XXXII

Epizod XXXI.

Szybko wbiegłam do mieszkania i włożyłam rybę do piekarnika. Posprzątałam w kuchni i zajęłam się stołem. Zbyszek rozłożył obrus, ja rozłożyłam talerze. Po kilkunastu minutach stół był już zastawiony. Gotowe potrawy czekały w kuchni. Nie zapomnieliśmy o sianku i dodatkowym miejscu.

- Kto wie, może jakaś fanka się przybłąka? – zaśmiałam się próbując wyobrazić sobie tę sytuację.

Wszystkie prezenty jakie mieliśmy postawiliśmy pod choinką.  Musiałam pilnować, żeby ZB9 nie podchodził za blisko drzewka. Co chwilę próbował się dostać do prezentów.

- Jeszcze godzina. – powiedziałam spokojnie. – Nie wytrzymasz?

Skrzywił się i pokiwał głową.  Po szesnastej ruszyłam do garderoby.

- Ty to masz dobrze. Założysz koszulę i po sprawie. – powiedziałam przeglądając ubrania wiszące przede mną.

Bartman wyszczerzył się zadowolony i po minucie był już gotowy. Zdecydowałam ubrać się elegancko, ale bez przesady. Założyłam jasne, dżinsowe rurki, biały top, miętową marynarkę z rękawem ¾ i szpilki w kolorze nude.

- Gdybym był kobietą, nie zdejmowałbym tych butów. – zaśmiał się zerkając na moje szpilki.

Włosy zostawiłam w stanie nienaruszonym. Moje długie fale opadały na ramiona i nieudolnie zakrywały prezent od Zbyszka na mojej szyi.

- Wyglądasz pięknie. – powiedział Bartman przytulając mnie.

Poprawiłam marynarkę i pewnym krokiem ruszyłam do salonu. Dokładnie rozejrzałam się po pokoju sprawdzając, czy wszystko jest na miejscu. Nagle do mieszkania wpadł Kubiak obładowany prezentami. Na głowie miał czerwoną czapkę i białym pomponem. Odśpiewał zwrotkę jakiejś świątecznej piosenki i przywitał się z nami. Zośka wyglądała ślicznie. Założyła szarą, dopasowaną sukienkę ze sporym dekoltem i czarne szpilki.

- Patrzcie co mam! – Misiek potrząsnął reklamówką.

Wszyscy usłyszeliśmy brzdęk szkła.

- Zarąbałem ojcu. – powiedział dumnie wyciągając ajerkoniak.

- No wiesz co… - zaśmiałam się. – Może twój ojciec planował to dzisiaj wypić.

- Dzisiaj, wczoraj, jutro. – wyliczał Kubiak. – Ma zapas na trzy lata.

Kiwnęłam głową i położyłam butelkę na kuchenny blat. Zaproponowałam, że panowie zajęli się kominkiem. Po kilku minutach udało się rozpalić drewno. Wnętrze wypełniło przyjemne ciepło. Ja i Zośka w między czasie postawiłyśmy na stole wszystkie przygotowane potrawy. Kubiak i Bartman cały czas się wygłupiali, świąteczny nastrój udzielił się wszystkim.

- Dobra, Panowie, do stołu. – zaśmiała się Zocha.

Przed posiłkiem podzieliliśmy się opłatkiem. Uwielbiałam ten świąteczny zwyczaj.

- Miłości, szczęścia, zdrowia, dzieci… - wymieniał Kubiak. – No i seksu dużo. To przede wszystkim.

- Czy ja wyglądam jak gdyby mi czegoś brakowało? – zapytałam z uśmiechem.

- No chyba nie. – zaśmiał się Misiek oglądając moją szyję. – Brawo, Zbyszek.

Po złożeniu sobie życzeń zasiedliśmy do stołu. Panowie w rekordowym tempie pochłaniali jedzenie. To jeden z tych okresów, kiedy mogli pozwolić sobie na prawie wszystko. Nagle Zośka wstała i wyjęła ze swojej torby aparat.

- O nie. – powiedziałam zakrywając się rękami.

- No weź. – jęknęła włączając lustrzankę. – Musimy mieć jakąś pamiątkę.

- Jak za dziesięć lat dzieciaki będą pytały o wasze pierwsze wspólne święta pokażesz mi zdjęcia. – wyszczerzył się Kubiak.

Przez ten świąteczny nastrój wszystkim nasilił się temat „dzieci”. Wzięłam aparat Zośki i zrobiłam kilkanaście zdjęć.

- Pod jemiołę. – uśmiechnęłam się wskazując wiszącą nad kominkiem roślinę.

Misiek zaciągnął Zośkę pod jemiołę i pocałował ją. Wykonałam kilka naprawdę uroczych fotografii.

- Zamiana miejsc. – powiedział Michał wyrywając mi lustrzankę.

- Tylko nie w szyję. – zaśmiałam się podchodząc do Zbyszka stojącego pod jemiołą.

Uśmiechnął się szeroko i mocno mnie pocałował.

- Niezła pamiątka będzie. – powiedział przeglądając później zdjęcia w aparacie.

Zośka włączyła radio. Stacja na przemian nadawała George Michaela i Shakin’ Stevensa. Wypiliśmy trochę ajerkoniaku i posiedzieliśmy przy kominku wspominając ubiegły rok.

- Dobra, nie wiem jak wy, ale ja idę otwierać prezenty. – wyszczerzył  się Bartman.

- Mój pierwszy! – krzyknęła Zośka podając mi pudełeczko.

Otworzyłam je i uśmiechnęłam się szeroko. W środku znajdowała się śliczna bransoletka Lilou.

- Coś nie tak? – zapytała, kiedy zaczęłam się śmiać.

- Otwórz swój. – wręczyłam jej identyczne pudełeczko z identyczną bransoletką.

- Będzie wojna. – powiedział Zbyszek obserwując nas.

- Dwie kobiety, ta sama bransoletka, jak to się skończy? – Kubiak mówił  niczym komentator walk KSW.

Założyłyśmy swoje prezenty i przytuliłyśmy się.

- Teraz ja! – powiedział Misiek podchodząc do choinki.

Podał mi spore pudełko owinięte papierem.

- Mogę? – zapytałam łapiąc za róg papieru.

- Śmiało. – zachichotała Zośka.

Po chwili cały papier leżał rozerwany na podłodze. Głośno się roześmiałam widząc prezent od Kubiaka.

- No wiesz, byłaś na praktykach u doktora, przyda Ci się. – wyszczerzył się.

W rękach trzymałam pudełko z grą  „Mała Operacja”. Nie mogłam się opanować, zresztą nie tylko ja.

- Misiek, jesteś mistrzem. – powiedziałam nadal się śmiejąc. – Nie no, ja cię kocham.

Przytuliłam go mocno i podziękowałam za prezent.

- Otwieraj swój. – podałam mu granatowe pudełko z kokardą.

- Poradnik medyczny? – zapytał starając się uśmiechnąć. – Książka.

- Otwórz. – powiedziałam rozbawiona widząc jego minę.

Misiek otworzył książkę i od razu zaświeciły mu się oczy. W środku w wydrążonych w kartkach dziurach znajdowała się butelka whisky i dwa kieliszki.

- Już wiem co będę czytał jak pojedziemy do Rusków na mecz towarzyski. – zaśmiał się i podziękował za książkę.

- A teraz coś dla ciebie. – uśmiechnęłam się i odwróciłam w stronę Zbyszka.

Podałam mu prezent. Bartman przyjrzał mi się uważnie i szybkim ruchem otworzył kopertę.

- Skąd wiedziałaś?! – zapytał szeroko się uśmiechając.

- Misiek mi pomógł. – odpowiedziałam .

Zbyszek dostał ode mnie kurs AFF. Kubiak powiedział mi, że ZB9 od dawna chce skoczyć z wysokości ale nigdy nie mógł się zabrać za organizację.

- Trener mnie zabije. – zaśmiałam się.

Bartmanowi uśmiech nie schodził z twarzy. Pocałował mnie i mocno przytulił.

- Kocham cię, wiesz? – zapytał nie odrywając się ode mnie.

- Wiem. – pocałowałam go w czubek nosa i uśmiechnęłam się.

Kiedy my ze Zbyszkiem dawaliśmy sobie prezenty, Misiek i Zośka robili w międzyczasie dokładnie to samo.

- Trzymaj. – Zibi wręczył mi niewielkie pudełko.

Od razu rozpoznałam napis na opakowaniu – Pandora. W środku znajdował się cudowny zegarek. Wyglądał zupełnie tak samo jak ten, który oglądałam na Internecie. Bartman nieraz korzystał z mojego laptopa i musiał się na niego natknąć.

- Jest przepiękny. – powiedziałam nie odrywając wzroku od prezentu.

Był idealny. Nigdy nie podobały mi się damskie zegarki. Zawsze ubóstwiałam  te duże, ciężkie, wyglądające na męskie.

- Wydałeś fortunę. – powiedziałam przypominając sobie cenę  tego cuda.

Mocno go przytuliłam.

-Teraz czas na  najlepsze! – krzyknął Kubiak i wziął butelkę ajerkoniaku. Usiedliśmy przed kominkiem i wypiliśmy ponad pół butelki.

- Dawaj tu tę grę. – zaśmiała się Zocha i otworzyła pudełko.

Gra dla dzieci sprawiła nam mnóstwo problemu. Nikomu z nas nie udało się przeprowadzić operacji bez zabicia pacjenta – wszystkim trzęsły się dłonie.

- Co za cholerstwo.- zaśmiał się Bartman próbując wyjąć z wnętrza człowieka przedmiot.

Po Zbyszku ja przejęłam pacjenta. Dwa przedmioty wyjęłam prawie bez problemu, trzeciego już nie dałam rady.

- Ja odpadam. – stwierdziłam popijając ajerkoniak. – Zmieniam kierunek na jakąś administrację czy coś.

- Nie żebym  się chwaliła… - powiedziała Zośka eksponując łańcuszek na szyi.

Kubiak się postarał, łańcuszek był naprawdę śliczny. Misiek był zachwycony prezentem, który ode mnie dostał. Znajomy załatwił mi karnet na strzelnicę. Pamiętam, kiedy w Londynie oglądaliśmy raz jedną  z wielu części Bonda. Był to któryś film z Pierce’em  Brosnanem w roli głównej. Michał biegał po całym pokoju udając agenta 007. Byłam pewna, że mój prezent przypadnie mu do gustu.

- W boisko nie trafiasz, to może chociaż tam. – powiedział Zbyszek rozkładając się na podłodze.

Misiek rzucił się na Bartman, zaczęli się szamotać cały czas się śmiejąc. Ja i Zocha zaczęłyśmy nucić motyw główny z bondowskiej serii. Oparłam się o bok kanapy i obserwowałam dwóch siatkarzy. Uwielbiałam na nich patrzeć. Nie ważne, czy znajdowali się na boisku czy w mieszkaniu. Widać było, że są dla siebie ważni, że to przyjaźń od początku do końca – na całe życie.

- Wznieśmy toast. – zaproponowała Zośka rozlewając resztki ajerkoniaku.

- Za co? – zapytał Kubiak

- Za nasze piękne kobiety. – zaproponował Zbyszek.

- I za cudownych mężczyzn. – uśmiechnęłam się unosząc kieliszek.

- Może jacyś się pojawią. – zaśmiała się Zocha wypijając swój ajerkoniak.

- Ej! – Kubiak spojrzał rozbawiony na Zosię.

Ta pocałowała go w policzek i przytuliła się do niego.

- To jak, za rok powtórka? – zapytałam prostując nogi.

- Pewnie. – uśmiechnęła się Zośka.

- Mam nadzieję, że w większym gronie. – powiedział Kubiak spoglądając znacząco na Zbyszka.

Kilkanaście minut po jedenastej wyszliśmy z mieszkania i skierowaliśmy się w stronę kościoła. Pasterka rozpoczęła się o północy, było mnóstwo ludzi. Nawet nie próbowaliśmy wejść do środka – staliśmy cały czas na zewnątrz. Po jakichś dwudziestu minutach wszyscy trzęśliśmy się z zimna.

- Wystarczająco uduchowieni? – zapytał drżącym głosem Misiek.

Kiwnęliśmy głowami i oddaliliśmy się. Przed  pierwszą wróciliśmy do mieszkania, Kubiak z Zosią pojechali do jego mieszkania.

- Nie zjemy tego przez miesiąc. – powiedziałam zerkając na stół, który nadal był pełny jedzenia.

- Jutro wtorek. – stwierdził Bartman przytulając mnie. – Odsypiamy?

- Odsypiamy. – pocałowałam go mocno i uśmiechnęłam się szeroko.

To były najlepsze święta jakie do tej pory miałam.

________________________________________________________________________

Jak minął Wam piątek? :)