LI

Epizod L.

Obudziłam się i wyjrzałam za okno. Dzień dopiero się zaczynał, na zewnątrz było jeszcze ciemno. Przewróciłam się na drugi bok i naciągnęłam mocniej pościel. Zbyszek już nie spał. Oparł głowę o rękę i uważanie mi się przyglądał.

- Dzień dobry.  – powiedziałam z  uśmiechem przeciągając się.

Skrzywiłam się czując ranę na plecach.

- Wyspana? – zapytał delikatnie mnie całując.

Kiwnęłam twierdząco głową i skuliłam się. Pogoda nie zachęcała do wstawania. Całą noc padało, a z białego puchu zrobiła się błotna breja.

- Może odpuścisz sobie dzisiaj uczelnię? – zapytał zabierając kosmyk włosów z mojej twarzy. – Jutro sobota, zrób sobie dłuższy weekend.

Uwielbiałam jak się o mnie troszczy. Uśmiechnęłam się szeroko.

- Pojadę. – stwierdziłam opierając się na łokciach. – Wystarczająco zajęć już opuściłam.

Odrzuciłam pościel i wstałam z łóżka. Weszłam pod prysznic i puściłam gorącą wodę, która mnie niemal parzyła. Później zrobiłam makijaż i zaplotłam włosy w dwa warkocze. Owinęłam się ręcznikiem i ruszyłam w stronę garderoby. Założyłam bieliznę i  jasnoniebieskie dżinsy. Stanęłam przed szafą nie mogąc się zdecydować na górę. Zerknęłam w stronę lustra. Obróciłam się chcąc obejrzeć swój tył. Rana była paskudna. Czerwony, długi ślad ciągnął się przez połowę pleców.

- Śniadanie gotowe. – powiedział z uśmiechem Bartman wchodząc do garderoby.

Kiwnęłam głową i zabrałam się za przeglądanie ubrań.

- Zniknie. – stwierdził oglądając ranę.

Szybko założyłam bluzkę chcąc zakryć swoje plecy. Założyłam botki i zamknęłam szafę. Zbyszek przygotował omlety, które były przepyszne. Podziękowałam i ruszyłam szykować się do wyjścia. Na zewnątrz było już jasno. Spakowałam potrzebne rzeczy to torby i założyłam kurtkę. ZB9 podszedł do mnie i założył mi czapkę. Wyglądałam jak gimnazjalistka – warkoczyki i czapka z pomponem.

- Słodko. – wyszczerzył się i delikatnie pociągnął jeden warkocz.

Pokazałam mu język i zachichotałam. Poczekałam, aż się ubierze i wspólnie opuściliśmy mieszkanie. Wsiedliśmy do winy. Wdusiłam przycisk. W milczeniu zjeżdżaliśmy na dół. Winda zatrzymała się na drugim piętrze. Mocno ścisnęłam dłoń Zbyszka. Wiedziałam, że Przemek leży w szpitalu jednak mimo to z jakiegoś powodu się bałam. Bartman trzymał moją rękę i głaskał jej zewnętrzną część kciukiem. Do windy wsiadła jakaś kobieta, widziałam ją już wcześniej. Odetchnęłam. Po wyjściu z budynku pożegnałam się z Zibim i wsiadłam do Chryslera. Pogładziłam dłonią tapicerkę. Włączyłam radio i odpaliłam silnik. Jadąc na uczelnie wybijałam dłońmi każdy możliwy rytm. Miałam naprawdę dobry humor. Na miejscu podeszłam do Marty, która stała przy sekretariacie.

- Już myślałam, że rzuciłaś to wszystko – zaśmiała się widząc mnie.

Przeprosiłam ją. Obiecałam, że przyjdę w poniedziałek. Leżałam wtedy w szpitalu, ale postanowiłam o tym nie wspominać. Pożyczyłam wszystkie możliwe notatki i skserowałam je tuż przed wykładami. Dzisiaj wszystko musiało być w porządku – nawet profesor nas nie zanudzał. Po jednym z wykładów posiedziałam trochę w bibliotece. Staruszek zajmujący się tym miejscem był niesamowity. Niezwykły dżentelmen posługujący się piękną, poprawną polszczyzną.

- Witam panią. Służę pomocą. – uśmiechnął się lekko.

- Interesuje mnie temat II wojny światowej i najważniejszych osób odpowiadających za to wydarzenie. Kupiłam kilka książek na ten temat ale nie znalazłam nic przydatnego.

Kiwnął głową i ruszył przodem.  

- Tak to jest z tymi współczesnymi książkami. – westchnął uważnie przeglądając regały. – Zamiast jednej konkretnej, wiele o niczym.

W pełni się z nim zgodziłam.

- Pisze pani pracę na ten temat? – zapytał wyciągając kilka zakurzonych egzemplarzy.

Zaprzeczyłam.

- Nie studiuję historii, ale od zawsze interesowałam się tym wydarzeniem. – powiedziałam zakłopotana.

Mężczyzna był zachwycony. Przetarł okładki książek i podał mi je.

- Szczególnie polecam pani tę. – powiedział wskazując książkę na szycie.

Wyszczerzyłam się i podziękowałam. Nigdzie mi się nie spieszyło, więc nie przerywałam rozmowy z tym uroczym człowiekiem.

- Zna pani niemiecki? – zapytał nagle pochylając się nad swoim biurkiem.

- Natürlich. – odparłam śmiejąc się.

- Kannst du ein Geheimnis bewahren? – zapytał szeptem.

Zamyśliłam się analizując każde jego słowo. Ostatni raz używałam niemieckiego na wymianie uczniowskiej w szkole podstawowej. Zapytał, czy potrafię dochować sekretu. Przytaknęłam uważnie mu się przyglądając. Otworzył szufladę swojego biurka i wyjął z niej wielką książkę w cudownej oprawie. Widząc tytuł ledwo ustałam na nogach. Delikatnie otworzyłam książkę i spojrzałam na pierwszą stronę. Czcionka była duża, gotycka. U dołu widniała data. 1925 rok.

- Pierwsze wydanie? – zapytałam słabym głosem.

To było niesamowite trzymać w rękach bezcenny egzemplarz. W wielu krajach posiadanie tej książki jest zakazane i karane. Utwór ten miał się stać domeną publiczną dopiero w 1 stycznia 2016 roku, siedemdziesiąt lat po śmierci autora. Miałam już styczność z tą lekturą – nie trudno znaleźć ją w Internecie, jednak oryginał to zupełnie inna sprawa.

- Naprawdę mogę? 

Byłam w szoku. Dostałam ją na tydzień.  Obiecałam strzec jej jak oka w głowie. Podziękowałam i wróciłam na zajęcia, kolejny wykład już trwał.

- Już myślałam, że znowu zniknęłaś. – uśmiechnęła się Marta.

Zajęłam miejsce obok niej. Rozejrzałam się po sali. Było jeszcze mniej osób niż na poprzednich zajęciach. Wykład skończył się po czterdziestu minutach.

- Skoczymy gdzieś na lunch? – zapytała Marta chowając swoje rzeczy do torebki.

Chętnie się zgodziłam. Wsiadłyśmy do Chryslera – Marta dojeżdżała autobusem. Książki bezpiecznie leżały w bagażniku. Podjechałam pod Coffee Heaven i wyłączyłam silnik. Moja towarzyszka zamówiła latte, ja zdecydowałam się na flat white. Do swojej kawy zamówiłam dwa muffiny z nadzieniem jagodowym.

- Nic nie bierzesz? – zapytałam zaskoczona.

Coffe Heaven miało przepyszne rzeczy.

- Dieta. – wyszczerzyła się.

Spojrzałam rozbawiona na jej latte. Wielki kubek słodkiej kawy ma dwa razy więcej kalorii niż zamówiony przeze mnie wypiek.

- Nie powinnaś się odchudzać. – rzuciłam spoglądając na nią. – Masz ładną figurę.

- Nie prawda. – machnęła ręką zawstydzona.

Faceci na uczelni nigdy nie mogli oderwać od niej wzroku. Nie dość, że była naprawdę ładna to jeszcze miała bardzo kobiece kształty. Panowie byli zachwyceni i zabijali się w walce o miejsce na wykładach obok niej. Zmierzyłam ją wzrokiem i poczułam lekkie ukłucie zazdrości. Przez szpital i serię niefortunnych zdarzeń wyglądałam naprawdę źle. Sporo schudłam, zatęskniłam za swoją ciemną cerą. Teraz moja twarz była prawie sina. Póki co odłożyłam ćwiczenia na siłowni i postanowiłam jeść za dwie osoby. Kilka kilogramów więcej i będzie można zająć się wyrabianiem kondycji. W rekordowym tempie  pochłonęłam muffiny. Porozmawiałyśmy o studiach i pożegnałyśmy się. Dochodziła szesnasta, ale na zewnątrz było już ciemno. Uwielbiam zimę. Wsiadłam do auta i ściągnęłam czapkę. Wrzuciłam ją do torby i odpaliłam silnik. Znowu zaczynał padać śnieg. Rozejrzałam się po ulicy. Przez jezdnię przechodziło kilku nastolatków, dalej, na ławce siedziała jakaś starsza kobieta. Tuż przed maską przebiegł mi mężczyzna z telefonem przy uchu. Odpaliłam silnik i wolno włączyłam się do ruchu. Uważnie obserwowałam jezdnię. Jakiś idiota zakorkował całą główną ulicę parkując przed jakimś budynkiem. Skręciłam w lewo, dzięki czemu udało mi się uniknąć dodatkowych straconych minut. Zaparkowałam pod wieżowcem i wyjęłam książki z bagażnika. Wolnym krokiem weszłam do budynku. Od głównego wejścia do windy były rozsypane czerwone płatki róż. Przeszłam po nich i czekałam na windę. Razem ze mną stała wyraźnie podekscytowana, wyglądająca na czterdzieści lat kobieta. Kiedy winda pojawiła się weszłyśmy do środka. Blondynka zaczęła losowo wduszać każdy możliwy przycisk.

- Zobaczymy który sąsiad to taki romantyk. – zachichotała.

Skrzywiam się. Zamiast jechać minutę będę jechała z dziesięć, winda miała zatrzymać się na każdym piętrze. Kiedy drzwi już prawie się zamknęły do wewnątrz wpadła kolejna kobieta. Wyglądała na jakieś trzydzieści lat. Miała czarne, proste włosy do ramion. Winda ruszyła. Czarnowłosa kobieta zaczęła poprawiać swój makijaż. Winda zatrzymała się na piątym piętrze. Kwiecisty ślad się urwał.

- Mój chłopak mi się oświadczy. – zapiszczała zakręcając tusz do rzęs. – Nareszcie.

Razem z blondynką pogratulowałyśmy jej. Dziewczyna zaczęła opowiadać o tym jak znalazła pierścionek w jego spodniach. Rozbawiona uważnie jej słuchałam – kobieta prawie skakała w miejscu. Winda zjechała na drugie piętro. Żadna z nas na nim nie wysiadła.

- Trzeba było po kolei wcisnąć. –powiedziałam z uśmiechem do blondynki.

Zerknęłam na ekran u góry drzwi.

- Na które jedziesz? – zapytałam się dziewczyny, która miała dzisiaj przyjąć oświadczyny.

- Czwarte. – odpowiedziała z uśmiechem.

Drzwi się zamknęły, winda znów ruszyła. Na ekranie wyświetliła się cyfra.

- Teraz moje. – powiedziałam wesoło i stanęłam przy drzwiach.

Czarnowłosa dziewczyna piszczała i rozważała każdy możliwy scenariusz. Odwróciłam się tyłem do drzwi i spojrzałam na nią. Cały czas była uśmiechnięta. Pomyślałam, że gdybym kiedykolwiek miała przyjąć zaręczyny, wolałabym nie znaleźć pierścionka – chciałabym być zaskoczona. Usłyszałam głośne piknięcie. Winda dojechała, drzwi się otworzyły.

- Powodzenia.  – uśmiechnęłam się szeroko.

Dziewczyna otworzyła szeroko oczy i zmierzyła mnie wzrokiem. Odwróciłam się i wyszłam z windy. Płatki róż były na moim piętrze. Zdezorientowana obróciłam się wokół własnej osi patrząc na ścieżkę z kwiatów. Zakłopotana uśmiechnęłam się w stronę dziewczyny, ta jedna stała tyłem. Musiała być naprawdę rozczarowana. Drzwi się zamknęły, a winda odjechała. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i ruszyłam do mieszkania przydeptując czerwone płatki. Byłam pewna, że ścieżka z róż prowadzi do drugiego mieszkania, jednak ślad się urwał tuż pod drzwiami naszego. Niepewnie podeszłam do drzwi i otworzyłam je. 

________________________________________________________________________

Jest trzecia rano a ja siedzę z kubkiem kawy i wrzucam epizod. Nie wierzę. :) Udanej środy!

Jeśli jutro epizod się nie pojawi, to znaczy, że zostałam zadeptana przez warszawskich kibiców. :>

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.