XLIII

Epizod XLII.

- Wstałaś. – zauważył zadowolony Zbyszek wchodząc do mieszkania.

Odwrócił się i gestem zaprosił gościa. Szybko odłożyłam nóż kładąc go za ramką na zdjęcie na komodzie. Do mieszkania wszedł mężczyzna z kilkuletnim dzieckiem.

- Widzę, że nie w porę. – zaśmiał się i zdjął kurtkę.

Uśmiechnęłam  się i ruszyłam w kierunku garderoby. Szybko założyłam ubrania i odświeżyłam się w łazience. Bartman zaprosił gościa do salonu. Znałam jego twarz i głos, ale za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć imienia ani funkcji tego człowieka. Najwyraźniej był to ktoś z krewnych Zbyszka, których niedawno poznałam. Zrobiłam kawę i dołączyłam do mężczyzn. Od razu rozpoznałam dziecko siedzące na fotelu – bawiłam się z nim na zlocie rodzinnym Bartmanów. Mimo, iż nie przepadałam za dziećmi Karola polubiłam od razu – jak na swój wiek był naprawdę bystry. Panowie  najwyraźniej chcieli porozmawiać na osobności, więc zabrałam chłopca i pokazałam mu grę od Kubiaka. Wstyd przyznać, ale Karol bez problemu mnie pokonał. Zabawa bardzo mu się spodobała, nie potrafił oderwać się od planszy.

- Będziesz żoną wujka? – zapytał nagle wbijając we mnie wzrok.

- To już pytanie nie do mnie. – uśmiechnęłam się lekko.

Chłopiec ponownie skupił się na grze. Kiedy nadeszła moja tura naprawdę chciałam wygrać. Kiedy tylko zbliżałam się do zwycięstwa Karol szturchał mnie nie chcąc przegrać. Podobała mi się jego zaradność. Chyba wszyscy w jego rodzinie mieli to w genach – musieli wygrywać.

- Nie ma tak. – zaśmiałam się i zaczęłam łaskotać chłopca.

Karol zaczął piszczeć i tarzać się po podłodze.

- A chciałam cię poczęstować szarlotką… - westchnęłam siadając po turecku na podłodze.

Chłopcu zaświeciły się oczy. Złożył ręce jak do modlitwy co naprawdę mnie rozbawiło.

- Oszuści nie dostają ciasta. -  pokazałam mu język uśmiechając się.

Karol bez skrępowania rzucił mi się na szyję i mocno mnie przytulił. Cmoknęłam go w policzek i obiecałam kawałek wypieku. Do pokoju wszedł Zbyszek.

- A ja? – rozłożył rozbawiony ręce widząc przytulającego się do mnie chłopca.

Dziecko przebiegło przez cały pokój i rzuciło się na Zbyszka. Ten bez problemu przerzucił go sobie przez ramię i zaniósł do salonu. Poszłam za nim omijając rozłożoną planszę gry. Nasz gość był raczej zadowolony – siedział na  kanapie z szerokim uśmiechem. Porozmawialiśmy chwilę o bzdurach. Mężczyzna miał na imię Szymon – kiedy ZB9 wypowiedział jego imię od razu przypomniałam sobie dzień, w którym poznałam go i znaczną część jego rodziny. Uścisnął  dłoń Zibiemu, pożegnał się ze mną i wyszedł razem z Karolem.

- Do zobaczenia. – rzucił, kiedy Bartman zamykał drzwi.

Wskoczyłam na kanapę i dopiłam swoją kawę.

- O co chodzi? – zapytałam kiedy Zbyszek wrócił do salonu.

- Zabijesz mnie. – wyszczerzył się i usiadł obok mnie.

Obiecałam, że tego nie zrobię i odłożyłam kubek.

- Obiecałem, że zajmiemy się przez kilka dni Karolem. – powiedział uważnie mnie obserwując. – Szymon wyjeżdża, a Martyna… to Martyna.

Kiwnęłam głową przypominając sobie kobietę. Matką roku nie zostanie.

- To tylko trzy dni. Poniedziałek, wtorek i środa. Raz go wezmę na trening, raz coś wymyślimy. Jakoś zleci.

- Pewnie. – powiedziałam uśmiechając się. – Chyba nawet wiem gdzie mogę go zabrać.

Bartman spojrzał pytająco, ale tylko się wyszczerzyłam.

- I nie  jesteś zła? – zapytał nagle zdziwiony.

- Karol jest fajny. – przyznałam widząc jego minę.

Całą niedzielę spędziłam na sprzątaniu i przygotowaniu się na przyjazd chłopca. Wieczorem dom lśnił, a szafy były pełne słodyczy. Chyba nie będę dobrą krewną – zamierzałam rozpieszczać Karola jak tylko się da.

O ósmej rano przyjechał do nas Szymon. Zostawił torbę chłopca i zapisał adres jego przedszkola. Dzieci opuszczały szkołę zazwyczaj o trzynastej, ale można było zabrać je wcześniej.

- Przedszkolanki nie będą robiły problemu, że odbiera go ktoś obcy? – zapytałam i głośno  ziewnęłam.

- Uprzedziłem.  – uśmiechnął się lekko. – Jeszcze raz dziękuję.

Pożegnaliśmy się. Zamknęłam drzwi i wróciłam do przygotowywania śniadania. Zbyszek siedział zaspany.

- O dziewiątej trening? – zapytałam podając mu pancakes.

Kiwnął głową i zabrał się za jedzenie.

- Na hali do czternastej. Odbierzesz go?

- Odbiorę. – uśmiechnęłam się lekko.

Rozmyślałam jak ułożyć plan z dnia i postanowiłam zrezygnować z dzisiejszych wykładów. Jak na razie  więcej mnie nie było niż było na tej uczelni, ale  obiecałam sobie, że od przyszłego tygodnia zacznę chodzić regularnie bez wyjątków. Po śniadaniu ZB9 pognał na trening a ja zabrałam się za mycie naczyń. Postanowiłam, że zrobię Karolowi niespodziankę i przyjadę po niego troszkę wcześniej. Jego rodzice mieszkali kilka kilometrów od nas, ale przedszkole chłopca znajdowało się na szczęście bliżej.  O  jedenastej czterdzieści  wyszłam z domu i wolnym krokiem ruszyłam w stronę szkoły Karola. Kilka minut po dwunastej byłam na miejscu. Weszłam do budynku i obeszłam go poszukując sekretariatu. Kobieta siedząca w gabinecie uważnie mi się przyjrzała.

- Pani Bartman po Karola. – uśmiechnęła się szeroko.

Pani Bartman - to naprawdę dziwnie brzmi. Czułam się jakbym miała co najmniej trzydzieści lat. Kiwnęłam głową i podeszłam do niej. Powiedziała, że chłopiec jest obecnie w sali czternaście.

- Za chwilę powinien być podany podwieczorek, jeśli Karol chciałby zostać to… - zaczęła.

- Oczywiście. – przerwałam jej.

Podziękowałam za informacje i weszłam na drugie piętro, gdzie mieściła się klasa wskazana przez sekretarkę.  Zapukałam dwa razy i weszłam cicho otwierając drzwi.

- Dzień dobry.- uśmiechnęłam się widząc nauczyciela.

Spodziewałam się kobiety po trzydziestce. Pośród dzieci siedział młody mężczyzna – byłam w szoku, facet w przedszkolu to dość niespotykany widok.

- Aneta! - pisnął Karol i podbiegł do mnie.

Przytuliłam go i podeszłam do jego wychowawcy.

- Pani po Karolka? – zapytał wesoło. – Cały dzień mi o Pani opowiadał.

Poleciłam chłopcu zabrać wszystkie swoje rzeczy i poczekałam na niego.

- Tom Knox? – zapytałam z uśmiechem widząc znajomą mi książkę na biurku.

Zaskoczony przytaknął i kazał podpisać mi świstek potwierdzający odbiór małego. Karol w błyskawicznym tempie wrócił gotowy do wyjścia.

- Nie chcesz zostać na podwieczorku? – zapytałam widząc panią, która przyniosła jedzenie.

- Budyń. – skrzywił się.

Podziękowałam wychowawcy i zabrałam chłopca.

- Nie za ciężkie? – zapytałam patrząc na jego tornister.

Pokręcił wesoło głową i zbiegł na parter. Ustawił się przed  drzwiami i zaczął przyjmować pozy jak kulturysta chcąc pokazać jak silny jest.

- Jaki biceps. – zaśmiałam się widząc jak macha ręką.

Wyszliśmy z przedszkola i ruszyliśmy chodnikiem wzdłuż ulicy. Karol wziął mnie za rękę co było dla mnie trochę krępujące,  jednak dla niego, żywiołowego chłopaka, zdecydowanie bezpieczne. Mocno ścisnęłam jego dłoń. Kierowaliśmy się ku centrum.

- Co powiesz na gofry? – zapytałam z uśmiechem przypominając sobie, że mały nie zjadł deseru w przedszkolu.

Nie potrzebował zachęty. Weszliśmy do pierwszej kawiarni,  jaką namierzyliśmy. Zamówiłam gofra z bananami i czekoladą, Karol zdecydował się na olbrzymie ilości owoców na chrupkim waflu. Po kilku minutach kelnerka przyniosła nasze zamówienia.

- Nie oparz się. – ostrzegłam widząc parę unoszącą się nad posiłkiem.

Chłopiec ostrożnie zabrał się za jedzenie. Po kilkunastu minutach, kiedy wyszliśmy z lokalu zaczął padać deszcz. Trasę do domu pokonaliśmy biegiem. Kiedy dotarliśmy na miejsce byliśmy cali przemoczeni.

- Twoi rodzice mnie zabiją, jeśli zachorujesz. – zmartwiłam się i kazałam mu się przebrać.

Karol po kilku minutach wrócił przebrany. Włączyłam mu jakieś kreskówki i wzięłam jego mokre ubrania. Kiedy wróciłam do salonu na kanapie obok chłopca siedział Zibi.

- A Ty co? – zaśmiałam się siadając w fotelu.

- Urwałem się wcześniej. – puścił mi oczko i zaczął tarmosić włosy chłopca.

Niezadowolony Karol rzucił się na Bartmana.

- Zaraz komuś coś się stanie. – powiedziałam z uśmiechem obserwując ich.

Po krótkiej szamotaninie Zbyszek zleciał z kanapy, a na nim wylądował chłopak. Uwielbiałam na nich patrzeć, widać było, że są dla siebie ważni. Cały dzień spędziliśmy w mieszkaniu – pogoda nie pozwoliła nam na żadne wyjście.

- Panowie, mam ważne pytanie.

Przerwali grać w karty i spojrzeli na mnie.

- Na co macie ochotę na  kolację? – wyszczerzyłam się.

- Młody, pizza  czy frytki? – zapytał Bartman szturchając Karola.

- Nie lepiej  coś zdrowszego? – zaśmiałam się.

Chłopiec pokiwał przecząco głową i poprosił o pizzę. Postanowiłam jej nie zamawiać, tylko zrobić ją samemu. Karol zgłosił się do pomocy, jednak po piętnastu minutach znudziło mu się i wspólnie ze Zbyszkiem urządzili sobie bitwę na jedzenie. Kiedy ciasto było gotowe panowie postanowili zająć się głównymi składnikami. Ja tymczasem postanowiłam doprowadzić kuchnię do ładu  - mąka była dosłownie wszędzie. Kolacja wylądowała w piekarniku. Po dwudziestu minutach wyjęłam ją i pokroiłam na sześć kawałków. Kiedy już się najedli wysłałam chłopca do łazienki. Zaścieliłam kanapę, na którem miał spać Karol. Tuż przed dwudziestą pierwszą chłopiec leżał już przykryty pościelą. Nie chcąc później hałasować i ja i Zbyszek wzięliśmy prysznic i poszliśmy do sypialni.

- Co ja będę robił? – zapytał zirytowany. – Jest dwudziesta pierwsza,  ja się kładę cztery godziny później.

Wzruszyłam ramionami i podeszłam do regału. Wyciągnęłam z niego jedną książkę i położyłam się obok Zibiego.

- Przestań. – powiedziałam,  kiedy cały czas mi się przypatrywał.

Przez jego wzrok nie mogłam się skupić na czytaniu. Zabrał moją książkę, odłożył ją na nocną szafkę i zaczął mnie delikatnie całować. Po chwili przyciągnął mnie do siebie i zaczął całować moją szyję, obojczyki i dekolt. Nagle usłyszeliśmy pukanie  do drzwi. Bartman wywrócił oczami i poszedł je otworzyć.

- Wszystko w porządku? – zapytał widząc chłopca na korytarzu.

- Nie chcę spać tam sam. – jęknął odwracając się w stronę salonu.

Zbyszek głośno westchnął.

- Wskakuj. – uśmiechnęłam się pokazując łóżko.

Nie trzeba było dwa razy powtarzać – Karol z prędkością światła władował się do naszej sypialni. ZB9 nie był zachwycony. Wyłączyliśmy światło i poszliśmy spać. Karol zasnął niemal od razu przytulając się do mnie.

- Przepraszam. – powiedziałam krzywiąc się.

Bartman spojrzał na mnie pytająco.

- Już wiem jak Ci niewygodnie. – uśmiechnęłam się wskazując chłopca leżącego na moim ramieniu.

- Mogę go przenieść. – wyszczerzył się.

Kiwnęłam przecząco głową. Nie chciałam żeby się obudził. 

________________________________________________________________________

 TVN, 22:30. Gotowi na wieczór z Kubą W.? :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.