunku punktu informacyjnego.

- Jak się nazywasz? – zapytałam spokojnie wycierając łzy z jej policzków.

Mała cały czas płakała.

- Patrycja. – zapiszczała wycierając nos w rękaw swojej bluzki.

Bartman poinformował ochroniarza o całej sytuacji. Po chwili w całej galerii został podany komunikat o znalezionej Patrycji.

- Twoja mama zaraz przyjdzie. – powiedziałam z uśmiechem sadzając ją sobie na kolanach.

Uśmiechnęła się blado. Była wystraszona, rozglądała się po pomieszczeniu.

- Trzymaj .- wyszczerzył się Bartman podając Patrycji lizaka.

Dziewczynka chętnie go wzięła i zabrała  się za pochłanianie słodkiego prezentu. Zbyszek cały czas zabawiał małą. Dzięki temu Patrycja chociaż na kilka minut zapomniała o tym, że się zgubiła. Po jakichś dwudziestu minutach i trzech komunikatach pojawili się rodzice dziewczynki. Patrycja zapiszczała i od razu podbiegła do mamy. Ojciec dziewczynki przeprosił wszystkich i podziękował nam za zaopiekowanie się małą.

- Żaden problem. – odpowiedział wesoło Bartman.

Pożegnaliśmy się z Patrycją i ruszyliśmy w kierunku wyjścia.

- Jeszcze raz, naprawdę dziękuję. – powiedział ojciec dziewczynki wyciągając ku nam dłoń.

Oboje ją uścisnęliśmy i wyszliśmy z galerii handlowej. Wsiedliśmy do Audi i odjechaliśmy w stronę mieszkania. Z uśmiechem na twarzy weszłam do windy. Obładowani zakupami wjechaliśmy na ostatnie piętro i weszliśmy do mieszkania.

- Nareszcie w domu. – westchnął głośno Bartman rozkładając się na kanapie.

- Kto robi kolację? – zapytałam czując burczenie w brzuchu.

- Pizza Hut. – wyszczerzył się.

Roześmiałam  się i przyniosłam mu ulotkę.

- Zamów coś. – powiedziałam podając mu telefon.

Wzięłam wszystkie torby, które leżały na ziemi. Te z Almy zostawiłam w kuchni, resztę wrzuciłam do garderoby. Nie chciało mi się rozpakowywać tego wszystkiego, więc wróciłam do Zbyszka.

- Pół godziny. – stwierdził odkładając telefon na stół.

- Nie wytrzymam. – powiedziałam i pobiegłam w stronę kuchni.

Wróciłam z dużym, czerwonym jabłkiem. Wbiłam zęby w owoc i odgryzłam spory kawałek.

- Chcesz? – zapytałam podnosząc rękę z jabłkiem.

Zbyszek wziął  ode mnie owoc. Oddał mi je po chwili. Z owocu nie zostało praktycznie nic.

- Nawet, nawet… - stwierdził.

Rozbawiona spojrzałam na ogryzek i jeszcze raz poszłam do kuchni. Wzięłam kolejne jabłko i wróciłam na kanapę.

- Nie dostaniesz. – powiedziałam patrząc jak Bartman wbija wzrok w owoc. – Są w kuchni, jeśli chcesz.

Pokiwał przecząco głową i wrócił do  oglądania.

- Rzeczywiście pyszne. – stwierdziłam odgryzając kawałek.

Zbyszek spojrzał na jabłko i pokazał mi język.

- W życiu nie jadłam lepszego. – westchnęłam pochłaniając kolejną część jabłka.

- Nie prowokuj mnie. – powiedział rozbawiony.

- Ja prowokuję? – zapytałam ironicznie. – W kuchni masz cały zapas.

- Dobrze wiesz, że nie chce mi się wstać.

Kiwnęłam głową szczerząc się.

- Dlatego to jabłko jest moje.

Bartman nie wytrzymał i rzucił się na mnie. Rozbawiona leżałam na kanapie próbując ratować swoją przekąskę.

- Już nie. – wyszczerzył się Zbyszek zabierając  mi jabłko.

- Oddawaj. – zaśmiałam się i rzuciłam się na niego.

Oplotłam swoje ręce wokół jego szyi.

- Uduszę. – powiedziałam.

Miałam przewagę, bo byłam za nim. Prychnął i pochłonął owoc w rekordowym tempie.

- Nie lubię cię. – stwierdziłam siadając po turecku i krzyżując ręce na piersiach.

- Na pewno mnie nie lubisz? – zapytał przybliżając się.

- Na pewno.

- Jesteś pewna? – zbliżył swoją twarz do mojej.

- Na sto procent. – powiedziałam przyglądając mu się uważnie.

- To twoja ostateczna decyzja? – zapytał rozbawiony wbijając we mnie wzrok.

Cholera, wszystko potrafił zdziałać używając tylko oczu. Dlaczego ja nie mam takich umiejętności?

- Może. – stwierdziłam rozbawiona i pocałowałam go.

________________________________________________________________________ 

Poniedziałek za nami. :) Zaplanowaliście już wtorek?

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.