XLI

Epizod XL.

Wstałam kilka minut po dziesiątej. W Warszawie mieliśmy stawić się o dziewiętnastej. Postanowiliśmy więc, że z Rzeszowa wyjedziemy po piętnastej.  

- Pomóc? – zapytał Zbyszek i pocałował mnie w policzek.

Poczułam jego dłonie na swoich biodrach.

- Zajmij się ciastem. – powiedziałam i otrzepałam ręce z mąki.

Bartman posłusznie zajął moje miejsce a ja zaczęłam kroić jabłka. Po kilkunastu minutach naleśniki z jabłkami i cynamonem były gotowe. Usiedliśmy do stołu i pochłonęliśmy przygotowany posiłek dyskutując o dzisiejszym wieczorze.

- Czyli jest kilkanaście kategorii, tak? – zapytałam chcąc się upewnić.

Potwierdził kiwając głową.

- Większość wieczoru polega na siedzeniu i patrzeniu jak inni przyjmują nagrody. Później pozuje się do kilku zdjęć dziennikarzom i idzie się na wyżerkę. – zaśmiał się.

- Macie jakieś nominacje? – zapytałam połykając kawałek naleśnika.

- My, siatkarze jesteśmy nominowani do „Drużyna roku”. – powiedział uśmiechając. – A potem indywidualnie.

- Z piłkarzami raczej nie przegracie. – zaśmiałam  się. – Chociaż ostatnio się poprawili. Zbigniew Bartman nominowany w kategorii…?

- Siatkarz roku! – wyszczerzył się.

Dokończyliśmy posiłek i posprzątaliśmy kuchnię. Obejrzeliśmy serwis informacyjny i przesiedzieliśmy sporo czasu na kanapie.

- Nie no, ja tego nie założę. – usłyszałam jego głos.

Weszłam do garderoby i oparłam się o framugę.

- Co znowu? – zapytałam rozbawiona.

- Nie mogę założyć garnituru?

Pokręciłam przecząco głową. Wyglądał niesamowicie  w tym smokingu.

- Wszyscy mężczyźni przyjdą tak ubrani. – westchnęłam.

Bartman poprawił muszkę i stanął przed lustrem.

- Wyglądam jak idiota. – powiedział marszcząc brwi.

- Nie prawda. – odparłam z uśmiechem.

- Nie ubierasz się? – zapytał i odwrócił się w moją stronę. – Za pół godziny musimy wyjeżdżać.

Skrzywiłam się, wyjęłam torby z szafki i ruszyłam do łazienki. Podkręciłam lekko swoje fale, ale rozczesałam je, żeby wyglądały naturalnie. Po ułożeniu włosów zabrałam się za makijaż. Nie chciałam wyglądać jak figura woskowa, więc umalowałam się prawie tak samo jak na co dzień. Jedyne co zmieniłam to makijaż oczu – podkreśliłam je kredką i ciemnym cieniem. Podkręciłam rzęsy zalotką i dokładnie je wytuszowałam. Wyjęłam sukienkę z torby i odcięłam metkę. Założyłam ją i przez kilka minut męczyłam się z zapięciem zamka. Założyłam koturny i stanęłam przed lustrem.

- Aneta! Za dziesięć minut musimy wyjść. – usłyszałam głos Zbyszka.

Użyłam perfum, które dostałam  od mamy i wyszłam z łazienki. ZB9 siedział gotowy do wyjścia na kanapie.

- I jak? – zapytałam okręcając się wokół własnej osi.

Bartman wstał i podszedł do mnie z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Fantastycznie. – powiedział i delikatnie mnie pocałował.

- Naprawdę? – zapytałam oplatając swoje ręce wokół jego szyi.

Przytaknął i po raz kolejny mnie pocałował.

- Wiesz, moglibyśmy zostać w mieszkaniu…  - zaczęłam i poprawiłam jego muszkę. – Mogłabym wtedy zdjąć tę sukienkę.

- Zrobisz wszystko, żeby tam nie jechać, prawda? – roześmiał się i pocałował mnie w policzek.

Kiwnęłam twierdząco głową. Założyłam zegarek i ruszyłam w stronę drzwi wyjściowych.

- O zdjęciu sukienki pomyślimy po powrocie. – powiedział całując moją szyję.

- Czuję, że będę wtedy zmęczona. – zaśmiałam się i założyłam swój trencz.

Wyszliśmy z mieszkania dokładnie je zamykając. Wcisnęłam przycisk i cierpliwie poczekałam na windę. Nie miałam zamiaru biegać po schodach w tych butach. Po chwili winda wjechała na nasze piętro. Wsiedliśmy i powoli zjeżdżaliśmy na parter. Na trzecim piętrze do windy wsiadł Przemek.

- Cześć Aneta.  – uśmiechnął się szeroko.

Również chciał się dostać na parter bo nie wdusił żadnego innego przycisku w windzie. Przywitałam się z sąsiadem i wróciłam do rozmowy ze Zbyszkiem. Po wyjściu z budynku ruszyliśmy w stronę Audi.

- Jaki błysk. – zaśmiałam się widząc auto Bartmana.

- Wczoraj wróciło z czyszczenia. – odpowiedział z dumą  i otworzył drzwi po mojej stronie.

Wsiadłam  i odebrałam telefon.

- Właśnie wyjeżdżamy. – odpowiedziałam trzymając komórkę tuż przy uchu.

Po kilku minutach rozłączyłam się i włożyłam telefon do kieszeni.

- Zosia? – zapytał Bartman uważnie rozglądając się po jezdni.

- Zosia. – potwierdziłam.

Podkręciłam głośność radia. Jedna ze stacji mówiła o dzisiejszym balu. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać ile sportowych sław tam będzie.

- Co to był za facet? – zapytał nagle ZB9.

- Który?

- Ten w windzie.

- To Przemek. – odpowiedziałam spokojnie.

- Skąd go znasz? – zapytał podejrzliwie.

- Z windy. – zaśmiałam się. – To nasz sąsiad, mieszka na trzecim piętrze.

- Nigdy go nie widziałem. – stwierdził nie odrywając wzroku z jezdni.

- Ja w sumie też. – odpowiedziałam rozbawiona.

Mieszkaliśmy tam już sporo czasu a ja do tej pory widziałam tylko kilku sąsiadów.

- Wpadłam na niego wczoraj, jak wracałam do domu. – powiedziałam przypominając sobie to zdarzenie.

- I od tak postanowiliście przejść „na Ty”?

- Sam zaproponował. – wyszczerzyłam się i jeszcze bardziej podkręciłam głośność.

Droga do Warszawy minęła w miarę szybko i bezproblemowo. Zaparkowaliśmy przed budynkiem, którego adres podany był na zaproszeniu i weszliśmy do środka. Wewnątrz było już mnóstwo ludzi – sportowców, dziennikarzy i osób towarzyszących takich jak ja. Kiedy zobaczyłam prawie całą reprezentację w smokingach niemalże odpłynęłam. Panowie niesamowicie wyglądali w tych wieczorowych strojach. Przywitaliśmy się i dołączyliśmy do nich. Po chwili dołączyło do nas dwóch spóźnionych zawodników – Bartek i Piotrek.

- Cześć, przystojniaku. – zaśmiałam się i przywitałam z Nowakowskim.

Kilka minut przed dziewiętnastą zostaliśmy wpuszczeni na salę. Wewnątrz wszystko wyglądało jak teatr. Ogromna scena i rzędy siedzeń. Zajęliśmy miejsce w centralnej części sali. Przez cały czas rozglądałam się poszukując znanych mi sportowców. W pierwszych rzędach siedziało spore grono piłkarzy – rozpoznałam Piszczka. Przed wejściem na salę widziałam również kilku trenerów polskich klubów. Na sali zauważyłam również siatkarki, grupę tenisistów i lekkoatletów. Większość gwiazd polskiego sportu znajdowała się tam razem ze mną.

- Patrz to! – usłyszałam pisk Zośki.

Obróciłam się w jej stronę. Dyskretnie wskazała mi dwóch mężczyzn siedzących w trzecim rzędzie.

- Bez jaj. – powiedziałam uważnie przyglądając się dwóm postaciom.

- Kozakiewicz i Boniek! – szepnęła.

- Idziemy po autografy? – zachichotałam widząc jej minę.

- Nie mam kartki ani nic. – zaczęła grzebać w swojej torebce.

- Ta dwójka może mi się podpisać gdziekolwiek chce. – powiedziałam.

Siatkarze wybuchli głośnym śmiechem, nawet Zbyszek co zwróciło na nas uwagę większości sali. Po kilku minutach na scenie pojawiła się dwójka prowadzących. Głośne rozmowy ustały, widzowie skupili się na tym co działo się przed nimi. Kobieta z mikrofonem powitała wszystkich zgromadzonych, a towarzyszący jej mężczyzna wymienił chyba ze setkę sponsorów. Podziękowaliśmy im oklaskami. Na scenę  weszło kilku prezesów różnych związków i klubów. Każdy z nich wygłosił długą, nużącą przemowę. Kiedy ostatni z nich skończył dostali niemalże owacje na stojąco. Gdyby nie komentujący zawodnicy za mną umarłabym z nudów. Jarosz i Krzysiek co chwilę rzucali takimi tekstami, że z trudem potrafiliśmy się opanować. Po ogólnej prezentacji i powitaniu nadszedł czas na wspomnienie sportowców, którzy zmarli w ciągu ostatnich trzystu sześćdziesięciu pięciu dni. Po tej nostalgicznej prezentacji rozpoczęło się rozdanie nagród. Pierwsze kategorie nie dotyczyły chłopaków, więc przyglądaliśmy się tylko i klaskaliśmy za każdym razem, gdy ktoś wygrał.

-  Czas na kategorię „Siatkarz roku”! – krzyknęła prowadząca i na ogromnym ekranie za nią zaczęli się wyświetlać nominowani.

- Bartosz Kurek. – powiedział mężczyzna na scenie.

Pokazano zagrywkę Bartka w meczu z Iranem.

- Jakub Jarosz.

Na ekranie wyświetlił się atak Kuby z meczu z marca ubiegłego roku.

- Zbigniew Bartman.

W tle zaprezentowano efektowny atak Zbyszka w meczu z Brazylią.

- Piotr Nowakowski.

Za prowadzącymi ukazał się Piter wyskakujący do bloku w meczu z Włochami.

Prowadząca opowiedziała  w skrócie o każdym zawodniku i ich sukcesach.

- Tylko tylu? – zapytałam zirytowana, kiedy przemawiała.

- Kurek wygra. – zaśmiał się Marcin. – Z Ruskami się dogaduje.

- A kogo byś jeszcze chciała? – zwrócił się do mnie Ruciak.

- Aneta by chciała żeby Guma był nominowany. – powiedział rozbawiony Krzysiek.

- No ba. – odpowiedziałam wesoło i odwróciłam się w stronę sceny.

Nagle zapanowała cisza.

- Statuetka „Siatkarz roku” wędruje do… - zaczął prowadzący.

- Zbigniewa Bartmana! – krzyknęła prowadząca.

Siatkarze dali Zbyszkowi owacje na stojąco. Pogratulowałam mu. Szczęśliwy zawodnik ruszył na scenę  odebrać statuetkę. ZB9 przyjął gratulacje od prowadzących i podszedł do mównicy.

- Tego się obawiałem. – powiedział podchodząc do mikrofonu.

Sala roześmiała się.

- Nie chcę was, zanudzać, więc powiem tylko, że chcę podziękować wszystkim, dzięki którym osiągnąłem tak wiele – rodzicom, znajomym, przyjaciołom, trenerom, ale przede wszystkim pragnę podziękować tym, którzy są tutaj ze mną.

Bartman zerknął w naszą stronę i wyszczerzył się.

- Zbychu, Zbychu! – Jarosz i Kubiak zaczęli głośno krzyczeć imię zwycięzcy

- Dobrze Ci idzie! – krzyknął Ignaczak kręcąc wszystko kamerą.

- Właśnie o tej bandzie mówiłem. – zaśmiał się Bartman. – Jeszcze raz dziękuję. Udanego wieczoru.

Zbyszek zszedł ze sceny i szedł powoli w naszym kierunku. Wszyscy siatkarze głośno wiwatowali klaskając, krzycząc i gwiżdżąc.

- Wariaci. – roześmiałam się.

Po chwili ZB9 był już na swoim miejscu. Jeszcze raz mu pogratulowałam, a zawodnicy zabrali jego statuetkę i dokładnie ją oglądali.

- Czas na kolejną kategorię. – powiedziała rozbawiona prowadząca.

- Drużyna roku.

W tle wyświetlono wszystkich nominowanych.

- Panowie, zaraz schodzimy. – zaśmiał się Winiarski i poprawił swoją muszkę.

Wzięłam statuetkę Zbyszka  i uważnie się jej przyjrzałam.

- Nagroda nie może dostać się w inne ręce niż… - zaczął spokojnie prowadzący.

Irytowało mnie to przeciąganie.

- niż ręce polskiej reprezentacji mężczyzn w piłce siatkowej! – krzyknął Kosok razem z Pawłem Zatorskim.

Możdżonek i Zagumny pokręcili głowami.

- Dokładnie tak! – odpowiedziała rozbawiona prowadząca. – Zapraszamy na scenę.

Wszyscy siatkarze weszli na scenę zgarniając po drodze trenera i kilka osób ze sztabu. Krótką przemowę wygłosił trener, a później kapitan drużyny. Panowie cały czas się wygłupiali czym rozbawili znaczną część widowni. Na koniec ukłonili się wszyscy i wrócili na swoje miejsca. Statuetkę podarowali Andrei.

- Nie martw się Bartek, za rok Ty wygrasz. – zaśmiał się Nowakowski szturchając Kurka.

- Putin Ci załatwi. – wyszczerzył się Jarosz.

Po rozdaniu wszystkich nagród prowadzący podziękowali za przybycie i po raz kolejny wymienili sponsorów. Część oficjalna się zakończyła, wszyscy ruszyli do drugiej sali.

________________________________________________________________________

Dziś znowu trochę wcześniej, przepraszam Was. Gotowi na poniedziałek? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.