LVIII

Epizod LVII.

- Porozmawiamy o tym później, zgoda? – zapytałam podchodząc do drzwi.

Zbyszek zagrodził mi drogę ręką.

- Obiecaj, że odpowiesz na każde moje pytanie.

- Zbyszek. – westchnęłam i próbowałam dojść do drzwi.

- Obiecaj. – złapał mnie za ręce.

Po raz kolejny usłyszałam walenie do drzwi.

- To nie fair. – zmierzyłam go wzrokiem.

Wzruszył ramionami i czekał na moją odpowiedź.

- Obiecuję. – powiedziałam i otworzyłam drzwi.

Na korytarzu stali rodzice Zbyszka.

- Aneta, jak się czujesz, kochanie? – zapytała jego matka mocno mnie przytulając. – Zbyszek ci pewnie mówił, ale byliśmy w szpitalu. To było straszne.

Kiwnęłam głową i lekko uśmiechnęłam się. Powitałam się z Leonem i zamknęłam drzwi, Zibi przywitał się ze swoimi rodzicami i zaprosił ich do środka. Zaproponowałam coś do picia, jednak zdecydowali się poczekać na moją mamę. Poszłam do kuchni, żeby wyjąć tartę z piekarnika. Leon zjawił się w pomieszczeniu w rekordowym tempie. Uśmiechnęłam się szeroko widząc jego błyszczące oczy i wzrok wlepiony w wypiek.

-  Aneto. – mama Zbyszka nagle pojawiła się w kuchni. – Musisz mi dać przepis na tę tartę. Leon mnie cały czas męczy, żebym ją zrobiła, a kiedy już zrobię to marudzi, że smakuje zupełnie inaczej.

- Nie ma sprawy. – odparłam z uśmiechem.

Usłyszeliśmy kolejne pukanie do drzwi. Podbiegłam do nich i szybko je otworzyłam.

- Cześć, skarbie. – mama była w wyśmienitym humorze.

Mocno mnie przytuliła. Pocałowałam ją w policzek i zamknęłam drzwi mieszkania.

- Mamo, tato, to jest Natalia. Mama Anety. – powiedział wesoło Zbyszek.

Nasi rodzice się ze sobą przywitali, ja i Zbyszek uważnie się im przyglądaliśmy. Obawiałam się niezręcznej ciszy, ale po chwili wiedziałam, że moje obawy są bezpodstawne. Dobrze się dogadywali, usiedli przy stole i zaczęli dyskutować. Ich głównym zajęciem było śmianie się ze mnie i ze Zbyszka, co było naprawdę komiczne. Nie chcąc im przeszkadzać zaciągnęłam Zbyszka do kuchni. Przygotowaliśmy obiad i zanieśliśmy każdemu porcję. Usiedliśmy przy stole i uważnie słuchaliśmy rozmowy naszych rodziców.

- Ja tam od razu polubiłem Anetę. – powiedział Leon.

Odruchowo posłałam mu ironiczne spojrzenie.

- Ta mina mówi wszystko. – roześmiał się.

Roześmiałam się i zakryłam twarz dłońmi.

- Przepraszam. – powiedziałam chichocząc.

- Leon na początku nie był przekonany do Anety. – westchnęła rozbawiona mama Zbyszka.

- Jest specyficzna. – powiedziała Natalia uśmiechając się lekko.

- Wyjątkowa. – wyszczerzył się Zbyszek.

- Może po prostu dziwna? – zapytałam.

- Mi Aneta od razu się spodobała, Leona trzeba było przekupić ciastem.

- To nie była łapówka, tylko taka zachęta. – uśmiechnęłam się.

- Bardzo przekonująca. – wyszczerzył się ojciec Bartmana.

- Natalia do mnie też nie była pewnie przekonana. – powiedział Zbyszek chcąc zmienić temat.

- Od razu wiedziałam, że coś jest na rzeczy. – powiedziała z uśmiechem. – Jak tylko zaczęła praktyki.

Posłałam jej spojrzenie mówiące „Zamilcz” i zaczerwieniłam się.

- Była zachwycona. – stwierdziła.

Pokiwałam twierdząco głową.

- Cieszyłam się, że będę współpracować z Doktorem Maroniem i reprezentacją. – powiedziałam. – To było świetne doświadczenie. Sporo się nauczyłam.

- Przyznam, że przez pewien czas żałowałam, że udało jej się z tymi praktykami. – stwierdziła machając ręką. – Nie miałam pojęcia do czego to dąży.

- Nikt nie miał. – powiedziałam. – Ja sama nie wiedziałam.

- Minęły tygodnie, miesiące a oni nadal byli razem mimo tyklu przeciwieństw, więc czemu nie? – stwierdziła z uśmiechem.

Bartman wyszczerzył się zadowolony.

- Przestraszyłam się tego mieszkania w Rzeszowie. – powiedziała nagle.

- Oj, my też. – westchnęła mama Zbyszka.

Zibi złapał moją rękę i gładził ją kciukiem.

- Radzą sobie. – odparł Leon.

- Aneta, jak studia? – zapytała nagle Natalia.

Wzruszyłam ramionami.

- W porządku.  Jest dobrze. – odpowiedziałam z uśmiechem.

- A ty, Zbyszek? – zapytała jego mama. – Planujesz te studia od kilku lat.

- Nie mam czasu. – jęknął.

Leon roześmiał się.

- Treningi, mecze, ćwiczenia, klub, reprezentacja…

Potwierdziłam kiwając głową.

- Bywa tak, że tylko się mijamy w windzie bo nie mamy czasu. Każdy musi coś załatwić, gdzieś iść. – westchnęłam.

- No i wyjazdy. Zbigniew często podróżuje. – powiedziała Natalia.

- Chyba już się przyzwyczaiłam. – uśmiechnęłam się lekko.

- Ile to już? – zapytał Leon. - Dwa lata?

- Dziś jest dwudziesty siódmy kwietnia. – powiedziałam i zamyśliłam się. – Jeszcze kilka miesięcy i będą równe dwa lata.

- Szybko przeleciało. – stwierdził z uśmiechem Zbyszek.

- Jestem dwa lata starsza. – powiedziałam otwierając szeroko oczy.

Zibi i Leon roześmiali się.

- Tego nie przewidziałam. – westchnęłam.

- Masz dwadzieścia jeden lat, całe życie przed tobą. – stwierdziła z uśmiechem mama Zbyszka.

- Całe życie z tym wariatem. – wyszczerzyłam się ściskając rękę Zibiego.

- Nie masz wyjścia. – powiedział z uśmiechem i pocałował mnie w policzek.

Zerknęłam na stół. Wszystkie talerze były już puste.

- Pomożesz mi? – zapytałam Zbyszka wstając.

- Ja ci pomogę. – Natalia wstała i zaczęła zbierać naczynia.

Uśmiechnęłam się i wspólnie poszłyśmy do kuchni.

- I jak? – zapytałam szeptem posypując tartę cukrem pudrem.

- Myślisz, że mnie polubili?

Uśmiechnęłam się i twierdząco kiwnęłam głową.

- Wiedzą o Adamie? – zapytała.

Wywróciłam oczami.

- Wiedzą, że nie mam ojca. – odparłam i podałam jej tartę.

Pokroiła ją na równe kawałki.

- Wyglądasz naprawdę dobrze. – powiedziała. – Jesteś szczęśliwa.

Kiwnęłam twierdząco głową, chociaż nie było to pytanie. Wróciliśmy do salonu. Natalia położyła tartę na stole i zajęła swoje miejsce. Leon od razu rzucił się na mój wypiek.

- Mogłam zrobić dwie. – zaśmiałam się widząc jak ojciec Bartmana pochłania tartę.

- Od kiedy tak chętnie spędzasz czas w kuchni? – zachichotała mama.

- Od kiedy mam dla kogo siedzieć w tej kuchni. – powiedziałam z uśmiechem i nałożyłam sobie kawałek tarty.

Reszta wieczoru minęła w bardzo dobrej atmosferze. Rodzice Zbyszka co chwilę wspominali różne historie z życia Zibiego. Muszę przyznać, że był naprawdę pomysłowym dzieciakiem. W życiu bym nie pomyślała, że kiedyś uciekł z domu. Na jeden dzień, w wieku jedenastu lat, ale to też się liczy. Przez cały wieczór nikt nie mówił o moim ojcu za co dziękowałam w duchu z całego serca. Po dwudziestej trzeciej rodzice Zbyszka i moja mama ruszyli w drogę  do domu mimo naszych protestów i propozycji noclegów.

- Wpadnijcie kiedyś do nas. – powiedział Leon przytulając mnie na pożegnanie.

Kiwnęłam twierdząco głową i pożegnałam się z mamą Zibiego oraz Natalią. Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie. Byłam zmęczona. Zibi rozsiadł się na kanapie i machnął ręką w moją stronę. Rzuciłam się na kanapę i położyłam swoją głowę na jego kolanach.

- Chyba się polubili, nie? – zapytałam chwytając jego dłoń.

- Chyba tak. – powiedział i odgarnął kosmyk włosów z mojej twarzy. – Obiecałaś mi coś kilka godzin temu, pamiętasz? 

________________________________________________________________________

Jeszcze tylko czwartek, pół piątku i witamy weekend. :) Macie już jakieś plany?