XLII

Epizod XLI.

Weszliśmy do ogromnej sali przygotowanej na przyjęcie wszystkich gości. Pod ścianą był olbrzymi bufet, obowiązywał szwedzki stół. Panowie od razu rzucili się na alkohol, który rozdawał kelner. Po wzniesieniu toastu wszyscy przybyli zajęli  się sobą. Wzięłam Zosię pod rękę. Spacerowałyśmy oceniając kreacje innych i szukając znanych sław.

- Dobry wieczór. – usłyszałyśmy czyjeś głosy za plecami.

Odwróciłyśmy się i zobaczyłyśmy dwóch, wysportowanych mężczyzn. Przywitałyśmy się nie mając pojęcia kim są. Rozmawiałyśmy z nimi przez dłuższą chwilę próbując wydedukować czym się zajmują. Jedyne co znałyśmy to ich imiona i wiek. Panowie byli naprawdę pewni siebie co w momentami przeszkadzało w dyskusji. Pod koniec rozmowy okazało się, że to dwójka piłkarzy – od niedawna grali dla warszawskiego, pierwszoligowego klubu. Zośka błysnęła jakąś ciekawostką na temat Legii – studia w Warszawie zobowiązywały. Sportowcy byli zachwyceni.

- Kobiety lubiące futbol. – powiedział jeden z uznaniem.

- Dobry futbol. – sprecyzowałam.

- Długo już nam kibicujecie?

Wywróciłam oczami. Zosia przyznała, że od niedawna.

- A ty? – zapytał drugi piłkarz odgarniając moje włosy z ramion.

Odsunęłam się mierząc  go wzrokiem.

- Nie kibicuję wam. – odpowiedziałam oschle.

Przyjrzeli mi się uważnie i zaczęli wymieniać pozostałe  kluby.

- Oszczędzę wam. – stwierdziłam z uśmiechem kiedy kilkukrotnie nie zagadnęli. – Lech Poznań.

Piłkarze przestali się uśmiechać. Zadowolona pożegnałam się z nimi i ruszyłam w kierunku Zbyszka. Zośka  nadal tam stała dyskutując ze sportowcami.

- Już miałem tam iść. – powiedział ZB9 kończąc swój napój. – Co to za dwaj?

Wzruszyłam ramionami.

- Nie mam pojęcia, zdenerwowali mnie. – uśmiechnęłam się lekko.

Zerknęliśmy w ich stronę. Dwaj piłkarze wręcz otoczyli Zosię. Michał odłożył drinka i poszedł po swoją dziewczynę.

- Panowie wybaczą, pani jest zajęta. – powiedział szczerząc się i zabierając Zośkę.

Piłkarze posłali nam pogardliwe spojrzenia.

- Jak się gra tak się ma. – rzucił zadowolony Bartman.

Nie  można się  było z tym nie zgodzić. Tak jak siatkarze odnosili sukcesy, tak piłkarze mieli na koncie same porażki. Tęskniłam, za czasami, kiedy po zielonej murawie biegał Deyna. Kiedy bycie z Polakami w grupie oznaczało ciężką walkę. To my tworzyliśmy grupę śmierci. Teraz bohaterami narodowymi byli siatkarze.

- Co za typ. – wskazała na Kubiaka palcem Zocha i roześmiała się. – Porozmawiać spokojnie nie można.

- Misiek? – zapytałam zdziwiona. – Ledwo tam wytrzymałam!

- Napaleni idioci. – burknął Michał.

- Kubiak  dobrze mówi. – potwierdziłam.

Z trudem utrzymywałam kontakt wzrokowy z rozmówcami, patrzyli się wszędzie, tylko nie tam gdzie należy. Przy wejściu zauważyłam Daniela Plińskiego.

- Pomachaj koledze. – zaśmiałam się kiedy Zbyszek również go namierzył.

Nie było takiej potrzeby, Daniel też nas zauważył i od razu do nas podszedł.

- Gratulacje. – wyciągnął rękę w kierunku Zibiego.

Bartman przyjrzał mu się uważnie i mocno uścisnął jego dłoń. Wymienili kilka zdań szeroko omijając temat „siatkówka” po czym Daniel wrócił na swoje miejsce.  

- Chodźmy do Bońka. – wyszczerzyła się Zosia, kiedy wróciła z zakąską w ręce.

Próbowałyśmy namówić chłopaków do pójścia z nami.

- Co my mamy do PZPN-u? – zapytał Kubiak.

- Wypada pogratulować wygranych wyborów. – powiedziałam ciągnąc ich w stronę nowego prezesa związku.

Imiennik Bartmana okazał się być przemiłym facetem. Pogratulował chłopakom wygranej. Był wielkim kibicem  siatkówki – pochwalił obu siatkarzy i życzył dalszych sukcesów. Porozmawialiśmy chwilę o jego planach, o przyszłości polskiej piłki i trochę powspominaliśmy. Boniek cieszył  się, widząc, że ja  i Zosia wiemy sporo o jego sportowej karierze. Dyskusja trwała trochę czasu i trwałaby pewnie jeszcze dłużej, gdyby nie fakt, że prezesa PZPN-u porwał nam trener polskiej kadry narodowej, Waldemar Fornalik.

- Nawet fajny gość. – stwierdził ZB9 kiedy wróciliśmy na swoje miejsce.

- Też Zibi. – stwierdziła Zośka.

- Wystarczy Ci powiedzieć kilka komplementów i już… -  zaśmiałam się.

- Z każdym facetem tak. – zachichotała Zocha.

- Nieprawda. – oburzył się Michał. – To was tak łatwo omamić.

Prychnęłam.

- Stawiam stówę, że Zosia bez problemu wyrwałaby większość wolnych facetów na tej sali w ciągu kilku godzin.

- Piętnaście minut. – sprecyzowała rozbawiona.

- Niech będzie. – powiedział Bartman.

Uwielbiał się zakładać.

- Moment, moment. Ale czemu Zośka? – zapytał zirytowany Kubiak patrząc na Zibiego – 

Może Aneta?

- Ja nie mam tyle uroku. – wyszczerzyłam się.

Ostatecznie próbę podjęłyśmy obie. Siatkarze z uwagą nas obserwowali. Miałyśmy piętnaście minut, więc zdecydowałam się na pierwszego, samotnego mężczyznę, który rzucił mi się w oczy. Próbowałam przypodobać się rozmówcy na wszelkie sposoby czując, że robię z siebie idiotkę. Trzepotałam rzęsami jak nienormalna i zachwycałam się wszystkim o czym mówił facet. Zostało mi tylko kilka minut, więc jeszcze bardziej zaangażowałam się w dyskusję. Tuż przed upływem czasu mężczyzna, który okazał się być lekkoatletą zaprosił mnie na wspólny spacer. Wykręciłam się z tego zobowiązania, ale wymieniliśmy się numerami. Zadowolona, z lekkimi wyrzutami sumienia wróciłam do dwóch siatkarzy. Zośka pojawiła się tuż po mnie.

- Nie wiem jak ty, ale ja jestem umówiona. – zaśmiałam się patrząc na Zośkę i pokazałam zapisany numer siatkarzom.

- Weź przestań, trafił mi się jakiś obłąkany. – powiedziała niezadowolona Zocha. – Ledwo się z nim dogadałam.

Bartman wziął mój telefon i usunął nowy kontakt.

- Biedak narobił sobie nadziei. – powiedział Kubiak zerkając w stronę mężczyzny.

- Wygrałam. – zapiszczałam wesoło szturchając Zośkę.

- Na tym koniec. – wyszczerzył się Zbyszek przytulając mnie. – Nie podoba mi się ten typ.

- I tak ma mój numer. – zaśmiałam się i pocałowałam Bartmana w policzek.

Nie był zachwycony. Kilka minut po północy do sali zostali wpuszczeni dziennikarze. Chciałam stanąć gdzieś z boku nie rzucając się w oczy, ale ZB9 nie chciał puścić mojej ręki. Kompletnie nie zwracał uwagi na dziennikarzy. My rozmawialiśmy, a oni zrobili nam  kilka zdjęć i ruszyli dalej.  Po chwili podeszła do nas jakaś kobieta z mikrofonem i kamerzystą. Wyglądała na jakieś czterdzieści lat. Zaczęła przeprowadzać wywiad ze Zbyszkiem. Czuł się dość swobodnie, z łatwością odpowiadał na zadane pytania. Dziennikarka pogratulowała mu zdobycia  nagrody i zapytała o plany na przyszłość.

- Plany zawodowe… - zamyślił się. – Przede wszystkim ciężka praca w klubie, treningi i mecze są dla mnie bardzo ważne. W Resovii jestem od kilku miesięcy, ale naprawdę dobrze współpracuje mi się z tą drużyną.

- Co z planami prywatnymi? – zapytała niepewnie nie wiedząc jak zareaguje ZB9.

- Mój plan na przyszłość stoi obok mnie. – zaśmiał się ściskając moją rękę.

- Twoje fanki chyba nie są zachwycone takim planem. – powiedziała rozbawiona kobieta zerkając na mnie.

- Pozdrawiam je wszystkie. – zachichotał i pomachał do kamery.

Dziennikarka podziękowała za wywiad i ruszyła do kolejnego sportowca. Około drugiej w nocy część sportowców opuściła już salę, my wyszliśmy dopiero przed trzecią. Chciałam jak najszybciej wrócić do domu – nie zdecydowaliśmy się na nocleg. Zbyszek pił, więc rola kierowcy spadła na mnie. Wsiadłam do nieszczęsnego Audi i zapięłam pas. Bartman zrobił dokładnie to samo i wygodnie rozsiadł się w fotelu. Podróż minęła dosyć szybko – o tej godzinie ulice świeciły pustkami. Przed siódmą byliśmy na miejscu – przyznam bez bicia, że pierwszy raz od bardzo dawna łamałam drogowe przepisy jeżdżąc prawie tak szybko jak ZB9. Zaparkowałam i oboje weszliśmy do mieszkania. Kiedy tylko zamknęły się drzwi oboje ruszyliśmy w stronę sypialni.

- Śpisz dziś na kanapie. – głośno ziewnęłam.

Bartman przyspieszył i z impetem wskoczył na łóżko. Położyłam się obok i próbowałam się rozebrać, jednak na leżąco nie jest to takie łatwe. Po kilku nieudolnych próbach wstałam i dokończyłam zdejmowanie ubrań. Przykryłam się kołdrą i zasnęłam.

- Też słyszałeś? – zapytałam kiedy ocknęłam się po kilku godzinach.

Zdawało mi się, że ktoś walił w nasze drzwi. Bartman mruknął coś pod nosem i niechętnie wstał. Odwróciłam się na drugi bok i po raz kolejny zasnęłam.

Obudziłam się tuż po trzynastej. Przetarłam oczy i przeciągnęłam się. Rozejrzałam się po pokoju – w sypialni nie było Zibiego. Przypomniałam sobie o przebudzeniu kilka godzin wcześniej.

- Zbyszek? – krzyknęłam odrzucając na bok pościel.

Założyłam jego T-shirt, który leżał tuż przy łóżku i ponownie go zawołałam - zero reakcji. Wyszłam z sypialni zamykając za sobą cicho drzwi. Szłam przez korytarz zaglądając do otwartych pokojów – łazienki i garderoby. Nigdzie go nie było. Powoli weszłam do salonu niepewnie rozglądając się. Balkon pusty. Zrezygnowana ruszyłam do kuchni. Pusto.

- Uciekł ode mnie. – powiedziałam rozbawiona sama do siebie, jednak nadal się denerwowałam.

Zawsze, kiedy wychodził zostawiał mi wiadomość. Nigdzie nie znalazłam żadnej kartki. Rzuciłam się na płaszcz i wyjęłam z niego telefon, ale tam również nie znalazłam żadnej informacji. Wróciłam do kuchni i wypiłam szklankę wody. Kiedy wkładałam ją do zmywarki 

nagle coś trzasnęło.

- Zbyszek? – krzyknęłam.

Nie usłyszałam nic poza ponownym trzaśnięciem i jakimś szmerem. Ktoś najwyraźniej męczył się z drzwiami wejściowymi.

- Zibi? – zapytałam głośno, jednak nie uzyskałam żadnej odpowiedzi.

Niewiele myśląc wzięłam największy nóż jaki miałam pod ręką i ruszyłam w kierunku drzwi. Szłam na palcach nie chcąc hałasować. Usłyszałam dwa głosy za drzwiami, ale były tak niewyraźne, że nie zdołałam się niczego dowiedzieć. Cała się trzęsłam, ale mimo to mocno trzymałam nóż. Drzwi ponowie trzasnęły. Zamek się poluzował, a drzwi uchyliły - teraz wyraźnie słyszałam czyiś głos. 

________________________________________________________________________

Poniedziałek minął mi zaskakująco szybko i przyjemnie, a Wam? :) 

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.