XLIV

Epizod XLIII.

- Która godzina? – jęknęłam widząc Karola skaczącego po łóżku.

Zbyszek dopiero się ocknął. Od razu rzucił się na chłopca. Było kilka minut po godzinie szóstej. Przetarłam  oczy i głośno ziewnęłam. Założyłam za dużą o kilka rozmiarów bluzę i poszłam do kuchni zrobić śniadanie Karolowi.

- Płatki? – skrzywił się widząc karton mleka i miskę.

- Nie marudź. – uśmiechnęłam się lekko i poszłam do sypialni.

Bartman nie zamierzał wstać przed ósmą. Rozłożył  się na łóżku i ponownie zasnął. Wróciłam do Karola i usiadłam naprzeciwko nie go.

- Nie jesz? – zapytał pochłaniając swój posiłek.

Wzruszyłam ramionami i wzięłam garść płatków z pudełka. Kiedy chłopak szykował się do wyjścia usłyszałam głośne trzaskanie w drzwi. Podeszłam do nich i otworzyłam je. Na korytarzu stała kobieta, która nerwowo się rozglądała.

- Przepraszam, nie wie pani gdzie mieszka Zbigniew Bartman, ten siatkarz? – zapytała.

Zaśmiałam się.

-Nie pamiętasz mnie, prawda? – powiedziałam z uśmiechem.

Kobieta otworzyła szeroko oczy.

- Aneta. – powiedziała przypominając sobie mnie i wparowała do mieszkania. – Gdzie moje dziecko?

Byłam zdziwiona, że przyjechała po Karola. Mieliśmy opiekować się nim do środy, a był dopiero wtorek.

- Karol! Zbyszek! – wrzasnęła stojąc przy wejściu.

Chłopiec pojawił się niemal od razu.

- Pójdę po niego. – uśmiechnęłam się lekko i ruszyłam w kierunku sypialni.

Nawet nie drgnął. Wyglądał tak uroczo, że nie miałam najmniejszej ochoty go budzić.

- Zibi. – szepnęłam szturchając jego ramię.

Zero reakcji.

- Zbyszek. – szarpnęłam go mocniej.

Ocknął się. Uśmiechnął się i spojrzał na mnie tymi pięknymi, dużymi, zielonymi oczami.

- Martyna przyjechała. – powiedziałam cicho. – Wstawaj.

Zdziwiony wstał i wyszedł z sypialni.

- Kpisz sobie człowieku? – usłyszałam krzyk matki Karola. – Co on tu robi?

Zbyszek wyjaśnił jej wszystko, od przyjazdu Szymona po dzisiejszy poranek. Martyna cały czas się wydzierała. Byłam pewna, że jej nie polubię.

- Dopiero teraz zauważyłaś, że go nie ma? – zapytałam kiedy się uspokoiła. – Karol jest u nas od wczoraj a Ty zorientowałaś się dopiero dzisiaj?

- Nie wiem jak Ty, ale ja pracuję. – warknęła mierząc mnie wzrokiem.  – Karol, ubieraj się.

Chłopiec posłusznie zaczął zbierać swoje rzeczy i szykować się do  wyjścia. Kręciłam z niedowierzaniem głową. Nie wierzyłam, że Szymon nic nie powiedział swojej żonie. Kiedy Karol się ubrał Martyna wyszła razem z nim nawet się nie żegnając.

- Nie ma sprawy, nie dziękuj. – westchnęłam po zamknięciu drzwi.

Bartman zaśmiał się pod nosem i zadzwonił do Szymona. Mimo dobrego humoru ZB9 zaczął z nim dyskutować.

- Ale Ty mnie nie stawiaj w takiej sytuacji. – powiedział zirytowany Zbyszek. – Trzeba było jej chociaż powiedzieć, to jego matka w końcu.

Kiedy Zibi rozmawiał ja posprzątałam resztki śniadania Karola i zajęłam się naszym.

- Co za człowiek… - westchnął głośno i odłożył telefon.

- Czyli koniec bawienia  się w opiekunki? – zaśmiałam się robiąc rogaliki na śniadanie.

- Na to wygląda. – przytulił mnie i zabrał trochę surowego ciasta chichocząc.

- Czasami mam wrażenie, że jestem opiekunką na pełen etat. – powiedziałam widząc minę Zbyszka.

- Dobrze Ci idzie. – stwierdził i pocałował mnie w policzek.

- Z dzieckiem czy z tobą? – zaśmiałam się i zabrałam za rozwałkowywanie ciasta.

- I ze mną i z dzieckiem.  – wyszczerzył się i poszedł ubrać.

Po kilkunastu minutach w piekarniku rogaliki były gotowe do spożycia. Pochłonęliśmy całą blachę, mimo, że była to porcja na kilka osób.

- Chciałem go zabrać dzisiaj na trening. – westchnął wstając od stołu.

- Ukradnij go z przedszkola. – zachichotałam i zabrałam się za sprzątanie.

O dziewiątej Bartman był na treningu, a ja poszłam w końcu na uczelnie. Dostałam sporo notatek od znajomej, postanowiłam je od razu skserować. Nie było mnie dość długo, więc miałam mnóstwo zaległości. Ostatnie wykłady były tak nudne, że tuż po dwunastej opuściłam 

budynek. Obiecywałam sobie, że przestanę opuszczać zajęcia ale to było silniejsze ode mnie. Kiedy kupowałam duży kubek kawy mój telefon zadzwonił.

- Wpadniesz na trening? – zapytał.

Właściwie byłam w pobliżu.

- Będę za piętnaście  minut. – powiedziałam z uśmiechem i ruszyłam w stronę hali sportowej.

Z wejściem nie miałam problemu, co było miłym zaskoczeniem. Pamiętam, jak w Spodku prawie zawsze musiałam machać identyfikatorem przez twarzą ochroniarza, nawet po kilku miesiącach pracy. Po wejściu do budynku ruszyłam w stronę sali. Już ze sporej odległości było słychać krzyki i charakterystyczny odgłos odbijania piłki o boisko. Weszłam na salę. Nie zdążyłam nawet dobrze się rozejrzeć, kiedy podbiegł do mnie Karol. Wzięłam go za rękę i ruszyłam w stronę trybun. Siatkarze dawali z siebie wszystko, widać było, że długo trenują. Pot lał się z nimi strumieniami, trener jednak nie odpuszczał. Dopiero po dwudziestu minutach zawodnicy mieli chwilę przerwy. Zbyszek od razu do mnie podbiegł.

- Jak zajęcia? – zapytał obejmując mnie i całując.

- Ona się zaraz udusi, puść ją. – zaśmiał się Nowakowski.

No cóż, banda sportowców po intensywnym wysiłku nie pachnie jak bukiet róż.

- Co on tu robi? – zapytałam szeptem patrząc na chłopca.

- Porwałem go. – wyszczerzył się.

Karol podbiegł do nas i przytulił się.

- Jaka rodzinka. – zaśmiał się Ignaczak. – Uroczo.

Zmierzyłam go wzrokiem i pokazałam mu język.

- To Twoje?

- Pewnie, zaszłam jako czternastka. – wywróciłam oczami i wzięłam łyk wody z butelki Zbyszka.

- Zbychu, niepodobny do Ciebie. – stwierdził Wojtek.

- Podobny do listonosza. – wyszczerzył się Piter.

Bartman zaśmiał się i zaczął gonić Nowakowskiego. Przed chwilą ledwo powłóczyli nogami, teraz biegają jak opętani. Tuż po treningu, kiedy wróciliśmy do domu Bartman zadzwonił do Martyny. Jak łatwo się domyśleć – była wściekła. Odebrała chłopca z naszego mieszkania godzinę później i zostawiła nas samych.

 - To był głupi pomysł. – zaśmiałam się kiedy skończyliśmy jeść kolację.  – Już więcej nam go nie przywiozą.

Zbyszek wzruszył ramionami i zachichotał. Dawno nie mieliśmy chwili dla siebie – zawsze coś nam wypadało. Jak nie bal, to jakiś zlot rodzinny. Jak nie zlot rodzinny to opieka nad dzieckiem.

- A Ty co? –zapytał kiedy przytuliłam się do niego.

- Stęskniłam się. – wyszczerzyłam się i go pocałowałam.

ZB9 od razu zrozumiał o co mi chodzi. Ujął moją twarz w dłonie i delikatnie mnie pocałował. Zniecierpliwiona zerwałam z niego bluzkę i błądziłam rękoma po jego klatce piersiowej. Przerwał nam dźwięk dzwonka.

- Chyba sobie żartują. – powiedziałam zirytowana odrywając się od niego.

Podeszłam do drzwi i szybko je otwarłam szarpiąc klamkę.

- Słucham? – powiedziałam ostrym tonem.

Za drzwiami stał jakiś chłopak w niebieskiej bluzie z paczką. Był wyraźnie przestraszony. Rozpoznałam logo firmy kurierskiej na jego bluzie.

- Dziękuję. – wyszczerzyłam się i zabrałam paczkę.

Podpisałam jakiś świstek i trzasnęłam drzwiami. Rzuciłam dostarczony pakunek na komodę i wróciłam do Zbyszka, który siedział na kanapie. Ponownie  go pocałowałam mierzwiąc jego włosy. Przyciągnął mnie do siebie i posadził mnie na swoich kolanach. Usiadłam przodem do niego i zdjęłam swój T-shirt. Poczułam ręce Zibiego na moich udach, które wolno przesuwały się ku górze. Zaczęłam całować jego szyję i obojczyki.

- Nie wierzę. – powiedziałam głośno słysząc dźwięk telefonu.

- Igła. – rzucił spoglądając na ekran.

Uniosłam brwi i przyjrzałam mu się uważnie.

- Może poczekać. – wyszczerzył się i odrzucił połączenie.

- Dobry wybór. – zaśmiałam się.

Pocałował mnie i zrzucił ze swoich kolan tak, że opierałam się o bok kanapy. Przyciągnęłam go do siebie i objęłam w pasie nogami. Barman szybkim ruchem ręki pozbył się górnej części mojej bielizny. Wbił się w moje usta, czułam jego język na swoim podniebieniu. Ujęłam jego twarz w dłonie i całkowicie się zaangażowałam. Po raz kolejny przerwał nam telefon.

- Cholera… - westchnął Zibi i wyłączył komórkę.

- Może to coś ważnego? – zapytałam drapiąc go po karku.

Ignaczak rzadko dobijał się do ludzi, zwłaszcza wieczorem.

- Dzisiaj nie ma nic ważniejszego. -  uśmiechnął się i odłożył telefon.

Pocałowałam go  i zaczęłam zdejmować jego spodnie.

 ________________________________________________________________________

Jak wrażenia po wczorajszym odcinku Kuby W. ? :) Gotowi na mecz? 

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.